เดิมทีรพีพงษ์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวังหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่จีรภัทรพูด สีหน้าท่าทางก็นิ่งอึ้งไปทันที จากนั้นรีบถามอย่างรวดเร็วว่า: “จำเป็นต้องไปทวีปโอชวิน ถึงจะหาเครื่องยาสมุนไพรที่ท่านพูดถึงได้เหรอ?”
จีรภัทรพยักหน้าทันที แล้วพูดว่า: “ถูกต้อง เครื่องยาสมุนไพรที่ต้องใช้ในการถอนพิษยาพันพิษ ต้องผ่านการเพาะเลี้ยงของพลังทิพย์ ถึงจะสามารถแสดงสรรพคุณทางยาที่ควรมีออกมา บนโลก ไม่มีพลังทิพย์ไปตั้งนาน แล้วจะเกิดเครื่องยาสมุนไพรแบบนี้ขึ้นมาได้อย่างไร”
“ดังนั้นต้องการจะหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้พบ ก็ทำได้เพียงไปที่ทวีปโอชวิน”
ทันใดนั้นบนร่างกายของรพีพงษ์ก็เกิดความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ตอนแรกยังคิดว่าจีรภัทรมีวิธีถอนพิษของยาพันพิษ แต่ว่าคาดไม่ถึงว่าสุดท้ายยังต้องไปที่ทวีปโอชวินถึงจะมีโอกาสถอนพิษได้
แต่ผู้คนของทวีปโอชวินต้องการมายังบนโลก ก็เป็นปัญหาใหญ่ซับซ้อนมากมากมาย แล้วเขาจะมีโอกาสไปในทวีปโอชวินได้อย่างไร
แทนที่จะบอกว่านี่เป็นความหวังอย่างหนึ่ง ถ้างั้นบอกว่าความหวังนี้เป็นความจริงไปไม่ได้จะดีกว่ามั้ย
“ไม่มีวิธีการใดแล้วจริงๆเหรอ?”รพีพงษ์พึมพำกับตัวเอง เมื่อนึกถึงว่าจากนี้ไปอารียาจะหมดสติไม่ฟื้นอยู่บนเตียง และในที่สุดก็ถูกกัดกร่อนด้วยยาพิษของยาพันพิษ เขาก็รู้สึกปวดใจอย่างฉับพลัน
เขาเอาแต่พูดว่าต้องการปกป้องอารียาไปตลอดชีวิต ตอนนี้แม้แต่พิษนี้กลับถอนไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้รพีพงษ์อยากจะตบตัวเองอย่างรุนแรงหลายๆครั้ง
จีรภัทรมองดูท่าทางที่เจ็บปวดของรพีพงษ์ ก็เดาได้ว่ารพีพงษ์น่าจะรักภรรยาของตัวเองมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางที่จะวิ่งมาหาเขาในภูเขาป่าลึกรกร้างแบบนี้โดยเฉพาะ
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “นอกเหนือจากที่ทวีปโอชวินจะสามารถหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้ได้ ฉันก็พูดไม่ได้ว่าไม่มีเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นที่ฉันพูดถึงอยู่บนโลกอย่างแน่นอน”
รพีพงษ์เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง มองไปทาจีรภัทร เอ่ยปากพูดว่า: “หมายความว่าอะไร?”
“นายฆ่าชัชพิสิฐแล้ว ก็เข้าใจถึงบนโลกอย่างลึกซึ้งแล้วว่า ทำไม??ถึงได้กลายเป็นแห้งเหือดขาดหายไปใช่มั้ย?”จีรภัทรเอ่ยปากถาม
รพีพงษ์พยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดว่า:“สิ่งนี้ผมเข้าใจแล้ว ว่ากันว่าหลายปีก่อนหน้านั้น จอมมารชูร่ากับกลุ่มเซียนทำสงครามกันก่อให้เกิดขึ้น”
จีรภัทรพยักหน้า แล้วพูดว่า:“ถูกต้อง ก่อนหน้าที่จะทำสงครามนั้น บนโลกยังคงเต็มไปด้วยพลังทิพย์ ในตอนนั้น มีดินแดนลึกลับมากมายที่ไร้ผู้คนค้นหา”
“ดินแดนลึกลับเหล่านี้ส่วนใหญ่มีการผนึกไว้ ดังนั้นคนทั่วไปจึงไม่สามารถหาได้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน และเหตุผลก็เป็นเพราะการมีอยู่ของผนึก พลังทิพย์ของในดินแดนลึกลับเหล่านี้ น่าจะไม่ได้แห้งเหือดขาดหายไปตามบนโลก”
“ดังนั้นถ้าหากนายโชคดีพอ หาดินแดนลึกลับเหล่านี้เจอ และเข้าสู่ในนั้นได้อย่างราบรื่น บางทีอาจจะสามารถหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นที่ฉันพูดถึงเจอได้”
“แต่โดยทั่วไปดินแดนลึกลับแบบนี้มักจะมีอันตรายมากมาย ปีนั้นผู้คนของทวีปโอชวินยังไม่ได้ออกไปจากบนโลก ผู้แข็งแกร่งมากมายเหล่านั้นก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดออกมาจากในดินแดนลึกลับได้ นับประสาอะไรกับเด็กอย่างนายที่ความแข็งแกร่งมีเพียงแดนดั่งเทพชั้นยอด”
“อย่าคิดว่าฉันพูดเกินจริง ตอนนี้แดนดั่งเทพชั้นยอดอยู่บนโลกถือได้ว่าแข็งแกร่ง แม้ว่าความแข็งแกร่งของตัวฉันเองจะเหลือเพียงระดับแดนดั่งเทพ แต่ว่าอยู่ในปีนั้น แดนดั่งเทพชั้นยอดอย่างมากถือได้เป็นเพิ่งจะก้าวเข้าสู่เส้นทางการฝึกฝนเท่านั้นเอง”
“ที่สำคัญต่อให้นายจะโชคดี หารดินแดนลึกลับเจอ และคิดหาวิธีเข้าสู่ดินแดนลึกลับได้ สามารถที่จะหาเครื่องยาสมุนไพรที่ฉันพูดถึงได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“แม้ว่า??ของดินแดนลึกลับจะเพียงพอ แต่ไม่ใช่ว่านายต้องการเครื่องยาสมุนไพรชนิดใด ด้านในของมันก็จะมียาชนิดนั้นเติบโต”
“มีความเป็นไปได้ว่านายเข้าไปดินแดนลึกลับสิบแห่ง ก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นที่ฉันพูดถึงได้”
“ดังนั้นทางเลือกนี้เมื่อเทียบกับการไปตามหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นที่ฉันพูดถึงที่ทวีปโอชวิน ยังจะยากมากกว่า เนื่องจากเพียงแค่ค้นหาดินแดนลึกลับ ก็เพียงพอที่จะทำให้นายใช้เวลาทั้งชีวิตแล้ว”
“หลังจากที่ปีนั้นชัชพิสิฐมายังบนโลก ก็ได้ลองตามหาดินแดนลึกลับเหล่านั้น แม้ว่าต่อมาฉันจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเขา ไม่สนใจกับเรื่องของเขาอีกต่อไป แต่ดูจากที่เขาตายอยู่ในเงื้อมมือของนาย เขาน่าจะหาดินแดนลึกลับไม่เจอ บางทีต่อให้หาเจอ ก็ไม่มีวิธีเข้าไป”
“ไม่อย่างนั้นชัชพิสิฐที่มีอยู่รอดออกมาจากดินแดนลึกลับ ไม่มีทางที่จะถูกนายฆ่า ที่สำคัญถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ เขาก็ไม่จำเป็นต้องยึดครองต่อชีวิตแล้ว”
“ในดินแดนลึกลับมีทรัพย์สมบัติอันมีค่าที่นายไม่สามารถจินตนาการได้ เครื่องยาสมุนไพร แค่สิ่งของที่อาศัยสภาพแวดล้อมป่าของดินแดนลึกลับเกิดขึ้นมาเท่านั้นเอง”
หลังจากที่รพีพงษ์ได้ฟังสิ่งที่จีรภัทรพูดจบ ในใจก็ค่อนข้างตกใจ คาดไม่ถึงตอนนี้บนโลก ยังมีดินแดนลึกลับสถานที่แบบนี้อยู่
ว่ากันตามเหตุผลของระดับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีตอนนี้ น่าจะสำรวจโลกทั้งใบมาหนึ่งรอบตั้งนานแล้ว
แต่เมื่อคิดดูอย่างละเอียด มนุษย์สำรวจโดยอาศัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีนั้น ก็แค่สิ่งของเหล่านั้นที่อยู่บนพื้นผิวนอกสุดของบนโลกเท่านั้นเอง
ก็เหมือนกับสุสานของตัวชัชพิสิฐเอง ถ้าหากว่าตัวของเขาไม่เปิดเอง ในชีวิตนี้คนธรรมดาจะคิดเพียงว่าที่นั่นมันเป็นหน้าผาแห่งหนึ่ง แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่ามีประตูหินหนึ่งบานอยู่ด้านหลังหน้าผา
แม้แต่ยอดฝีมือแดนดั่งเทพชั้นยอดอย่างรพีพงษ์ ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ
ดินแดนลึกลับที่จีรภัทรพูดถึงนั้นก็เพียงจะซ่อนเร้นมากกว่าสุสานของชัชพิสิฐ ต้องการที่จะค้นพบการมีอยู่ของสถานที่เหล่านี้โดยอาศัยเทคโนโลยีที่ทันสมัย ก็ไม่ค่อยเป็นจริงเป็นธรรมดา
อย่างไรก็ตามคนอื่นหาดินแดนลึกลับที่มีอยู่ไม่เจอ เขารพีพงษ์ก็ยิ่งไม่มีทางหาเจอเป็นธรรมดา ดังนั้นสิ่งนี้สำหรับรพีพงษ์ ยังคงเป็นข่าวที่สิ้นหวัง
แต่ในขณะนี้ จู่ๆเขาตระหนักได้ว่าจีรภัทรเพิ่งบอกว่าหลังจากที่ชัชพิสิฐมาถึงบนโลกเคยตามหาดินแดนลึกลับเหล่านั้น สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันที
เขาอยู่ในสุสานของชัชพิสิฐ คือหาแผนที่หนึ่งแผ่นที่ไม่รู้ว่าเอาไปทำอะไรเจอ สถานที่บางแห่งบนแผนที่เหล่านั้นมีสัญลักษณ์อยู่ ในตอนแรกรพีพงษ์ได้ศึกษาเรื่องนี้แล้ว แต่ว่าในที่สุดก็ไม่เข้าใจว่าสัญลักษณ์ของสถานที่บนแผ่นที่เหล่านั้นเอาไว้ทำอะไร
ตอนนี้ได้ยินจีรภัทรพูดแบบนี้ ในใจของรพีพงษ์ก็คิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง!
แผนที่แผ่นนั้น น่าจะเป็นตำแหน่งที่ตั้งของดินแดนลึกลับเหล่านั้นที่ชัชพิสิฐหาเจอ
เพียงแต่ปัญหาเรื่องความแข็งแกร่ง ชัชพิสิฐไม่สามารถเข้าไปได้ ดังนั้นจึงเลือกบันทึกตำแหน่งเหล่านี้ลงมา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ รพีพงษ์ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ถ้าหากสัญลักษณ์ของสถานที่บนแผ่นที่แผ่นนั้นมีความเป็นไปได้ที่จะมีสถานที่ดินแดนลึกลับอยู่จริงๆ ถ้าอย่างนั้นรพีพงษ์ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นที่จีรภัทรต้องการพบบนโลกได้
แม้ว่าความน่าจะเป็นจะน้อย แต่เขาก็ต้องพยายามลองดู ไม่อย่างนั้นแล้วก็ไม่มีความหวังแม้แต่น้อยจริงๆ
เขาหันหน้ามองไปที่จีรภัทร เอ่ยปากพูดว่า: “ผู้อาวุโส โปรดเขียนข้อมูลเครื่องยาสมุนไพรที่ต้องการมาให้ผมอย่างละเอียดเถอะ ไม่ว่าจะสามารถหาได้หรือไม่ได้ ผมก็จะไปลองดู”
“นายต้องการจะไปตามหาที่ดินแดนลึกลับเหล่านั้นเหรอ?”จีรภัทรเอ่ยปากถาม
รพีพงษ์พยักหน้าอย่างจริงจัง
“ระดับอันตรายของดินแดนลึกลับเหล่านี้ฉันได้บอกนายแล้ว แดนดั่งเทพชั้นยอด เข้าไปข้างใน คือไม่มีโอกาสรอดชีวิตอย่างแน่นอน ”จีรภัทรเอ่ยปากพูด
แววตาของรพีพงษ์กลายเป็นแน่วแน่จริงจังขึ้นมา เอ่ยปากพูดว่า: “ไม่มีโอกาสรอดชีวิตแล้วอย่างไร ถ้าหากไม่สามารถช่วยภรรยาผมกลับมาได้ ถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าผมไม่ดีกว่าเหรอ”
“ที่สำคัญถ้าหากความแข็งแกร่งแดนดั่งเทพไม่เพียงพอ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ตราบใดที่ผมพยายาม ผมจะต้องหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นกลับมาให้ได้ ก่อนที่พิษจะเริ่มออกฤทธิ์!”
