บทที่825 อยากอยู่นานแค่ไหนก็นานแค่นั้น
รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนเดินตามจิรภัทรไปยังส่วนลึกของสำนักเทพยาเซียน ในใจก็อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับบ่อน้ำที่จิรภัทรบอกเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามก็เดินกลุ่มอาคารที่มากมายของสำนักเทพยาเซียน มาถึงสถานที่ที่มีหินกองอยู่ ซึ่งเป็นสถานที่เต็มไปด้วยต้นไม้
โดยทั่วไปไม่มีผู้คนปรากฏ เพราะเป็นเขตหวงห้าม ดังนั้นปกติแล้วลูกศิษย์ในสำนักเทพยาเซียนก็ไม่มีกล้ามาตามใจชอบ
ในไม่ช้า รพีพงษ์มองเห็นบ่อน้ำที่มีคลื่นสีเขียวมรกตที่เปล่งประกายอยู่ไม่ไกล แม้ว่าน้ำในบ่อจะใส แต่กลับเป็นสีเขียวมรกต รอบๆบ่อมีหินที่มีตะไคร่น้ำอยู่บ้าง สาเหตุอาจเป็นเพราะน้ำในสระน้ำมีอุณหภูมิค่อนข้างต่ำ รพีพงษ์มาถึงที่บริเวณนี้ ก็รับรู้ถึงความรู้สึกเยือกเย็นทันที
จิรภัทรยื่นมือชี้ไปที่บ่อน้ำนั้น เอ่ยปากว่า: “นี่คือบ่อน้ำที่มีอยู่ในสำนักเทพยาเซียนมาหลายพันปี น้ำในบ่ออุดมสมบูรณ์ไปด้วยคุณสมบัติของยามากมาย เนื่องจากการหล่อเลี้ยงของวัตถุดิบยามาหลายร้อยปี น้ำในบ่อนี้กลายเป็นน้ำอัศจรรย์ ต่อให้ดื่มเข้าไป ไม่ว่าโรคอะไรก็ไม่สามารถทำอะไรได้”
“ฤทธิ์ยาทางบ่อน้ำมีความสัมพันธ์กับสีของน้ำ เมื่อตอนนั้นที่ฉันเพิ่งเข้ามาในสำนักเทพยาเซียน น้ำที่นี่ยังคงเป็นสีเขียวเข้ม หลังปีใหม่ที่ผ่านมา ก็ค่อยๆกลายเป็นสีเขียวมรกต ก็ไม่รู้ว่าฤทธิ์ยาในบ่อน้ำจะอยู่ได้อีกกี่ปี”
“แน่นอนว่า พอเพียงสำหรับที่นายจะใช้”
รพีพงษ์พยักหน้า แล้วถามว่า: “ฉันจะต้องอยู่ในบ่อน้ำนี้นานแค่ไหน?”
“สิ่งนี้ขึ้นอยู่กับการดูดซึมของร่างกายของแต่ละคน บางคนเข้าไปครึ่งวันไม่สามารถอดกลั้นมันไว้ได้ก็ออกมาแล้ว บางคนสามารถอยู่ในนั้นได้ถึงสองวันสองคืน ถึงยังไงสามารถยืนหยัดอยู่ในนั้นได้ยิ่งนานมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีมากเท่านั้น แต่นายก็ไม่ต้องว่ากังวลจะอดตายถ้าอยู่ในนั้นตลอด ในบ่อน้ำนี้อุดมไปด้วยสารอาหาร นายอยู่ข้างในมันจะดูดซึมเข้าไปโดยอัตโนมัติ สามารถรักษาสภาพชีวิตของนายให้คงอยู่ตามขั้นปกติได้”
“นั่นก็หมายความว่า ฉันอยากเข้าไปอยู่นานแค่ไหนก็นานแค่นั้นเหรอ?”รพีพงษ์เอ่ยปาก
จิรภัทรพยักหน้า แล้วพูดว่า: “ถูกต้อง นายสามารถอยู่จนถึงเวลาที่นายรู้สึกเหมาะสมค่อยออกมา”
ในใจของเขารู้ว่าต่อให้รพีพงษ์จะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถอดกลั้นทนฤทธิ์ยาในบ่อน้ำได้ ดังนั้นจึงไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ที่จะพูดอย่างนั้น
หลังจากที่ฟังคำของจิรภัทร ทันใดนั้นรพีพงษ์ก็รู้สึกอยากที่จะลองดู อยากดูว่าตัวเองจะสามารถอยู่ในบ่อน้ำได้นานแค่ไหน จึงเอ่ยปากว่า: “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้ พวกคุณไม่ต้องสนใจฉัน”
หลังจากพูดจบ เขาจะกระโดดลงไปในบ่อน้ำทันที
จิรภัทรรีบห้ามเขาไว้ เอ่ยปากว่า: “น้องรพีพงษ์ นายไม่สามารถเข้าไปแบบนี้”
รพีพงษ์มองไปที่จิรภัทรอย่างสงสัย เอ่ยปากถามว่า: “ถ้าอย่างนั้นฉันต้องเข้าไปยังไง?”
จิรภัทรยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “นายสวมใส่เสื้อผ้าหลายชิ้นขนาดนี้ มีผลกระทบต่อการดูดซึมฤทธิ์ยาเป็นอย่างมาก ดังนั้นจะเข้าไป ต้องถอดเสื้อผ้าก่อน”
เมื่ออุเอสึงิ ฮารุที่อยู่ข้างๆได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็หน้าแดงทันที และพูดว่า: “ถ้า….ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวไปก่อน ก็ไม่อยู่เกะกะที่นี่แล้ว”
จิรภัทรก็หัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า: “ฉันก็ขอตัวไปก่อนเช่นกัน ฉันจะจัดให้ลูกศิษย์ของสำนักมาดูนายเป็นระยะๆ หากมีเหตุการณ์อะไร สามารถแจ้งฉันได้ตลอดเวลา”
รพีพงษ์พยักหน้า มองไปที่จิรภัทรและอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนจากไป หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ จึงถอดเสื้อผ้า และกระโดดลงไปในบ่อน้ำ
บ่อน้ำไม่ลึกเกินไป รพีพงษ์นั่งขัดสมาธิในบ่อน้ำ ระดับน้ำต่ำกว่าตำแหน่งหน้าอกของตัวเอง
ทันทีที่เขาเข้าไปในบ่อน้ำนี้ ก็รู้สึกได้ถึงฤทธิ์ยาที่มีอยู่ในบ่อน้ำพุ่งเข้าสู่รูขุมขนในร่างกายของตัวเองอย่างรวดเร็ว
น้ำในบ่อที่เดิมทีเย็นอยู่แล้ว หลังจากที่ฤทธิ์ยาได้ผล รพีพงษ์รู้สึกร้อนขึ้นเล็กน้อย
เขาหลับตาลงทันที ไหลเวียนพลังวิเศษเสน พยายามดูดซึมฤทธิ์ยาในบ่อน้ำนี้
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าน้ำในบ่อนี้จะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองได้หรือไม่ แต่ฤทธิ์ยาในบ่อน้ำเท่านั้นที่สามารถฝึกร่างกายได้ ก็เพียงพอแล้วสำหรับรพีพงษ์แล้ว
แบบนี้ การเพิ่มของรพีพงษ์เริ่มขึ้นในบ่อน้ำ อุเอสึงิ ฮารุก็อยู่ในสำนักเทพยาเซียน ซึ่งอาศัยอยู่ที่นั่นชั่วคราว
ตอนแรกจิรภัทรคิดว่ารพีพงษ์จะจุกตายอยู่ในบ่อน้ำเป็นเวลาสองวัน ก็จะออกมา แต่ผ่านไปสองวันแล้ว เขามาดูที่บ่อน้ำด้วยตัวเองแวบหนึ่ง พบว่ารพีพงษ์นั่งอยู่ข้างในโดยไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ดูท่าทางเหมือนกับจะไม่ออกมา
“ผู้ชายคนนี้เป็นอัจฉริยะหนึ่งในล้าน อยู่ในนั้นเป็นเวลานานกว่าคนอื่นก็เป็นเรื่องปกติ ในเมื่อรับปากคนอื่นเขาแล้ว ต่อให้เขาจะอยู่ที่ไปอีกหลายวันก็ไม่เป็นไร”
บ่ายวันนั้น ผู้อาวุโสหลายคนมาถึงที่ตรงหน้าจิรภัทร ผู้อาวุโสคนหนึ่งในนั้นมองไปที่จิรภัทรอย่างจริงจัง และเอ่ยปากว่า: “เจ้าสำนัก รพีพงษ์แช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำในสำนักเทพยาเซียนของเราเป็นเวลาห้าวันแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะดูดซึมฤทธิ์ยาในบ่อน้ำไปทั้งหมดหรือเปล่า”
จิรภัทรยิ้มเล็กน้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ เอ่ยปากว่า: “เรื่องนี้พวกท่านสบายใจได้ แม้ว่าฤทธิ์ยาในบ่อน้ำจะค่อยๆอ่อนลง แต่อย่างน้อยก็เพียงพอให้ลูกศิษย์ในสำนักใช้ได้เป็นหนึ่งร้อยครั้ง จะถูกรพีพงษ์คนเดียวดูดซึมไปหมดได้อย่างไร พวกท่านก็กังวลมากเกินไปแล้ว”
หลังจากผู้อาวุโสหลายคนได้ยินคำพูดของจิรภัทร ก็ไม่ได้อะไรจะพูดมากนัก ทำได้เพียงออกจากที่จิรภัทรด้วยสีหน้าที่แน่วแน่
ผ่านไปอีกห้าวัน จิรภัทรกำลังจัดการกับบางสิ่งอยู่ในห้องหนังสือของสำนักเทพยาเซียน ในเวลานี้มีลูกศิษย์คนหนึ่งวิ่งมาในห้องหนังสือ ตะโกนใส่จิรภัทรด้วยสีหน้าที่กังวล: “เจ้าสำนัก ไม่ดีแล้ว เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่บ่อน้ำ!”
มือของจิรภัทรหยุดลงทันที เงยหน้ามองไปทางลูกศิษย์คนนั้น เอ่ยปากว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? รพีพงษ์เป็นอะไรเหรอ?”
“ไม่ใช่ แต่สีน้ำในบ่อเปลี่ยนไป ผู้อาวุโสหลายท่านบอกว่า ถ้าหากรพีพงษ์ยังคงแช่อยู่ต่อไป ฤทธิ์ยาในบ่อน้ำก็จะหมดไปอย่างสมบูรณ์”ลูกศิษย์เอ่ยปาก
จิรภัทรเบิกตากว้าง ลุกขึ้นทันที และอุทานว่า: “สีเปลี่ยนไปเหรอ? นี่มันเป็นไปไม่ได้!”
หลังจากพูดจบ เขาก็รีบออกจากห้องหนังสือ และรีบไปที่บ่อน้ำ
ในเวลานี้ผู้อาวุโสหลายคนกำลังรายล้อมรอบบ่อน้ำอยู่ มองไปที่น้ำและรพีพงษ์ที่อยู่ในบ่อน้ำด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
หลังจากที่จิรภัทรมาถึงที่นี่ ก็รีบมองไปที่ในบ่อน้ำ พบว่าสีของน้ำในบ่อนั้นจางลงมาก แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ศิษย์คนนั้นบอกมา
ในเวลานี้รพีพงษ์ยังคงนั่งสมาธิอยู่ในบ่อน้ำ หลับตาแน่น ราวกับว่าเข้าสู่สมาธิ และไม่รู้สึกถึงสถานการณ์โดยรอบแม้แต่น้อย
ที่สำคัญถ้าหากสังเกตดูอย่างละเอียด หลังจากที่เห็นด้านบนศีรษะของเขาแล้ว ก็มีหมอกจางๆลอยขึ้นมา ค่อนข้างลึกลับ
ผู้อาวุโสหลายคนเมื่อเห็นจิรภัทรมาถึง หนึ่งในนั้นกล่าวว่า: “เจ้าสำนัก หรือจะปลุกเขาขึ้นมาดี ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป บ่อน้ำล้ำค่าของพวกเรา ก็จะหมดฤทธิ์ไปจริงๆ”
เมื่อเจ้าสำนักได้ยินคำพูดของเขา บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน ตอนนั้นเขารับปากรพีพงษ์ว่าอยากอยู่นานแค่ไหนก็อยู่นานแค่นั้น ตอนนี้ปลูกรพีพงษ์ขึ้นมา ก็ไม่รักษาสัญญาเกินไปแล้ว
ดังนั้นจึงจำใจแล้วพูดว่า: “รอไปก่อนเถอะ ไม่แน่ว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็จะตื่นขึ้นมาเอง พวกเราปลุกเขาขึ้นมามันจะส่งผลกระทบต่อเขา ถึงอย่างไร เขาก็น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว”
และแล้ว หลังจากห้าต่อมา
