บทที่863 ฉันอายุหนึ่งร้อยห้าสิบปีกว่าแล้ว
เมื่อได้ยินเหตุผลที่ธัชธรรมพูด รพีพงษ์ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที เขากลับรู้สึกว่าตัวเองสามารถเพียงพอที่จะบรรลุถึงแดนที่ไม่เคยมีใครบรรลุถึงมาก่อน ดังนั้นจึงมาหาตัวเองเพื่อให้เข้าร่วมกลุ่มสิงโต สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์รู้สึกเหมือนถูกหลอก
“ผู้อาวุโสล้อเล่นแล้ว แดนเทพที่ไม่เคยมีใครบรรลุถึงมาก่อน ฉันเพียงแค่มีความสามารถที่ดีกว่าคนอื่นเท่านั้น ดังนั้นผู้อาวุโสอย่าได้สร้างแรงกดดันให้คนรุ่นหลัง”รพีพงษ์เอ่ยปาก
เขาตั้งใจจะไม่บอกเรื่องที่ตัวเองมีพลังวิเศษเสนอยู่ ในตอนนั้นอาจารย์เคยบอก พลังมหัศจรรย์เกี่ยวข้องกับเรื่องยิ่งใหญ่ไปทั่ว ไม่สามารถที่จะบอกกับคนอื่นได้ ธัชธรรมเป็นเจ้านายของกลุ่มสิงโต ความแข็งแกร่งลึกระดับก้นสมุทร ถ้าหากเขารู้ว่าตัวเองมีพลังวิเศษแบบนี้อยู่ในตัว ไม่แน่อาจเกิดปัญหา
ต่อให้จะบอกจริงๆ ก็ต้องรอหลังจากที่รพีพงษ์แน่ใจเบื้องลึกของกลุ่มสิงโตก่อน
“อายุของฉันนายก็น่าจะมองออก ปีนี้ฉันอายุหนึ่งร้อยห้าสิบกว่า ต่อให้พึ่งพากำลังยึดมั่นไว้ คาดว่าก็คงจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่สิบปี ก่อนที่จะตาย ฉันต้องการหาคนสืบทอดให้กลุ่มสิงโต อุปนิสัยและความสามารถของนายล้วนดี เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด”ธัชธรรมพูดต่อ
รพีพงษ์จิบชาที่เพิ่งยกขึ้นมาตรงหน้าไปหนึ่งคำ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของธัชธรรม
เกือบแทบจะพ่นออกมา
เขาจ้องมองไปที่ธัชธรรมอย่างระมัดระวังแวบหนึ่ง ไม่ว่าจะมองยังไงท่าทางชายชราคนนี้อายุเพียงแค่หกสิบเจ็ดสิบกว่า ภาพในหัวของรพีพงษ์ คนอายุหนึ่งร้อยกว่า น่าจะนอนอยู่บนเตียงแล้วขยับไม่ได้ถึงจะถูก
และธัชธรรมยังพูดอย่างมั่นใจว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่สิบปี หรือว่าเขารู้สึกว่าอายุขัยของตัวเองมีสองร้อยปีถึงจะปกติเหรอ?
“ผู้อาวุโส ถ้าท่านไม่บอก ฉันมองไม่ออกจริงๆว่าท่านอายุร้อยห้าสิบปีกว่าแล้ว ท่านดูไปแล้วยังอายุน้อยจริงๆ”รพีพงษ์เอ่ยปากว่า
ธัชธรรมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ความแข็งแกร่งมีผลในการเพิ่มอายุขัย ฉันสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้ ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดอะไร ถ้านายสามารถบรรลุถึงแดนเทพ เวลาของชีวิต คงจะยืนยาวกว่าฉันมาก”
รพีพงษ์รู้สึกสงสัยในใจอย่างฉับพลัน เอ่ยปากว่า: “ถ้าอย่างนั้นความแข็งแกร่งตอนนี้ของคนผู้อาวุโส บรรลุถึงระดับไหน?”
ตามการคาดเดาของรพีพงษ์ ชายชราคนนี้สามารถกลายเป็นเจ้านายของกลุ่มสิงโต ความแข็งแกร่งคงจะไม่อ่อนแออย่างแน่นอน บางทีอาจถึงระดับขั้นสูงของแดนเทพ
ธัชธรรมยิ้มให้กับรพีพงษ์เล็กน้อย แล้วพูดว่า: “คำนวณไปแล้ว ความแข็งแกร่งของฉัน อยู่ห่างจากแดนเทพ น่าจะเหลือเพียงก้าวเดียว เพียงแต่ศักยภาพของฉันถึงที่สุดแล้ว เพียงแต่ก้าวเดียว ก็ไม่มีโอกาสก้าวข้ามออกไปได้”
รพีพงษ์เบิกตากว้างทันที คาดไม่ถึงเจ้านายท่านนี้จะอยู่ห่างจากแดนเทพเพียงแค่ก้าวเดียว สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์อดเดาไม่ได้ว่าชายชราตรงหน้าตัวเองคนนี้สามารถจะฆ่าตัวเองตายด้วยการฟาดฝ่ามือเดียวหรือไม่
“เวลาของฉันไม่มากแล้ว ที่สำคัญตอนนี้กลุ่มสิงโตยังประสบกับปัญหาหนึ่งอย่าง ปัญหายากนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของทั้งโลก ฉันมาหานาย เพื่อเตรียมรับมือกับปัญหานี้”ธัชธรรมพูดต่อ
“ปัญหาอะไร?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะบอกนาย รอถึงเวลาแล้ว นายก็จะรู้เอง ตอนนี้สิ่งที่นายต้องทำคือ เข้าร่วมกลุ่มสิงโตของเรา ยอมรับการฝึกอบรมของกลุ่มสิงโต ในอนาคตตอนที่กลุ่มสิงโตต้องการนาย สามารถพอที่จะแสดงผล เมื่อโลกที่เผชิญกับอันตราย และนาย จะเป็นคนที่สามารถกอบกู้โลกไว้ได้”ธัชธรรมเอ่ยปาก
รพีพงษ์ยักไหล่ แล้วพูดว่า: “ให้ฉันเข้าร่วมกลุ่มสิงโตก็ได้ แต่หน้าสำคัญที่จะให้กอบกู้โลกแบบนี้ ช่างมันเถอะ”
เมื่อธัชธรรมเห็นรพีพงษ์รับปากเข้าร่วมกลุ่มสิงโต ดวงตาก็เปล่งประกาย ไม่ว่ารพีพงษ์จะยอมเป็นผู้รับช่วงต่อหรือไม่ และรับหน้าที่ภารกิจต่อต้านกับปัญหาใหญ่ในอนาคต ตราบใดที่รพีพงษ์เข้าร่วมกลุ่มสิงโต ก็ยิ่งมีความหวัง
เดิมทีเขายังต้องการชักชวนรพีพงษ์ดีๆ รพีพงษ์ถึงจะเต็มใจเข้าร่วมกลุ่มสิงโต คาดไม่ถึงว่าจะรับปากง่ายดายแบบนี้ ดูเหมือนว่าคำพูดที่ตัวเองพูดไป ยังมีผลอยู่บ้าง
และในใจรพีพงษ์เองก็รู้ดีว่า ตัวเองเข้าร่วมกลุ่มสิงโต ก็เพื่อหยกโยงจิตชิ้นที่สามเท่านั้นเอง และรับรู้ความลับของโลกนี้ผ่านกลุ่มสิงโต
มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอ่ยปากขอหยกโยงจิตกับธัชธรรม ดังนั้นทำได้เพียงแค่เข้าร่วม จากนี้ไปยังมีโอกาสแสวงหา เอาหยกโยงมาอยู่ในกำมือ
“ไม่เป็นไร เพียงแค่นายเต็มใจที่จะเข้าร่วมกลุ่มสิงโต ในอนาคตนายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดในตอนนี้ เมื่อตอนที่นายรู้ว่าปัญหาเรื่องนั้นคืออะไร ต่อให้ฉันไม่พูด นายก็จะเป็นคนลุกยืนออกมาเอง”ธัชธรรมเอ่ยปาก
แบบนี้ หลังจากการสนทนาสั้นๆ รพีพงษ์ก็ถือได้ว่าเข้าร่วมกลุ่มสิงโตแล้ว กลายเป็นสมาชิกคนหนึ่งของพวกเขา กระบวนการที่เป็นทางการ ต้องรอหลังจากที่กลับไปที่ประเทศแล้วค่อยไปจัดการ
ธัชธรรมบอกว่าตัวเองจะมีธุระที่ต้องไปทำ รพีพงษ์สามารถเลือกที่จะกลับไปประเทศจีนก่อนได้ และก็สามารถที่จะไปพร้อมกันกับธัชธรรมได้
รพีพงษ์ยังคงมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับชายชราที่มีชีวิตอยู่มาหนึ่งร้อยห้าสิบปีคนนี้เป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงบอกว่าจะไปพร้อมกับเขา ดูว่าธัชธรรมมาทำธุระอะไรที่ประเทศญี่ปุ่นกันแน่
ธัชธรรมก็ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ ก็รีบมุ่งหน้าไปที่ในเขตชานเมืองโตเกียว
ระหว่างทางรพีพงษ์ถามธัชธรรมว่ากำลังจะไปทำธุระอะไร ธัชธรรมบอกว่าจะไปหาเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ขอสิ่งของบางอย่าง
สามารถเพียงพอที่จะเป็นเพื่อนกับธัชธรรมได้ กลัวเพียงแต่ว่าจะไม่ใช่คนธรรมดา ไม่แน่บางทีอาจเป็นแดนดั่งเทพเคยหนึ่ง รพีพงษ์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของตัวเองดีขึ้นจริงๆ เริ่มตั้งแต่ที่ไม่เข้าใจแดนดั่งเทพแม้แต่น้อย จนถึงสัมผัสกับระดับยอดฝีมือแดนดั่งเทพอยู่บ่อยๆ
หลายสิ่งหลายอย่าง หลังจากที่ตัวเองไปถึงระดับหนึ่งแล้ว จึงจะเข้าใจสิ่งต่างๆที่อยู่เหนือระดับนั้นได้
เช่นเดียวกันกับความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ตอนที่มีเพียงเน่ยจิ้งชั้นต้น รู้สึกว่าแดนปรมาจารย์เป็นตำนาน และหาพบได้ยากมาก แต่หลังจากที่เขาบรรลุถึงแดนปรมาจารย์ที่แท้จริง เรื่องราวที่เขาสัมผัสถึงก็แตกต่างกัน แดนปรมาจารย์อยู่ในสายตาของเขา ก็ถือได้ว่าไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งอะไร
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงชานเมืองโตเกียว มาถึงเชิงเขาที่มีคนพลุกพล่านพอสมควร จุดนี้เป็นจุดชมวิวเล็กในเขตชานเมืองโตเกียว จำนวนนักท่องก็ยังถือได้ว่าพอสมควร สามารถมองเห็นผู้คนมากมายปีนขึ้นไปบนภูเขา
“พวกเรากำลังจะขึ้นไปบนภูเขาเหรอ?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
“รออยู่ที่นี่ น่าจะมีคนมารับ เพื่อนเก่าคนนี้ของฉันที่อยู่ลึกลับ ฉันรู้เพียงว่าเขาอยู่แถวนี้ สถานที่รายละเอียดไม่ค่อยแน่ชัด แต่ฉันได้แจ้งเขาไปล่วงหน้าแล้ว”ธัชธรรมตอบกลับ
รพีพงษ์พยักหน้า และไม่พูดอะไร
เขาก้มหน้าเล่นมุรามาสะในมือของตัวเอง ตอนนี้เขาก็มีความต้องการต่อแดนดั่งเทพที่แท้จริง เนื่องจากออกมาอยู่ข้างนอก ถือดาบอยู่ตลอดเวลา ก็ยังเป็นเรื่องยุ่งยาก
แตกต่างจากแดนดั่งเทพที่แท้จริง ยกมือก็แปลงร่างเป็นดาบออกมาได้หนึ่งเล่ม
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงที่ชัดเจนดังมาจากด้านหลังทั้งสอง
“ชายชราคนนั้น ท่านคือธัชธรรมเหรอ?”
รพีพงษ์และธัชธรรมต่างก็หันกลับมา มองเห็นหญิงสาวในชุดสีส้มยืนอยู่ไม่ไกล เบิกตากว้างจ้องมองพวกเขาทั้งสอง
