กลุ่มอันธพาลนั้นเห็นรพีพงษ์ออกมา แต่ละคนเปลี่ยนเป็นโหดเหมือนพวกผีห่าซาตานขึ้นมา
คนที่ถูกรพีพงษ์เตะก่อนหน้านี้จ้องมองรพีพงษ์อย่างโหดเหี้ยม และตะโกนว่า: “พี่น้องทั้งหลาย ก็คือชายหนุ่มคนนี้ มีเงินอยู่ในกระเป๋าของเขาอย่างน้อยแสนหลาย พวกเราจัดการเขาได้ จากวันนี้ไปก็สามารถเอาเงินของเขาไปมีความสุขอย่างอิสระได้!”
สายตาของทุกคนที่มองไปที่รพีพงษ์ก็เปล่งประกายขึ้นมา ในพื้นที่ภูเขาแห่งนี้ หลายแสน เพียงพอสำหรับที่ครอบครัวหนึ่งจะใช้อยู่ไปตลอดชีวิตได้ ดังนั้นจำนวนนี้จึงเป็นเงินจำนวนมหาศาลสำหรับพวกเขาอย่างแน่นอน
รพีพงษ์ยิ้มให้พวกเขา และพูดเสียงดัง: “อันที่จริงฉันมีเงินในกระเป๋ามีห้าแสนกว่า”
หลังจากที่คนเหล่านั้นได้ยินแล้ว ดวงตาก็เบิกกว้างทันที และคาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะปิดซ่อนแม้แต่น้อย เละยังบอกตรงๆออกมาว่าเขามีเงินอยู่เท่าไหร่
“แม่ง ในเมื่อแกมีเงินมากมายขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นยังไม่รีบทำความเคารพต่อพวกเรา ยังยืนเฉยอยู่อีกทำไม รีบส่งมอบเงินห้าแสนออกมา พวกเรายังปล่อยแกไปได้! ”
“ถูกต้อง รีบเอาเงินออกมา อย่ามาพูดจาไร้สาระที่นี่กับพวกเรา!”
การแสดงออกบนใบหน้าของรพีพงษ์ค่อยๆกลายเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมา เอ่ยปากพูดว่า: “พวกแกคิดว่า พวกแกมีสิทธิ์เอาเงินเหล่านี้ด้วยเหรอ?”
ทุกคนได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ สีหน้าก็ไม่พอใจอย่างกะทันหัน
“แม่ง เด็กคนนี้กำลังแกล้งพวกเรา!”
“แม่ง กล้าดูถูกพวกเรา แกก็ไม่ดูตัวเองว่าเป็นตัวอะไร แกคิดว่าแกจะสามารถจัดการพวกเรามากมายขนาดนี้ได้ด้วยตัวคนเดียวเหรอ?”
“อย่าพูดจาไร้สาระกับเขา ลุยไปเลย ทุบตีเขา ทำให้เขารู้ว่าถึงความแข็งแกร่งของพวกเรา!”
……
รพีพงษ์ตะคอกอย่างเย็นชา ไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาไร้สาระกับคนเหล่านี้ ยกมือขึ้นทันที แล้วฟาดออกไปที่พวกเขาหนึ่งฝ่ามือ
พลังปรากฏขึ้น ฝ่ามือกลลวงขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในอากาศ ปกคลุมทุกคนขึ้นมาทันที
เดิมทีคนเหล่านั้นต้องการพุ่งไปที่ด้านหน้ารพีพงษ์เพื่อสั่งสอนรพีพงษ์ แต่หลังจากที่เห็นเป็นฝ่ามือกลลวงนี้ที่รพีพงษ์ปล่อยออกมา ก็ตกตะลึงนิ่งอึ้งในทันที
“เขา…..เขาเป็นกลยุทธ์ของลูกพี่พวกเราได้อย่างไร นี่ นี่มันเป็นไปไม่ได้!”
เกือบในพริบตา ฝ่ามือกลลวงนั้นฟาดไปที่บนตัวของกลุ่มอันธพาลเหล่านั้น ฟาดพวกเขาทั้งหมดล้มลงกับพื้น
คนไม่น้อยถูกฟาดจนสลบไป และบางคนถึงกับอาเจียนเป็นเลือด
รพีพงษ์พุ่งเข้าหาพวกเขา และคว้าตัวคนที่ถูกเขาเตะก่อนหน้านี้ขึ้นมา
คนคนนี้สลบไปทันทีเพราะการฟาดฝ่ามือเมื่อกี้นี้ของรพีพงษ์ รพีพงษ์ตบไปที่หัวของเขาหนึ่งครั้ง เขาก็ฟื้นขึ้นมา
ท่าทีแรกของคนคนนี้หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา ก็คือกรีดร้อง จากนั้นร้องขอความเมตตากับรพีพงษ์: “พี่ พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว พี่ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ จากนี้ไปผมไม่กล้าอีกแล้ว”
“พาฉันไปหาพี่บริวุตของพวกแก”รพีพงษ์เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
หลังจากที่ชายคนนั้นได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า: “เพียงแค่พี่ปล่อยผมไป ให้ผมทำอะไรก็ได้”
หลังจากนั้นเขาก็พารพีพงษ์เดินออกไปด้านนอก
เวทิดาสองคนแม่ลูกมองดูเหตุการณ์นี้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ถูกรพีพงษ์ฟาดจนล้มด้วยฝ่ามือเดียว นี่ไม่ใช้กลยุทธ์ของเทพเจ้าแล้วคืออะไร
“ลูกสาว ครั้งนี้ลูกพาเทพเจ้ากลับมาจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะจัดการกับบริวุตได้หรือไม่”แม่ของเวทิดาเอ่ยปาก
“แม่ หนูรู้สึกว่าพี่รพีพงษ์แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ในเมื่อเขามั่นใจที่จะต่อสู้กับบริวุต ถ้าอย่างนั้นเขาก็คงจะสามารถปราบบริวุตได้อย่างแน่นอน”เวทิดาพูดด้วยใบหน้าที่มั่นใจ
แม้ของเวทิดาเขม็งตาใส่เธอ แล้วพูดว่า: “เรียกพี่ชายอะไร นั่นคือเทพเจ้านะ เทพเจ้าเป็นสิ่งที่คนธรรมดาอย่างเราจะมีส่วนร่วมในความสัมพันธ์ได้ตามใจชอบได้อย่างไร ระวังเขาได้ยินแล้วจะโกรธ”
……
ท้ายหมู่บ้าน มีบ้านหลังหนึ่งที่มีพื้นที่กว้างขวาง บ้านหลังนี้เคยเป็น“คฤหาสน์”ที่มีชื่อเสียงในหมู่บ้านใกล้เคียงหลายแห่ง เมื่อก่อนคนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นคนรวยที่สุดในหลายๆหมู่บ้าน และใช้ชีวิตอยู่ค่อนข้างสุขสบาย
เพียงแต่หลังจากที่บริวุตมาถึง ก็ขับไล่ครอบครัวที่พักอยู่อาศัยที่นี่ออกไป ตัวเองยึดครองบ้านหลังนี้ไว้
ตั้งแต่นั้นมา ก็มีคนน้อยมากที่กล้าเข้าใกล้พื้นที่นี้ แม้แต่หลายครอบครัวที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียง เพราะกลัวว่าบริวุตจะสร้างความเดือดร้อนให้ ก็จำใจต้องย้ายไปอยู่ในหมู่บ้านอื่น
ชายคนนั้นพารพีพงษ์มาถึงที่หน้าประตูบ้านหลังนี้ และพูดอย่างตัวสั่นงันงกว่า: “พี่บริวุตก็พักอยู่ที่นี่ ลูกพี่ ตอนนี้พี่ปล่อยฉันไปได้หรือยัง?”
รพีพงษ์ได้ปลดปล่อยพลังจิตของตัวเองออกมา ตรวจสอบได้ว่าในบ้านหลังนี้มียอดฝีมือที่ความแข็งแกร่งบรรลุถึงแดนดั่งเทพอยู่คนหนึ่งจริงๆ
ดูเหมือนว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขาจะถูกต้อง บริวุตคนนี้เป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพคนหนึ่งจริงๆ
เขามีความคิดที่ไม่เข้าใจ ยอดฝีมือแดนดั่งเทพคนหนึ่ง ทำไมถึงมาเป็นลูกพี่ของกลุ่มอันธพาลในสถานที่แบบนี้
นี่เป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพที่แสวงหาความสวยงามมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
เนื่องจากยอดฝีมือแดนดั่งเทพคนใดคนหนึ่ง อยู่ภายนอก ก็เพียงพอที่จะเป็นหัวหน้าของสำนักศิลปะการต่อสู้โบราณหรือตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณเหล่านั้นได้
เขาเหลือบมองไปที่ผู้ชายข้างๆ ยิ้มให้เขาเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “เอาล่ะ ไสหัวไปได้แล้ว”
หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็เตะคนตรงไปที่บนร่างกายคนคนนั้น คนคนนั้นก็บินออกไปในระยะไกล หลังจากที่ล้มลงกับพื้นก็กลิ้งออกไปทางด้านหน้า และตกลงไปในบ่อน้ำบ่อหนึ่งที่ไม่ไกลนัก
รพีพงษ์เหลือบมองไปที่บ้าน ยกเท้าขึ้น และเตะไปบนประตู
ประตูบานนั้นหลุดออกจากกำแพงโดยตรง และบินเข้าไปในสวนลาน
การเคลื่อนไหวนี้สร้างความตื่นตระหนกให้กับคนในบ้าน และในพริบตาเดียว ผู้คนสิบกว่าคนก็วิ่งออกไป
รพีพงษ์เดินเข้าไปในบ้าน เหลือบมองไปที่คนหลายสิบคน และเอ่ยปากพูดว่า: “ไปเรียกพี่บริวุตของแกออกมา”
คนกลุ่มหนึ่งมองไปที่รพีพงษ์อย่างระมัดระวัง และหนึ่งในนั้นเอ่ยปากถามว่า: “แกเป็นใคร? พี่บริวุตของพวกเราใช่ว่าแกอยากเจอก็จะได้เจอเหรอ?”
รพีพงษ์ไม่ได้พูดจาไร้สาระกับพวกเขา ฟาดฝ่ามือออกไป ทำให้คนเหล่านั้นล้มลงบนพื้นทันที
เมื่อเขากำลังจะเข้าไปในห้องเพื่อลากบริวุตออกมา ร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้ารพีพงษ์
“แกเป็นใคร? ทำไมต้องลงมือกับคนของฉัน?”
รพีพงษ์จ้องมองไปที่ชายคนนั้นแวบหนึ่ง และพบว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง เป็นชายวัยกลางคนอายุสี่สิบห้าสิบปี ใบหน้าของคนคนนี้มืดหมอง ในแววตามีความโหดเหี้ยมแบบที่งูพิษถึงจะมี
ในขณะเดียวกันข้อมูลอันดับรางวัลนำจับของกลุ่มสิงโตก็ผุดขึ้นในหัวของเขา
เฮียวุต อันดับรางวัลนำจับที่หก เป็นคนชั่วร้ายและโหดเหี้ยม กระทำเรื่องเหี้ยมโหดอำมหิต ครั้งหนึ่งเคยเข่นฆ่าคนทั้งหมู่บ้านเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นเป้าหมายจับกุมสำคัญของกลุ่มสิงโต
ถ้าหากเดาไม่ผิด คนตรงหน้า ก็คือเฮียวุตอันดับรางวัลนำจับคนนั้น
“แกคือเฮียวุตเหรอ?”รพีพงษ์ถามกลับ
เห็นได้ชัดว่ามีความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าเฮียวุต และเห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึงคนที่มาจะรู้ตัวตนของเขา
“แกเป็นใครกันแน่? มาที่ของฉันทำไม?”เฮียวุตมองไปที่รพีพงษ์อย่างระมัดระวัง
บนใบหน้าของรพีพงษ์ปรากฏรอยยิ้ม เอ่ยปากพูดว่า: “ลูกน้องของแกต้องการจะแย่งเงินของฉัน ฉันก็ต้องมาที่นี่เพื่อโต้เถียงกันอย่างมีเหตุผลเป็นธรรมดา ”
“ถือโอกาสบอกด้วย ฉันเป็นคนของกลุ่มสิงโต เจอคนอันดับรางวัลนำจับของกลุ่มสิงโตที่นี่ แกกับฉันถือว่ามีวาสนาต่อกัน”
