บทที่977 ให้เด็กคนนี้ไปกับฉัน
ผู้บัญชาการจ้องมองรพีพงษ์แวบหนึ่ง พบว่ารพีพงษ์เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปี ในใจก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ในความคิดของเขา คนอายุน้อยเป็นคนที่มีประสบการณ์น้อยที่สุดในการไต่สวน ถ้าหากรพีพงษ์ดำเนินการไต่สวนเขา ถ้าอย่างนั้นเขาจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง
“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่มีทางจะบอกอะไรกับพวกแกทั้งนั้น พวกแกรีบฆ่าฉันซะ ในอนาคตประเทศรัสเซียของเราคงจะ…..”
“อ๊าก!!!”
ผู้บัญชาการยังพูดไม่หมด รพีพงษ์ได้คว้านิ้วหนึ่งของเขาไว้หนึ่งนิ้ว และหักมันออกโดยไม่ได้คิดอะไรเลย
“ในอนาคตคงจะทำไม?”รพีพงษ์มองไปที่ผู้บัญชาการคนนี้ด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น แล้วเอ่ยปากถามว่า
ทั้งใบหน้าของผู้บัญชาการแดงก่ำเพราะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนอย่างกะทันหัน และเหงื่อเม็ดโตหยดลงบนหน้าผาก หยดลงบนร่างกายที่เริ่มสั่นสะท้านของเขา
เดิมทีเขายังคิดว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่มีประสบการณ์ในการไต่สวน คงจะไม่มีทางถามอะไรจากปากของเขาได้อย่างแน่นอน แต่ใครจะไปคิดว่า คนที่ดูไปแล้วสีหน้าท่าทางอายุยังน้อย มาถึงก็หักนิ้วของเขาไปหนึ่งนิ้ว
เพียงแค่จากความรู้สึกที่ไม่คาดคิดนี้ ในใจของผู้บัญชาการ เกิดความหวาดกลัวต่อรพีพงษ์โดยสัญชาตญาณ
“อย่า…..อย่าคิดว่าแบบนี้ฉันก็จะ….”
แกร๊กดังขึ้นมา
นิ้วถูกหักอีกหนึ่งนิ้ว และผู้บัญชาการก็ร้องโอดโอยขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็จะทำไม?”รพีพงษ์ถามอย่างใจเย็นอีกครั้ง
ในเวลานี้ผู้บัญชาการเจ็บปวดจนพูดไม่ออก คิดว่ารพีพงษ์เป็นคนโหดเหี้ยมขนาดนี้ ถือเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอ
ในใจของเขารู้ดีว่า ตราบใดที่เขากล้าพูดคำพูดคัดค้าน รพีพงษ์ก็จะหักนิ้วของเขา
เนื่องจากเขามีสิบนิ้ว รพีพงษ์จะหักหลายนิ้ว รพีพงษ์คงจะไม่รู้สึกเสียดายอย่างแน่นอน
ดังนั้นเขาจึงเพียงแค่ปิดปาก แสร้งทำเป็นว่าเจ็บปวดจนพูดไม่ออก
รพีพงษ์เห็นว่าผู้บัญชาการไม่พูด ก็ไม่ลังเล แล้วหักนิ้วของเขาอีกหนึ่งนิ้ว
“แกน่าจะรู้ว่าพวกเราไม่อยากเสียเวลา ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ แกก็ทำได้เพียงแค่ทนทุกข์ทรมานต่อไป”
“อย่าหวังว่าพวกเราจะฆ่าแก ฆ่าแกเป็นเรื่องง่ายดาย แต่ตอนนี้ที่แกเผชิญหน้าอยู่ คือสถานการณ์ที่อยากตายก็เป็นเรื่องยาก”
“ฉันมีวิธีทรมานแกเป็นร้อยวิธี และมีอีกร้อยวิธีที่จะทำให้แกทรมาน ถ้าหากแกยังจะเสียเวลาต่อไป ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะลองบนร่างกายของแกดู”
หลังจากฟังคำพูดของรพีพงษ์จบ ใบหน้าของผู้บัญชาการก็เหมือนราวกับคนตาย แม้ว่าเขาจะเคยเจอเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นมานับไม่ถ้วนในชีวิต ก็ไม่เคยเจอคนที่โหดร้ายอย่างรพีพงษ์มาก่อน
เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าผู้บัญชาการยังคงลังเล จึงเอื้อมมือไปบีบนิ้วทั้งสามที่ถูกหักของผู้บัญชาการอย่างรุนแรง
ทำแบบนี้ ทำให้คนเจ็บปวดมากกว่าหักนิ้วอย่างเห็นได้ชัด
ผู้บัญชาการคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด
“ฉันบอก ฉันบอกแล้ว ฉันจะบอกหมดทุกอย่าง ขอร้องนาย ปล่อยฉันไปเถอะ”
ในที่สุด ผู้บัญชาการก็ยังไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดและแรงกดดันทางจิตใจอย่างมากได้ และประนีประนอม
“ยอดฝีมือแดนดั่งเทพห้าคนนั้นของพวกแกมาได้อย่างไร ทำไมพวกเขาถึงมีพลังที่แข็งแกร่งมากขนาดนี้ได้?”รพีพงษ์ไม่ได้ลังเล ถามทันที
“คือ…..คือผู้ชำนาญลึกลับท่านหนึ่งช่วยให้พวกเขาได้รับพลังมา รายละเอียดพลังของพวกเขาได้รับมาอย่างไร ฉันก็ไม่รู้แน่ชัด มีเพียงผู้ชำนาญคนนั้นที่รู้”ผู้บัญชาการไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย ตอบกลับ
ในเวลานี้รพีพงษ์กำลังใช้พลังจิตสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเขา ถ้าหากเขากล้าพูดจาโกหก สามารถตรวจพบได้เป็นอันดับแรก
ดูจากท่าทีของผู้บัญชาการ เขาน่าจะไม่ได้พูดโกหก
“ผู้ชำนาญลึกลับเหรอ?”รพีพงษ์พวกเขาทั้งสามคนสบตากัน และดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะสอดคล้องกับการคาดเดาก่อนหน้านี้ของพวกเขา
“ที่มาของผู้ชำนาญลึกลับคนนั้นคืออะไร?”รพีพงษ์ถามต่อ
“เรื่องนี้พวกเราไม่รู้แน่ชัด รู้เพียงว่าผู้ชำนาญลึกลับคนนี้น่าจะมีสายเลือดประเทศจีนเดียวกันกับพวกคุณ เขาบอกว่าตัวเองอยากจะเห็นประเทศจีนถูกทำลาย ดังนั้นจึงจะช่วยพวกเรา เรื่องอื่นๆ ฉันก็ไม่ค่อยรู้แน่ชัด”ผู้บัญชาการตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ตอนที่ฉันไปที่กองบัญชาการของพวกแก ไม่พบบุคคลที่น่าสงสัยเลย แกจะไม่จงใจสร้างคนที่ไม่มีตัวตนมาโกหกพวกเราหรือเปล่า?”ธัชธรรมจ้องมองเขาแล้วถาม
“ไม่มีอย่างแน่นอน สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง คุณหาผู้ใหญ่ท่านนั้นไม่เจอ เป็นเพราะเมื่อวานนี้ผู้ใหญ่ท่านนี้ให้ผู้นำของพวกเราจัดเตรียมให้เขาไปเมืองหลวงของพวกเรา ได้ยินมาว่าผู้ใหญ่ท่านนี้จะจัดงานเลี้ยงจำนวนหนึ่งหมื่นคน”ผู้บัญชาการเอ่ยปากพูด
ธัชธรรมขมวดคิ้วทันที และเอ่ยปากถามว่า: “จัดงานเลี้ยงทำอะไร?”
“เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้แน่ชัด ผู้ใหญ่ท่านนั้นมีอิทธิฤทธิ์มาก ผู้นำของพวกเราอยู่ต่อหน้าเขาก็เป็นเพียงขาช่วยเท่านั้น เขาให้ทำอะไร พวกเราก็ทำอะไร สำหรับงานเลี้ยงเอาไว้ทำอะไร ก็ไม่มีใครรู้แน่ชัด แต่เมื่อคิดดูแล้วผู้ใหญ่คนนั้นน่าจะต้องการเลือกคนที่คุณสมบัติดีจากประเทศของพวกเรา เพราะความต้องการที่ผู้ใหญ่จะให้ไปร่วมงานเลี้ยง คือร่างกายต้องกำยำแข็งแรง และคนที่มีผลงานดีเยี่ยมในทุกๆด้าน”ผู้บัญชาการตอบ
ธัชธรรมและจารุวิทย์ทั้งสองคนต่างก็ครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ผู้ลึกลับคนนี้ทำแบบนี้เพื่ออะไร
หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ธัชธรรมเอ่ยปากพูดว่า: “เรื่องดำเนินมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องการที่จะรู้แน่ชัดว่าผู้ลึกลับนี้มาจากไหน ทำได้เพียงไปประเทศรัสเซียรอบหนึ่ง”
จารุวิทย์ก็พยักหน้าตาม แล้วพูดว่า: “แต่ที่มาและความแข็งแกร่งของคนคนนั้นพวกเราก็ไม่รู้ ก็บุ่มบ่ามไปแบบนี้ จะประสบกับปัญหาอะไรมั้ย?”
ธัชธรรมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “อยู่ในเมืองหลวงของพวกเขาและพรมแดนไม่เหมือนกัน ในเมืองหลวง สำหรับคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างพวกเราแล้ว ก็ยิ่งจะรับมือได้ง่าย ต่อให้ผู้ลึกลับคนนั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม ก็คงจะไม่ใช่เป็นคนระดับเทพ ตราบใดที่เขาไม่ใช่อสูรทำลายล้างโลก ปัญหาก็ไม่ใหญ่”
สิ่งที่เขาพูดถูก ไปเมืองหลวงของประเทศรัสเซีย ง่ายกว่าอยู่ที่พรมแดนมากจริงๆ เนื่องจากอยู่ที่นั่น ไม่ต้องกังวลกับภัยคุกคามของขีปนาวุธ
แม้ว่าประเทศจีนและประเทศรัสเซียจะมีความขัดแย้งกันบ่อยครั้ง แต่ตอนนี้โลกาภิวัตน์ทางเศรษฐกิจ ระหว่างทั้งสองประเทศก็มีการแลกเปลี่ยนทางการค้าที่ใกล้ชิดกันมาก เช่นเดียวกับที่ประชาชนไม่มีทางรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่พรมแดน
หากสนามรบเปลี่ยนเป็นในเมืองหลวง ต่อให้เป็นประเทศรัสเซีย คงจะไม่กล้าใช้ขีปนาวุธอาวุธแบบนี้ตามใจชอบอย่างแน่นอน
ในเวลานั้น ก็จะเป็นเพียงการต่อสู้ระหว่างธัชธรรมกับผู้ลึกลับคนนั้น
ดังนั้นเดินทางไปที่ประเทศรัสเซียรอบหนึ่ง บางทีอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
เมื่อเห็นธัชธรรมพูดเช่นนี้ จารุวิทย์ก็พยักหน้า จากนั้นเอ่ยปากว่า: “ถ้าหากต้องการให้พวกเราช่วยเหลือ เอ่ยปากได้ตามสบาย พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยผู้อาวุโส”
ธัชธรรมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ช่วยเหลืออะไรไม่จำเป็น แต่ว่า ฉันกลับมีคำขอหนึ่งข้อจริงๆ”
“หือ? คำขออะไร?”จารุวิทย์เอ่ยปากถาม
ธัชธรรมหันหน้ามองไปทางที่รพีพงษ์ยืนอยู่มาโดยตลอด ยิ้มแล้วพูดว่า: “ให้เด็กคนนี้ไปกับฉัน เขาน่าจะช่วยเหลือฉันได้มาก”
