บทที่1044 โชคลาภ
ดิษยาและจุฑาธชได้ยินคำพูดของรพีพงษ์แล้วมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่ารพีพงษ์คิดจะทำอะไร
“เด็กน้อย แกคิดจะหลอกลวงพวกเราหรอ?” จุฑาธชกล่าวต่อรพีพงษ์
รพีพงษ์หัวเราะ กล่าว “ฉันก็แค่ฉุกคิดขึ้นมาได้ก็เท่านั้น วันนี้ตอนไปธนาคาร ฉันถอนออกมาหกล้านจริงๆ แต่ถ้าพวกแกไม่อยากเล่น ก็ไม่เป็นไรนะ”
พูดจบ เขาโบกมือ จากนั้นในห้อง ก็มีคนเดินออกมาหลายคน คือหมาป่าและลูกน้องหลายคนของเขา
ในมือของพวกเขาได้ถือถุงพลาสติกใสไว้ ในถุงบรรจุ ธรบัตรเป็นปึ๊งๆ ทำเอาดิษยาและจุฑาธชอึ้งไปตามๆกัน
หมาป่าในขณะนี้ได้มองรพีพงษ์เป็นคนที่ตัวเองแตะต้องไม่ได้แล้ว ดังนั้นวันนี้ที่รพีพงษ์ไปหาเขาอีกครั้ง แล้วให้เขาทำอะไรบางอย่าง เขาจึงไม่กล้าปฏิเสธใดๆ
ที่รพีพงษ์ให้หมาป่ามานั้น ก็เพราะมีแผนเป็นของตัวเอง
โศภิตาก็มองธนบัตรในถุงนั้นอย่างไม่ละสายตา ไม่เข้าใจว่ารพีพงษ์จะทำอะไร
ดิษยามองรพีพงษ์อย่างสงสัย ถาม “คนพวกนี้มาทำอะไร? แกคงไม่ฉวยโอกาสนี้ทำอะไรพวกเราหรอกนะ?”
รพีพงษ์หัวเราะ กล่าว “พวกเขาช่วยฉันถือเงินไง เงินมากขนาดนี้ ฉันเอามาคนเดียวไม่ไหวหรอกมั้ง”
ดิษยาครุ่นคิด รู้สึกว่าสิ่งที่รพีพงษ์พูดก็มีเหตุผล แต่เธอมองพวกหมาป่าเหมือนไม่ใช่คนธรรมดา
แต่เธอก็ไม่กลัว นักเลงที่พวกเขาพามานั้น เก่งกาจมาก คนเดียวต่อสู้กับสิบคน ดังนั้นจึงไม่กลัวว่ารพีพงษ์จะใช้กลอุบายอะไร
“ถ้าพวกแกไม่เล่นล่ะก็ ฉันจะให้พวกเขาเอาเงินไปให้หมด เดิมทีฉันก็แค่อยากหาอะไรสนุกๆทำ ทุกคนเขย่าลูกเต๋า ใครมากกว่าน้อยกว่า ง่ายดายแล้วยังสนุกอีกด้วย แต่พวกแกไม่อยากเล่น ฉันจะทำได้แค่ช่างมัน” รพีพงษ์กล่าว
ดิษยามองเงินที่อยู่ในมือของพวกหมาป่าอย่างตาลุกวาว นั่นมันสามล้านเลยนะ ถ้าพวกเขาโชคดีสักหน่อย ก็จะเอาสามล้านนี้มาได้แล้ว
สิ่งสำคัญที่สุดคือ รพีพงษ์ได้ให้เงินพวกเขาไว้แล้วสามล้าน แม้จะแพ้ พวกเขาก็ไม่เจ็บ อีกอย่าง ถ้าแพ้มากๆ พวกเขาหยุดเล่นก็ได้ ยังไงคืนนี้ก็มีแต่ได้กำไร
คิดได้ดังนี้ ดิษยาก็กระซิบข้างๆหูจุฑาธช เบาๆว่า “ไม่งั้นเราเล่นสักสองต่อมั้ย ยังไงถ้าแพ้ก็ไม่ใช่เงินของเรา พวกเราพนันน้อยๆหน่อยก็ได้แล้ว”
ขณะนี้จุฑาธชค่อนข้างสนใจในเงินสามล้านที่รพีพงษ์ให้หมาป่าถือออกมา ครอบครัวของเขามีบริษัทที่มีมูลค่าสูง แต่เงินของบริษัทเขาใช้ไม่ได้ แต่หกล้าน ต่อให้เป็นพ่อเขา จะเอาออกมาก็ไม่ใช่ง่าย ถ้าคืนนี้เขาสามารถคว้าหกล้านนี้มาได้ อนาคตอีกไหล เขาก็สามารถมีชีวิตที่ไม่ธรรมดาได้แล้ว
เขาพยักหน้า กล่าว “ไม่เมื่อแกอยากเล่น งั้นพวกเราก็เล่นสักกี่ตา ตกลงกันก่อนนะ ถ้าพวกเราบอกว่าไม่อยากเล่นแล้ว แกห้ามหาเหตุผลมารั้ง”
“ได้ ก็แค่อยากให้มีความสุข” เห็นทั้งสองตกลง รพีพงษ์ก็ยิ้มออกมา
“พวกเรากินข้าวกันก่อน กินข้าวเสร็จแล้วค่อยเล่น” รพีพงษ์กล่าว
ดิษยาและจุฑาธชทั้งสองไม่พูดอะไร หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วกินอย่างไม่เกรงใจ
ไม่นาน ทุกคนกินข้าวเสร็จ รพีพงษ์เรียกให้พนักงานมาเก็บของบนโต๊ะให้หมด จากนั้นก็ไปนั่งที่โต๊ะพนัน ให้หมาป่าเอาลูกเต๋ามาที่โต๊ะ
ดิษยาและจุฑาธชนั่งที่โต๊ะพนัน ตรงข้ามรพีพงษ์ ทุกคนก็อยู่ข้างๆ
รพีพงษ์ส่งลูกเต๋าและถ้วยเขย่าลูกเต๋าให้ดิษยาและจุฑาธช แล้วกล่าว “กฎของพวกเราง่ายๆ ก็คือเขย่าลูกเต๋าพนันมากน้อย ก่อนเปิดถ้วยเขย่าออก เลขเยอะก็ชนะ”
“พวกแกตรวจสอบลูกเต๋ากับถ้วยเขย่าลูกเต๋าก่อนได้นะ ถ้ารู้สึกว่าคิดว่าฉันทำอะไรกับมัน สามารถออกไปซื้อมาเองได้”
จุฑาธชบึนปาก กล่าว “ก็แค่เขย่าลูกเต๋า ของแบบนี้ต่อให้โกงยังไงก็ยาก ฉันไม่คิดว่าแกจะมีปัญญาทำเรื่องนี้”
รพีพงษ์หัวเราะ ไม่พูดอะไร
จากนั้นทุกคนก็เริ่มพนัน
ตอนเริ่ม ดิษยาและจุฑาธชเล่นอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าลงเยอะ หนึ่งหมื่นก็มากพอแล้ว
แต่ผ่านไปไม่นาน พวกเขาพบว่ามือของพวกเขาดีเหลือเกิน ชนะติดกันสามครั้ง จุฑาธชเขย่าลูกเต๋า ดิษยาเชียร์อยู่ข้างๆไม่หยุด
รพีพงษ์แสดงท่าทางสิ้นหวัง แล้วกล่าวว่า “หรือคืนนี้ฉันจะโชคร้ายแบบนี้แล้ว? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป จะต้องแพ้ตลอดแน่ๆเลย?”
จุฑาธชเห็นเขาพูดแบบนี้ ก็รีบกล่าวออกมา “เกมนี้แกเป็นคนพูดขึ้นมาเองนะ ถ้าเพราะแกโชคร้ายหน่อยแล้วจะไม่เล่น พวกฉันไม่ยอมหรอกนะ”
“ได้ได้ได้ คืนนี้ฉันจะต้องเป็นเพื่อนเล่นพวกแกจนถึงที่สุดนั่นแหละ แม้ฉันจะแพ้หมดตัว ก็ไม่เป็นไร เพียงแค่พวกแกทั้งสองสบายใจก็พอแล้ว” รพีพงษ์ยิ้มพลางกล่าว
ดิษยาและจุฑาธชทั้งคู่ไม่รู้อะไรเลย ว่ารพีพงษ์ฉายาราชาการพนัน ที่พวกเขาชนะ ก็เป็นเพราะรพีพงษ์ให้พวกเขาชนะก็เท่านั้น
ผ่านไปไม่นาน เพราะรู้สึกว่าตัวเองโชคดีไม่น้อย ความกล้าของจุฑาธชเริ่มมากขึ้น เงินที่ลงพนันก็มากขึ้นตามไปด้วย อยากจะชนะครั้งเดียวได้เงินเยอะ
รพีพงษ์ก็ทำตามใจของเขา แพ้มากชนะน้อย ให้จุฑาธชคิดผิดว่าคืนนี้ตัวเองมือดี
เขาเข้าใจการพนันเป็นอย่างมาก ที่ทำไปทั้งหมดตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ ล้วนเป็นการทำให้ดิษยาและจุฑาธชตกหลุมพราง
และที่เขาทำแบบนี้ ไม่ใช่เพราะแพ้ให้กับจุฑาธชพวกเขา นักพนันมักจะคิดว่าตัวเองชนะไม่กี่ครั้ง ก็โชคดีสุดๆแล้ว แต่หารู้ไม่ว่าที่พวกเขาชนะมาทั้งหมด สุดท้ายแล้วต้องคืนกลับไปหลายเท่า
จากเวลาในการเล่นพนัน จุฑาธชยิ่งอยู่ยิ่งวางเงินมากขึ้น จนกระทั่งรอบหนึ่งลงห้าแสน การที่รพีพงษ์แพ้นั้นควบคุมไว้ในขอบเขตที่จุฑาธชและดิษยาโชคดีจึงได้ชนะเท่านั้น เพื่อไม่ให้พวกเขาเกิดสงสัย
นัดสุดท้ายสิ้นสุดลง รพีพงษ์แพ้ให้กับจุฑาธชและดิษยาอีกครั้ง ครั้งนี้เงินทั้งหมดบนโต๊ะ ได้ไปอยู่ที่จุฑาธชพวกเขาแล้ว
รพีพงษ์แสดงท่าทีหัวร้อนออกมา มองไปที่เงินเหล่านั้นที่อยู่ด้านหน้าของจุฑาธชและดิษยา กล่าว “ทำไมคืนนี้โชคฉันแย่จังนะ แวบเดียว สามล้านหายไปแล้ว”
จุฑาธชยิ้มพลางกล่าว “โชคมา ใครก็ห้ามไม่อยู่ ฉันว่าแกยอมรับมันเถอะนะ”
รพีพงษ์หลับตาลง จากนั้นก็เอาบัตรธนาคารมาวางไว้บนโต๊ะ กล่าว “ไม่ได้ คืนนี้ฉันจะต้องเอากลับมาให้ได้บ้างสักหน่อย มิเช่นนั้นฉันคงนอนไม่หลับแน่ๆ”
“ในบัตรนี้มีสิบล้าน ไม่รู้ว่าพวกแกยังเล่นอยากต่อมั้ย?”
