บทที่870 เป็นกุลสตรีที่มีจิตใจบริสุทธิ์
“อาจารย์ การต่อสู้ระหว่างพวกเรายังไม่เริ่ม ทำไม….ทำไมถึงคิดว่าเขาชนะ?”พรยศมองไปที่นิรภัฏอย่างไม่เข้าใจ
ณีรนุชก็เต็มไปด้วยความสงสัย และเอ่ยปากถามว่า: “ท่านปู่ทวด ทั้งๆที่ยังไม่ได้ต่อสู้กันด้วยซ้ำ ท่านมั่นใจในความแข็งแกร่งของศิษย์พี่มาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้กลับไม่เชื่อใจเขาแล้ว?”
นิรภัฏถอนหายใจ และพูดว่า: “ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเขา แต่ความแข็งแกร่งของลูกศิษย์คนนี้ของธัชธรรมไม่ได้ธรรมดาอย่างที่พวกเธอคิด ต่อให้สู้สุดชีวิต ศิษย์พี่ของเธอก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้”
สีหน้าของณีรนุชและพรยศก็กลายเป็นซับซ้อนขึ้นมา เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นนิรภัฏประเมินคนคนหนึ่งแบบนี้
แม้จะรู้ว่านิรภัฏไม่มีทางหลอกตัวเอง แต่เป็นเพราะไม่ได้สัมผัสถึงความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ ในใจของพรยศยังคงไม่มีทางยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองไม่สามารถเอาชนะรพีพงษ์ได้
รพีพงษ์ก็มองความคิดในใจของพรยศออก เพื่อหลีกเลี่ยงให้ไม่เป็นการเสียเวลา รพีพงษ์เอ่ยปากพูดกับพรยศว่า: “ฉันรู้ว่านายอาจไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อาวุโสนิรภัฏถึงพูดแบบนั้น ฉันออกหนึ่งท่วงท่าให้นายได้สัมผัสดู นายก็จะเข้าใจเอง”
ในใจของพรยศก็กำลังคิดเช่นนี้เหมือนกัน เมื่อได้ยินรพีพงษ์พูดแบบนี้ ก็มองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่จริงจัง อยากจะดูว่าเขาสามารถแสดงท่วงท่าแบบไหนออกมา
บนฝ่ามือของรพีพงษ์หมุนเวียนไปด้วยพลังวิเศษเสน จากนั้นก็ผลักดันอย่างแรงไปในทิศทางของพรยศอย่างเต็มที่ ฝ่ามือกลลวงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ทำให้เกิดลมแรง และพัดไปในทิศทางของพรยศ
ตอนนี้ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์บรรลุถึงแดนครึ่งดั่งเทพ ไม่จำเป็นต้องทานยาชั้นเลิศหรือใช้พลังวิเศษเสน เพื่อให้การโจมตีของตัวเองทำให้เกิดกลลวงแบบนี้
แน่นอนว่า เนื่องจากไม่ใช่แดนดั่งเทพที่แท้จริง รพีพงษ์ยังไม่สามารถทำให้กลลวงนี้แยกตัวออกมาได้ รวมทั้งพลังทั้งหมดที่อยากจะโจมตีไปบนตัวคนอื่น จำเป็นต้องใกล้ให้เพียงพอถึงจะได้
แต่เพียงแค่พลังที่มาพร้อมฝ่ามือนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้ยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ตกใจได้
ในขณะที่พรยศเห็นฝ่ามือกลลวงปรากฏขึ้น รูม่านตาก็หดลงทันที ร่างกายก็ถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว ร่องรอยแห่งความสยดสยองเกิดขึ้นในใจ คาดไม่ถึงว่าฝ่ามือที่รพีพงษ์ปล่อยออกมาอย่างไม่จริงจัง จะมีพลังที่น่ากลัวเช่นนี้
เหตุการณ์แบบนี้ เขาเคยเห็นเพียงอยู่ในเงื้อมมือของนิรภัฏ แน่นอนว่า ฝีมือของรพีพงษ์เทียบกับนิรภัฏแล้ว ยังแย่กว่ามาก แต่สำหรับพรยศ เป็นท่วงท่าที่สามารถคร่าชีวิตของเขาไปได้อย่างง่ายดาย
เมื่อณีรนุชเห็นฉากนี้ก็อ้าปากค้าง คาดไม่ถึงความแข็งแกร่งของรพีพงษ์จะน่ากลัวขนาดนี้ อย่างน้อยที่สุด สามารถสร้างกลลวงออกมาได้ถึงขนาดนี้ พรยศคงจะทำไม่ได้อย่างแน่นอน
รพีพงษ์ก็เห็นว่าพอสมควรแล้วก็เก็บคืน ไม่ได้ฟาดฝ่ามือไปที่บนร่างกายของพรยศจริงๆ เมื่อเห็นเขาถอยไปด้านหลัง ก็เก็บพลังในมือกลับคืนมา ฝ่ามือกลลวงนั้นก็จางหายตามไปด้วยกัน
บนหน้าผากของพรยศมีเหงื่อเย็นไหลออกมา เมื่อกี้นี้รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะตายอยู่ภายใต้ฝ่ามือนี้ของรพีพงษ์ เมื่อเห็นรพีพงษ์เก็บท่วงท่า เข้าถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในใจก็เกิดความกลัวเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน
หลังจากที่เก็บท่วงท่าแล้ว รพีพงษ์มองไปที่พรยศ สองมือประสานคำนับให้เขา เอ่ยปากว่า: “ออมมือแล้ว”
พรยศมองไปที่รพีพงษ์เป็นเวลานานและไม่มีการตอบสนอง ยังไงเขาก็คาดไม่ถึง คนที่ดูไปแล้วอายุใกล้เคียงกับเขา ความแข็งแกร่งกลับบรรลุถึงแดนที่มหัศจรรย์ขนาดนี้
ตอนนั้นนิรภัฏเล่าแดนที่เหนือกว่าแดนปรมาจารย์ให้เขาฟัง เขาก็รู้ว่ามีแดนดั่งเทพอยู่ รพีพงษ์สามารถทำให้ท่วงท่าของตัวเองปรากฏกลลวง ก็คือบรรลุถึงระดับแดนดั่งเทพแล้ว
เพียงแต่นิรภัฏบอกว่าเขามีหวังที่จะบรรลุถึงแดนนี้ก่อนอายุสามสิบห้าปี ที่สำคัญความเร็วนี้ ถือได้ว่าเป็นความเร็วที่ปีศาจพลิกฟ้าถึงจะมีได้
ที่ผ่านมาพรยศคิดมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะที่ดีพร้อมที่สุดในโลก ไม่ว่าจะเป็นลูกศิษย์ในรายชื่อของสำนักไหนหรือว่าจะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลการต่อสู้โบราณ ก็ไม่มีใครสามารถเทียบกับเขาได้
เมื่อนานเข้าในใจพรยศก็เกิดความเย่อหยิ่ง รู้สึกว่าในโลกนี้ไม่มีใครสามารถเทียบกับเขาได้ ดังนั้นจึงปฏิบัติตัวต่อคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน โดยที่มักจะมีการดูถูกเหยียดหยาม
อย่างไรก็ตามในวันนี้ รพีพงษ์ทำให้เขาเข้าใจว่าอะไรคือเหนือฟ้ายังมีฟ้า ทั้งๆที่รพีพงษ์อายุไล่เลี่ยกับเขา กลับบรรลุถึงระดับแดนดั่งเทพ ความสามารถนี้ แตกต่างกันกับเขาราวฟ้ากับเหว
ร่องรอยของความเย่อหยิ่งในใจของเขา ก็ถูกความจริงนี้ทำลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที
“นาย…นายบรรลุถึงแดนดั่งเทพแล้วเหรอ?”พรยศจ้องมองไปที่รพีพงษ์แล้วพึมพำ
รพีพงษ์ยิ้มให้เขาเล็กน้อย เอ่ยปากว่า: “ยังถือว่าเป็นแดนดั่งเทพไม่ได้ แต่ยังมีแดนครึ่งดั่งเทพอยู่”
ในใจพรยศไม่ได้รู้สึกว่ารพีพงษ์บอกว่าตัวเองเป็นแดนครึ่งดั่งเทพแล้วในใจจะรู้สึกดีขึ้น ในสายตาของเขา ระหว่างแดนครึ่งดั่งเทพและแดนดั่งเทพไม่มีความแตกต่างอะไรกัน เพราะสำหรับแดนปรมาจารย์แล้ว นี่เป็นเพียงความแตกต่างระหว่างครึ่งท้องฟ้ากับท้องฟ้าเท่านั้นเอง ต่างก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะข้ามผ่านไปได้
ที่สำคัญรพีพงษ์ก็บรรลุถึงแดนครึ่งดั่งเทพแล้ว ก็อยู่ไม่ไกลจากแดนเทพ ยังคงมีสาระสำคัญที่แตกต่างกันในระหว่างทั้งสอง
นิรภัฏก็มองไปที่รพีพงษ์ด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน คาดไม่ถึงว่าธัชธรรมจะรับลูกศิษย์ที่มีความสามารถโดดเด่นเพียงนี้มาได้ ในใจก็เกิดความรู้สึกผิดหวัง
ธัชธรรมลุกขึ้นยืน มองทุกคนด้วยรอยยิ้ม และเอ่ยปากว่า: “ถ้าพูดแบบนี้ การประลองในครั้งนี้ พวกเราเป็นคนชนะเหรอ?”
นิรภัฏหันหน้ามองไปที่เขาแวบหนึ่ง ส่งเสียงเย็นชา เอ่ยปากว่า: “เหอะ ฉันยังไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้น ลูกศิษย์ที่มีความสามารถโดดเด่นของนาย ทำให้คนแปลกใจจริงๆ ครั้งนี้ถือตาแก่อย่างนายชนะ แต่ในไม่ช้าก็เร็วฉันจะเอาชนะกลับคืนมา”
ธัชธรรมยิ้มเล็กน้อย ก็ไม่ได้อะไรอีก
รพีพงษ์หันกลับไปทางณีรนุชที่ยังคงตกตะลึง เอ่ยปากถามว่า: “ตอนนี้ฉันชนะแล้ว สามารถที่จะเสนอความต้องการหนึ่งข้อกับเธอได้แล้วใช่มั้ย?”
นิรภัฏมองไปทางรพีพงษ์ ด้วยสีหน้าโกรธ เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างไม่พอใจรพีพงษ์ เอ่ยปากว่า: “ฉันณีรนุชก็เป็นคนที่ยอมรับความพ่ายแพ้ แพ้ของการเดิมพัน แพ้ก็คือแพ้ นายพูดความต้องการมาเถอะ แต่ถ้าความต้องการที่นายเสนอมามันอับอายไร้ยางอาย ฉันก็จะทำตามความต้องการของนาย จากนั้นค่อยฆ่านายภายหลัง”
รพีพงษ์หัวเราะเสียงดัง เขาไม่มีทางที่จะเสนอความต้องการอะไรที่ไร้ยางอายอย่างแน่นอน
“สบายใจได้ ฉันไม่ใช่คนไร้ยางอายแบบนั้น และไม่มีทางที่จะเสนอความต้องการอะไรที่มันมากเกินไป”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“ถ้าอย่างนั้นความต้องการของนายคืออะไร พูดออกมาเถอะ”ณีรนุชยังคงประหม่าเล็กน้อย กลัวว่ารพีพงษ์จะเสนออะไรที่ทำให้หล่อนสามารถยอมรับได้
“ความต้องการของฉันก็คือ จากนี้ไปเธออย่าเดินตามคนอื่นเข้าไปในห้องน้ำ และเปลี่ยนแปลงความชอบที่ติดการดูวิดีโอแบบนั้น เป็นกุลสตรีที่มีจิตใจบริสุทธิ์”รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ
หลังจากที่ณีรนุชได้ยินคำพูดรพีพงษ์ ใบหน้าที่สวยงามก็แดงก่ำขึ้นมา มองไปที่รพีพงษ์อย่างอับอายและรำคาญ จนแทบจะกินเขา
นิรภัฏรู้สึกงงงวย ไม่เข้าใจว่าวิดีโอแบบนั้นที่รพีพงษ์พูดถึงคือวิดีโอแบบไหน ลูกศิษย์ของนิรภัฏที่อยู่ไม่ไกลก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา
“ความต้องการของฉันถือได้ว่าไม่ยากใช่มั้ย เธอสามารถรับปากได้มั้ย?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
ณีรนุชกัดฟัน เอ่ยปากว่า: “มีอะไรที่ทำไม่ได้ รับปากก็รับปาก เหอะ!”
