บทที่881 ชัชพิสิฐ
รพีพงษ์จ้องไปที่รายชื่อบนอันดับรางวัลนำจับอย่างละเอียด ด้านบนนอกจากชื่อพวกนั้นแล้ว ยังมีรูปภาพประกอบชื่อ และยังมีข้อมูลพื้นฐานของคนเหล่านั้นด้วย
สิ่งที่ทำให้รพีพงษ์ไม่คาดคิดก็คือ สิบคนแรกของอันดับรางวัลนำจับ ล้วนเป็นแดนดั่งเทพ แม้ส่วนใหญ่จะเป็นแดนดั่งเทพขั้นต้น แต่จำนวนนี้ก็พอที่จะให้รพีพงษ์ตะลึงได้แล้ว
ตอนแรกที่ยังไม่เคยรู้เกี่ยวกับแดนปรมาจารย์ ก็รู้สึกว่าแดนปรมาจารย์เป็นได้ยาก ดังนั้นจำนวนยอดฝีมือของแดนปรมาจารย์จึงน้อยมากจนน่าตกใจ แต่ทว่าเมื่อฝีมือของรพีพงษ์เป็นแดนปรมาจารย์แล้ว จนกระทั่งหลังจากเป็นแดนครึ่งดั่งเทพ ก็ได้เจอกับแดนปรมาจารย์มากขึ้น
ตอนนี้รพีพงษ์เป็นแดนครึ่งดั่งเทพแล้ว คนที่พบเจอส่วนใหญ่ก็เป็นยอดฝีมือระดับแดนดั่งเทพ ถึงขั้นเจอกับธัชธรรมและนิรภัฏสัตว์ประหลาดแบบนี้
ที่แท้กลุ่มของคนนั้นตัดสินจากฝีมือของตัวเอง ตอนที่คนๆหนึ่งมีเงินหนึ่งแสน ก็รู้สึกว่าคนรวยมีจำนวนน้อย ถึงขั้นเห็นก็ไม่เห็นเลย แต่เมื่อคนๆหนึ่งมีเงินหนึ่งล้านจริงๆ คนรอบๆข้างของเขา ก็เปลี่ยนเป็นคนที่มีสมบัติหลักล้าน และตอนนี้เขาก็จะรู้สึกว่าเศรษฐีนั้นมีจำนวนน้อยเหลือเกิน
คาดไม่ถึงแม้เศรษฐีมีจำนวนน้อย แต่ก็ยังคงมีอยู่เยอะ ที่มีความรู้สึกแบบนี้ เพราะตัวเองยังไม่ถึงระดับนั้น ดังนั้นจึงไม่ได้รู้จักคนระดับนั้น
ตอนนี้รพีพงษ์ก็ถือว่าเข้าอยู่ในกลุ่มของผู้แข็งแกร่ง คนที่พบเจอ ก็ต้องเป็นคนระดับเดียวกับตัวเอง
วงการบู๊แห่งหัวเซี่ยมีมายาวนานกว่าพันปี แม้แดนดั่งเทพจะน้อย แต่ก็ไม่น้อยเท่าที่รพีพงษ์รู้ว่ามีแค่ไม่กี่คน
อันดับรางวัลนำจับสิบคนแรก นอกจากฝีมือจะยอดเยี่ยมแล้ว ก็ยังทำแต่เรื่องชั่วร้ายมาตลอดชีวิต ด้านบนเขียนเกี่ยวกับการกระทำผิดของพวกเขาอย่างละเอียด รพีพงษ์เห็นแล้วก็หมดอาลัยตายอยาก คิดไม่ถึงว่าคนที่ฝีมือระดับนี้ บางครั้งก็สามารถทำเรื่องที่คนจิตวิปริตทำกันได้
หนึ่งในนั้นลำดับที่เจ็ด ชื่อปรินทร คนนี้มีฝีมือเป็นแดนดั่งเทพขั้นต้น และมีพรสวรรค์อีกด้วย ตอนที่เป็นแดนดั่งเทพขั้นต้น มีอายุแค่สี่สิบกว่าปี
แต่คนนี้ลามก อาศัยการที่ตัวเองฝีมือดี บีบบังคับหญิงสาวเหล่านั้นเป็นของเล่นของเขา วิธีชั้นต่ำ โกรธจนหัวชี้ขึ้นมา
มีหญิงสาวหลายคนที่ชีวิตพังในมือของปรินทร แล้วเขายังทำเรื่องที่ผิดกฎของกลุ่มสิงโตหลายเรื่อง ดังนั้นจึงเป็นเป้าหมายหลักที่กลุ่มสิงโตต้องตามจับให้ได้
แต่ฝีมือของปรินทร หลบหนีเร็ว แม้กลุ่มสิงโตจะไฮเทค แต่จนปัจจุบันนี้ก็ยังจับปรินทรมาไม่ได้
คนที่อยู่บนอันดับรางวัลนำจับ ส่วนมากก็ทำความผิดคล้ายๆกับปรินทร ถึงขั้นผิดมากกว่าปรินทรก็มี ดังนั้นจึงได้เป็นอันดับของรางวัลนำจับ มีกลุ่มสิงโตผู้จับชั้นดี คนพวกนี้ก็จับได้มาก
แน่นอน อยากจับคนพวกนี้ ก็ต้องพึ่งแดนดั่งเทพของกลุ่มสิงโต
รพีพงษ์ดูข้อมูลของอันดับรางวัลนำจับเหล่านี้โดยคร่าวๆ สุดท้ายสายตาก็มองไปที่อันดับหนึ่ง
ชัชพิสิฐ
คนที่อยู่อันดับที่หนึ่งมีแค่ชื่อ ไม่มีรูป และข้อมูลเกี่ยวกับเขาก็น้อยอีกด้วย มีเพียงประโยคสั้นๆ “ถ้าคนนี้ยังมีชีวิตอยู่จะกระทบกับกลุ่มสิงโตและความปลอดภัยของโลก
นี่ทำให้รพีพงษ์สนใจในตัวของชัชพิสิฐอย่างมาก
ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน ถึงได้ถูกกลุ่มสิงโตมองว่าเป็นคนที่มีความอันตรายกับโลก ฝีมือของคนนี้ต้องเป็นระดับไหนกัน?
แล้วด้านบนก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับชัชพิสิฐ แม้กลุ่มสิงโตจะเก่งกาจขนาดไหน เกรงว่าจะไม่มีทางจับคนนี้ได้
หงส์เห็นรพีพงษ์กำลังจ้องอันดับรางวัลนำจับ จึงเดินไปที่ข้างๆเขา แล้วกล่าว “แม้ตอนนี้ฝีมือแกจะไม่ด้อย เป็นแดนครึ่งดั่งเทพ แต่สิบคนแรกของอันดับรางวัลนำจับอาจจะเป็นแดนดั่งเทพตัวจริง แกเพิ่งเข้าร่วมกลุ่มสิงโต อย่าเพิ่งสนใจอันดับรางวัลนำจับพวกนี้เลย”
รพีพงษ์ไม่สนใจคำพูดของหงส์ แล้วกล่าวว่า “ชัชพิสิฐนี่เป็นใคร? ทำไมด้านบนไม่มีข้อมูลของเขา มีแค่ชื่อ?”
หงส์เห็นรพีพงษ์ถามแบบนี้ จึงกล่าว “ชัชพิสิฐนี้เป็นศัตรูตัวฉกาจที่ลี้ลับที่สุดตั้งแต่กลุ่มสิงโตได้จัดตั้งขึ้นมา ตอนนี้ในกลุ่มสิงโต รู้ดีถึงเบื้องหลังของชัชพิสิฐ ก็น่าจะมีแค่เจ้าสำนัก”
“ในเมื่อเจ้าสำนักรู้ดีเกี่ยวกับเขา แล้วทำไมไม่ป่าวประกาศออกมาล่ะ แบบนี้ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าชัชพิสิฐอยู่ไหนง่ายขึ้นมั้ย?” รพีพงษ์ถามอย่างไม่เข้าใจ
หงส์เหลือบตาไปมองรพีพงษ์ แล้วกล่าว “ชัชพิสิฐนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่แกคิด จากที่เจ้าสำนักพูดมา ชัชพิสิฐมันอันตรายมาก ในกลุ่มสิงโต ไม่มีใครเอาชนะเขาได้ แม้เจ้าสำนักเจอเข้ากับเขา แพ้ชนะก็ไม่รู้ และคนที่เข้าไปยุ่งเรื่องของชัชพิสิฐ ก็มีแต่จะหาเรื่องให้ตัวเองเท่านั้น”
“ดังนั้นเจ้าสำนักเพียงแค่ให้เอาชื่อของชัชพิสิฐป่าวประกาศออกมา ให้ทุกคนได้รู้ว่ามีหมายเลขหนึ่งแบบนี้อยู่ ให้ทุกคนได้ระวังตัว”
“และยังได้ยินมาอีกว่าชัชพิสิฐนี้มาอายุมายาวกว่าสองร้อยกว่าปีแล้ว คนนี้คือเจ้าสำนักคนก่อน ตอนนี้เจ้าสำนักก็ปาเข้าไปหนึ่งร้อยห้าสิบกว่าปีแล้ว เขามีอายุขนาดนี้ได้ ก็พอที่จะทำให้คนเกรงขามมากแล้ว”
ได้ยินคำพูดนี้ของหงส์ รพีพงษ์ก็ตะลึง ตอนแรกรพีพงษ์คิดว่ามีอายุร้อยห้าสิบกว่าปีก็ถือว่าน่ากลัวมากแล้ว ไม่คิดว่าจะมีคนที่อายุเป็นสองร้อยกว่าปีอีก หรือการที่ฝีมือถือจุดๆหนึ่ง แล้วจะทำให้อายุยาวนานด้วยหรอ?
“คนแบบนี้อยู่ในโลก ค่อนข้างน่ากลัวเลยทีเดียว? ทำไมเจ้าสำนักไม่รวบรวมฝีมือทั้งหมดของกลุ่มสิงโต แล้วกำจัดกขาเสียล่ะ” รพีพงษ์ถาม
“ความจริงช่วงหลายปีมานี้ชัชพิสิฐไม่ได้ปรากฏตัวในสายตาของผู้คนมานานแล้ว อย่างน้อยกลุ่มสิงโตก็ไม่เห็นความเป็นอยู่ของอันดับที่หนึ่งแบบนี้แล้ว ดังนั้นทุกคนจึงรู้เพียงว่ามีปีศาจแบบนี้อยู่ แต่ไม่ใ้ห้ความสำคัญใดๆ” หงส์อธิบาย
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ถาม “งั้นพวกคุณรู้ได้ไงว่าเขามีชีวิตอยู่ในโลก ในเมื่อนานแล้วที่เขาไม่ปรากฏกายออกมา
“เจ้าสำนักเป็นคนพูด และมั่นใจอย่างมากว่าชัชพิสิฐยังมีชีวิตอยู่ ทำไมถึงได้มั่นใจ อันนี้ฉันก็ไม่รู้” หงส์กล่าว
รพีพงษ์คิด ชัชพิสิฐไม่ธรรมดาจริงๆ แน่นอน ว่าความสามารถของเขาในตอนนี้ ยังไม่พอที่จะไปเข้าใจเรื่องตรงนี้ ดังนั้นคิดไปก็ไร้ประโยชน์
“แกอย่าคิดว่าตัวเองฉลาดนิดหน่อย แล้วจะผยองได้ อย่าพูดว่าเป็นชัชพิสิฐเลย สิบอันดับรางวัลนำจับ ถ้าแกเจอก็มีแต่ตาย แกเริ่มจากภาระง่ายๆของกลุ่มสิงโตก่อนจะดีกว่านะ” หงส์เกรี้ยวกราดใส่รพีพงษ์ เพราะเป็นศัตรูตั้งแต่แรกเห็น ยังไงเธอก็ไม่ชอบรพีพงษ์อยู่ดี
“อ๋อ”
รพีพงษ์ตอบอย่างเรียบง่าย จากนั้นก็หันกลับไม่สนใจเธอ
