บทที่915 สยบเซียน
การเสียชีวิตของเรวัตทำให้ทั้งตระกูลกิติมหาคุณสั่นสะเทือน ไม่มีใครจะคิดว่า คุณชายใหญ่ของตระกูลกิติมหาคุณ กลับตายอยู่ในเงื้อมมือของคนอื่น ที่สำคัญว่ากันว่ายังมีอาจารย์สามคนที่มีชื่อเสียงไม่น้อยในแวดวงวิชาเวทย์เสียชีวิตไปพร้อมกันด้วย
คนที่ลงมือคงจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน นิธินาถใช้ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลกิติมหาคุณ ค้นหาฆาตกรที่ฆ่าเรวัต
ตอนที่คนของตระกูลกิติมหาคุณเข้าไปตรวจสอบที่ร้านอาหารเจนนี่ พบว่ากล้องวงจรปิดของร้านอาหารเจนนี่ถูกคนทำลาย ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองวันในการซ่อมแซม
นิธินาถลนลาน โกรธจัด แทบจะพลิกแผ่นดินทั้งเมืองอยู่เย็นหาคนที่ฆ่าลูกชายของเขาออกมา
เพียงแต่ตอนนี้ยังมีเวลาอีกสองวันก่อนงานประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์ การเสียชีวิตของเรวัตจะต้องไม่เป็นปัญหามากเกินไป ดังนั้นในสุดนิธินาถก็เก็บเหตุการณ์นี้ไว้ แจ้งเหตุการณ์นี้ให้ทราบแต่กับภายในตระกูลกิติมหาคุณเท่านั้น และห้ามมิให้แพร่กระจายโดยเด็ดขาด
ทุกคนในตระกูลกิติมหาคุณถูกแบ่งกำลังออกมาส่วนหนึ่งมาตรวจสอบเรื่องนี้ ส่วนที่เหลือก็ต้องเตรียมตัวสำหรับงานประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์ต่อไป
ตอนนี้บัตรเชิญถูกส่งออกไปแล้ว คนในแวดวงวิชาเวทย์ไม่น้อยได้เดินทางมาถึงเมืองอยู่เย็นแล้ว ดังนั้นตระกูลกิติมหาคุณก็ต้องจัดเตรียมเรื่องนี้ก่อน สำหรับเรื่องของเรวัต ถ้าหากสามารถหาตัวฆาตกรได้จะเป็นการดีที่สุด หาไม่เจอก็คงต้องรอให้งานประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์จบลงก่อนค่อยว่ากันอีกที
คนในตระกูลกิติมหาคุณไม่น้อยบอกว่าคนที่ฆ่าเรวัตเป็นศัตรูของตระกูลกิติมหาคุณ ฆ่าเรวัตเป็นเพียงการตักเตือนตระกูลกิติมหาคุณ คนคนนี้จะปรากฏตัวในที่งานประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์อย่างแน่นอน
มีคนบอกว่าเป็นเพราะเรวัตอยู่กับอาจารย์สามคนนั้น และบังเอิญพบกับศัตรูของอาจารย์ทั้งสามคนที่มาแก้แค้น ดังนั้นจึงถูกฆ่าด้วย
ในระยะสั้นเหตุการณ์นี้ทำให้ตระกูลกิติมหาคุณแตกตื่น ผู้คนมากมายกลัวว่าจู่ๆศัตรูของตระกูลกิติมหาคุณจะบุกมาฆ่าถึงที่ และฆ่าพวกเขาทั้งหมด
นิธินาถเพียงแค่คิดเป็นเวลานานก็คิดไม่ออกว่าตกลงศัตรูแบบไหนกันจะทำแบบนี้ได้ ที่สำคัญภาพศัตรูในหัวของเขา น่าจะไม่สามารถจัดการกับจิรัสย์พวกเขาทั้งสามคนได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตามนิธินาถหวังว่าคนคนนี้จะปรากฏตัวในงานประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์ ถึงเวลาตอนนั้นยอดฝีมือแวดวงวิชาเวทย์ก็อยู่ในเหตุการณ์ รวมทั้งเพื่อนของเขา ต่อให้จะแข็งแกร่งแค่ไหน คงจะไม่สามารถหลบหนีไปได้อย่างแน่นอน
ในขณะที่ตระกูลกิติมหาคุณสั่นสะเทือนเพราะการตายของเรวัต ฆาตกรอย่างรพีพงษ์กำลังยังคงอยู่ในโรงแรมอย่างสบายๆศึกษาค้นคว้ากระบี่หยกที่ซื้อจากนิทรรศการโบราณ
เขาไม่กังวลว่าตระกูลกิติมหาคุณจะมาหาถึงที่ ตอนที่ออกมา เขาจงใจทำลายกล้องวงจรปิดของร้านอาหาร ต่อให้ตระกูลฐิติมหาคุณจะค้นหาผ่านเบาะแสบางอย่างจนพบเบาะแสเข้า ก็คงจะถึงตอนที่เริ่มประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์อย่าแน่นอน
ถึงเวลาตอนนั้นรพีพงษ์จะเป็นคนไปหาตระกูลกิติมหาคุณ คนของตระกูลกิติมหาคุณก็ไม่จำเป็นต้องมาหาเขาเอง
ห้องของรพีพงษ์และหงส์อยู่ติดกัน ในเวลานี้หงส์กำลังเหม่อลอยอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
และรพีพงษ์ที่อยู่ห้องข้างๆกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะ จ้องมองสังเกตกระบี่หยกในมืออย่างละเอียด
ฝีมือของกระบี่หยกนี้มีความประณีต ถ้าหากดูอย่างละเอียด พบว่ามีรอยเส้นที่แปลกประหลาดอยู่ด้านบน รพีพงษ์จ้องไปที่รอยเส้นเหล่านั้นแล้วศึกษาสักพัก แต่ก็ไม่เห็นทางออกใดๆ
บนร่างกายของกระบี่ สามารถมองเห็นตัวอักษรได้สองตัวอย่างคลุมเครือ เพียงแต่เพราะกระบี่หยกหักไปชิ้นหนึ่ง ดังนั้นคำทั้งสองนี้จึงไม่สมบูรณ์ แต่ว่ายังคงสามารถแยกแยะออกมาได้สองคำว่า“สยบเซียน”
ถ้าหากเดาไม่ผิด ชื่อของกระบี่หยกเล่มนี้ น่าจะเป็นสยบเซียน
เมื่อตอนที่เห็นชื่อนี้ของกระบี่หยก ในใจรพีพงษ์ยังประหลาดใจ กระบี่หยกเล่มนี้ กลับกล้าเรียกชื่อที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ไม่รู้ว่าที่ผ่านมามันมีพลังแบบนี้จริงๆหรือไม่ หรือเป็นคนทำกระบี่หยกเพื่อที่จะให้ดูแข็งแกร่งดังนั้นจึงจงใจตั้งชื่อนี้
“ยังไม่ต้องพูดถึงว่าบนโลกใบนี้มีเซียนหรือไม่ เพียงแค่ชื่อสยบเซียนแบบนี้ ก็ฟังดูน่ากลัวเล็กน้อย ถ้าหากกระบี่เล่มนี้สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้จริงๆ ฉันคงต้องพึ่งพามันให้ไร้คู่ต่อกรแล้ว”
รพีพงษ์กล่าวด้วยยิ้ม กระบี่เล่มนี้ทำจากหยก ส่วนใหญ่ถือเป็นเครื่องประดับ ที่สำคัญใบมีดไม่ได้มีขนาดเท่าฝ่ามือ อย่าว่าแต่สยบเซียน ต่อให้ตัดกระดาษยังเปลืองแรง
หลังจากสังเกตร่างกระบี่ของกระบี่หยกแล้วพบว่าไม่มีอะไรเป็นพิเศษ รพีพงษ์ปลดปล่อยพลังจิตของตัวเองออกมา ตอนนั้นเขาก็อาศัยพลังจิตถึงค้นพบความพิเศษของกระบี่เล่มนี้ ข้างในใจคาดเดาต้องการจะค้นพบความลับของกระบี่เล่มนี้ คาดว่ายังต้องอาศัยพลังจิต
หลังจากที่พลังจิตค่อยๆครอบคลุมกระบี่หยกนี้ทีละนิด รพีพงษ์ก็เห็นแสงที่ส่องประกายจากด้านบนอีกครั้ง แต่นอกเหนือจากสิ่งนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษแล้ว
“หรือว่ากระบี่หยกนี้ทำจากวัสดุที่มีความเป็นพิเศษ ดังนั้นตอนที่พลังจิตครอบคลุม ก็จะเปล่งแสงออกมา และไม่มีความลับอื่น?”
รพีพงษ์พึมพำกับตัวเอง ในเวลานี้เขาความสนใจของเขาอยู่ที่ช่องว่างของกระบี่หยกเล่มนี้ เขารู้สึกได้ว่าช่องว่างดูเหมือนจะมีแรงดึงดูดเล็กน้อย กำลังดึงพลังจิตของเขา
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? รู้สึกเหมือนกระบี่หยกเล่มนี้กำลังต้องการพลังจิตของฉันเป็นอาหาร”
บนใบหน้ารพีพงษ์เผยให้เห็นถึงความสงสัย จากนั้นนำพลังจิตจดจ่ออยู่ที่บนช่องว่าง
ในขณะนี้ แรงดึงดูดของช่องว่างนั้นเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน ดูดพลังจิตของรพีพงษ์เข้าไปในทันที
สีหน้าของรพีพงษ์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน คาดไม่ถึงว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันเช่นนี้ เขาต้องกลับจะเก็บพลังจิตกลับคืนมา แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ พลังจิตของตัวเองกลับไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของตัวเองแล้ว
ช่องว่างนั้นเหมือนกับปากที่เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม ดูดพลังจิตของรพีพงษ์อย่างตะกละตะกลาม หลังจากนั้นไม่นานรพีพงษ์ก็รู้สึกอ่อนเพลีย แต่กระบี่เล่มนี้ก็ยังไม่มีทีท่าที่จะหยุดลงมา
จิตวิญญาณในหัวสมองของรพีพงษ์ก็ไม่สามารถไปควบคุมกระบี่เล่มนี้ที่ดูดซับพลังจิตของตัวเองได้ เมื่อเวลาผ่านไป สังเกตว่าจิตวิญญาณในหัวสมองของตัวเองเริ่มโปร่งใสขึ้นเล็กน้อย
“ให้เถอะ กระบี่เล่มนี้คงจะไม่ทำให้จิตวิญญาณของฉันหมดไปใช่มั้ย และทำให้ฉันกลายเป็นคนโง่ที่ไร้สติเหรอ?”
รพีพงษ์แอบด่าในใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ถ้ารู้ก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาก็จะไม่ใช่พลังจิตในการสำรวจกระบี่หยกนี้อย่างตามใจ
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง รพีพงษ์ก็กลายเป็นค่อนข้างเหนื่อย เปลือกตาแทบจะเปิดไม่ออก กระบี่เล่มนี้ทำให้จิตวิญญาณของเขาหมดลงอย่างมาก เขารู้สึกว่าถ้าตัวเองยังไม่รีบนอน อาจจะต้องตายในทันที
ในเวลานี้ ในที่สุดกระบี่หยกก็หยุดดูดซับพลังจิตของรพีพงษ์
เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ แสงบนกระบี่หยกนี้ กลายเป็นแสงเจิดจ้ามากขึ้น และมันก็ไม่ธรรมดาเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป
เมื่อเห็นว่ากระบี่หยกหยุดลงมา รพีพงษ์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลับตาในทันที ฟุบลงหลับไปบนโต๊ะ
เขารู้สึกว่าตัวเองในสภาพแบบนี้ สามารถนอนหลับได้สามวันสามคืน
ในขณะที่รพีพงษ์กำลังหลับไป กระบี่หยกเล่มนั้นส่องแสงเจิดจ้า ส่องสว่างไปทั่วห้องทันที ในเวลาเดียวกันปราณกระบี่ก็ปรากฏขึ้นในห้อง ข้าวของทั้งหมดในห้องดูเหมือนจะกลัวปราณกระบี่เล่มนี้ก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย
ผ่านไปสักพัก กระบี่หยกก็กลายเป็นแสงสีทอง และเข้าไปในหัวสมองของรพีพงษ์ หายไปอย่างไร้ร่องรอย
