เดิมทีหัวใจของรพีพงษ์ที่จมลงสู่ก้นบึ้งก็กลับลุกขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหัน เขารีบหันหน้ามองไปที่ธัชธรรม เอ่ยปากถามว่า: “ใครเหรอ?”
ธัชธรรมถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และเอ่ยปากพูดว่า: “ปีนั้นฉันเคยรับปากคนคนนี้ ตราบใดที่เขาไม่ทำสิ่งชั่วร้ายอยู่บนโลก ฉันก็จะให้สภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยที่ปลอดภัยกับเขา พวกเราทำข้อตกลงกันว่าจะไม่รบกวนซึ่งกันและกัน เพียงแต่ตอนนี้ดูสถานการณ์แบบนี้ของนาย ก็ทำได้เพียงให้นายไปหาเขาแล้ว”
“เหตุผลที่ฉันคิดว่าคนคนนี้สามารถถอนพิษยาพันพิษได้ เป็นเพราะคนคนนี้ เป็นคนที่มาจากทวีปโอชวิน เขาเป็นหนึ่งในคนที่หลบหนีออกจากช่องทางขนส่งพร้อมกับชัชพิสิฐ”
เมื่อรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของธัชธรรม บนใบหน้าปรากฏร่องรอยประหลาดใจเล็กน้อย คาดไม่ถึงคนคนนี้ที่ธัชธรรมพูดถึงจะเป็นคนที่มาจากทวีปโอชวิน
ที่สำคัญปีนั้นเขาหนีออกมาพร้อมกับชัชพิสิฐ มีสี่คน ในบรรดาทั้งสามคนแน่ใจว่าเสียชีวิตแล้ว มีเพียงคนสุดท้ายที่ที่ไม่รู้เบาะแสว่าอยู่ที่ไหน
ตอนนี้ดูเหมือนว่า สิ่งที่ธัชธรรมพูดถึง ก็คือผู้คุ้มกันคนที่สี่ของชัชพิสิฐ
“คนของทวีปโอชวินเหรอ? ภารกิจของกลุ่มสิงโตของพวกเรา ไม่ใช่ว่ากำจัดพวกเขาเหรอ? ทำไมท่านธัชธรรมถึงได้ทำข้อตกลงเงื่อนไขแบบนี้กับคนของทวีปโอชวิน ยังให้สภาพแวดล้อมที่อยู่ปลอดภัยกับเขา”รพีพงษ์ถามอย่างไม่เข้าใจ
ธัชธรรมถอนหายใจ และพูดว่า: “เรื่องนี้พูดแล้วมันยาว คนคนนี้แม้ว่าจะหลบหนีออกมาพร้อมกันกับชัชพิสิฐ แต่เขาก็เบื่อชีวิตที่จะติดตามชัชพิสิฐ ดังนั้นจึงเป็นคนมาหาฉันเอง ฉันอยากจะเจรจาเงื่อนไขกับฉัน ”
“ฉันในตอนนั้นไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เข้าสู่??แห่งหนึ่ง โดนพิษแปลกประหลาด ไม่มีใครสามารถถอนได้ และพอดีว่าเขาเป็นปรมาจารย์การแพทย์ คนหนึ่ง ดังนั้นช่วยรักษาชีวิตของฉันเป็นเงื่อนไข ให้ฉันให้สภาพแวดล้อมที่มั่นคงแห่งหนึ่งกับเขา”
“ฉันเห็นว่าท่าทางที่จริงใจของเขา ที่สำคัญเพื่อมีชีวิตรอด ดังนั้นจึงรับปากเขา”
“เขาก็ทำตามข้อตกลงจริงๆ รักษาพิษบนร่างกายของฉันจนหาย ที่สำคัญผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้ ไม่เคยเห็นก่อความเดือดร้อนใดๆให้กับสังคมทางโลก เพียงแค่ลงภูเขามารับลูกศิษย์หลายคนเป็นบางครั้ง”
“เพราะเขาเป็นปรมาจารย์การแพทย์ ดังนั้นฉันถึงรู้สึกว่าเขามีความเป็นไปได้ที่จะถอนพิษยาพันพิษนี้ได้ แต่ผ่านไปหลายปี สถานการณ์ปัจจุบันของเขาเป็นอย่างไร ฉันก็ไม่ชัดเจนมากนัก สามารถที่จะถอนพิษนี้ได้หรือไม่ ก็ทำได้เพียงดูชะตากรรมแล้ว”
หลังจากฟังสิ่งที่ธัชธรรมพูดจบ แววตาของรพีพงษ์ก็แน่วแน่ และเอ่ยปากพูดว่า: “ท่านธัชธรรม ท่านได้โปรดบอกที่อยู่ตอนนี้ของคนคนนี้ให้ผมด้วย ไม่ว่าจะสามารถถอนพิษได้หรือไม่ ผมก็จะไปลองดู”
ธัชธรรมรู้ว่ารพีพงษ์ตกอยู่ในความหมกมุ่นอย่างหนึ่งไปแล้ว ตราบใดที่มียังมีความหวัง เขาก็จะดำเนินการลองดู เพื่อให้อารียาฟื้นขึ้นมา เขาไม่มีทางปล่อยโอกาสใดๆไปอย่างแน่นอน
“ที่อยู่ฉันสามารถให้นายได้ แต่ว่าเนื่องจากว่าเป็นคนของทวีปโอชวิน แม้ว่าหลายปีมานี้ไม่เคยวิ่งทำเรื่องโดดเด่นอะไรออกมา แต่ว่านายยังจะต้องระวังตัวด้วย หลีกเลี่ยงเพื่อไม่หลงกลเขา”ธัชธรรมเอ่ยปากพูด
“ผู้อาวุโสสบายใจได้ สิ่งนี้ผมรู้ความสามารถของตัวเอง ”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
ธัชธรรมพยักหน้า จากนั้นเขียนที่อยู่ของคนคนนั้นลงมา มอบให้กับรพีพงษ์
หลังจากที่ได้รับที่อยู่ รพีพงษ์หายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้ความหวังทั้งหมดของเขา ฝากไว้ที่บนตัวของผู้คุมกันคนที่สี่ของชัชพิสิฐ ถ้าแม้แต่คนคนนี้ก็ไม่มีวิธีถอนพิษของอารียา ถ้าอย่างนั้นเขาก็ทำได้เพียงไปค้นหายาถอนพิษที่ทวีปโอชวินแล้ว
โดยไม่ต้องเสียเวลามากเกินไป หลังจากที่รพีพงษ์ได้ที่อยู่แล้ว เขาก็ไปจัดการเรื่องหนูลิน
เพราะกลัวว่าหนูลินจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่ รพีพงษ์ตั้งใจพาพี่สามาด้วย เพื่อให้หนูลินสามารถรับรู้การดูแลเอาใจใส่อย่างทั่วถึง
ในเวลาเดียวกันเขาก็ไปกำชับหงส์ หวังว่าหงส์จะมีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนหนูลิน เนื่องจากสำนักงานใหญ่กลุ่มสิงโตทั้งหมด ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับรพีพงษ์มีเพียงหงส์คนเดียว หนูลินอยู่ในวัยที่ต้องการการดูแล เพิ่มคนเอาใจใส่มาหนึ่งคน สามารถคลายความเศร้าที่หนูลินไม่มีแม่คอยดูแลอยู่ไปบ้างได้
หลังจากที่จัดการเรื่องหนูลินเรียบร้อย รพีพงษ์เก็บข้าวของของตัวเอง ตั้งใจออกเดินทางไปหาผู้คุมกันคนที่สี่ของชัชพิสิฐ
ตามที่อยู่ที่ธัชธรรมให้เขามา สถานที่อยู่ในเวลานี้ของผู้คุมกันคนนั้น น่าเป็นในส่วนลึกของเทือกเขาฉินหลิง ต้องการหาเจอไม่ใช่เรื่องง่ายดาย
สิ่งที่ทำให้รพีพงษ์รู้สึกโชคดีก็คือ ยาพิษที่อารียาโดนไม่ใช่ว่าจะออกฤทธิ์ทันที ไม่ว่าจะเป็นชุติเทพหรือธัชธรรมหรือว่าเป็นธีรพัฒน์ต่างก็สรุปว่าพิษของอารียาเวลาที่ออกฤทธิ์อยู่ที่สิบปีต่อมา ดังนั้นในเวลานี้รพีพงษ์ก็ไม่ต้องรีบร้อนมากเกินไป
เพียงแต่หาวิธีช่วยถอนพิษได้เร็วมักดีกว่าช้ากว่า ดังนั้นรพีพงษ์ไม่ยอมที่จะเสียเวลาใดๆทั้งนั้น
หลังจากที่ออกมาจากเทือกเขาคุนหลุน รพีพงษ์ก็รีบเดินทางไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุด โดยวางแผนว่าจะนั่งเครื่องบินไปยังบริเวณใกล้เคียงของเทือกเขาฉินหลิง จากนั้นค่อยคิดหาวิธีว่าสามารถที่จะสอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับเทือกเขาฉินหลิงจากปากคนในพื้นที่ได้หรือไม่
ตามที่ธัชธรรมพูดถึง ผู้คุมกันคนที่สี่ของชัชพิสิฐทุกปีจะลงภูเขามารับลูกศิษย์ทุกปี ตามข้อตกลงระหว่างเขากับธัชธรรม ลูกศิษย์ที่เขารับได้มีเพียงหมู่บ้านใกล้เทือกเขาฉินหลิงบางแห่ง ดังนั้นบางทีคนของในหมูบ้านเหล่านี้อาจรู้การมีอยู่ถึงของผู้คุมการคนที่สี่
แต่ทันทีที่รพีพงษ์มาถึงเมืองที่ใกล้ที่สุด ก็ได้รับโทรศัพท์จากนนทภู
ก้มหน้ามองลงไปที่โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในมือขอ’ตัวเอง รพีพงษ์ค่อนข้างก็งุนงง
เขาไม่ได้ติดต่อกับพ่อตัวเองมาเป็นเวลานาน ก็ไม่รู้ว่าเขาโทรมาหาตัวเองทำไม
หลังจากรับสาย เสียงหายใจหนักๆของนนทภูดังมา และเงียบเป็นเวลานาน
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของนนทภูก็ดังมาจากอีกด้าน:“รพีพงษ์ ลูกสบายดีมั้ย? เรื่องของอารียาพ่อได้ฟังแล้ว ตราบใดที่คนมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างก็ยังมีความหวัง ดังนั้นลูกก็อย่าได้วิตกกังวลเกินไป วิตกกังวลมากเกินไป มีแต่จะทำให้เรื่องราวยิ่งแย่ลง ”
รพีพงษ์เสียงอืม แล้วพูดว่า: “ผมไม่เป็นไร พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผมมากเกินไป”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”นนทภูตอบ จากนั้นก็ไม่มีเสียงอีก แต่ฟังออกจากการหายใจของนนทภู เขาน่าจะยังมีอะไรที่ต้องการจะพูด
“พ่อ พ่อยังมีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่า?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
นนทภูเงียบไปสักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจ และเอ่ยปากพูดว่า: “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่พิเศษอะไร ถ้าหากลูกมีเวลา ก็มาที่เทือกเขากิสนาเถอะ พ่อจะพูดต่อหน้าลูก”
“แน่นอนว่า ถ้าหากตอนนี้ลูกยังปลีกตัวออกมาไม่ได้ พ่อก็ไม่ได้รีบร้อน ตราบใดที่ช่วงนี้มาที่เทือกเขากิสนารอบหนึ่ง ก็พอแล้ว”นนทภูตอบ
เมื่อได้ยินนนทภูพูดแบบนี้ รพีพงษ์ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลทันที นนทภูเมื่อก่อนนี้ ไม่เคยปิดบังอะไรแบบนี้กับเขามาก่อน
“พ่อ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? ทำไมผมรู้สึกว่าน้ำเสียงของพ่อไม่ชอบมาพากล?”รพีพงษ์ถามต่อ
“ไม่มีอะไร พ่อก็แค่จะบอกกับลูกเท่านั้นเอง ลูกมีเวลาก็มาเถอะ แค่นี้แหละ ”น้ำเสียงของนนทภูเปลี่ยนเป็นกังวลเล็กน้อย จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์
รพีพงษ์มองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก และรู้สึกว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นในเทือกเขากิสนา
แต่ดูท่าทางของพ่อ น่าจะไม่ใช่เรื่องที่รีบร้อนเกินไป
ตอนนี้เพื่อหาวิธีถอนพิษให้อารียาเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด รอครั้งนี้ตัวเองกลับมาจากเทือกเขาฉินหลิง ค่อยไปที่เทือกเขากิสนาก็ไม่สายเกินไป
หลังจากที่ตัดสินใจ รพีพงษ์ก็ไม่ลังเลต่อไป และรีบเดินตรงไปที่สนามบิน
