คุณนลินนาถได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ บนใบหน้าก็ปรากฏความตกตะลึง แล้วถาม: “คุณก็ไม่กลัวฉันเหรอ?”
“หาสาเหตุให้ชัดเจน ก็ไม่ต้องกลัวแล้ว” รพีพงษ์ยิ้มแล้วเอ่ยปากพูด
คุณนลินนาถเหมือนราวกับได้ยินเรื่องน่าตกใจ ดวงตาก็เบิกตากว้างทันที เอ่ยปากพูดว่า: “คุณว่าสาเหตุอะไรนะ? คุณรู้สาเหตุที่ฉันกลายเป็นแบบนี้เหรอ?”
รพีพงษ์ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ แล้วพูดว่า: “พอจะรู้”
คุณนลินนาถก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เกือบจะเดินไปจับมือของรพีพงษ์ไว้ กลัวว่าเขาจะวิ่งไปในทันใด
แต่ไม่นานเธอก็กลับมาเป็นปกติ หนึ่งคือเธอไม่รู้ว่ารพีพงษ์เป็นใครกันแน่ คำพูดของเขานั้นไม่แน่ใจว่าเชื่อได้หรือเปล่า อีกอย่างคือทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบ คนในครอบครัวก็อธิบายให้เธอไว้อย่างชัดเจนมานานแล้ว
“ในเมื่อคุณต้องการจะคุยด้วย ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะให้โอกาสคุณหนึ่งครั้ง แต่ว่าฉันขอเตือนคุณไว้ก่อน เวลาที่พวกคุณอยู่กับฉันยิ่งนานมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งโชคร้ายมากเท่านั้น ถึงเวลาพวกคุณเสียชีวิตจากความตาย อย่าโทษฉันนะ” คุณนลินนาถเอ่ยปากพูด
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “สิ่งนี้คุณนลินนาถไม่ต้องเป็นกังวล”
แม้ว่ารพีพงษ์ไม่สามารถตรวจสอบว่าในถุงหอมมีของอะไรอยู่กันแน่ แต่ว่าต้องการจะแยกการกัดกร่อนของความซวยเหล่านั้น ยังเป็นเรื่องที่ง่ายดาย
สำหรับชยนต์และตมิสาทั้งสองคน ก็ไม่ต้องกังวลปัญหานี้เป็นธรรมดา
หลังจากไม่นั้นนาน ตมิสาเปลี่ยนกระโปรงตัวนั้นเสร็จแล้ว เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด มองดูตัวเองในกระจกตรงหน้าด้วยท่าทางที่มีสง่าราศี บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ
“เจ้านาย ดูสิว่าฉันสวยมั้ย? ” ตมิสาวิ่งไปตรงหน้ารพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น และโพสต์ท่าทางที่เซ็กซี่ออกมาให้เขา
รพีพงษ์พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดว่า: “สวย”
เขาไม่ได้ทำการรับมืออยู่ แต่เขารู้สึกว่าตมิสาใส่กระโปรงตัวนี้แล้วสวยจริงๆ
แม้แต่คุณนลินนาถที่อยู่ด้านข้างหลังจากเห็นลักษณะของตมิสาที่ใส่กระโปรง บนใบหน้าก็แสดงความรู้สึกที่ละลายใจสู้ไม่ได้ออกมา
ยังดีที่เมื่อกี้นี้ตัวเองไม่ได้ยืนกรานที่จะแย่งกับเธอ ไม่อย่างนั้นแย่งมาใส่ไปแล้วไม่ได้สวยเหมือนกับที่ใส่เธอ ก็จะอับอาย
หลังจากที่ตมิสาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลายคนก็เดินออกไปข้างนอกด้วยกัน พนักงานข้างในถอนหายใจด้วยความโล่งอก ราวกับว่าในที่สุดก็ได้ส่งตัวซวยออกไปสักที
“สามคนนั้นไม่เอาชีวิตแล้วจริงๆ ยังพูดคุยกับคุณหนูของตระกูลณัฐรัชต์ ไม่เกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง พรุ่งนี้ในข่าวจะมีเรื่องการตายที่แปลกประหลาดอีกสามราย” พนักงานคนหนึ่งพึมพำ
กลุ่มคนที่ดูความครึกครื้นอยู่ที่ด้านนอกเห็นรพีพงษ์พวกเขาทั้งสามคนออกมาพร้อมกับคุณนลินนาถ ก็รีบวิ่งหนีออกไปไกลอย่างรวดเร็ว
คุณนลินนาถชินกับเรื่องแบบนี้มานานแล้ว ก็เลยเห็นว่าไม่มีอะไรประหลาดมานานแล้ว
คนเหล่านั้นจับจ้องไปที่รพีพงษ์พวกเขาสามคนที่ตามอยู่ข้างๆคุณนลินนาถ ก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขาไปเอาความกล้ามาจากไหน กล้าเข้าใกล้คุณนลินนาถมากขนาดนั้น
“สามคนนั้นทำอะไร กล้าเดินมาพร้อมกับคุณหนูตระกูลณัฐรัชต์ หรือว่าพวกเขาไม่กลัวโชคดีร้ายตายอย่างกะทันหันเหรอ?”
“ดูท่าทางเหมือนคนต่างจังหวัด คาดว่ายังไม่รู้ความเลวร้ายของคุณหนูตระกูลณัฐรัชต์ โง่จริงๆ พวกเขาไม่เห็นท่าทีของพวกเราเหรอ ยังกล้าตามอยู่ข้างๆคุณหนูตระกูลณัฐรัชต์”
“พวกเรารีบออกไปให้ไกลหน่อย เดี๋ยวพวกเราก็จะได้ไม่โชคร้ายอะไรไปด้วย พวกเขาสามคนก็จะได้ตายโหงในที่เกิดเหตุ พวกเราโชคร้ายเพียงเล็กน้อย เกรงว่ากล้ามเนื้อกระดูกก็จะได้รับบาดเจ็บสาหัส”
……
คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้า เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นที่สนใจของคนมากเกินไป รพีพงษ์แนะนำให้ไปในตรอกซอยที่ไม่มีคน
คุณหนูตระกูลณัฐรัชต์ก็ไม่รังเกียจ เดินตามรพีพงษ์พวกเขาทั้งสามคนไปในตรอกซอยด้วยกัน
รพีพงษ์จ้องมองไปที่ผู้ติดตามสองคนนั้นแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “คุณนลินนาถ เรื่องต่อไปที่ฉันจะพูดอาจจะมีความสำคัญ”
คุณนลินนาถเข้าใจความหมายของรพีพงษ์ในทันที ก็เอ่ยปากพูดกับผู้ติดตามสองคนนั้นว่า: “พวกเธอสองคนไปรอฉันที่ด้านนอกเถอะ”
ผู้ติดตามสองคนนั้นก็ผ่อนคลายอย่างกะทันหัน และรีบเดินออกไปที่ด้านนอกตรอกซอย
รพีพงษ์ยิ้มแล้วมองไปที่ผู้ติดตามสองคนนั้น เอ่ยปากพูดว่า: “คนข้างกายของคุณกลัวคุณมากขนาดนี้ ทำไมคุณยังจะพกถุงหอมนั้นด้วย หรือว่า คุณไม่รู้ว่าถุงหอมนั้นเป็นสาเหตุที่ก่อให้เกิดสถานการณ์แบบนี้กับคุณเหรอ?”
หลังจากที่คุณนลินนาถได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เอ่ยปากถามว่า:“ถุงหอม? คุณกำลังพูดอะไรนะ?”
รพีพงษ์หัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า: “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้กลายเป็นแบบนี้ คุณนลินนาถ ไม่ทราบว่าคุณได้ถุงหอมนี้มาจากที่ไหน?”
คุณนลินนาถขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า: “ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณนลินนาถ ฉันมีชื่อ คุณสามารถเรียกฉันว่านลินได้”
“ถุงหอมนี้ของฉันคือลุงใหญ่ของฉันขึ้นไปบนภูเขาด้วยตัวเองแล้วขอกับท่านปรมาจารย์ ก็เพื่อช่วยบรรเทาความโชคร้ายของฉัน ทำไมตอนนี้คุณถึงบอกว่าสาเหตุที่ตอนนี้ฉันกลายเป็นแบบ เป็นเพราะถุงหอมถุงนี้?”
นลินพูดอยู่ ก็ยื่นมือไปหยิบถุงหอมนั้นออกมาจากบนร่างกายของตัวเอง มองดูถุงหอมบนใบหน้ายังมีความทอดถอนใจเล็กน้อย
“ถ้าหากไม่ใช่ถุงหอมนี้ พวกคุณอย่าว่าแต่ยืนพูดคุยกับฉันอยู่ที่นี่ ความโชคร้ายที่ฉันนำมา ทำให้พวกคุณจากโลกนี้ไปนานแล้ว”
รพีพงษ์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คาดไม่ถึงว่านลินจะถือว่าถุงหอมนี้เป็นสมบัติ เห็นได้ชัดว่า เธอถูกคนที่เธอเรียกว่าลุงใหญ่หลอกแล้ว
เขาจ้องมองไปที่นลินแวบหนึ่ง และไม่รีบเร่งทำลายรูปลักษณ์ที่แท้จริงของถุงหอมนี้ แล้วเอ่ยปากพูดว่า: “ไม่ทราบว่าคุณพอจะเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาของคุณให้พวกเราฟังได้มั้ย แบบนี้พวกเราก็จะได้เข้าใจต่อคุณได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น แบบนี้พวกเราถึงสามารถรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
นลินมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าพวกคุณสามคนเป็นใคร คุณให้ฉันเล่าฉันก็เล่า แบบนั้นฉันก็โง่เกินไปแล้ว”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้คิดว่ามันแปลกอะไร เนื่องจากไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม พบเจอกับพวกเขาสามคนแบบนี้ ในใจก็คงจะมีความหวาดระแวง
“คุณอาจจะไม่เชื่อพวกเรา แต่ว่าฉันสามารถบอกคุณได้อย่างรับผิดชอบว่า สถานการณ์ที่กำลังเผชิญหน้าอยู่แบบนี้ น่าจะมีเพียงพวกเราที่สามารถช่วยคุณจัดการได้ สำหรับฐานะตัวตนของพวกเราสามคน ถ้าหากฉันบอกว่าพวกเราก็เป็นท่านปรมาจารย์ในสายตาของคุณ คุณจะเชื่อมั้ย?”
รพีพงษ์พูดจบ แตะไปตรงหน้าตัวเองเบาๆครั้งหนึ่ง คลื่นพลังก็ปรากฏขึ้นมา ต่อจากนั้น นลินขนาดเล็กลงมาปรากฏขึ้นในอากาศ
รพีพงษ์ควบคุมให้นลินขนาดเล็กนั้นมองไปที่นลิน คารวะให้กับเธอ บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา
นลินมองดูฉากนี้ด้วยความตกตะลึง เธอสามารถแน่ใจได้ว่าบนตัวของรพีพงษ์ไม่ได้พกอุปกรณ์ไฮเทคใดๆ ที่สำคัญต่อให้เป็นเทคโนโลยีชั้นสูงล้ำหน้าแค่ไหน คงจะทำวิธีการแบบเมื่อกี้นี้ของรพีพงษ์ไม่ได้
นี่เป็นเวทมนตร์ในตำนาน!
แววตาของนลินมองไปที่รพีพงษ์พวกเขาทั้งสามคนก็เปลี่ยนเป็นเคารพนับถือขึ้นมา ตั้งแต่เล็กจนโตเธอถูกมองว่าเป็นคนนำความโชคร้ายมา ดังนั้นจึงเชื่อเรื่องแบบนี้อย่างสุดซึ้งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร สำหรับคนที่มีเวทมนตร์ยอดเยี่ยมแบบนี้ เธอก็เคารพนับถือเป็นอย่างมากมาโดยตลอด
“ท่านปรมาจารย์ทั้งสามท่าน ฉันจะเล่าเรื่องราวที่ผ่านของตัวเองให้พวกท่านฟังเดี๋ยวนี้ ถ้าหากทั้งสามท่านสามารถช่วยฉันจัดการปัญหานี้ได้ นลินจะต้องขอบคุณอย่างแน่นอน!”
