นลินมองไปที่รพีพงษ์ด้วยท่าทางที่ตกตะลึง เหมือนราวกับว่าคาดไม่ถึงว่าจะมีคนเข้ามาตอนที่ตัวเองกำลังอาบน้ำ ก็สบตาแบบนี้กับรพีพงษ์ไปเป็นหลายวินาที
เมื่อเวลาผ่านไปนาน นลินถึงนึกออกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้า มุมที่รพีพงษ์ยืนอยู่ที่นั่นสามารถเห็นเธอได้ทั่วทั้งร่างกาย ดังนั้นรีบเอื้อมมือมาปกปิดร่างกายของตัวเองทันที เริ่มกรีดร้องขึ้นมา
รพีพงษ์ถูกดึงสติกลับมาด้วยเสียงกรีดร้องของนลิน จากนั้นรีบหันหลังไปอย่างรวดเร็ว เอ่ยปากพูดว่า: “ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังอาบน้ำอยู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
นลินใช้โอกาสที่รพีพงษ์หันหลัง รีบลุกขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ และหาผ้าเช็ดตัวมาคลุมที่ร่างกายตัวเองไว้
“เมื่อกี้นี้ฉันเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อก คิดว่าคุณยังไม่นอน ดังนั้นก็เลยผลักประตูเข้ามาทันที” รพีพงษ์อธิบายอีกครั้ง
นลินพูดอย่างตื่นตระหนกว่า: “เพราะปกติแล้วที่ของฉันไม่มีใครมา ต่อให้ฉันเชิญคนอื่นมา คนอื่นก็ไม่มีทางมา ดังนั้นเวลาที่ฉันอาบน้ำก็เลยไม่ล็อกประตูไว้”
รพีพงษ์ยังคงเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน ตอนนั้นเขาคิดว่าอาบน้ำคงจะต้องล็อกประตูอย่างแน่นอน ไม่ได้สนใจสถานการณ์ของนลิน
“ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันควรจะเคาะประตูก่อนจริงๆ ฉันไร้มารยาทเกินไป ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”พูดจบ รพีพงษ์ก็จะออกจากห้องของนลิน
นลินรีบเอ่ยปากพูดว่า: “ไม่ต้อง พี่รพีพงษ์ ฉันนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้แล้ว พี่สามารถหันกลับมาได้แล้ว”
รพีพงษ์ถึงได้หันหน้ากลับมา และมองไปทางนลิน
เพราะนลินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากอ่างอาบน้ำ โดยที่ไม่ได้เช็ดร่างกายของตัวเอง ดังนั้นตอนนี้ผมของเธอจึงเปียกชุ่ม ร่างกายเต็มไปด้วยหยดน้ำ ซึ่งดูมีเอกลักษณ์เป็นพิเศษ
รพีพงษ์จ้องมองไปที่นลินเพียงแวบเดียว ก็รีบหันหน้าไปออกอย่างรวดเร็ว เอ่ยปากพูดว่า: “ความจริงที่ฉันมา ก็เพียงแค่อยากจะถามว่าในสถานที่ที่คุณพักอยู่มีอะไรผิดปกติมั้ย ถ้าหากว่าไม่มี ฉันก็จะไม่รบกวนมากเกินไปแล้ว”
นลินพูดอย่างรวดเร็ว: “ไม่เป็นไร”
“พี่รพีพงษ์ ถ้าไม่อย่างนั้นพี่รอข้างนอกก่อนดีมั้ย ฉันไปเปลี่ยนเสื้อที่ข้างใน รอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จค่อยมาพูดกับพี่”
รพีพงษ์พยักหน้า
นลินรีบเดินเข้าไปในห้องด้านในอย่างรวดเร็ว
ไม่นานหลังจากนั้น นลินที่เช็ดร่างกายตัวเองแห้งเรียบร้อย เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเดินออกมาจากในห้อง
อาจเป็นเพราะเหตุผลที่วันนี้รพีพงษ์ช่วยนลินคลี่คลายหนอนพิษตัวนั้น ตอนนี้นลินดูเหมือนมั่นใจกว่าก่อนหน้ามาก ความหมองมัวที่คลุมเครือก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
สิ่งนี้ทำให้ที่เดิมทีที่สวยอยู่แล้วก็ยิ่งมีรัศมีเปล่งประกายขึ้นหลายเท่า
นลินเดินไปที่ตรงหน้ารพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “พี่รพีพงษ์ มานั่งที่นี่เถอะ”
รพีพงษ์พยักหน้า ตามไปที่นั่งที่โซฟากับนลินที่ด้านนั่น
เพราะเป็นครั้งแรกที่ต้อนรับแขก เห็นได้ชัดนลินมือไม้อ่อนจนทำอะไรไม่ถูก ทำตามเหมือนในทีวีแบบนั้น เทน้ำมาให้รพีพงษ์หนึ่งแก้ว
รพีพงษ์จ้องมองไปที่นลินแวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “ในห้องที่เธอพักอยู่นี้ รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติมั้ย?”
นลินครุ่นคิดอย่างจริงจัง เอ่ยปากพูดว่า: “ถ้าจะพูดถึงอะไรที่ผิดปกติจริงๆ แต่กลับไม่ใช่ไม่มีนะ ตอนที่ฉันเข้านอนทุกคืน ก็สามารถมองเห็นแสงดาวตกลงมาจากฟากฟ้า เมื่อก่อนนี้ฉันคิดว่านี่เป็นเรื่องปกติมาโดยตลอด หลังจากที่มีครั้งหนึ่งฉันถามอื่นแล้ว ถึงได้รู้ว่ามีเพียงฉันเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้”
“แสงดาวเหรอ?” รพีพงษ์เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ต่อให้เขาเปิดใช้พลังจิต ก็ไม่สามารถมองเห็นแสงดาวที่นลินพูดถึงได้
นลินพยักหน้า แล้วพูดว่า: “ก็เหมือนกับตอนนี้ ฉันก็สามารถมองเห็นแสงดาวตกลงมาเล็กน้อย”
“ใช่แล้ว พ่อแม่ของฉันก็สามารถมองแสงดาวนี้ด้วย พวกเขาบอกว่าเป็นเพราะครอบครัวของพวกเราโดนสาป ดังนั้นถึงสามารถมองเห็นแสงดาวเหล่านี้ ตั้งแต่ฉันยังเด็กก็ถูกมองว่าเป็นตัวแปลกประหลาด ดังนั้นก็เลยเห็นว่าไม่มีอะไรประหลาดมานานแล้ว”
“แต่ว่าวันนี้พี่รพีพงษ์ทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางที่จะนำความโชคร้ายมาสู่คนอื่น หลังจากที่ความจริงฉันก็เป็นคนธรรมดา แสงดาวเหล่านี้ก็มีความแปลกประหลาด ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองสามารถมองเห็นแสงดาวนี้”
เมื่อรพีพงษ์ฟังคำพูดของนลิน ก็เต็มไปด้วยความสงสัย จากนั้นเอ่ยปากถามว่า: “ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด คนที่พักอยู่ข้างๆ น่าจะเป็นพ่อแม่ของคุณใช่มั้ย?”
นลินพยักหน้า แล้วพูดว่า: “พ่อแม่ของฉันพักอยู่ที่นั่นจริงๆ เพราะคนตระกูลณัฐรัชต์กลัวครอบครัวพวกเรา ดังนั้นสวนลานหลายแห่งในคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลณัฐรัชต์ ก็เป็นของครอบครัวพวกเรา”
รพีพงษ์พยักหน้าอย่างครุ่นคิด วันนี้ตอนที่เขาใช้พลังจิตตรวจสอบ ในสวนลานที่ของนลินและสวนลานอีกด้านหนึ่งมีความพิเศษจริงๆ
ที่สำคัญตามการคาดการณ์ของรพีพงษ์ เหตุผลที่ครอบครัวพวกเขาสามคนสามารถเห็นแสงดาวเหล่านั้นได้ น่าจะเป็นผลมาจากการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานาน
เพราะเขาไม่ได้พบความผิดปกติอะไรจากบนตัวของนลิน สิ่งที่มีความผิดปกติ ก็คือสถานที่แห่งนี้
หรือว่าที่นี่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับแดนลับจริงๆเหรอ?
ก่อนหน้านี้รพีพงษ์ไม่แน่ใจ แต่ว่าตอนนี้รู้สึกว่าแบบนี้มีความเป็นไปได้สูงมาก
แต่ว่าต้องการตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ยังต้องให้รพีพงษ์ตรวจสอบต่อไป
และเหตุผลที่ปิยะพลและคนที่ถูกเรียกว่าท่านปรมาจารย์เพ่งเล็งมาที่นลิน ไม่แน่ก็เป็นเพราะความพิเศษของที่นี่
บางทีท่านปรมาจารย์คนนั้น รู้ว่าเกิดนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
รพีพงษ์สามารถรอตอนที่ท่านปรมาจารย์คนนั้นมาพานลินไป คิดหาทางไปถามให้ชัดเจน
“พี่รพีพงษ์ แสงดาวเหล่านี้ ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พี่รู้ว่าพวกมันมาจากไหนเหรอ?”นลินเอ่ยปากถาม
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “เดี๋ยวนี้ยังไม่แน่ชัด ตอนนี้ฉันก็ต้องรอท่านปรมาจารย์คนนั้นมาหาคุณก่อน ไปถามเขา ดูว่าเขารู้มั้ยเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
หลังจากที่นลินได้ยินก็พยักหน้า แม้แต่รพีพงษ์ก็ไม่รู้ แน่นอนว่าเธอก็ยิ่งไม่สามารถตรวจสอบออกมาได้ว่าแสงดาวนั้นมาจากที่ไหนกันแน่
“ใช่แล้ว คนคนนี้ เป็นคนในตระกูลณัฐรัชต์ของคุณใช่มั้ย?” รพีพงษ์พูด และโบกมือ ใบหน้าของธีรเดชปรากฏขึ้นในอากาศ ก็คือใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
นลินพยักหน้า แล้วพูดว่า: “เขาเป็นลูกชายลุงใหญ่ของฉัน ชื่อว่าธีรเดช เขาเกลียดฉันเป็นอย่างมากมาตั้งแต่เด็กแล้ว มักจะกลั่นแกล้งฉัน เขาแทบจะขับไล่ฉันออกจากตระกูลณัฐรัชต์ ดังนั้นเขาอาจจะเป็นเพราะฉันถึงได้ไปสร้างปัญหาให้พี่รพีพงษ์ หรือว่าวันนี้เขาสร้างปัญหาให้กับพี่รพีพงษ์เหรอ?”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “เขาพาคนหลายคนมาต้องการหลอกฉัน แต่ว่าโดนฉันหลอกจนวิ่งหนีไปแล้ว”
“ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่มากเท่าไหร่หรอก คุณไม่ต้องเอาไปใส่ใจ”
นลินพยักหน้า คิดในใจว่าท่านปรมาจารย์อย่างรพีพงษ์ ไม่ใช่ว่าธีรเดชจะสามารถหาเรื่องได้อย่างตามใจชอบ ก็สบายใจ
“ถ้าหากไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รบกวนแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงรอท่านปรมาจารย์คนนั้นมา ดูว่าสามารถที่จะรู้อะไรจากเขาได้บ้างมั้ย” รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
นลินลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นราวกับว่าตัดสินใจได้แล้ว เอ่ยปากพูดว่า: “พี่รพีพงษ์ ฉัน…..มีเรื่องจะขอให้ช่วยแต่ไม่รู้จะช่วยได้มั้ย ไม่รู้ว่าพี่รพีพงษ์สามารถที่จะช่วยฉันได้มั้ย?”
