บทที่866 การประลอง
“ท่านผู้อาวุโส ท่านมีไม่ที่ว่างให้ได้อธิบายก็จะลงมือกับฉัน แบบนี้มากเกินไปหรือเปล่า ท่านรู้ได้อย่างไรว่านี่ไม่ใช่คำพูดด้านเดียวของเหลนสาวของท่าน!”
รพีพงษ์ถอยไปด้านหลัง พร้อมกับตะโกนใส่นิรภัฏ
นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า: “นุชน่าเอ็นดูขนาดนี้ จะโกหกฉันได้อย่างไร กลับเป็นแก ในฐานะลูกศิษย์ของโจรเก่าอย่างธัชธรรม กลับไม่ใช่ของดีอะไร”
แม้ว่าปากจะพูดเช่นนั้น นิรภัฏก็ประหลาดใจกับความเร็วในการตอบสนองของรพีพงษ์ เดิมทีเขาเพียงแค่จะต้องการทำให้รพีพงษ์กลัว ทำให้รพีพงษ์เป็นตัวตลกในที่สาธารณะ หรือร้องขอความเมตตากับเขาต่อหน้าธัชธรรม
แต่รพีพงษ์ก็ถอยกลับไปข้างหลังในทันที และไม่ได้ถูกโจมตีด้วยวิธีการของเขา
สิ่งนี้ทำให้นิรภัฏอดไม่ได้ที่จะเกิดความสนใจ อยากจะดูว่าลูกศิษย์คนนี้ของธัชธรรมจะสามารถยืนหยัดอยู่ภายใต้วิธีการของเขาได้นานแค่ไหน
รพีพงษ์แอบด่าในใจ ถ้าณีรนุชสามารถเรียกได้ว่าน่าเอ็นดู ถ้าอย่างก็เจอกับผีจริงๆแล้ว
ในเวลาเดียวกันในใจของเขายังรู้สึกสยองกับความแข็งแกร่งของสัตว์ประหลาดแก่ที่มีชีวิตอยู่มากว่าร้อยปี เพียงแค่ลงมือครั้งเดียว ก็สามารถสร้างใบมีดลมจำนวนมากได้ วิธีการนี้ ต่อให้รพีพงษ์บรรลุถึงแดนดั่งเทพก็คงจะทำไม่ได้
ที่สำคัญเขารู้สึกได้ว่า พลังของใบมีดลมทุกใบ สามารถเทียบได้กับพลังของการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดก่อนหน้านั้นของเขา ถ้าถูกโดนใบมีดลมเหล่านี้โจมตีจริงๆ เขาไม่มีโอกาสรอดชีวิตอย่างแน่นอน
นี่คือความแข็งแกร่งที่อยู่ห่างจากแดนเทพเพียงหนึ่งก้าวเหรอ?
เมื่อนึกถึงตอนที่ธัชธรรมบอกว่าตัวเองอยู่ห่างจากแดนเทพเพียงหนึ่งก้าว ถ้าอย่างความแข็งแกร่งของนิรภัฏคนนี้ ก็น่าจะอยู่ในระดับนี้เช่นกัน
เมื่อเห็นใบมีดลมที่กำลังจะโจมตีโดนบนร่างของตัวเอง ในใจของรพีพงษ์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวิตกกังวล เมื่อเห็นธัชธรรมยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ รพีพงษ์ก็รีบหันกลับมา ในพริบตาเดียว ก็พุ่งไปที่ด้านหลังธัชธรรม และหลบซ่อนตัว
ธัชธรรมถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ยกมือขึ้นโบกสะบัดเบาๆ ใบมีดลมก็กลายเป็นกระแสอากาศ และสลายหายไป
“นิรภัฏ ความคับแค้นใจระหว่างฉันกับนาย ไม่จำเป็นต้องไปกระทบต่อตัวลูกศิษย์”ธัชธรรมเอ่ยปากเสียงเรียบ
นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา เอ่ยปากว่า: “เมื่อกี้นี้นายไม่ได้ยินเหรอ ลูกศิษย์ของนายเป็นคนรังแกเหลนสาวของฉัน ฉันเพียงแค่ต้องการสั่งสอนเขาเท่านั้นเอง”
ธัชธรรมหันหน้ามองไปที่ณีรนุชแวบหนึ่ง เอ่ยปากว่า: “หญิงสาว เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ได้โปรดช่วยพูดความจริงด้วย เรื่องระหว่างของผู้อาวุโส เธอก็อย่าเอามาปะปนกัน”
ณีรนุชรู้ว่าธัชธรรมเป็นยอดฝีมือในระดับเดียวกับท่านปู่ทวดของหล่อน หล่อนไม่กล้าล้อเล่นมากเกินไป ดังนั้นจึงพูดกับนิรภัฏอย่างละลายว่า: “ท่านปู่ทวด อันที่จริงแล้วคำพูดเมื่อกี้นี้เป็นแค่คำพูดความโกรธของฉัน ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรฉัน เขาเพียงทำให้ฉันโกรธเท่านั้นเอง”
นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นแล้วยังไงล่ะ ถ้าเธอโกรธยิ่งเป็นความผิดครั้งใหญ่”
ในใจรพีพงษ์รู้สึกไม่พอใจ ชายชราคนนี้เข้าข้างคนของตัวเองถึงระดับนี้ แต่ความแข็งของฝ่ายตรงข้ามก็สุดลึกล้ำ รพีพงษ์ก็ไม่กล้าหาเรื่องเขา ถ้าถูกเขาฟาดตายด้วยฝ่ามือก็จะลำบากแย่ ดังนั้นตอนนี้ทำได้เพียงแค่อดทน
ธัชธรรมมองไปที่นิรภัฏแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: “เพื่อนเก่า ฉันมาหานาย คือมาคุยเรื่องสำคัญ ไม่ใช่มาหานายเพื่อทะเลาะ ถ้าหากนายอยากทะเลาะ ฉันสามารถหาเรื่องเวลามาอยู่เป็นเพื่อนนายได้ ตอนนี้ท่านนั้นยืนหยัดไม่ไหวแล้ว ฉันมาหานาย เพื่อขอของสิ่งนั้น นายแน่ใจว่ายังจะทะเลาะกับฉันอีกเหรอ?”
เมื่อนิรภัฏได้ยินคำพูดของธัชธรรม สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาบ้าง แม้ว่าเขาและธัชธรรมจะขัดหูขัดตากันมาหลายปีแล้ว แต่ในโลกตอนนี้เขาก็เหลือเพียงธัชธรรมเป็นเพื่อนคนเดียว สิ่งที่เรียกทะเลาะกัน เป็นเพียงเพื่อความสนุกสนานแค่นั้นเอง
ตอนนี้ได้ยินธัชธรรมพูดถึงเรื่องสำคัญ นิรภัฏก็ไม่ก่อกวนอีกต่อไป
เขาจ้องมองไปที่ธัชธรรมแวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “ท่านนั้นยืนหยัดต่อไปไม่ไหวจริงเหรอ?”
ธัชธรรมพยักหน้าอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า: “ถ้าไม่ใช่แบบนั้น ฉันจะมาปรากฏตัวอยู่ในที่ของนายได้อย่างไร?”
นิรภัฏก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ บนใบหน้าก็แสดงถึงความเคร่งขรึมเหมือนกับธัชธรรม ทุกคนไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนกำลังพูดถึงอะไร แล้วทำไมถึงแสดงท่าทางเช่นเดียวกันออกมา
“ตามข้อตกลงตอนนั้น ของฉันก็ต้องให้นายเป็นธรรมดาอยู่ แต่ลูกศิษย์ของนายทำให้โกรธ ตอนนั้นยังกล้ากล่าวหาว่าฉันทำมากเกินไป เรื่องนี้ไม่สามารถปล่อยผ่านแบบนี้ไปได้”นิรภัฏมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง เอ่ยปากเสียงเรียบ
“ฉันก็จะไม่ลงมือจัดการเขาด้วยตัวเอง จะได้ไม่ถูกกล่าวหาว่าผู้ใหญ่รังแกผู้ที่ด้อยกว่าอีก ช่วงไม่กี่ปีมานี้การประลองฝีมือระหว่างนายกับฉันยิ่งอยู่ยิ่งน่าเบื่อขึ้นเรื่อยๆ พวกเราให้ลูกศิษย์ใต้บังคับบัญชามาประลองฝีมือกันดีกว่า”
“ถ้าหากลูกศิษย์คนนี้ของนายชนะ ฉันก็จะเอาของที่นายต้องการให้นาย แต่ถ้าลูกศิษย์ของนายพ่ายแพ้ เขาต้องขอโทษนุชต่อหน้านายและฉัน และต้องรับปากความต้องการหนึ่งข้อที่นุชเสนอออกมาอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ ว่ายังไงล่ะ?”
เมื่อณีรนุชได้ยินคำพูดของนิรภัฏ แววตาก็เปล่งประกายในทันที เอ่ยปากว่า: “ฉันเห็นด้วย”
ต่อจากนั้นหล่อนก็มองไปทางรพีพงษ์อย่างยินดีในความโชคร้าย ในแววตาให้ความรู้สึกว่าฉันกินนายอย่างแน่นอน
ธัชธรรมไม่ได้รับปากในทันที เพราะความจริงรพีพงษ์ไม่ใช่ลูกศิษย์ของเขา เขาไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้แทนรพีพงษ์ได้ จึงหันหน้ามองไปที่เขาแวบหนึ่ง
รพีพงษ์พยักหน้าให้กับธัชธรรม ส่งสัญญาณว่าความต้องการนี้สามารถยอมรับได้
ธัชธรรมยิ้มขึ้นมาในทันที ตราบใดที่รพีพงษ์รับปาก เรื่องนี้ก็พูดง่าย เนื่องจากความแข็งแกร่งตอนนี้ของรพีพงษ์คือแดนครึ่งดั่งเทพ ก็มีกำลังในการต่อสู้
แม้ว่านิรภัฏจะเป็นยอดฝีมือในระดับเดียวกับธัชธรรม แต่ลูกศิษย์ใต้บังคับบัญชาจะมีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นแค่ไหน แต่ความแข็งแกร่งก็เป็นเพียงแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุด ปีศาจอย่างรพีพงษ์ ไม่ใช่ว่าจะสามารถฝึกฝนออกมาได้อย่างง่ายดาย
หากเป็นความต้องการอย่างอื่น ธัชธรรมอาจจะลังเล แต่ให้ลูกศิษย์ใต้บังคับบัญชาประลองฝีมือกัน เขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องใดๆทั้งนั้น
“ได้ ในเมื่อนายอยากให้ลูกศิษย์ประลองฝีมือกัน ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะรับปากนาย ฉันก็อยากจะดูว่า นายหลายปีมานี้ อบรมสั่งสอนอัจฉริยะแบบไหนออกมา”ธัชธรรมกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ทันใดนั้นรอยยิ้มเหยียดหยามก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนิรภัฏ ราวกับว่ามีความเชื่อมั่นในศิษย์ของตัวเองเป็นอย่างมาก
“ฉันสามารถประลองฝีมือกับลูกศิษย์ของท่านได้ แต่ถ้าหากฉันชนะ ฉันต้องการให้ณีรนุชหญิงสาวคนนี้ ยอมรับความต้องการของฉันโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ”ในเวลานี้รพีพงษ์เอ่ยปากขึ้นมาในทันใด
นิรภัฏหันหน้ามองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง ส่งเสียงเย็นชาว่า: “นายไม่มีทางชนะได้”
ณีรนุชเอ่ยปากว่า: “รับปากก็รับปาก คิดว่าฉันกลัวนายหรือไง ถึงยังไงนายก็ไม่มีทางชนะ”
เมื่อเห็นณีรนุชรับปาก รพีพงษ์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ในเวลานี้นิรภัฏเหลือบมองไปที่กลุ่มลูกศิษย์ที่ยืนอยู่ที่นั่นแวบหนึ่ง เอ่ยปากว่า: “พรยศ นายออกมาเถอะ”
ในบรรดากลุ่มลูกศิษย์ ทันใดนั้นมีชายหนุ่มในชุดขาวก็ลุกขึ้นยืน เดินมาทางพวกเขา ทำความเคารพให้นิรภัฏและธัชธรรม
หลังจากนั้นพลังอานุภาพที่รุนแรงก็ปะทุออกมาจากบนตัวคนคนนี้ ก็คือระดับยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุด
