ในเวลานี้นาถินีได้ยินคำพูดของโพธิสุทธิ์ ก็นิ่งอึ้งไปทันที เนื่องจากน้ำเสียงของโพธิสุทธิ์เมื่อกี้นี้เต็มไปด้วยความเคารพเป็นอย่างมาก แค่หมอนี่ เขาคู่ควรมั้ย?
และท่านปุณยธรก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง และรีบถามอย่างรวดเร็วว่า: “คนนี้เป็นใครเหรอ?”
“โพธิสุทธิ์คุณไม่ต้องแนะนำให้กับฉันแล้ว”
น้ำเสียงของรพีพงษ์กลายเป็นเย็นชาในทันใด ต่อจากนั้นเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันกับพวกเขาไม่มีอะไรต้องคุยกัน”
หลังจากพูดคำพูดเช่นนี้ออกมารพีพงษ์ก็หันหลังเดินตรงออกจากประตู
“นี่ก็อวดดีไปแล้ว ต่อให้นายจะรู้จักกับโพธิสุทธิ์ ก็ไม่มีสิทธิ์มาอวดดีต่อหน้าคุณปู่ของฉันขนาดนี้!”
ใบหน้าของนาถินีเต็มไปด้วยความโกรธทันที
“หยุดเดี๋ยวนี้! ไม่ว่าโพธิสุทธิ์จะเคยบอกนายหรือไม่ นายต้องขายจอกหนูให้พวกเรา ไม่อย่างนั้นนายก็ถือได้ว่าตกอยู่ในหายนะครั้งใหญ่!”
นาถินีตะคอกขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆ หายนะครั้งใหญ่ เธอลองพูดมาให้ฉันฟังดูสิว่าหายนะครั้งใหญ่แบบไหนเหรอ?”
รพีพงษ์หยุดฝีเท้าแล้วหันหลังกลับมา มองไปที่นาถินีด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
“คุณรพี ท่านปุณยธรพวกคุณมีอะไรที่เข้าใจกันผิดหรือเปล่า? เชิญพวกคุณนั่งลงมากันก่อนเถอะ”
เมื่อโพธิสุทธิ์เห็นฉากนี้ทำได้เพียงกระอักกระอ่วน และเริ่มไกล่เกลี่ยขึ้นมา
“ท่านปุณยธร ท่านนี้คือคุณรพี ทักษะทางการแพทย์ของเขาเอ่อคือ……”
ท่านปุณยธรถึงได้เข้าใจ เมื่อกี้นี้ตัวเองคิดมากเกินไปแล้ว
แน่นอนว่าตัวเองไม่ได้บอกกับโพธิสุทธิ์ว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่ และก็ไม่ได้บอกว่ายาสมุนไพรต้นนั้นคืออะไร
โพธิสุทธิ์แค่ได้รับสายโทรศัพท์แล้วออกไปครู่หนึ่งเท่านั้นเอง จะสามารถหาคนที่เขาจะตามหาได้พอดีได้อย่างไร
หรือว่าเขาทำอะไรไม่ถูก คาดไม่ถึงอายุมากขนาดนี้แล้ว ยังจะทำผิดพลาดแบบนี้
“ก่อกวนไร้สาระจริงๆ นาถินีเธอพูดอะไรนะ? เพื่อนของโพธิสุทธิ์ก็เป็นเพื่อนตระกูลจิตรศิลป์ของพวกเรา เธอรีบขอโทษเดี๋ยวนี้”
เมื่อนาถินีได้ยินคำพูดเช่นนี้ของท่านปุณยธร แม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่ก็กลับทำได้เพียงนั่งอยู่บนโซฟาเท่านั้น
ท่านปุณยธรก็คิดออกมาแล้ว เขาอยากจะใช้สถานะของตระกูลของตัวเองมากำราบรพีพงษ์ ก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ได้พูดถึงอำนาจของตัวเองมาโดยตลอด
สาเหตุแรกเป็นเพราะมีคนมากมายอยู่รอบๆ ที่สำคัญอายุอย่างเขารู้ถึงประโยชน์ของการนอบน้อม และอย่างที่สองก็ไม่มีความจำเป็น
แม้ว่าเขาจะว่าสายตาของรพีพงษ์ไม่ได้แย่ แต่อาจจะไม่ได้มาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยอะไร ตราบใดที่เขาใช้เงินมากเล็กน้อย หมอนี่คงจะละโมบโลภมากอย่างแน่นอน และเอาจอกหนูส่งมอบให้เขา
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ไม่คิดเลยหมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าจะสามารถมีความสัมพันธ์ที่ดีกับโพธิสุทธิ์ได้ จะต้องเข้าใจตระกูลของพวกเขาบ้าง ด้วยชื่อเสียงของตระกูลพวกเขาน่าจะสามารถพอที่จะขู่ขวัญหมอนี่ได้เช่นกัน
ทำให้หมอนี่เอาสิ่งของส่งมอบให้ตัวเองอย่างว่าง่าย โดยที่ไม่ต้องเสียเงินแม้แต่บาทเดียว ก็สามารถพอที่จะให้เขาส่งมอบให้ตัวเอง
รพีพงษ์หันหลังกลับมา เมื่อท่านปุณยธรเห็นฉากนี้ยังคิดว่ารพีพงษ์ถูกตัวเองขู่ขวัญแล้ว แต่ก็ได้ยินรพีพงษ์พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามทันที
“บีบบังคับให้ซื้อขาย โพธิสุทธิ์ นี่ก็เป็นเรื่องที่คุณอยากทำเหรอ?”
จนกระทั่งถึงเวลานี้โพธิสุทธิ์ถึงได้เข้าใจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในใจของเขาก็รู้สึกหมดคำพูดในทันที ที่แท้ยาสมุนไพรที่ท่านปุณยธรให้เขาช่วยตามหาคาดไม่ถึงกลับอยู่ในมือของรพีพงษ์ ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เขาจะช่วยไม่ได้แล้ว
“ไม่ใช่ คุณรพีคุณเข้าใจผมผิดไปแล้ว”
โพธิสุทธิ์เอ่ยปากพูดทันที
โพธิสุทธิ์บอกทุกอย่างกับรพีพงษ์หนึ่งรอบ และเมื่อฟังคำพูดเหล่านี้จบ ในที่สุดสีหน้าของรพีพงษ์ถึงได้ดูดีขึ้นมาเล็กน้อย
เดิมทีเขาคิดว่าโพธิสุทธิ์ลับหลัง กำลังช่วยสองคนที่อยู่ตรงหน้าบีบคั้นตัวเองให้ยอมจำนน
ถ้าหากคนที่มียาสมุนไพรนี้ไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง คงจะยอมจำนนต่อหน้าโพธิสุทธิ์และภายใต้การคุกคามของตระกูลจิตรศิลป์ และส่งมอบยาสมุนไพรนี้ให้อย่างยอมจำนน
แต่เหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของนาถินีก็ไม่ได้ธรรมดา ตำแหน่งของโพธิสุทธิ์ถูกวางไว้ที่นี่ แต่กลับพูดกับไอ้หมอนี่อย่างนอบน้อมขนาดนี้
หรือว่าตัวเองมองจนตาลายไป แต่คำพูดต่อมาของรพีพงษ์ก็ยิ่งทำให้เธอเบิกตากว้างขึ้น
“ท่านปุณยธรอภัยให้ฉันด้วยที่ต้องพูดตรงๆ จอกหนูนี้ฉันให้ท่านไม่ได้จริงๆ”
น้ำเสียงของรพีพงษ์น่าฟังกว่าในตอนแรกเริ่มเป็นอย่างมาก เนื่องจากพวกเขาก็เป็นแพทย์สิ่งที่ทำก็คือช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บ ที่สำคัญเดิมทีก็ไม่ได้มีความเกลียดชังที่ล้ำลึกยิ่งใหญ่อะไร เพียงแต่เขาไม่เคยมองนาถินีอย่างเคารพตั้งแต่จนจบ
“ในเมื่อจอกหนูนี้คุณรพีมาก่อนได้แล้ว พวกเราไม่มีเหตุผลที่จะแย่งของรักคนอื่นมาได้จริงๆ ท่านปุณยธร”
โพธิสุทธิ์เอ่ยปากพูดทันที
แต่เมื่อท่านปุณยธรได้ยินโพธิสุทธิ์พูดแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วทันที เนื่องจากตระกูลของพวกเขารู้จักกับโพธิสุทธิ์มาหลายปีแล้ว และโพธิสุทธิ์ไม่มีเหตุผล ที่จะไม่ช่วยตัวเองพูดในเวลานี้
เขาหันหน้ามองกลับไปที่รพีพงษ์ กลับพบว่ารพีพงษ์ก็มองมาที่ตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็พบว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ดูเหมือนกับเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่เขารู้จักมาก่อนหน้านี้
“แต่แม้ว่าจอกหนูนี้จะล้ำค่า แต่ก็ไม่ได้บอกว่าบนโลกนี้มีเพียงต้นนี้ต้นเดียว”
โพธิสุทธิ์ก็เอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้งในทันที ก็ทำลายการครุ่นคิดของท่านปุณยธรไปครู่หนึ่ง
“หรือว่าโพธิสุทธิ์ความหมายของคุณคือ?”
นาถินีก็เริ่มสนใจและเอ่ยปากถามทันที
“ตอนเริ่มแรกคุณก็ไม่ได้บอกผมว่าพวกคุณต้องการจอกหนู ไม่อย่างนั้นพวกเรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว ผมสามารถเก็บต้นนั้นของผมไว้มอบให้พวกคุณทันที”
นี่มันเหยียบย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลยจริงๆ
เมื่อนาถินีได้ยินคำพูดนี้ก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ก็ไม่มีเวลาไปสนใจรพีพงษ์ และก็กอดโพธิสุทธิ์ไว้ทันที ในที่สุดก็ใช้น้ำเสียงออดอ้อนพูดว่า
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณคุณมาก โพธิสุทธิ์!”
แต่เนื่องจากโพธิสุทธิ์ก็มีอายุมากแล้ว ในขณะนี้ถูกนาถินีกอดอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ที่สำคัญยังอยู่ต่อหน้ารพีพงษ์ ใบหน้าแก่ก็แดงขึ้นทันที
ในเวลานี้โทรศัพท์ของโพธิสุทธิ์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ผลักนาถินีออกไปทันที และรับสายโทรศัพท์ หลังจากที่พูดไปไม่กี่คำก็บอกกล่าวกับรพีพงษ์และท่านปุณยธรว่า
“การประชุมแลกเปลี่ยนจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการในไม่ช้านี้แล้ว”
