บทที่859 หยกโยงจิตอยู่ในกำมือ
อุเอสุงิ ทาคิโนะเห็นว่าเงาดาบขนาดใหญ่ฟาดฟันเข้ามาหาตัวเองด้วยพลังอานุภาพแห่งการทำลายล้าง หนังตาก็กระตุก จากนั้นรีบโยนลูกเรืองแสงดำในฝ่ามือของตัวเองไปทางเงาดาบอย่างรวดเร็ว
เมื่อกลลวงตาทั้งสองปะทะกัน แสงพราวพร่างพราวกระจายออกมาในทันที ทำให้ผู้ที่เฝ้าดูการต่อสู้อยู่รอบๆหลับตาลงอย่างรวดเร็ว
ต่อจากนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงดังมาก จากนั้นตามด้วยเสียงบ้านที่พังทลาย
กลุ่มควันลอยขึ้นจากพื้น ปกคลุมรพีพงษ์และอุเอสุงิ ทาคิโนะที่อยู่ที่บ้านหลังนั้นไว้
ในเวลานี้ทุกคนไม่กล้ามองไปที่นั่น แต่ตอนนี้บ้านถูกปกคลุมไปด้วยควันและฝุ่น พวกเขามองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น
การปะทะกันระหว่างทั้งสองคนในเมื่อกี้นี้ทำให้พวกเขาตกใจมากเกินไป จนตอนนี้พวกเขาไม่สามารถตอบสนองคืนกลับมาได้
“นี่เป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิต ไม่มีอะไรเทียบได้จริงๆ”
“แข็งแกร่งเกินไปแล้วจริงๆ ตกลงว่าพวกเขาทำได้อย่างไงกันแน่ แสงดาบที่น่าตกตะลึงนั้น น่ากลัวจริงๆ เพียงแค่เห็นก็ทำให้คนเกิดความกลัวได้”
“ตอนนี้ฉันเชื่อว่าในโลกนี้อาจจะมีเทพอสูรอยู่จริงๆ สิ่งที่เรียกว่าเทพอสูร เพียงแต่ความแข็งแกร่งบรรลุถึงยอดฝีมือที่พวกเราไม่สามารถจินตนาการได้ก็เท่านั้นเอง”
“ตอนนี้ฉันอยากรู้เพียงว่าพวกเขาสองคนใครจะเป็นผู้ชนะ ใครจะเป็นคนอาสาไปดูล่ะ?”
“คุณกำลังล้อเล่นอยู่เหรอ เข้าไปดูในเวลาแบบนี้ นั่นก็คือไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ”
……
ฝนสุดายืนอยู่ข้างหน้าสุดของกลุ่มคน มองดูควันที่ลอยอยู่ตรงนั้น ในใจก็เต็มไปด้วยความกังวล
ในเวลานี้อุเอสึงิ ฮารุก็เดินมาที่ข้างๆของหล่อน ก่อนหน้าเป็นเพราะกลัวว่าจะดึงดูดความสนใจของตระกูลอุเอสึงิ อุเอสึงิ ฮารุก็เลยไม่เคยปรากฏตัว แต่หลังจากได้ยินการเคลื่อนไหวของการต่อสู้ที่นี่ หล่อนก็รีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นการทำลายล้างที่เกิดจากการต่อสู้ระหว่างรพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุ ในใจอุเอสึงิ ฮารุก็ตกใจ ในเวลาเดียวกันก็เป็นห่วงรพีพงษ์ขึ้นมา
หญิงสาวทั้งสองมองดูควันและฝุ่นที่นั่นอย่างกังวล แทบอยากจะพุ่งเข้าไปดูว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับรพีพงษ์
“รพีพงษ์ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ”
“คุณชาย คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ”
แทบจะในเวลาเดียวกัน หญิงสาวทั้งสองตะโกนสิ่งที่ตัวเองคิดในใจออกมา วินาทีต่อมา พวกหล่อนทั้งคู่หันมาหน้ามาสบตากัน
ใบหน้าอุเอสึงิ ฮารุก็แสดงความเขินอายออกมา รีบก้มหน้าลง ไม่กล้าที่จะสบตากับฝนสุดาต่อไป
สิ่งที่ฝนสุดาคิดคาดเดาในใจของหล่อนไว้ไม่มีผิดว่า อุเอสึงิ ฮารุชอบรพีพงษ์จริงๆด้วย
แต่เมื่อคิดดูแล้ว รพีพงษ์ดีพร้อมขนาดนี้ มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่ชอบ
ถึงอย่างไรก็ไม่ได้รพีพงษ์มาอยู่ดี จากนี้ไปหล่อนกลับยังมีเพื่อนที่ปรับทุกข์คนหนึ่ง
“ดูสิ มีคนเดินออกมาแล้ว!”
ผ่านไปไม่นาน เสียงอุทานก็ดังขึ้น และทุกคนก็มองไปที่บ้านทันที
เห็นเพียงร่างที่ค่อยๆเดินออกมาจากฝุ่นควัน หลังจากหายใจไม่กี่วินาที ร่างนั้นก็ประจักษ์แก่สายตาของทุกคน
“คือรพีพงษ์!”ฮารุฮิ กันตะตะโกน
ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนต่างก็ตัวสั่น หลังจากเห็นคนที่เดินออกมาอย่างชัดเจน หินที่ทับถมอยู่ในใจก็ร่วงหล่นลงมา
เห็นเพียงรพีพงษ์อยู่ในสภาพเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง มีรอยเลือดที่มุมปาก และบนใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น ดูไปแล้วค่อนข้างลำบากใจ
เขาถือมุรามาสะที่เพิ่งแสดงพลังที่น่าทึ่งไว้ในมือข้างหนึ่ง และมืออีกข้างก็ลากร่างของอุเอสุงิ ทาคิโนะ พร้อมกับเดินไปตรงหน้าทุกคนทีละก้าว
เมื่อเทียบกับรพีพงษ์แล้ว สภาพของอุเอสุงิ ทาคิโนะในเวลานี้ถือได้ว่าน่าสังเวชกว่า
ทั้งใบหน้าของเขาปกคลุมเต็มไปด้วยเลือด ในตอนนั้นเพื่อที่จะต้านทานพลังดาบของรพีพงษ์ เขากัดฟันแน่น และใช้ความแข็งแกร่งจนถึงขีดจำกัด เส้นเลือดสีดำบนใบหน้าก็แตกออกมาทันที
และร่างกายของเขาก็กลายเป็นอ่อนตัวลง เห็นได้ชัดว่าการปะทะกันเมื่อกี้นี้ รพีพงษ์เป็นฝ่ายอยู่เหนือกว่า เอาชนะอุเอสุงิ ทาคิโนะได้อย่างขาดรอย
อุเอสุงิ ทาคิโนะไม่มีกระดูกที่สมบูรณ์บนร่างกายอีกต่อไป รวมทั้งเส้นเลือดบนใบหน้าก็แตกออก คนทั้งคนกำลังจะตาย เหลือเพียงแค่ลมหายใจเท่านั้น เพียงแค่รพีพงษ์โจมตีเขาอีกครั้ง เขาก็จะได้ไปเจอกับพญายม
ในไม่ช้า ควันและฝุ่นที่อยู่อีกด้านหนึ่งของบ้านก็จางหายไป ทุกคนก็เห็นว่าบ้านที่รพีพงษ์และอุเอสุงิ ทาคิโนะต่อสู้กันได้ถูกแยกออกจากกัน และมีช่องว่างขนาดใหญ่ปรากฏต่อหน้าทุกคน ซึ่งทำให้ทุกคนตกตะลึง
ทุกคนคาดไม่ถึงว่าพลังอันยิ่งใหญ่เมื่อกี้นี้ของรพีพงษ์ จะยิ่งใหญ่มากถึงขั้นนี้ ที่สามารถแยกบ้านออกได้ในทันที ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ
รพีพงษ์โยนอุเอสุงิ ทาคิโนะลงบนพื้น จากนั้นกวาดสายตามองไปที่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ผู้คนที่ถูกรพีพงษ์กวาดสายตามองไปต่างก็เกิดความหวาดกลัวต่อรพีพงษ์ มีคนไม่น้อยก็ลุกยืนตรงโดยไม่รู้ตัว
การต่อสู้ครั้งนี้สำหรับรพีพงษ์แล้ว ก็เป็นเรื่องที่ยากมาก ถ้าไม่มียาชั้นเลิศเม็ดนั้น ทำให้เขามีพละกำลังที่มั่นคง ท้ายที่สุดใครจะแพ้ใครจะชนะก็ยังไม่แน่ใจ
การปะทะกันเมื่อกี้นี้ทำให้เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่น้อย แต่อาศัยฤทธิ์ยาของยาชั้นเลิศ สภาพของเขาก็ยังดีกว่าอุเอสุงิ ทาคิโนะมาก
เขายื่นมือไปหยิบขวดเล็กๆออกมาจากเสื้อผ้า เทยาหลายเม็ดจากด้านในออกมา แล้วใส่เข้าไปในปากของตัวเอง
ยานี้คือขอกับจิรภัทรตอนที่จะออกจากสำนักเทพยาเซียน หน้าที่หลักของมันคือคลี่คลายความรู้สึกของพลังส่วนที่เหลือจากฤทธิ์ยาของยาชั้นเลิศ
เขาไม่ต้องการให้ตัวเองทำผิดพลาดอะไรเพราะทานยาชั้นเลิศ ดังนั้นจึงขอยานี้กับจิรภัทรก่อนจากไป
หลังจากทานยานี้แล้ว รพีพงษ์ก้มหน้ามองไปที่อุเอสุงิ ทาคิโนะที่กำลังล้มนอนอยู่กับพื้น หยกโยงจิตแขวนอยู่บนหน้าอกของเขา รพีพงษ์ก้มลงไป ยื่นมือไปถอดหยกโยงจิตออกจากคอของเขา
หลังจากยืนยันอย่างรอบคอบแล้วว่าหยกชิ้นนี้กับชิ้นส่วนที่อาจารย์มอบให้เขานั้นไม่มีความแตกต่างกัน รพีพงษ์ใส่หยกชิ้นนั้นลงในเสื้อผ้าของตัวเอง จากนั้นก็ถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่งอก
เป้าหมายที่มาประเทศญี่ปุ่นในครั้งนี้ ในที่สุดก็บรรลุผลสำเร็จ
“แกได้ทำความชั่วมากมาย ฝึกฝนวิธีทางไสยศาสตร์ และได้ทำความผิดครั้งใหญ่ ฉันไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนนักบุญ แต่ก็มีศีลธรรมในใจของตัวเองเช่นกัน ในเมื่อแกพ่ายแพ้อยู่ในเงื้อมมือของฉัน ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมีชีวิตให้อยู่ทำความชั่วบนโลกนี้อีกต่อไป”
รพีพงษ์จ้องมองไปที่อุเอสุงิ ทาคิโนะแล้วพูด จากนั้นเหยียบย่ำไปที่บนหน้าอกของเขา และหยุดลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขา
ผู้คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์นี้ สีหน้าก็เคร่งขรึม คาดไม่ถึงนายใหญ่ของตระกูลอุเอสึงิที่น่าเกรงขามมากในประเทศญี่ปุ่น จะตายอยู่ตรงหน้าพวกเขาแบบนี้
บนต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลออกไป คนคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีขาว ผมสีขาวเคราสีขาว และชายชราที่มีความอมตะแบบเซียนกำลังยืนอยู่บนกิ่งไม้ มองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ไม่ไกล ด้วยรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้
“แดนครึ่งดั่งเทพ น่าสนใจ”
ชายชราพึมพำกับตัวเอง จากนั้นเคาะปลายเท้าเบาๆ กิ่งไม้ก็สั่นเล็กน้อย ร่างที่ยืนอยู่บนนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และไม่รู้ว่าไปทางไหน
