ลูกพี่ไม่คาดคิดว่าจะมีคนกล้าขวางเขาไว้ หันหน้าไปมองด้านข้าง และพบว่าเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบห้ายี่สิบหกปีก
“แม่งเอ๊ย ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั้ย? แม้แต่เรื่องของกูก็กล้ายุ่งเหรอ? ”
ใบหน้าของรพีพงษ์นิ่งสงบ เอ่ยปากพูดว่า: “ไม่มีใครบอกพวกแกเหรอ ปล้นกลางทางเป็นการทำที่ผิดกฎหมาย?”
หลังจากที่ลูกพี่ได้ยิน นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา แล้วตะโกนว่า: “ฉันแม่งไม่ได้ฟังผิดใช่มั้ย? ทำไม แกยังคิดจะห้ามพวกเราปล้นกลางทางเหรอ? เด็กน้อย ยุ่งเรื่องคนอื่นมากเกินไป ไม่มีจุดจบที่ดีนะ!”
ทุกคนในรถมองไปที่รพีพงษ์และหญิงสาวคนนั้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็รู้สึกว่ารพีพงษ์ยุ่งเรื่องคนอื่นมากเกินไปก็คือกำลังรนหาที่ตาย เนื่องจากว่าอีกฝ่ายมีคนมากมายขนาดนี้ ที่สำคัญในมือยังมีอาวุธ แค่ไม่ระวัง มีความเป็นที่จะเสียชีวิตไป
แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดจาอะไร กลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน
“ฉันให้โอกาสพวกแกหนึ่งครั้ง ตอนนี้ไสหัวลงรถไป และไปมอบตัวที่สถานีตำรวจด้วยตัวเอง ฉันก็จะไม่สืบสวนอะไรอีก ไม่อย่างนั้น ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ ”รพีพงษ์เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
หลังจากที่ลูกพี่ได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที พูดกับลูกน้องเหล่านั้นของเขาว่า : “เมื่อกี้นี้พวกแกได้ยินว่าเขาพูดอะไรมั้ย? เขาให้พวกเราไปมอบตัวที่สถานีตำรวจ นี่แม่งเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอกับคนที่เตือนพวกเราให้ไปมอบตัวแบบนี้! ”
ลูกน้องเหล่านั้นของเขาก็หัวเราะตามขึ้นมาทันที ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยรพีพงษ์
“ฉันว่าไอ้หมอนี่ถือว่าตัวเองเป็นใหญ่ กล้าพูดแบบนี้กับพวกเรา เขาก็ไม่ดูอาวุธในมือของพวกเรา”
“ฉันเจอคนประเภทนี้มาเยอะมาก อายุยี่สิบกว่า กระฉับกระเฉงทรงพลัง ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน มักจะคิดว่าตัวเองเก่งกาจมาก รอเขาโดนตีแล้ว ก็จะรู้ว่าตัวเองมีความสามารถแค่ไหน”
“ฮ่าๆ คนแบบนี้ เดี๋ยวโดนตี อาจจะคุกเข่าลงร้องขอความเมตตาจากพวกเรา”
หลายคนในรถก็เริ่มถอนหายใจ ทั้งหมดรู้สึกว่ารพีพงษ์บ้าบิ่นไปบ้างจริงๆ ถ้าหากเขาไม่ยุ่งเรื่องนี้ วันนี้คงจะไม่เดือดร้อนแล้ว อย่างมากก็แค่เรื่องเสียเงิน
หญิงสาวคนนั้นเห็นรพีพงษ์ออกหน้าแทนตัวเอง ในใจก็ซาบซึ้งอย่างฉับพลัน แต่เธอรู้ว่ารพีพงษ์ตัวคนเดียวก็คงจะไม่มีทางต่อสู้กับคนจำนวนมากที่มีอาวุธได้ ดังนั้นจึงรีบพูดกับรพีพงษ์ว่า: “พี่ชายท่านนี้ พี่อย่าหุนหันพลันแล่น พี่ตัวคนเดียวจัดการกับพวกเขาไม่ได้ ไม่งั้น พี่อย่าสนใจฉันเลย สิ่งนี้ถือได้ว่าเป็นชะตากรรมของฉัน ”
รพีพงษ์ยิ้มให้หญิงสาวคนนั้นเล็กน้อย เอ่ยปากพูดว่า: “สบายใจได้ แต่กลุ่มนักเลงเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรต้องกลัว”
เมื่อลูกพี่คนนั้นได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ในแววตาก็ปรากฏความโหดเหี้ยมเล็กน้อย ด่าว่า: “แม่งเอ๊ย ไม่สั่งสอนแก แกยังคิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ คิดว่าฉันไม่กล้าลงมือจริงๆเหรอ!”
จากนั้น เขายกดาบในมือตัวเองขึ้นมา และฟันตรงไปที่หัวของรพีพงษ์
เมื่อหญิงสาวคนนั้นเห็นเช่นนี้ หวาดกลัวจนหลับตาของตัวเอง
อย่างไรก็ตามก่อนที่ดาบจะไปถึงหัวของรพีพงษ์ รพีพงษ์ก็ยื่นมือไปคว้าข้อมือของเขาไว้
“ฉันให้โอกาสพวกแกแล้ว ถึงเวลาอย่ามาพูดเสียใจต่อหน้าฉัน”
จากนั้นเขาก็ใช้แรงที่มือ และหักแขนของลูกพี่คนนั้นทันที
เสียงร้องโอดโอยเหมือนคนฆ่าหมูดังขึ้นมาในรถอย่างฉับพลัน ทุกคนมองไปทางนี้ ด้วยมีสีหน้าท่าทางที่ตกใจ
เดิมทีพวกเขาคิดว่าคนที่ร้องโอดโอยจะเป็นรพีพงษ์ แต่ว่าใครก็คาดไม่ถึง รพีพงษ์ยืนอยู่ที่เดิมไม่เป็นอะไร กลับเป็นลูกพี่คนนั้นที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แขนของเขาอ่อนลงมาแล้ว มองแวบเดียวก็รู้ว่ากระดูกด้านในหัก
ทุกคนหายใจเข้าลึกๆ และไม่คิดว่ารพีพงษ์จะมีความแข็งแกร่งมากขนาดนี้
ลูกน้องเหล่านั้นของลูกพี่ก็มีท่าทีตอบสนองเป็นเวลานานสักพัก หลังจากที่ตระหนักว่าเรื่องไม่ชอบมาพากล จึงได้พุ่งมาทางรพีพงษ์ จะจัดการกับเขา
แต่คนไม่เอาไหนเหล่านี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของรพีพงษ์ได้อย่างไร รพีพงษ์ใช้เพียงกี่ท่วงท่า ตีพวกเขาทั้งหมดลงกับพื้น
ที่สำคัญไม่มีข้อยกเว้น รพีพงษ์จับแขนข้างหนึ่งของพวกเขาแต่ละคน หักทันที
คนเหล่านี้ทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย ที่สำคัญไม่คว้าไขว่โอกาส รพีพงษ์เพียงแค่หักแขนข้างหนึ่งของพวกเขา ก็ถือได้ว่าเมตตาแล้ว
ยังมีหลายคนคนที่ดูต้นทางข้างล่างรถ พวกเขาทั้งหมดได้ยินเสียงโอดโอยภายในรถ และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นทั้งหมดจึงวิ่งไปดูว่าเกิดสถานการณ์อะไรขึ้นที่นี่
รพีพงษ์เดินลงรถอย่างไม่รีบร้อน หลายคนนั้นไม่รู้ว่าเกิดสถานการณ์อะไรขึ้น หนึ่งในนั้นเอ่ยปากถามว่า: “แกลงมาทำไม?”
“ทวงความยุติธรรมแทนสวรรค์”รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้ม
หลายคนก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าเรื่องราวไม่ชอบมาพากล จะลงมือกับรพีพงษ์
น่าเสียดายพวกเขาเพิ่งมีความคิดนี้ รพีพงษ์ก็มาถึงตรงหน้าพวกเขา และหักแขนของพวกเขาโดยทันที
เมื่อคนบนรถเห็นรพีพงษ์จัดการกับทุกคนแล้ว ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นช่วยเอาคนที่ปล้นกลางทางทั้งหมดลงจากรถ
พวกเขามัดคนเหล่านี้ไว้กับต้นไม้ข้างถนนโดยตรง จากนั้นจึงโทรแจ้งตำรวจ
เพราะทุกคนรีบกลับบ้าน ดังนั้นหลังจากแจ้งความกับตำรวจ ทุกคนก็ให้คนขับรถรีบขับรถพาพวกเขาออกจากที่นี่ เดี๋ยวฟ้าก็จะมืดแล้ว สถานที่แบบนี้ ตอนกลางคืนจะมีสัตว์ป่าเดินออกมาตลอด
คนที่ปล้นกลางทางเหล่านั้นหักแขนไม่ก็ต้องพูดถึง ตกที่น่าลำบากไม่มีใครช่วยเหลือ ครั้งนี้พ่ายแพ้อยู่ในเงื้อมมือของรพีพงษ์จริงๆ
ขณะที่เดินทางไปต่อ ทุกคนในรถต่างเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณต่อรพีพงษ์ และแสดงความขอบคุณต่อเขาทีละคน ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เขา พวกเขาคงจะต้องโชคร้ายอย่างแน่นอน
ในบรรดานั้นคนที่รู้สึกขอบคุณรพีพงษ์มากที่สุดก็ต้องเป็นหญิงคนนั้นเป็นธรรมดา เธอแสดงความขอบคุณในใจของตัวเองต่อรพีพงษ์ไม่หยุด และบอกว่าจะต้องตอบแทนรพีพงษ์อย่างแน่นอน
รพีพงษ์บอกว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องที่เขาสามารถจัดการได้ย่างง่ายดายเท่านั้นเอง ไม่ต้องตอบแทน
แต่ว่าหญิงสาวคนนี้ค่อนข้างจริงจังมาก รู้สึกว่ารพีพงษ์ช่วยชีวิตของเธอ ปฏิบัติต่อผู้มีบุญคุณช่วยชีวิต เธอจะทำเป็นถูไถผ่านไปอย่างง่ายแบบนี้ได้อย่าง
ผ่านการสนทนา รพีพงษ์รับรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าเวทิดา เป็นหญิงสาวจากหมู่บ้านที่เชิงเทือกเขาฉินหลิง ครั้งนี้มาในเมืองเพื่อส่งจดหมายให้พ่อของเธอ
“พี่ชาย พี่ช่วยชีวิตของฉันไว้ ถ้าไม่มีพี่ ฉันคงจะถูกคนพวกนั้นทำลายย่อยยับไปแล้ว ดังนั้นฉันจะต้องขอบคุณพี่ บ้านพี่คือหมู่บ้านไหนเหรอ? ถึงเวลาฉันจะพาแม่ไปขอบคุณพี่พร้อมกัน”เวทิดามองไปที่รพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่จริงจัง
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า : “ฉันไม่ใช่คนที่นี่ ครั้งนี้ฉันมาท่องเที่ยวที่นี่”
เพราะขี้เกียจที่จะอธิบาย ดังนั้นรพีพงษ์บอกตรงๆว่าตัวเองมาท่องเที่ยว
เวทิดาลังเลสักพัก เอ่ยปากถามว่า: “ถ้าอย่างนั้นตอนกลางคืนพี่ชายมีที่พักหรือยัง?”
“เอ่อนี่ยังไม่มี”รพีพงษ์ตอบ
“ถ้าอย่างพี่ชายกลับไปกับฉันดีกว่า ฉันจะตอบแทนให้พี่พึงพอใจอย่างแน่นอน”เวทิดาเอ่ยปากพูด
