บทที่759 ขาดความรับผิดชอบต่อตัวเอง
ปภาวิชญ์ที่อยู่กลางอากาศเมื่อเห็นรพีพงษ์ไม่ตื่นตระหนกแต่อย่างใด บนใบหน้าก็แสดงความสงสัยออกมา แต่ในขณะนี้เขาไม่สามารถสนใจเรื่องนี้ได้อีกต่อไป เขารู้เพียงว่า ด้วยหมัดนี้ของเขา รพีพงษ์ไม่มีทางรอดได้อย่างแน่นอน
“อย่ามาวางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน! วันนี้ เป็นวันตายของแก!”
พลังวิเศษเสนในร่างกายของรพีพงษ์ไหลเวียนอย่างรวดเร็ว ผ่านเส้นลมปราณของร่างกายทั้งหมด ถูกถ่ายส่งไปถึงยังฝ่ามืออย่างรวดเร็ว ครั้งนี้ รพีพงษ์ไม่กักเก็บแม้แต่น้อย
เมื่อหมัดของปภาวิชญ์กำลังจะกระแทกไปที่บนหัว ฝ่ามือของรพีพงษ์ผลักออกไปด้านข้างทันที พลังอานุภาพไม่ได้อ่อนแอกว่าหมัดของปภาวิชญ์มากนัก
“ฝ่ามือธันเดอร์!”
ชกไปที่ฝ่ามือหนึ่งหมัด ทันใดนั้นลมแรงก็พัดเข้ามาในลานบ้าน ฝุ่นบนพื้นก็ลอยขึ้นมา แต่พลังอานุภาพรอบๆตัวรพีพงษ์และปภาวิชญ์ถูกพัดหายไปอย่างรวดเร็ว
ผู้คนในเหตุการณ์ต่างไม่รู้ว่าจะใช้คำอะไรเพื่ออธิบายความรู้สึกของตัวเอง การต่อสู้ครั้งนี้ เป็นการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมาในชีวิต
“รพีพงษ์ก็แข็งแกร่งเกินไปแล้ว ปภาวิชญ์เป็นแบบนี้แล้ว เขายังสามารถต้านทานได้ นี่มันก็ไม่ใช่คนแล้ว!”
“การต่อสู้ครั้งนี้ ไม่ว่าใครจะแพ้ชนะ คงจะแพร่กระจายไปทั่วประเทศจีนอย่างแน่นอน ปภาวิชญ์มีชื่อเสียงมานานหลายปี ถ้ารพีพงษ์ชนะการต่อสู้ครั้งนี้ ชื่อของเขา จะทำให้แวดวงศิลปะการต่อสู้สั่นสะเทือน”
“รพีพงษ์จะชนะได้จริงเหรอ? ปภาวิชญ์กินยาเลยนะ ถ้านี่ก็สามารถชนะได้ ถ้าอย่างนั้นใช้วิปริตมาก็ไม่เพียงพอที่จะอธิบายว่าเขาเป็นได้”
……
รพีพงษ์และปภาวิชญ์ทั้งสองคนปะทะกันเป็นเวลานาน พลังที่ทั้งสองคนระเบิดออกมา ต่างก็บรรลุถึงจุดที่สูงที่สุดของแดนปรมาจารย์ ตอนนี้ที่กำลังแข่งขันกันเอง ก็คือพลังของใครอยู่ได้ยาวนานยิ่งกว่ากัน
ปภาวิชญ์มองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ ยังไงเขาก็คาดไม่ถึง รพีพงษ์จะรับมือกับการโจมตีพลังทั้งหมดที่แสดงออกมาจากการกินยาเม็ตไอกิแดนได้ และไม่ยอมแพ้เลย
ในเวลานี้เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไร ถ้าหากให้เขาพูดอะไรจริงๆ เขาเพียงอยากบอกกับรพีพงษ์ว่า: “แกแม่งเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่!”
“ทำไม? ทำไมฉันกินยาเม็ตไอกิแดนไปแล้ว ยังคงไม่สามารถฆ่าแกได้ล่ะ? หรือว่าความแข็งแกร่งของแกบรรลุถึงจุดที่สูงที่สุดของแดนปรมาจารย์แล้วเหรอ? แต่แกอายุเพิ่งจะยี่สิบกว่า นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย!”ปภาวิชญ์มองไปที่รพีพงษ์ เกือบจะร้องไห้ออกมา
รพีพงษ์มองไปที่ปภาวิชญ์ยิ้มเล็กน้อย เอ่ยปากพูดว่า: “หลังจากท่วงท่านี้ แกไม่มีทางมีชีวิตรอดได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะบอกให้แกเอง”
ปภาวิชญ์เบิกตากว้างทันที และมองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ
“ความจริงแล้วฉันมีความแข็งแกร่งเพียงเน่ยจิ้งขั้นกลาง”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“นี่เป็นไปไม่ได้! แกอย่าคิดว่าฉันโง่!”ปภาวิชญ์โต้ตอบตรงๆ
“นี่เป็นความจริง ส่วนเหตุผลที่ฉันสามารถต้านทานท่วงท่าของแกได้ เป็นเพราะว่าร่างกายของฉัน ยังมีพลังอื่นอยู่”รพีพงษ์พูดต่อ
“พลังอื่นเหรอ?”ปภาวิชญ์นิ่งอึ้งทันที
“ถูกต้อง แต่พลังแบบนี้คืออะไร ฉันก็จะไม่บอกแก เนื่องจาก แกเป็นคนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ไม่ใช่เหรอ?”รพีพงษ์ยิ้มขึ้นมา
ปภาวิชญ์ไม่ตอบสนองจากคำพูดของรพีพงษ์เป็นเวลานาน เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน บนโลกใบนี้ นอกจากเน่ยจิ้งแล้ว ยังมีพลังอื่นๆอยู่
แม้ว่าจะเป็นนายใหญ่อันดับหนึ่งของตระกูลศิลปะการต่อสู้ ที่ปภาวิชญ์เข้าใจ ก็ไม่ได้มากกว่าชินาธิปอย่างแน่นอน
ในไม่ช้า ปภาวิชญ์ก็ตอบสนองจากคำพูดที่รพีพงษ์ได้พูดมา ในแววตาของเขาก็ปรากฏความบ้าคลั่งออกมา
“กูจะตายอยู่ในเงื้อมมือของเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกได้อย่างไร อย่าได้เพ้อฝันไป หน่อยเลย วันนี้ที่ต้องตาย คือแก!”ปภาวิชญ์ตะโกนอย่างอารมณ์แปรปรวน
ทันทีที่เขาตะโกนคำเหล่านี้จบ ก็รู้สึกได้ถึงพลังในร่างกายของเขาเริ่มสลายไปอย่างรวดเร็ว ในใจของเขารู้ดี ฤทธิ์ของยาเม็ตไอกิแดนถึงขีดจำแล้ว ต่อไป เขากำลังจะเผชิญหน้ากับการลอบกัดของยาเม็ดนี้
รพีพงษ์ในทางกลับกัน ยังคงไม่มีความตั้งใจที่จะถอยหลัง พลังในร่างกายของเขาดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด และยังคงถ่ายทอดพลังลงในฝ่ามือ
ตอนแรกปภาวิชญ์คิดว่าหลังจากที่ใช้ยาเม็ตไอกิแดนเพิ่มความแข็งแกร่งแล้ว จะกำจัดเขาอย่างรวดเร็ว ด้วยศักยภาพทางกายของเขา ไม่ใช่ปัญหาที่จะต้านทานการลอบกัดของยาเม็ดนี้ ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดคือการกลายเป็นคนธรรมดาที่ไม่สามารถฝึกศิลปะการต่อสู้ได้เท่านั้นเอง
อย่างไรก็ตามเขาไม่คาดไม่ถึง ต่อให้เขาจะกินยา ยังคงไม่สามารถกำจัดรพีพงษ์ได้ ในเวลานี้ฤทธิ์ยาได้สิ้นสุดลงแล้ว รพีพงษ์ก็ไม่มีวี่แววว่าจะล้มลงแม้แต่น้อย ไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงแค่ลมปราณอ่อนแอกว่าเมื่อกี้นี้
สิ่งนี้ทำให้หัวใจของปภาวิชญ์เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน
“รพีพงษ์ ความแข็งแกร่งของแกฉันรู้สึกได้ แกอยู่เหนือจินตนาการของฉันจริงๆ ต่อให้ฉันจะกินยา ก็ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก เราถอยกันคนละก้าวไม่ดีกว่าเหรอ ฉันจะไม่หาทางแค้นแก้แก แกก็ไว้ชีวิตฉันด้วย ต่อให้แกไม่ลงมือกับฉัน ยานี้ก็จะทำให้ฉันกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ฉันก็จะไม่สร้างภัยคุกคามใดๆต่อแกอีก”ปภาวิชญ์กลอกตาไปมา เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาทำได้เพียงแค่ขอความเมตตาเท่านั้น
รพีพงษ์ยิ้มให้เขาเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ขอโทษด้วย ถ้าหากแกร้องขอความเมตตาก่อนหน้านี้ ฉันอาจจะมีเมตตา แต่เมื่อกี้นี้ฉันได้บอกความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันไปแล้ว ดังนั้นต่อให้แกจะไม่สร้างภัยคุกคามใดต่อฉัน ฉันก็ไม่สามารถเก็บแกไว้บนโลกใบนี้ได้ ไม่อย่างนั้นนี่ก็คือฉันขาดความรับผิดชอบต่อตัวเอง แกว่าใช่มั้ย”
เมื่อได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ปภาวิชญ์ก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างฉับพลัน หัวสมองทำงานอย่างรวดเร็ว โดยคิดว่าทำอย่างไรถึงจะรักษาชีวิตของตัวเองไว้ได้
รพีพงษ์ไม่ให้โอกาสใดๆกับเขาเลย หลังจากพูดจบ พลังบนฝ่ามือก็เพิ่มขึ้นทันที ปภาวิชญ์ร้องโอดโอยอย่างกะทันหัน จากนั้นร่างกายก็บินออกไปข้างหลัง
ปภาวิชญ์ล้มลงกับพื้น เลือดก็พุ่งออกมาจากปากเขาราวกับน้ำพุ เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาแตกออกมาทันที ทั้งหัวก็เปรอะเปื้อนด้วยเลือดจนกลายเป็นสีแดงไปในพริบตา ดูไปแล้วน่ากลัวอย่างมาก
เมื่อสมาชิกไม่กี่คนของตระกูลภูธนเห็นสิ่งนี้ ก็รีบพุ่งตรงไปที่ปภาวิชญ์
รพีพงษ์ไปถึงที่ตรงหน้าปภาวิชญ์ก่อนหน้าพวกเขา ขวางสมาชิกไม่กี่คนของตระกูลภูธนไว้
“พวกแกรอก่อน”รพีพงษ์เอ่ยปาก
สมาชิกไม่กี่คนของตระกูลภูธนไม่รู้ว่ารพีพงษ์หมายถึงอะไร แต่ก็ไม่มีใครกล้าแสดงความไม่พอใจ นายใหญ่ของพวกเขากินยาเม็ตไอกิแดนไปยังเอาชนะรพีพงษ์ไม่ได้ แล้วพวกเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของรพีพงษ์ได้อย่างไร
รพีพงษ์จ้องมองไปที่ปภาวิชญ์ที่ล้มลงบนพื้นแวบหนึ่ง จากนั้นนั่งยองๆลงมา แตะคอของเขา เพื่อให้แน่ใจว่าเขาตายแล้ว ถึงได้ลุกขึ้นยืน หันไปมองสมาชิกไม่กี่คนของตระกูลภูธนแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: “เขาตายแล้ว พวกแกสามารถเข้าไปได้แล้ว”
สมาชิกไม่กี่คนของตระกูลภูธนต่างก็ตกตะลึง รพีพงษ์ขวางพวกเขาเมื่อกี้นี้ หรือว่าก็เพื่อรอให้ปภาวิชญ์ตายเหรอ?
ตอนนี้คนตายแล้ว ยังตั้งใจบอกกับพวกเขาอีก นี่….ก็เสียสติเกินไปแล้ว?
สมาชิกไม่กี่คนของตระกูลภูธนมองไปที่รพีพงษ์เหมือนปีศาจที่ออกมาจากนรก และบนตัวก็เกิดอาการขนลุกขึ้นมา
ถ้าไม่ใช่เพราะศพของนายใหญ่ตระกูลภูธนที่ล้มลงบนพื้น พวกเขาก็คงจะหันหลังหนีไปนานแล้ว
พวกเขาไม่มีทางรู้เลย เหตุผลที่รพีพงษ์ทำเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะเสียสติ แต่กังวลว่าปภาวิชญ์จะยังไม่ตาย เดี๋ยวจะเปิดเผยความจริงที่ว่าเขามีพลังอื่นอยู่ออกไป
ในสมาชิกไม่กี่คนของตระกูลภูธน มีชายหนุ่มคนหนึ่งอายุเพียงสิบแปดสิบเก้าปี เขาตั้งใจมาดูความครึกครื้น ตอนแรกอยากดูหน่วยก้านของนายใหญ่ นายใหญ่ที่ปกติแล้วดูมีความเข้มขรึมน่าเกรงขาม กลับตายอยู่ที่นี่
ตอนนี้เห็นรพีพงษ์เสียสติอีก ก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อย่างกะทันหัน ร้องไห้ออกมาตรงๆ
เสียงร้องดังก้องไปทั่ว ทำให้กลุ่มนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ตกใจ
