พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก – บทที่967 ลองยิงฉันดูได้

บทที่967 ลองยิงฉันดูได้

งานเลี้ยงที่จารุวิทย์จัดขึ้นสำหรับรพีพงษ์อยู่ที่ ลานด้านนอกกองบัญชาการ เพราะเป็นงานเลี้ยงของทหาร ดังนั้นจึงไม่หรูหราเหมือนงานสังคมทางโลก

แม้ว่าจะมีอาหารมากมาย ก็ได้เตรียมเครื่องดื่มไว้ด้วย แต่ทุกคนรวมตัวอยู่ด้วยกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือพูดคุยทำความรู้จักคบหากันเป็นเพื่อน

ผู้ที่สามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ได้ ล้วนเป็นคนใหญ่คนโตในเปร์คิง มีตำแหน่งฐานะอยู่ในกองทัพ ทุกคนก็มีความยินดีที่จะเข้าร่วมในงานเลี้ยงแบบนี้ ท้ายที่สุดไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เส้นสาย จะเป็นสิ่งของที่มีค่าอยู่เสมอ

“ได้ยินมาว่างานเลี้ยงครั้งนี้ผู้นำตั้งใจจัดขึ้นให้สำหรับหัวหน้าครูฝึกคนใหม่ของทหารมังกร ในการแข่งความยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ทหารมังกรได้แสดงความแข็งแกร่งที่ไม่อาจจินตนาการออกมา ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหัวหน้าครูฝึกคนใหม่คนนี้”

“พูดได้ถูก ตอนนี้ฉันก็อยากรู้มากว่าหัวหน้าครูฝึกคนใหม่คนนี้เป็นใครกันแน่ ได้ยินว่าอายุยี่สิบกว่า ถือได้ว่าเป็นหัวหน้าครูฝึกที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ด้วย”

ผู้คนไม่น้อยยังคงมีความอยากรู้อยากเห็นอย่างมากเกี่ยวกับรพีพงษ์ ที่สำคัญต่างก็ชื่นชมเขาในความแข็งแกร่งของเขา เรื่องราวที่ชเยศเพียงแค่เห็นรพีพงษ์ก็ยอมแพ้ในทันที และพวกเขาก็ได้ยินทั้งหมดนี้

อย่างไรก็ตามมีบางคนยังคงคิดว่ารพีพงษ์อายุยังน้อยขนาดนี้ ไม่มีทางมีกลยุทธ์ที่มีความแข็งแกร่งมากเกินไป ทหารมังกรได้รับผลการแข่งขันแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะพื้นฐานที่ดีของก่อนหน้านี้

สำหรับเรื่องราวของชเยศ มีคนรู้สึกว่ารพีพงษ์เพียงเพื่อที่จะทำให้ตัวเองฟังไปแล้วมีความแข็งแกร่งมาก จงใจปล่อยข่าวลือออกมาเท่านั้นเอง

เนื่องจากในวันที่แข่งขันความยิ่งใหญ่ มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ความจริง ต่อให้จะเป็นข่าวโคมลอย ก็คงไม่มีใครไปสืบหาคนจริงหรอก

ในหมู่บรรดานายพลคนที่ชื่อทวีรัชต์ไม่ชอบรพีพงษ์ที่สุด ได้ยินคนชื่นชมรพีพงษ์ ก็จะโต้เถียง

เหตุผลหลักๆก็คือ นายพลคนนี้ไม่เคยเชื่อในศิลปะการต่อสู้โบราณของประเทศจีน เขาคิดว่าเทคโนโลยีสมัยใหม่ ถึงจะเป็นวิถีแห่งราชาที่แท้จริง

“แค่เด็กน้อยอายุยี่สิบกว่า ต่อให้จะคุยโอ้อวดมากแค่ไหน จะสามารถมีความแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็เป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้นเอง ต่อให้เขาจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน เป็นไปได้เหรอที่จะสามารถต้านทานลูกกระสุนของฉันได้? นี่เป็นเรื่องตลกจริงๆ”ทวีรัชต์เดินไปตรงหน้ากลุ่มคนที่กำลังคุยเรื่องของรพีพงษ์ แล้วเอ่ยปากพูด

ทุกคนหันหน้ามองไปที่ทวีรัชต์ แววตาปรากฏความหวาดกลัวออกมาเล็กน้อย

ทวีรัตน์อยู่ในเปร์คิงมีชื่อเสียงที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย คนใหญ่คนโตคนนี้เป็นคนประเภทที่พูดคุยไม่ถูกใจก็ชักปืนออกมาได้ ดังนั้นหลังจากที่ทุกคนเห็นเขา ก็รีบออกไปไกล

เมื่อทวีรัชต์เห็นทุกคนเดินจากไป ก็เบะปาก และไม่สนใจ เดินไปที่โต๊ะฝั่งนั่นหยิบอาหารไปรับประทาน

ไม่นานหลังจากนั้น จารุวิทย์และรพีพงษ์ทั้งสองคนก็มาถึงที่ลาน

สายตาของทุกคนจับจ้องรวมไปที่บนตัวจารุวิทย์และรพีพงษ์

จารุวิทย์ในฐานะผู้นำของเปร์คิง ได้รับความเคารพจากทุกคนเป็นธรรมดา และทุกคนก็มองเขาด้วยแววตาที่แสดงความเคารพ

และรพีพงษ์มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นเพราะการแข่งขันความยิ่งใหญ่ในช่วงนี้ ดังนั้นแววตาที่ทุกคนมองไปที่เขาก็มีหลากหลายความคิดเห็น

จารุวิทย์ยิ้มแล้วแนะนำรพีพงษ์ให้กับคนไม่น้อย รพีพงษ์ก็ทักทายคนเหล่านี้อย่างมีมารยาท

ในเวลานี้ทวีรัชต์เดินมาตรงหน้ารพีพงษ์และจารุวิทย์ เอ่ยปากพูดว่า: “ผู้นำ เด็กคนนี้มีความแข็งแกร่งอะไรกันแน่ กลับยังคุ้มค่าพอที่ท่านจะจัดงานเลี้ยงให้เขา ในความคิดของฉัน ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ”

ผู้คนรอบข้างเงียบสงบลงมาในทันที ทุกคนรู้ว่า ทวีรัชต์กำลังสร้างปัญหาให้กับรพีพงษ์

จารุวิทย์จ้องมองทวีรัชต์ เอ่ยปากถามว่า: “หือ? ตามความหมายของคุณ คือรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ ไม่เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนให้ความสำคัญเหรอ?”

“ผู้นำ ฉันไม่ได้รู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเด็กคนนี้ไม่เพียงพอทำให้คนให้ความสำคัญ เพียงแต่ว่านี่ก็ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว ทำสงครามสมัยใหม่ไม่ต้องการคนใช้ดาบบุกระยะประชิดตั้งนานแล้ว ไม่ว่าเขาจะเก่งแค่ไหน อยู่ต่อหน้าคนธรรมดาก็สามารถเสแสร้งได้อยู่หรอก เป็นไปได้มั้ยที่เขายังสามารถต้านทานลูกกระสุนได้เหรอ?”

“ดังนั้นฉันรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นที่ต้องจัดงานเลี้ยงระดมผู้คนเป็นจำนวนมากมายขนาดนี้ให้เด็กคนนี้”

ทวีรัชต์พูดอยู่ ยังจ้องมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความดูถูก

จารุวิทย์ยิ้มเล็กน้อย หันหน้ามองไปทางรพีพงษ์ และเอ่ยปากถามว่า: “นายคิดว่าเขาพูดถูกมั้ย?”

รพีพงษ์คาดไม่ถึงว่าจารุวิทย์จะโยนคำถามนี้มาให้ตัวเอง คิดในใจว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายจริงๆ ไม่อยากผิดใจกับทั้งสองฝั่ง

แต่รพีพงษ์ไม่ได้หวาดกลัวทวีรัชต์คนนี้ ท้ายที่สุดแม้ว่าจะเป็นศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีไม่สามารถอธิบายเน่ยจิ้งและจิตวิญญาณเทพได้ว่า คืออะไรกันแน่

“ผมรู้สึกว่าเขาคิดเองเออเองมากเกินไปแล้ว เขาประเมินศักยภาพที่คนคนหนึ่งสามารถระเบิดออกมาได้ต่ำเกินไป ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงจะต้องเสียเปรียบเพราะเหตุนี้อย่างแน่นอน”รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

เมื่อทวีรัชต์ได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธทันที เขาคาดไม่ถึงว่าคนรุ่นหลังคนหนึ่งกลับกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเขา

“เด็กน้อย แกกลับกล้าบอกว่าฉันคิดเองเออเองเหรอ? ฉันว่าแกแค่ทำผลการแข่งออกมาได้ก็คิดว่าตัวเองสามารถขึ้นไปบนสวรรค์ได้แล้ว แกก็แค่ต่อสู้เก่งเท่านั้นเอง ต่อให้แกจะเก่งแค่ไหน สามารถต้านทานลูกกระสุนได้มั้ย?”ทวีรัชต์พูดว่าอย่างโกรธๆ

อารมณ์ของรพีพงษ์ก็ร้อนรนเช่นกัน จ้องมองไปที่ทวีรัชต์เอ่ยปากพูดว่า: “คุณสามารถลองยิงฉันดูได้ ก็จะรู้ว่าฉันสามารถต้านทานลูกกระสุนได้มั้ย”

คำพูดนี้ของเขาไม่ใช่คิดว่าทวีรัชต์คงจะไม่กล้ายิงใส่เขาถึงได้พูดออกมา แต่ด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขา อยากจะต้านทานลูกกระสุน ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ทวีรัชต์ถูกรพีพงษ์ว่าให้แบบนี้ ในใจก็โกรธจนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ จากนั้นหยิบปืนออกมาจากเอวของตัวเองในทันที และเล็งไปทางที่หัวสมองของรพีพงษ์

“แกคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ?”ทวีรัชต์เอ่ยปากจะโกน

ทุกคนเห็นว่าทวีรัชต์หยิบปืนออกมาจริงๆและเล็งไปที่รพีพงษ์ ต่างก็ตกใจ

“รพีพงษ์ก็จริงๆ มีเรื่องกับใครไม่มีจะไปมีเรื่องกับคนเจ้าอารมณ์ ผู้ชายคนถูกบีบคั้นมากเกินไปก็กล้าที่จะยิงจริงๆ”

“เป็นไอ้โง่วิ่งไปหาความตายจริงๆ คนกลัวแทบตาย”

เมื่อจารุวิทย์เห็นทวีรัชต์หยิบปืนออกมา สีหน้าก็ไม่พอใจ พูดอย่างเย็นชาทันทีว่า: “ทวีรัชต์ นายต้องการจะก่อกบฏใช่มั้ย? แค่ฉันว่าให้นายไม่กี่คำ นายก็จะใช้ปืนเล็งมาที่ฉันเหรอ?”

ทวีรัชต์ถึงได้รีบวางปืนในมือลงมา

“ผู้นำ ผมแค่รู้สึกว่าเด็กคนนี้อวดเก่งเกินไปแล้ว ดังนั้นอยากจะขู่เข็ญเขา”ทวีรัชต์อธิบาย

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่รพีพงษ์อีกครั้ง เอ่ยปากพูดว่า: “เด็กน้อย ตอนนี้กลัวหรือยัง นายไม่มีทางรู้เลยว่าจะมีคนถือปืนเล็งมาที่นายเมื่อไหร่ รอตอนที่นายตอบสนองคืนกลับมา ลูกกระสุนก็จะคร่าชีวิตของนายไปแล้ว”

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “งั้นเหรอ? คุณสามารถลองยิงฉันดูได้”

เมื่อทวีรัชต์เห็นว่ารพีพงษ์ยังคงมีท่าทีที่เฉยเมย ในใจก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คิดว่าถ้าหาผู้นำไม่อยู่ข้างๆ เขาฆ่าเด็กนี้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียวไปตั้งนานแล้ว

“อย่าพูดจาโอ้อวด นายก็แค่เห็นว่าฉันไม่กล้ายิงปืนใส่นายจริงๆ”ทวีรัชต์พูดอย่างเย็นชา

เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าเขาพูดแบบนี้ เพียงแค่ยิ้ม จากนั้นด้วยความรวดเร็วฉับพลัน หยิบปืนของทวีรัชต์มา

ทวีรัชต์ทันไม่ได้ตอบสนองกลับมาว่ารพีพงษ์ทำได้อย่างไร

“ดูให้ดี ตอนนี้ฉันจะทำให้คุณได้รับรู้ ลูกกระสุนสำหรับฉันแล้ว ตกลงว่ามีผลหรือไม่มี”

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์ยกมือขึ้นมา ยิงตรงไปที่ขมับของตัวเองหนึ่งนัด

ปัง!