ห้างสรรพสินค้าเมืองภูเขาขาว
รพีพงษ์พาชยนต์และตมิสาทั้งสองคนมาถึงในห้างสรรพสินค้า ในห้างสรรพสินค้ามีสินค้าวางอยู่ให้เห็นเต็มไปหมดทำให้ทั้งสองคนดูจนตาลาย ตมิสาก็ทอดถอนหายใจออกมาเป็นพักๆ แทบจะย้ายของทั้งหมดในห้างสรรพสินค้ากลับไปที่บ้าน
หลังจากที่ตมิสาปรากฏตัวในห้างสรรพสินค้านี้ ก็กลายเป็นจุดสนใจในสายตาของทุกคนเป็นอันดับแรก
เธอดูสวยมากเกินไปจริงๆ ที่สำคัญรูปร่างของเธอก็ดีอย่างน่าประหลาดใจ รวมทั้งเสื้อผ้าบนเรือนร่างก็ค่อนข้างย้อนยุคและเปิดเผย หลังจากที่ผู้ชายคนไหนเห็นเธอเข้า ก็ไม่สามารถละสายตาของตัวเองไปจากเธอได้
หลังจากที่รพีพงษ์เห็นปฏิกิริยาของผู้คนรอบตัว ก็ปวดหัวทันที เขาเดาได้ก่อนแล้วว่าตมิสาติดตามอยู่ข้างกายตัวเองจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้ แต่กลับคาดไม่ถึงจะรุนแรงขนาดนี้
เมื่อรพีพงษ์ตั้งใจจะรีบพาพวกเขาทั้งสองไปซื้อเสื้อผ้า ตอนที่จะจากที่นี่ไป ชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดสูทสีขาว ดูไปแล้วอายุสามสิบปีกว่า ท่าทางหื่นกามเดินมาถึงตรงหน้าพวกเขา
ในปากของชายคนนั้นยังคาบดอกกุหลาบไว้หนึ่งดอก เห็นได้ชัดว่า เขาพุ่งเข้ามาที่นี่เพราะตมิสา
เขาเดินมาถึงตรงหน้าตมิสา กะพริบตาให้ตมิสา จากนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “คนสวย ได้พบกันนั้นเหมือนเป็นพรหมลิขิต กุหลาบดอกนี้ผมมอบให้คุณ ตราบใดที่คุณเป็นคนสวยแบบนี้ ก็คู่ควรกับกุหลาบที่มีเสน่ห์และสูงส่ง”
ตมิสาจ้องมองชายคนนั้นแวบหนึ่ง หันหน้าไปถามรพีพงษ์ว่า: “เจ้านาย คนคนนี้จะให้ดอกกุหลาบกับฉัน ฉันจะต้องรับมั้ย?”
เมื่อชายในชุดสูทสีขาวได้ยินตมิสาเรียกรพีพงษ์ เบิกตากว้างทันที คิดในใจ คิดในใจว่าพวกเขาเล่นกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ แม้แต่เจ้านายก็เรียกได้
รพีพงษ์มองไปที่ชายคนนี้อย่างหมดคำพูด มุกเสี่ยวจีบสาวไม่กี่คำของเขาเมื่อกี้นี้ทำให้เขาขนลุกไปหมด
เขาส่ายหัวให้ตมิสา แล้วพูดว่า: “พวกเรายังต้องไปซื้อเสื้อผ้า วันหลังเจอคนแบบนี้พยายามอยู่ให้ห่าง อย่าไปเชื่อคำพูดไพเราะแต่ไม่จริงใจของพวกเขา”
เมื่อชายในชุดสูทสีขาวเห็นพวกเขาพูดแบบนี้ ในใจก็เกิดความไม่พอใจเล็กน้อย เอ่ยปากพูดกับรพีพงษ์ว่า: “เด็กน้อย หรือว่านายไม่รู้ว่าโลกนี้พูดด้วยความแข็งแกร่งเหรอ? สาวสายแบบนี้ มีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่ควรมี นายแต่งตัวได้ยากจนแบบนี้ มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่มีเงิน นายจะสามารถซื้อเสื้อผ้าอะไรให้กับสาวสวยได้?”
หลังจากที่พูดจบ เขามองไปที่ตมิสา เอ่ยปากพูดว่า: “สาวสวย ไปกับฉันเถอะ ในการ์ดของฉันมีเงินอยู่ ไม่ว่าคุณอยากจะซื้อเสื้อผ้าอะไร ฉันก็สามารถซื้อให้คุณได้”
ตมิสาเหลือบมองไปที่ชายคนนั้นแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “เจ้านายของฉันบอกแล้ว ให้ฉันอยู่ห่างจากคนอย่างนาย นายรีบไปให้พ้น ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”
ชายในชุดสูทสีขาวคาดไม่ถึงว่าตัวเองใช้เงินยังไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของสาวสวยคนนี้ได้ ในใจก็เกิดอารมณ์ฮึกเหิมขึ้นมา
“สาวสวย คุณไปกับเขาไม่มีทางมีชีวิตที่ดีได้ เขาจะทำให้คุณลำบาก แบบนี้คุณยังเรียกเขาว่าเจ้านาย โง่จริงๆ”ชายในชุดสูทสีขาว
เมื่อรพีพงษ์เห็นชายคนนี้ยังไม่ยอมฟังคำตักเตือน ก็หมดคำพูด หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา หาข้อความสั้นจากธนาคาร ยื่นให้ตรงหน้าชายในชุดสูทสีขาว
“ดูให้ดีๆว่า ฉันสามารถที่จะเลี้ยงดูเธอได้มั้ย”รพีพงษ์เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ชายในชุดสูทสีขาวยังคงมีร่องรอยดูถูกเหยียดหยามอยู่บนใบหน้า คิดในใจว่าไม่ว่าจะมองยังไง ผู้ชายคนนี้ก็คงจะไม่มีเงินมากเท่าไหร่
สายตาของเขาจับจ้องไปที่ข้อความนั้น หลังจากที่เห็นตัวเลขยาวๆ คนทั้งคนก็ตกตะลึง
“หน่วย สิบ ร้อย สะ…..สิบล้าน พัน….ล้าน พันล้าน หมื่นล้าน….. ”
ดวงตาทั้งสองข้างของชายในชุดสูทสีขาวเบิกกว้างกลมโต จนเบ้าตาของตัวเองเกือบจะหลุดออกมา
เขามองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ในการ์ดของเขา จะมียอดเงินมากขนาดนี้
เงินเหล่านี้ในการ์ดของเขา เกรงว่าจะทันGDPครึ่งปีของเมืองภูเขาขาวแล้ว!
“นี่…..นี่เป็นไปได้อย่างไร นายมีเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?”ชายในชุดสูทสีขาวเอ่ยปากพูดด้วยความเหลือเชื่อ
“ทำไม รายได้จากบริษัทภายใต้ชื่อของฉัน มีปัญญาอะไรมั้ย?”รพีพงษ์มองไปที่ชายในชุดสูทสีขาวแล้วเอ่ยปากพูด
ชายในชุดสูทสีขาวรีบเอ่ยปากพูดอย่างรวดเร็ว: “ไม่ ไม่มีปัญหา”
“ไม่มีปัญหาก็อย่ามารบกวนพวกเราอีก นิสัยของฉันไม่ค่อยจะดีนัก เกิดโกรธขึ้นมา ไม่มีผลดีต่อนาย”รพีพงษ์พูดขู่เข็ญ
ชายในชุดสูทสีขาวพยักหน้าอย่างกะทันหัน รีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “พี่ชาย ขอโทษด้วยจริงๆ ผมตาบอดเอง ดูไม่ออกว่าพี่มีเงินมากขนาดนั้น พี่ถ่อมตนเกินไป ไม่แปลกใจที่จะหาแฟนได้สวยมากขนาดนี้ ผมรับรองว่าจะไม่มารบกวนพวกพี่อีกแล้ว”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังไป เดินหนีออกไปให้ไกล
รพีพงษ์ถึงได้เก็บโทรศัพท์ในมือของตัวเองกลับมา ในใจคิดว่าบางครั้งตัวเองก็ถ่อมตัวมากเกินไป ทำตัวสูงส่งบ้างอาจจะช่วยลดปัญหาได้
เขามองไปที่ชยนต์และตมิสาทั้งสองคนแวบหนึ่ง และพาพวกเขาสองคนไปที่บริเวณร้านขายเครื่องแต่งกาย
ความต้องการเสื้อผ้าของตัวเองสำหรับชยนต์ไม่ได้สูงมากนัก รพีพงษ์ช่วยเขาซื้อชุดสูทไปหลายชุด เขาก็รู้สึกว่าเพียงพอแล้ว
รพีพงษ์ให้เขาเปลี่ยนหนึ่งชุด รูปร่างที่สูงใหญ่ของชยนต์รวมทั้งการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้า ถ้าสวมใส่แว่นตาไปอีกหนึ่งอัน กลับเหมือนกับบอดี้การ์ดยอดเยี่ยมมืออาชีพจริงๆ
แต่ตมิสาไม่ได้แต่งตัวได้ง่ายขนาดนั้น เธอไม่เคยเห็นหญิงสาวสมัยใหม่ใส่เสื้อผ้ามาก่อน ดังนั้นเห็นชุดไหน ก็รู้สึกว่าสวยมากไปหมด รพีพงษ์ทำได้เพียงอาศัยสุนทรียภาพของตมิสามาจัดการ ไม่อย่างนั้น วันนี้ตมิสาคงจะย้ายทั้งห้างสรรพสินค้าไปแล้ว
หลายคนเที่ยวชมร้านค้าหลายแห่งติดต่อกัน ตมิสาลองเสื้อผ้าอย่างไม่หยุด ชยนต์รับผิดถือกระเป๋า และรพีพงษ์รับผิดชอบจ่ายเงิน
คนสามคนมีการแบ่งงานที่ชัดเจน และไม่มีความรู้สึกว่าแย่แม้แต่น้อย
รพีพงษ์ก็มีภาพลวงตาว่าเขาและชยนต์เหมือนกับเป็นบอดี้การ์ด ตมิสาถึงเป็นเจ้านายของพวกเขา
ที่สำคัญเขาก็ค้นพบข้อเท็จจริงที่เถียงไม่ได้ ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ว่าจะเกิดในยุคปัจจุบัน หรือว่าเกิดเมื่อห้าพันปีก่อน การช้อปปิ้ง ก็เป็นเรื่องที่ชอบทำโดยไม่รู้สึกเบื่อหน่าย
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสามคนก็มาถึงร้านแบรนด์เนมแห่งสุดท้ายในห้างสรรพสินค้าที่ยังไม่เคยไปมาก่อน ทันทีที่ตมิสาเข้าไป สายตาของตัวเองก็จับจ้องไปที่กระโปรงที่วางอยู่ตรงกลางร้าน
ตมิสาวิ่งตรงไปที่กระโปรงตัวนั้น และเอ่ยปากพูดว่า: “เจ้านาย ท่านดูกระโปรงตัวนี้สิ สวยมาก ช่วยซื้อให้ฉันหน่อยได้มั้ย?”
หลังจากที่พนักงานในร้านได้ยินคำพูดของตมิสา สายตาก็จับจ้องไปที่บนตัวรพีพงษ์และตมิสาทั้งสองคน ดูเหมือนว่าสำหรับการเรียกเจ้านายคำนี้ ก็รู้สึกแปลกประหลาด
ใบหน้าของรพีพงษ์เต็มไปด้วยความประหลาดใจ รีบเดินไปที่ตมิสาอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า: “ฉันจะซื้อกระโปรงให้เธอ นับจากนี้ไปไม่ต้องเรียกฉันว่าเจ้านายต่อหน้าผู้คนมากมาย คำว่าเจ้านายนี้ ในยุคสมัยปัจจุบัน มีเพียงบางสถานการณ์ถึงจะปรากฏ เธอทำแบบนี้จะทำให้คนอื่นเข้าใจฉันผิดได้ ”
ตมิสายิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “รู้แล้ว เจ้านาย”
รพีพงษ์หมดคำพูด รู้สึกว่าคำพูดนี้ของตัวเองเหมือนไม่ได้พูดออกไป
เมื่อตมิสาจะไปลองกระโปรงตัวนี้ หญิงสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาและส่งสูง ด้านหลังมีผู้ติดตามสองคนเหมือนสาวใช้เดินมาถึงตรงหน้าพวกเขาสองคน หลังจากที่มองกระโปรงตัวแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “ฉันชอบกระโปรงตัวนี้ ห่อให้ฉันด้วย”
