ทที่767 กลัวว่าแกจะไม่มีปัญญานะสิ
ทุกคนในงานล้วนตกใจกับเสียงที่ดังขึ้น จากนั้นก็หันหน้าไปยังต้นตอของเสียง
เห็นเพียงรพีพงษ์ที่กำลังเกรี้ยวกราด ตาสองข้างแสดงออกถึงความโกรธแค้น ยืนอยู่กับที่ จ้องมองไปที่อาจารย์โอบนิธิอย่างไม่ละสายตา
ผลอุทัยและอรรจยาทั้งสองมองไปยังคนที่ท้าทายอาจารย์โอบนิธิคาดไม่ถึงว่าจะเป็นรพีพงษ์ ล้วนรู้สึกประหลาดใจ
“นี่มันบ้าไปแล้วหรือเปล่า มาหาเรื่องอาจารย์โอบนิธิถึงนี่ นี่มันหาที่ตายชัดๆ?” อรรจยามองรพีพงษ์เหมือนมองคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น
ผลอุทัยขมวดคิ้ว กล่าว “เมื่อกี๊คุณได้ยินที่เขาตะโกนว่าอะไรไหม? ทำไมเขาต้องให้อาจารย์โอบนิธิคืนภรรยาเขา หรือภรรยาเขาหายไป?”
“แม้ภรรยาเขาจะหายไป เขาไม่ไปแจ้งตำรวจ แล้วมาหาเรื่องอาจารย์โอบนิธิ หรืออาจารย์โอบนิธิพระอรหันต์ยังพาภรรยาเขามาได้” อรรจยาเหยียดหยาม
อาจารย์โอบนิธิก็มองไปที่รพีพงษ์ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“โยมท่านนี้ หากคุณเจอปัญหา บอกกับฉันดีๆ ฉันจะช่วยคุณ อย่ามาโมโหเกรี้ยวกราดขนาดนี้” อาจารย์โอบนิธิตะคอกใส่รพีพงษ์
“หยุดแม่งตอแหลได้ล่ะ แกไอ้จอมปลอม รีบคืนภรรยากูมาเดี่ยวนี้ ไม่งั้นกูจะเอามึงตาย!” รพีพงษ์กัดฟันพูด
อาจารย์โอบนิธิมองไปรอบๆ เหมือนกับจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ชายคนนี้ น่าจะเป็นสามีของของดีที่ส่งมาให้นั้น
เขาด่าลูกน้องว่าทำงานไม่ดี ปล่อยสามีของของดีนี้ไว้ได้ไง แต่ใบหน้าก็ยังคงดูสุภาพเหมือนเดิม
“โยม หากคุณหาภรรยาไม่เจอ ฉันจะให้นักบวชของวัดช่วยตามหา แต่นี่คุณมาใส่ร้ายป้ายสีกัน เกรงว่าไม่ถูกต้องนะ” อาจารย์โอบนิธิกล่าว
หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำพูดของอาจารย์โอบนิธิแล้วนั้น ก็รู้สึกว่ารพีพงษ์เป็นคนหาเรื่องโดยไร้เหตุผลอย่างมาก ภรรยาของตัวเองหาย แล้วมาหาเรื่องอาจารย์โอบนิธิ หน้าด้านจริงๆ
“ภรรยาคุณหายแล้วยังไม่รีบไปตามหาอีก มาหาเรื่องอะไรอาจารย์โอบนิธิ อาจารย์โอบนิธิเป็นพระอรหันต์ จะสนใจภรรยาคุณได้ไงกัน”
“ใช่ คุณรีบไปเถอะ อย่ามาขัดขวางการแสดงของอาจารย์โอบนิธิ เดี๋ยวยั่วโมดหอาจารย์โอบนิธิ อาจารย์โอบนิธิตบคุณตายเลยนะ!”
รพีพงษ์เห็นทุกคนออกหน้าแทนไอ้อาจารย์โอบนิธิบ้านั่น ก็ยิ่งทวีความโกรธ ก็เริ่มลอยตัว แล้วเหยียบไหล่ของผู้คนที่อยู่หน้างาน ไปยังด้านหน้าของอาจารย์โอบนิธิ
“ในเมื่อพวกมันถูกไอ้เชี้ยนี่ทำให้หน้ามืดตามัว งั้นกูจะกระชากหน้าของมึงออกซะ ให้พวกมันได้เห็นว่ามึงอะเป็นไอ้อัปรีย์แบบไหนกัน!”
อาจารย์โอบนิธิเห็นรพีพงษ์ไม่ยอม ก็หลับตาลง จากนั้นก็ดูแคลน ในใจคิดว่ารนหาที่ตายเอง เขาก็ไม่ต้องคิดหาวิธีอื่นแล้ว เขาต้องการจะต่อสู้กับตนให้ได้ งั้นตนก็จะฉวยโอกาสนี้ฆ่ามันซะ ไม่ดูตาม้าตาเรือ ถ้ารพีพงษ์ถูกต่อยตาย ก็ไม่เกี่ยวกับเขา
“โยม ถ้าโยมไม่พอใจในตัวฉัน อยากต่อสู้ ฉันก็จะต่อยจนสุดทาง ถ้าวันนี้แกได้รับบาดเจ็บ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” อาจารย์โอบนิธิกล่าว
รพีพงษ์ตั้งท่าต่อสู้ กล่าว “กลัวว่ามึงจะไม่มีปัญญาต่อสู้นะสิ”
ทุกคนเห็นรพีพงษ์จะต่อสู้กับอาจารย์โอบนิธิจริงๆ ก็ล้วนยิ้มอย่างมีเลศนัย พวกเขาที่เพิ่งเห็นความเก่งกาจของอาจารย์โอบนิธิเมื่อกี๊ก็ไม่คิดว่ารพีพงษ์ที่ไม่รู้มาจากที่ไหนจะเป็นคู่ต่อกรกับอาจารย์โอบนิธิได้
“อาจารย์โอบนิธิใช้ใบไม้ตัดหินได้ แล้วนี่ยังจะอยากต่อสู้กับอาจารย์โอบนิธิ รนหาที่ตายชัดๆ”
“พอดีเลยเราก็จะได้ฉวยโอกาสนี้ดูฝีมือของอาจารย์โอบนิธิ หวังว่าไอ้นี่จะอดทนเก่งนะ ไม่ใช่โดนตบเดียวแล้วตายล่ะ”
อรรจยาดูแคลน พูดกับผลอุทัยที่อยู่ข้างๆว่า “ไอ้นี่มันคงไม่ใช่สติไม่ดีจริงๆหรอกนะ ยังจะไปต่อกรกับอาจารย์โอบนิธิอีก เขามั่นใจตัวเองเกินไปหรือเปล่า”
ผลอุทัยส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย กล่าว “มันบ้าบิ่นไปล่ะ ไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเลย”
รพีพงษ์ไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งไปหาอาจารย์โอบนิธิทันที พลังวิเศษเสนวนอยู่ในร่างกาย หมัดที่ปล่อยไปพุ่งไปยังร่างของอาจารย์โอบนิธิ
อาจารย์โอบนิธิรับรู้ได้ถึงพลังในหมัดนี้ของรพีพงษ์ ในร่างกายได้รวบรวมกำลังภายใน มาต่อกรกับรพีพงษ์ สิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิดคือ หมัดนี้ของรพีพงษ์เต็มไปด้วยพลังที่เต็มเปี่ยม ไม่คิดว่าท่านั้นของเขาที่ปล่อยออกไปจะไม่สามารถลดพลังของหมัดรพีพงษ์ได้เลย
ร่างของเขาลอยไปด้านหลัง ใช้แรงอย่างมากจึงจะสามารถทนต่อหมัดของรพีพงษ์ได้
ตอนนี้สีหน้าของเขากับเมื่อกี๊ต่างกันมาก เขาจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างคิดไม่ถึง แล้วกล่าว “แกก็เป็นแดนปรมาจารย์?”
รพีพงษ์ดูแคลน ไม่ได้ให้โอกาสอาจารย์โอบนิธิได้หายใจ ได้เข้าไปใกล้เขาอีกครั้ง ปล่อยหมัดไปรัวๆ
จากเมื่อกี๊ที่ได้แลกหมัดกัน ทำให้รพีพงษ์รับรู้ได้ว่า ฝีมือของอาจารย์โอบนิธิก็ไม่ต่างจากจิรภาส ถึงขั้นเทียบไม่ได้กับชินาธิป
เศษเดนแบบนี้ยังกล้าสนใจในภรรยาเขาอีก วันนี้เขาจะต้องใช้ความสามารถทำให้อาจารย์โอบนิธิรู้ ว่าอะไรคือเสียใจ
หลังจากที่ทุกคนกำลังมองรพีพงษ์และอาจารย์โอบนิธิต่อสู้กันนั้น ใบหน้าที่ดูถูกรพีพงษ์ก็หายไปในทันใด กลายเป็นตะลึงทั้งหมด
รพีพงษ์ไม่เพียงไม่ถูกอาจารยย์โอบนิธิตบทีเดียวตาย แต่กลับเป็นพอขึ้นไปแล้วตบอาจารย์โอบนิธิจนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ นี่มันต่างจากสิ่งที่พวกเขาคิดไว้ทั้งหมด
ผลอุทัยและอรรจยาทั้งสองล้วนมองอาจารย์โอบนิธิที่กำลังประลองกับรพีพงษ์อย่างไม่ละสายตา จนกระทั่งตอนนี้ พวกเขาเพิ่งจะรู้ ว่ารพีพงษ์คือยอดฝีมือที่แท้จริง แม้จะเป็นอาจารย์โอบนิธิก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
อรรจยารู้สึกผิด นึกถึงท่าทีของตนที่มีต่อรพีพงษ์ ก็เริ่มรู้สึกเสียใจ
“ฝีมือแค่นี้ของมึง แล้วยังจะอะไรพระอรหันต์นั่นอีก กูว่ามึงกลับไปในท้องแม่มึงเสียเถอะ!”
รพีพงษ์ตะคอกอาจารย์โอบนิธิ จากนั้นก็ตบไปที่หน้าแกของเขา อาจารย์โอบนิธิถูกรพีพงษ์เล่นงานจนรับมือไม่ทัน หลังจากที่ตบไปที่หน้าอกเขาแล้ว ก็อ้วกพุ่งออกมาเป็นเลือด อาจารย์โอบนิธิล้มลงกับพื้น
“แก……แกเป็นใครกันแน่?”
รพีพงษ์เดินไปยังข้างหน้าของอาจารย์โอบนิธิ จ้องเขาแล้วกล่าว “ไม่ต้องสนว่ากูเป็นใครรีบเอาเมียกูคืนมา ไม่งั้นกูจะฆ่ามึงเดี๋ยวนี้!”
“ให้ คืนให้ อย่าใจร้อน ฉันจะพาไปเดี๋ยวนี้” อาจารย์โอบนิธิไม่ลังเล รีบตอบตกลงรพีพงษ์
