บทที่882 วัยหนุ่มสาวกำลังจะมาถึง
เสร็จสิ้นการรายงานตัว หงส์ถือสัญญา และข้อมูลของรพีพงษ์ทั้งห้าคนไป ด้วยสีหน้าบ้าบิ่น
“รพีพงษ์ แกไอ้เด็กเวร เจ๊จำแกไว้แล้ว! ฉันอายุมากขนาดนี้ ไม่เคยต้องโมโหมากขนาดนี้มาก่อน อย่าคิดว่าตัวเองเก่งแล้วจะผยองได้ขนาดนี้ จะบอกให้นะ พี่ชายทั้งสามคนของฉันเป็นแดนดั่งเทพตัวจริง อยากจัดการแกไปหาพวกเขาก็ได้แล้ว ฝากไว้ก่อน แค้นนี้ ต้องชำระ!”
พูดจบ หงส์หยิบข้อมูลเหล่านั้นรีบเดินไปที่เขานั้นที่ธัชธรรมอยู่
เมื่อกี๊ตอนที่อยู่ในห้องที่เซ็นสัยญา พรดรัลมองรพีพงษ์ด้วยความสงสัย แล้วกล่าว “รพีพงษ์น้องชายแม้ฉันจะรู้ว่าฝีมือแกยอดเยี่ยม มีพรสวรรค์ที่โดดเด่น แต่แบ็คของคุณหงส์ผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน เธอกับแดนดั่งเทพทั้งสามเป็นยอดฝีมือยิ่งใหญ่ทั้งสี่ของกลุ่มสิงโต อีกสามคนแบ่งเป็นมังกรพยัคฆ์หงส์เต่า ฝีมือค่อนข้างน่าเกรงขามเลยล่ะ”
“ตอนนั้นแกไม่ให้เกียรติเธอ เธอแพ้แก แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่หาตัวช่วยอีกนะ แล้วเธอเป็นผู้หญิงที่อายุน้อยที่สุดของสี่ยอดฝีมือ ถ้าอีกสามคนที่เหลือรู้เข้า ไม่มีทางมองผ่านแน่ๆ”
ได้ยินพรดรัลพูด คิ้วของรพีพงษ์กระตุก ตอนนั้นเขาคิดว่าหญิงที่ชื่อหงส์คนนี้ จะมีชื่ออื่นที่ชื่อว่าลูกเทพทั้งสามนี้หรือไม่ คิดไม่ถึงว่ามีจริงๆ
แล้วยังเป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพอีกด้วย
นี่มันค่อนข้างลำบากจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้กังวลใดๆ เพราะตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เป็นหงส์ต่างหากที่บีบบังคับคนอื่น ยั่วโมโหเขา
“ขอบคุณที่เตือน แต่ผมคิดว่าสามคนที่เหลือไม่น่าจะไม่มีเหตุผล ดังนั้นทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
พูดจบ รพีพงษ์ก็หันหลังออกจากห้องนั้น แล้วเดินไปยังห้องที่กลุ่มสิงโตจัดไว้ให้
ณ กลุ่มสิงโต
ด้านนอกของห้องเปล่า ธัชธรรมนั่งอยู่บนก้อนหิน พักผ่อนดื่มชา
ในขณะเดียวกันนี้ หงส์ถือแฟ้มเอกสารมาอย่างโมโห เมื่อมาถึงด้านหน้าของธัชธรรม ก็โยนแฟ้มเอกสารลงไปบนโต๊ะ
ธัชธรรมมองเห็นเหตุการณ์นี้ ก็รู้สึกแปลกใจ แล้วถาม “แกเป็นอะไร ทำไมโมโหขนาดนี้?”
หงส์จ้องธัชธรรมอย่างโมโห แล้วถาม “ไอ้รพีพงษ์นั่นท่านเป็นคนหามาใช่มั้ย?”
ธัชธรรมชะงัก แล้วพยักหน้า กล่าว “ใช่ ทำไมหรอ เด็กคนนี้มีพรสวรรค์ แกถูกความเก่งของเขาทำให้โมโห?”
“เหอะ ใครจะโมโหเพราะเหตุผลนี้ พรสวรค์ของมันดีจริง แต่จิตวิปริต สับปลับ กลุ่มสิงโตของเราทำไมถึงให้คนแบบนี้เข้ามาร่วมได้ น่าโมโหจริงๆ” หงส์กล่าวอย่างโมโห
“มัน……เหอะ ไม่ว่ายังไงมันก็คือไอ้ต่ำช้าหยาบคาย ตัวเองมีพรสวรรค์นิดหน่อยก็ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง หนูจะต้องสั่งสอนมัน” หงส์เกรี้ยวกราด
“ข้อมูลของห้าคนวันนี้ที่มารายงานตัวอยู่ในนี้แล้ว ท่านดูเอาเองแล้วกัน หนูไปล่ะ”พูดจบ หงส์ก็ลงจากเขาไป
ธัชธรรมมองหงส์จากไป ก็ได้แต่ยิ้มอย่างเบื่อหน่าย ไม่พูดอะไรต่อ
หงส์คือคนที่ตอนนั้นธัชธรรมพามาจากเที่ยวรอบโลก เธอไม่มีพ่อแม่ เข้ากลุ่มสิงโตตั้งแต่เล็กจนโต ธัชธรรมก็ดูแลเธอเหมือนกับเป็นหลานสาวคนหนึ่ง บวกกับในอดีตหงส์น่ารักใครๆก็ชอบ คนของกลุ่มสิงโตจำนวนมากทำกับเธอเหมือนเธอเป็นเจ้าหญิง ดังนั้นตำแหน่งของหงส์ในกลุ่มสิงโตถือว่าไม่ต่ำเลย
จากเมื่อกี๊ที่เธอใช้น้ำเสียงนั้นพูดกับธัชธรรมก็สามารถดูออกได้
และแม้แต่เจ้าสำนักกลุ่มสิงโตยังไม่กล้ายั่วโมโห แต่กลับถูกรพีพงษ์ลวนลาม แล้วยังเหยียดหยามอีกด้วย แน่นอนว่าหงส์ต้องรับไม่ได้
“คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ที่มาวันแรกก็ยั่วโมโหหงส์ที่อารมณ์เกรี้ยวกราดได้ขนาดนี้ ดูๆไปหญิงคนนี้น่าจะเจอเข้ากับคู่ต่อกรจริงๆแล้วล่ะ” ธัชธรรมลูบหนวดของตัวเองแล้วยิ้ม
“แต่นับๆดู ปีนี้หงส์ก็สามสิบกว่าปีแล้ว อายุปูนนี้ ยังไม่รีบร้อนหาแฟน เกรงว่าอารมณ์จะร้ายขึ้นกว่านี้อีก มีคนมาปรามเธอบ้างก็ดีเหมือนกัน”
“เสียดายที่อายุของรพีพงษ์ห่างจากเธอหลายปี แล้วยังแต่งงานแล้ว ไม่งั้น จะได้หาวิธีให้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน เพราะการที่จะหาคนปรามเธอนั้น เป็นไปได้ยาก”
หลังจากที่ดื่มชาแล้ว ธัชธรรมก็ส่ายหน้า ไม่คิดเรื่องนี้อีกต่อไป จากนั้นก็หยิบขวดที่ใส่ไม้เทพแดงที่อยู่ในชุดออกมา แล้วตั้งใจมอง
“ไม้เทพแดงก็เอามาแล้ว จะยืดเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ไปศูนย์กลางสักครั้ง ไปช่วยท่านนั้นหน่อย
……
หลังจากที่หงส์ออกจากใจกลางเขาแล้ว ก็ไม่ได้กลับไปยังที่พักของตัวเอง แต่ไปยังเขาอีกลูก ไปทางประตูถ้ำลึกลับ เข้าไปในเขา
ในเขานี้แลดูไฮเทคมากกว่าที่ของธัชธรรมเยอะ เมื่อเข้าไปด้านใน ก็เป็นทางเดินยาว แสงไฟสว่างเหมือนเป็นช่วงกลางวัน
หงส์เดินเข้าไปข้างใน มายังห้องทำสมาธิ ขณะนี้ด้านในมีสามคนกำลังนั่งสมาธิอยู่ สามคนนี้คือยอดฝีมือทั้งสี่ของกลุ่มสิงโต มังกรพยัคฆ์เต่า
แม้อายุของทั้งสามคนจะสี่สิบกว่าปีแล้ว มังกรอายุมากสุดปีนี้ก็ปาเข้าไปห้าสิบปีแล้ว แต่เพราะฝีมือเก่งกาจ จึงดูไม่ออกว่าเขาอายุเท่านี้แล้ว
เมื่อหงส์เข้ามา ก็พูดกับทั้งสามอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ฉันถูกคนรังแก พวกพี่ๆยังมีอารมณ์ทำสมาธิอีกหรือไง?”
ทั้งสามเปิดตาขึ้น มังกรลูกพี่ใหญ่ยิ้มไปที่หงส์ แล้วกล่าว “ในกลุ่มสิงโตแกถือได้ว่าเป็นราชินี ใครกล้ารังแกแกเนี่ย?”
พยัคฆ์และเต่าทั้งสองคนจ้องไปที่หงส์แล้วยิ้ม
หงส์ชักตาใส่มังกร จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ตนรับผิดชอบเรื่องรายงานในวันนี้ให้ทั้งสามฟัง แล้วเน้นย้ำเรื่องที่รพีพงษ์ลวนลามตัวเอง
มังกรกับพวกทั้งสามได้ยินก็ครุ่นคิด
หงส์รู้สึกว่าทั้งสามได้ยินเรื่องนี้ ก็จะล้างแค้นให้เธอตั้งแต่วินาทีแรก
มังกรหันไปมองพยัคฆ์และเต่า จากนั้นถามว่า “นับๆดู ปีนี้น้องเล็กก็สามสิบแล้วหนิ?”
พยัคฆ์และเต่าทั้งคู่พยักหน้า
“พูดบ้าอะไร ปีนี้ฉันเพิ่งจะยี่สิบเก้าเองนะ!” หงส์ตะคอกไปยังพวกเขา
มังกรมองเธอ แล้วพึมพำ “โฟกัสอายุตัวเองด้วย เมื่อก่อนแกไม่ได้เป็นแบบนี้หนิ”
“ถ้าจะให้ฉันเดา วัยหนุ่มสาวของน้องสาวกำลังจะมาถึงแล้ว”
