บทที่971 การต่อสู้อย่างหนัก
หลังจากที่ทั้งสี่คนที่เตรียมพร้อมอยู่ด้านหลังได้ยินคำพูดของแม็กซิม โดยไม่ลังเล พุ่งไปที่รพีพงษ์พร้อมกัน
ทั้งสี่คนนี้ยังประหลาดใจกับความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ พวกเขาคาดไม่ถึง ด้วยพลังของหัวหน้าเพียงคนเดียว กลับจัดการเด็กน้อยที่ดูไปแล้วธรรมดาไม่ได้
จารุวิทย์กับทวีรัชต์และอื่นๆเห็นว่าแม็กซิมตั้งใจที่จะรุมโจมตีรพีพงษ์พร้อมกัน ก็ถอดสีหน้า
“เร็ว คุ้มกันรพีพงษ์ เขาคนเดียวคงจะรับมือกับทั้งห้าคนไม่ไหว!”ทวีรัชต์ตะโกนเสียงดัง
ทันใดนั้นหลายคนก็หยิบปืนของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ยิงไปที่แม็กซิมพวกเขาทั้งห้าคน
ทั้งลาน ถูกปิดกันด้วยกระสุนทันที
แม็กซิมทั้งห้าคนตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นของร่างกายก็ระเบิดพลัง ต้านทานลูกกระสุนเหล่านั้นไว้ทันที
แม้ว่าลูกกระสุนเหล่านี้จะถูกยิงไปทางแม็กซิม แต่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่ใช่ทุกคนที่จะยิงปืนแม่น รพีพงษ์และแม็กซิมพวกเขาอยู่ห่างกันไม่มาก ดังนั้นรพีพงษ์ก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน
ลูกกระสุนเหล่านี้สำหรับยอดฝีมือแดนดั่งเทพแล้ว ไม่มีผลอะไร แต่กลับส่งผลต่อการใช้ความสามารถของรพีพงษ์
เขาหันหน้ามองไปที่จารุวิทย์และทวีรัชต์แวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “ไม่จำเป็นต้องคุ้มกันผม พวกคุณเพียงแค่ต้องปกป้องท่านวิทย์ไว้ก็พอแล้ว พวกเขาทั้งห้าคนผมมาจัดการเอง”
เมื่อได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ทวีรัชต์ยกมือขึ้นมาทันที ส่งสัญญาณให้ทุกคนหยุดลงมา
บนลาน ก็เงียบสงบลงมาทันที
“อาศัยเขาคนเดียว สามารถจัดการกับทั้งห้าคนได้จริงๆเหรอ?”
“แม้ว่าเมื่อกี้นี้เขาจะปะทะเพียงแค่คนเดียว ได้เปรียบกว่า แต่ฝ่ายตรงข้ามที่เสียเปรียบกลายเป็นห้าคนในทันใด นั่นไม่ใช่ง่ายเพิ่มมาห้าเท่าขนาดนั้น เขาเพียงคนเดียว ท้ายที่สุดก็ยากที่จะระแวงการรุมโจมตีของทั้งห้าคนได้”
“เฮ้อ เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว แล้วมันมีทางเลือกอื่นอีกมั้ย ต่อให้พวกเราไม่อยากให้เขารับมือกับทั้งคนด้วยตัวคนเดียว พวกเราก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้”
“ดูเหมือนว่าจะทำได้เพียงปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม แต่ขอให้รพีพงษ์…..สามารถยืนหยัดได้นาน”
……
เมื่อแม็กซิมพวกเขาทั้งได้ยินคำพูดของรพีพงษ์บนใบหน้าก็แสยะยิ้มออกมา เห็นได้ว่าคิดว่าเขาคนเดียวไม่สามารถต่อสู้กับยอดฝีมือแดนดั่งเทพขั้นต้นทั้งห้าคนได้
“เด็กน้อย อย่าคิดว่าแกทำให้ฉันเสียเปรียบเล็กน้อย ก็สามารถสู้กับพวกเราทั้งห้าได้ด้วยคนเดียว พวกเราทั้งห้าคนร่วมมือกัน สามารถก่อให้เกิดพลัง เหนือจินตนาการของแกได้!”
แม็กซิมตะโกนใส่รพีพงษ์
รพีพงษ์หน้าเฉยไร้ความรู้สึก ต่อสู้กับยอดฝีมือแดนดั่งเทพขั้นต้นเพียงคนเดียว สำหรับเขาแล้ว มีความกดดันเป็นอย่างมาก
แต่เรื่องที่ต่อสู้กับศัตรูมากมายด้วยตัวคนเดียวแบบนี้ เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยทำมาก่อน ดังนั้นทั้งห้าคนฝ่ายตรงข้ามไม่เพียงพอที่ทำให้หวาดกลัวจนเสียงความมั่นใจไปได้
เขาจับมุรามาสะไว้ในมือของตัวเองไว้อย่างแน่นหนา จากนั้นหมุนเวียนพลังวิเศษเสน แล้วฟันอีกดาบ ฟันไปทางแม็กซิมพวกเขาทั้งห้าคน
“ท่าธันเดอร์!”
แสงใบมีดขนาดใหญ่ฟันไปทางแม็กซิมพวกเขาทั้งห้าคน ทั้งห้าคนต่างไม่กล้าที่จะละเลย รีบปลดปล่อยพลังของตัวเองออกมาอย่างรวดเร็ว และต้านทานแสงดาบนี้ไว้
ครั้งนี้พวกเขาทั้งห้าคนดูผ่อนคลายมากขึ้น แม็กซิมแสยะยิ้มมองไปที่รพีพงษ์แล้วพูดว่า: “เด็กน้อย นี่น่าจะเป็นเป็นการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของแก ฉันคนเดียวอยากจะต้านทานไว้ได้ มันเป็นเรื่องยากจริงๆ แต่พวกเราทั้งห้าคน อยากจะต้านทานการโจมตีแบบนี้ของแก ก็เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายไม่ต้องเสียแรงเท่านั้นเอง!”
รพีพงษ์ไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา แต่พุ่งเข้าไปทางพวกเขาทั้งห้าคนอย่างรวดเร็ว
เมื่อทั้งห้าคนเห็น ก็หรี่ตา และก็แยกกระจายออกไป ล้อมรอบรพีพงษ์ไว้
“ลงมือด้วยกำลังทั้งหมด อย่าให้เขาได้มีโอกาสใดๆ!”
แม็กซิมเอ่ยปากตะโกน ต่อจากนั้นขวานยักษ์ขยายใหญ่ในทันที ฟันไปที่บนร่างกายของรพีพงษ์
อีกสี่คนที่เหลือทยอยใช้พลังในร่างกายตัวเอง แปลงร่างเป็นอาวุธ ฟันไปที่บนร่างกายของรพีพงษ์
ผู้คนที่เฝ้าดูการต่อสู้จากระยะไกลเห็นว่าพลังที่น่าตกตะลึงทั้งหมดกระแทกไปบนร่างกายของรพีพงษ์ ต่างก็อดไม่ได้ที่วิตกกังวลแทนเขา
“นี่มันก็น่ากลัวมากเกินไป พลังทำลายล้างของพวกเขาแทบจะไล่ตามขีปนาวุธได้ รพีพงษ์ถูกพวกเขารุมล้อมโจมตี คงจะรอดกลับมายาก”
“ไอ้พวกประเทศรัสเซียที่สมควรตาย เลวทรามถึงขนาดนี้ ทั้งห้าคนสู้กับหนึ่งคน ฉันโกรธมากจริงๆ!”
“พวกเรารีบคิดกันดีกว่าเดี๋ยวถ้ารพีพงษ์ถูกกำจัด ควรจะต้านทานพวกเขาทั้งห้าคนได้อย่างไร”
……
ทุกคนไม่ได้มองในแง่ดีว่ารพีพงษ์จะสามารถมีชีวิตรอดมาได้ภายใต้การโจมตีของทั้งห้าคน ในขณะที่กังวลมากอยู่สักพักหนึ่ง ในหัวสมองก็ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าจะรับมือกับสถานการณ์ต่อไปได้อย่างไร
จารุวิทย์ยังมองไปที่สนามรบตรงนั้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และจับปุ่มในมือ แล้วใช้แรงอีกไม่กี่เท่า
ถ้ารพีพงษ์ไม่สามารถต้านทานลงมาได้ เขาจะกดปุ่มนี้ทันที ถึงเวลานั้น ทั้งห้าคนของประเทศรัสเซียนี้ อย่าได้คิดว่าจะมีชีวิตรอดแม้แต่คนเดียว ทั้งหมดก็จะต้องถูกฝังไปให้กับรพีพงษ์!
ในขณะที่ทุกคนรู้สึกว่ารพีพงษ์ไม่สามารถต้านทานคลื่นการโจมตีนี้ได้
ทันใดนั้นก็มีพลังอานุภาพที่น่าตกตะลึงระเบิดออกมาอยู่ที่นั่น ต่อจากนั้น ทุกคนก็เห็นเงาดาบพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ต้านการโจมตีทั้งหมดของแม็กซิมพวกเขาทั้งห้าคนไว้
ต่อจากนั้น เงานั้นก็รีบถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ทุกคนจดจ่อมองดูอย่างละเอียด พบว่าหัวที่เต็มไปด้วยเหงื่อ และรพีพงษ์ที่หายใจหอบ
รพีพงษ์ในเวลานี้ได้ใช้วิธีลับออกมา พลังก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งในระดับหนึ่ง
การโจมตีเมื่อกี้นี้ คือเขาใช้พลังทั้งหมดพยายามอย่างเต็มที่ ถึงฝืนทนปลดปล่อยออกมา
ในเวลานี้เอง เขาถึงได้รู้ว่าแดนดั่งเทพขั้นต้นทั้งห้าคนร่วมมือกันนั้นน่ากลัวเพียงใด การโจมตีเมื่อกี้นี้ หลังจากใช้วิธีลับของเขาจนเกือบหมดแล้ว และพลังทั้งหมดที่มีในร่างกาย
ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ตอนนี้เขาคงจะต้องตายอยู่ภายใต้การร่วมมือรุมโจมตีของทั้งห้าคน
และเมื่อกี้นี้เขาพุ่งไปตรงกลางของทั้งห้าคน คือเพื่อเตรียมการที่สำคัญอย่างหนึ่ง
วันนี้สามารถที่จะอาศัยตัวของเขาเองจัดการกับทั้งห้าคนนี้ได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับการเตรียมการนี้
แม็กซิมพวกเขาทั้งห้าคนเห็นว่ารพีพงษ์ต้านทานการโจมตีรวมกันของพวกเขาทั้งห้าคนได้ และยังรอดพ้นจากการล้อมรอบของพวกเขาทั้งห้าคน ต่างก็เต็มไปด้วยประหลาดใจ
“เป็นเจ้าแกร่งน้อยที่ตีไม่ตายจริงๆ แต่การโจมตีแบบเมื่อกี้นี้ แกสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวในช่วงเวลาสั้นๆ แต่พวกเรายังสามารถร่วมมือกันลงมือได้หลายครั้ง ฉันไม่เชื่อว่าแกจะสามารถต้านทานได้ทุกครั้ง!”
แม็กซิมตะโกนใส่รพีพงษ์
ในเวลานี้มุมปากของรพีพงษ์ก็กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ มองไปทางแม็กซิมพวกเขาทั้งห้าคน
“พวกแกห้าคนรวมกำลังกันน่ากลัวจริงๆ ฉันก็ยอมรับว่าฉันสามารถต้านทานการโจมตีรวมกำลังกันของพวกแกได้เพียงครั้งเดียว”
“แต่พวกแกไม่มีโอกาสโจมตีฉันเป็นครั้งที่สองแล้ว!”
เมื่อแม็กซิมได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็หัวเราะเยาะทันที เอ่ยปากพูดว่า: “ฝันไปจริงๆ โอกาสของพวกเรายังมีอีกมากมาย!”
“หือ? งั้นเหรอ?”รพีพงษ์พึมพำหนึ่งประโยค จากนั้นปลดปล่อยพลังจิตออกไป กระตุ้นสิ่งของหนึ่งอย่างที่เพิ่งถูกวางไว้ที่ตรงกลางของแม็กซิมพวกเขาทั้งห้าคน
แผนผังค่ายกลวิเศษของค่ายเก้ามังกรสังหาร!
