หลังจากที่พนักงานร้านคนนั้นเห็นหญิงสาวคนนี้ สีหน้าก็ถอดสีอย่างกะทันหัน จากนั้นรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “ค่ะ คือคุณนลินนาถ คุณรอสักครู่นะคะ ดิฉันจะไปห่อกระโปรงตัวนี้ให้คุณเดี๋ยวนี้”
ผู้คนเหล่านั้นที่กำลังดูเสื้อผ้าข้างในอยู่ในเวลานี้หลังจากที่ได้ยินคุณนลินนาถคำนี้ ต่างก็แสดงสีน่าตกใจ จากนั้นเสื้อผ้าก็ไม่ลอง วิ่งออกไปที่นอกร้านทันที
รพีพงษ์มองไปที่หญิงสาวคนนี้ด้วยความสงสัย รู้สึกได้ถึงลมปราณแปลกๆจากบนตัวของเธอ ก็เหมือนกับว่าหญิงสาวคนนี้ยืนอยู่ที่ไหน ที่นั่นก็จะกลายเป็นมืดมนขึ้นมา
ตมิสาไม่ได้สนใจว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใคร เธอรู้เพียงว่า คนคนนี้ถูกใจกระโปรงที่ตัวเองชอบ ที่สำคัญพนักงานก็รับปากจะช่วยห่อให้กับเธอ
เธอเอ่ยปากพูดอย่างไม่พอใจว่า: “ทั้งๆที่ฉันจะเอากระโปรงนี้ก่อน ทำไมเธอบอกว่าห่อก็ต้องห่อล่ะ กระโปรงตัวนี้ฉันก็เอาแล้ว ว่ากันตามมาก่อนได้ก่อน มันควรเป็นของฉันถึงจะถูก”
หญิงสาวคนนั้นหันหน้ามองไปที่ตมิสาแวบหนึ่ง บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เอ่ยปากพูดว่า: “เธอมั้ยว่าฉันเป็นใคร? กล้าแย่งของกับฉันเหรอ?”
ตมิสาเชิดหน้าขึ้น เอ่ยปากพูดว่า: “ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นใคร ฉันรู้เพียงว่ากระโปรงตัวนี้ควรเป็นของฉัน ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ก็ควรจะทำตามกฎของการมาก่อนได้ก่อน”
หลังจากที่พนักงานร้านได้ยินคำพูดของตมิสา บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา: “คุณผู้หญิง เอ่อ……คุณให้กระโปรงตัวนี้กับคุณนลินนาถเถอะค่ะ สิ่งของของเธอ ไม่ควรแย่ง”
ตมิสาขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า: “ทั้งๆที่ฉันจะเอากระโปรงนี้ก่อน ทำไมกลายเป็นว่าฉันมาแย่งของเธอได้? หรือคนในยุคสมัยใหม่ของพวกเธอ ก็ไม่มีเหตุผลแบบนี้เหรอ?”
เมื่อพนักงานเห็นตมิสาพูดแบบนี้ ก็เต็มไปด้วยความกังวล และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีไปชั่วขณะ
ในเวลานี้พนักงานอีกคนมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง รู้ว่ารพีพงษ์น่าจะเป็นผู้นำดูแลในสามคนนั้น จึงลากรพีพงษ์ไปที่ด้านข้าง
“ชายหนุ่ม ถ้าฉันเดาไม่ผิด พวกคุณสามคนน่าจะเป็นคนต่างจังหวัดใช่มั้ย?”พนักงานเอ่ยปากถาม
รพีพงษ์พยักหน้า
“พวกคุณเป็นคนต่างจังหวัด ดังนั้นไม่รู้สถานการณ์ที่นี่ของพวกเรา ท่านที่อยู่ตรงนั้น คือตัวซวยที่มีชื่อเสียงในเมืองภูเขาขาว เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลณัฐรัชต์ ไม่รู้ว่าไปโดนวิญญาณชั่วร้ายอะไรมา ทุกคนที่เคยสัมผัสกับเธอมากเกินไป ก็จะประสบกับโศกนาฏกรรม ทุกคนในเมืองภูเขาขาวเห็นเธอ แทบจะหลบออกไปให้ไกล ฉันขอเตือนพวกคุณอย่าแย่งกับเธอ ให้เธอรีบเอากระโปรงตัวนั้นแล้วออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด พวกเราก็กลัวจนจะไม่ไหวแล้วนะ”พนักงานอธิบาย
เมื่อได้ยินคำของพนักงานคนนี้ ในใจของรพีพงษ์ก็เกิดความสงสัยเกี่ยวกับคุณนลินนาถเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นตัวซวยที่มีชื่อเสียงอยู่ที่เมืองภูเขาขาว
สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์เกิดความรู้สึกเห็นใจเธอ เนื่องจากปีนั้นรพีพงษ์ก็เป็นเศษสวะที่มีชื่อเสียงของเมืองริเวอร์มาหลายปี รู้ว่าความรู้สึกที่ถูกคนดูถูกมันทรมานแค่ไหน
เพียงแต่ว่าสถานการณ์ของคุณนลินนาถดีกว่าเขามาก ทุกคนแค่หวาดกลัวเธอ ดังนั้นจึงไม่กล้าสัมผัสเธอมากเกินไปเท่านั้นเอง
รพีพงษ์ปลดปล่อยพลังจิตของตัวเองออกมา ปกคลุมคุณนลินนาถคนนั้นไว้ ตรวจสอบดีๆสักพัก และพบว่าบนร่างกายของคุณนลินนาถคนนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
เพียงแต่บนร่างกายของเธอสวมถุงหอมไว้หนึ่งถุง ทำให้รพีพงษ์ขมวดคิ้ว
มีลมปราณสีดำโอบล้อมอยู่บนถุงหอมนั้น ทำให้ทั้งร่างกายของคุณนลินนาถมีความซวย หลังจากที่ยอมรับการสืบทอดของบวรทัต รพีพงษ์เข้าใจถึง บนโลกใบนี้มีวิชาคำนวณชะตาฮวงจุ้ยของสิ่งนี้อยู่
บางครั้งการพึ่งพาพลังภายนอกบางอย่าง คือสามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของคนเราได้
ก็เหมือนกับถุงหอมที่คุณนลินนาถสวมใส่อยู่บนร่างกาย ความซวยที่แพร่กระจายออกมา จะทำให้เธอกลายเป็นค่อนข้างเสี่ยงกับความซวย พนักงานคนนี้บอกว่าคนที่สัมผัสกับคุณนลินนาถจะประสบกับโศกนาฏกรรม คงจะเกิดจากถุงหอมนี้
รพีพงษ์พยายามลองใช้พลังจิตของตัวเองเข้าสู่ในถุงหอมอันนี้ ตรวจสอบว่าข้าในถุงหอมมีของอะไรกันแน่
แต่กลับประสบกับอำนาจชั่วร้ายหลายท่านที่แว้งกัด ทำให้เขาไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในถุงหอมนี้ได้อย่างชัดเจน
สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์เกิดความสนใจกับคุณนลินนาถคนนี้มากขึ้น อยากจะรู้ว่าทำไมบนร่างกายของเธอถึงมีถุงหอมแบบนี้ ที่สำคัญตัวของเธอเองดูเหมือนจะไม่รู้ว่าถุงหอมนี้มีภัยคุกคามต่อเธออย่างไร
เขายิ้มให้พนักงานคนนั้นเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ขอบคุณมากที่เตือน แต่ว่ากระโปรงตัวนั้นพวกเราเห็นก่อนจริงๆ ตมิสาคงจะไม่มีทางให้ไปอย่างง่ายดายขนาดนี้ พวกคุณก็ไม่ต้องเป็นห่วง”
เขาไม่ได้กังวลว่าหลังจากที่ตมิสาสัมผัสกับคุณนลินนาถคนนี้แล้วจะโชคร้าย เรื่องของโชคชะตาแบบนี้ มีเพียงจะปรากฏเฉพาะกับคนเท่านั้น
โดยธรรมชาติของตมิสาและชยนต์คือหุ่นเชิด วิชาคำนวณชะตาฮวงจุ้ยของแบบนี้ คือไม่มีผลกระทบต่อพวกเขา
เมื่อพนักงานเห็นว่ารพีพงษ์ดื้อดึงมากขนาดนี้ ก็หมดคำพูด แต่เธอก็ตั้งใจจะไม่ยุ่งเรื่องนี้ คิดในใจว่าถึงยังไงไม่ใช่ตัวเองที่จะโชคร้ายอยู่ดี พวกเขาอยากทำอะไรก็ทำอย่างนั้นเถอะ
จากนั้นเธอก็รีบหลบไปที่มุมห้อง ไม่กล้าเข้าใกล้คุณนลินนาถแม้แต่ครึ่งก้าว
คุณนลินนาถมองไปที่ตมิสาที่อยู่ตรงหน้า ที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเธอ แม้ว่าตมิสาจะกำลังแย่งของอยู่ตรงหน้าของเธอ แต่ว่าเธอกลับรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย
ปกติอยู่ที่บ้าน ทุกคนก็จะหลบออกไปไกลจากเธอ แม้แต่จะพูดกับเธอไม่กี่คำก็ยังไม่เต็มใจ ทุกคนถือว่าเธอเป็นตัวซวย ดังนั้นเจอกับคนที่ไม่กลัวเธอ เธอก็รู้สึกว่าน่าสนใจ
เธอจ้องมองไปที่ตมิสาแวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “ทั้งเมืองภูเขาขาว ทุกคนหวาดกลัวฉันมาก เพราะคนที่สัมผัสกับฉันมากเกินไป สุดท้ายไม่มีจุดจบที่ดี”
“เห็นสองคนที่ติดตามอยู่ข้างหลังฉันมั้ย? พวกเธอติดตามฉันเมื่อสองวันที่แล้ว เพราะสองคนที่ติดตามฉันก่อนหน้านั้น คนหนึ่งเกิดอุบัติเหตุ อีกคนหนึ่งขาหัก ผู้ติดตามอย่างพวกเธอ ฉันมีมาแล้วหลายร้อยคน”
บนใบหน้าของผู้ติดตามสองคนนั้นแสดงถึงความไม่มีทางเลือกอื่น ตระกูลณัฐรัชต์มีอำนาจ และพวกเธอก็เป็นคนที่ถูกบีบบังคับจากความจำเป็นของการดำรงชีวิต ดังนั้นต่อให้ไม่เต็มใจ ก็จำเป็นต้องตามคุณหนู
“ดังนั้นเธอแน่ใจว่ายังจะแย่งกระโปรงตัวนี้กับฉันเหรอ?”
ตมิสาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของคุณนลินนาถ เธออยู่มาห้าพันปีกว่าแล้ว เรื่องราวแปลกประหลาดอะไรที่ไม่เคยพบเห็นมาบ้าง อย่างเรื่องความซวยของคุณนลินนาถ จากประสบการณ์ของเธอ แม้แต่จัดอันดับก็ยังไม่ขึ้น
“เธอก็แค่โชคร้ายกว่าคนอื่นเล็กน้อยเองไม่ใช่เหรอ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับกระโปรงที่ฉันชอบ” ตมิสาพูดอย่างเฉยเมย
คุณนลินนาถนิ่งอึ้งไปทันที เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน จะมีคนเพียงแค่คิดว่าเธอโชคร้าย ก่อนหน้านี้คนอื่นมองว่าเธอเป็นตัวประหลาด
ในไม่ช้า รอยยิ้มที่โล่งใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ และเอ่ยปากพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว กระโปรงตัวนี้ก็ให้เธอละกัน”
ตมิสาเหลือบมองไปที่รพีพงษ์อย่างพึงพอใจ แล้วพูดว่า: “เจ้านาย จ่ายเงินให้ฉันเร็วๆ ฉันจะเปลี่ยนใส่กระโปรงตัวนี้เดี๋ยวนี้”
รพีพงษ์หมดคำพูด เดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วจ่ายเงิน จากนั้นสายตาก็จับจ้องไปที่บนร่างกายของคุณนลินนาถ เอ่ยปากพูดว่า: “ไม่ทราบว่าคุณนลินนาถพอจะให้เกียรติพูดคุยด้วยกันได้มั้ย? เรื่องของคุณ ผมสนใจมาก
