รพีพงษ์หมอบตัวลง นำขวัญนลินเข้ามากอดในอ้อมกอดด้วยความรักอย่างท่วมท้น
จะว่าไปก็แปลกๆ แม้ว่ารพีพงษ์จะกลับมาหาน้อยมาก แต่ขอเพียงแค่เขากลับมา ขวัญนลินก็จะติดพ่อของเธอมาก
บางทีอาจจะ เป็นสายใยในครอบครัวที่ตัดกันไม่ขาดก็ได้มั้ง
“พวกคุณสองคนพ่อลูกเล่นก่อนไปก่อนนะ ฉันจะเข้าบ้านไปช่วยพี่สา” อารียายิ้มพร้อมพูด เดินเข้าไปในบ้าน
เมื่อเห็นว่าที่ลานบ้านไม่มีคน อารียาก็ยิ้มพร้อมพูดอย่างลึกลับว่า : “ขวัญนลิน อยากจะนั่งชิงช้าไหม？”
พูดแล้ว เขาก็ค่อยขยับจิตวิญญาณ วาดชิงช้าสีทองออกมาแล้ว
ปลายทั้งสองข้างของชิงช้าผูกติดอยู่กับต้นไม้ รพีพงษ์อุ้มขวัญนลินนั่งบนชิงช้า บนใบหน้าของขวัญนลินเผยรอยยิ้มที่มีความสุขมาก
ต่อให้พลังวิญญาณของแดนดั่งเทพชั้นยอดเป็นล้ำค่ามากแค่ไหน ขอแค่ทำให้ลูกสาวมีความสุข รพีพงษ์ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
นี่ถ้าหากให้ผู้ปลูกฝังรู้เรื่องเข้า ไม่รู้ว่าจะมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง
กลางคืน หลังจากที่เพลิดเพลินกับอาหารมื้อใหญ่ของพี่สาแล้ว รพีพงษ์และอารียาทั้งสองคนก็พักผ่อนที่ห้องนอนของบ้านพักหลังใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์
ต้องพูดว่าบ้านพักหลังนี้ หลังจากที่ปู่ของรพีพงษ์ออกจากตระกูลนิธิวรสกุลไป ก็มาอยู่อาศัยบ้านพักนี้เป็นหลังแรกในเกียวโต
และตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต ก็เริ่มต้นขึ้นจากที่นี่
“รพีพงษ์ คุณดูสิว่าขวัญนลินน่ารักมากแค่ไหน”
มองดูขวัญนลินตัวน้อยที่นอนหลับไปแล้วอย่างมีความสุข นัยน์ตาของอารียาก็มีความรักอย่างท่วมท้น
“แน่นอนสิ ภรรยาของผมน่ารัก ลูกสาวก็ต้องเหมือนกับนางฟ้าตัวน้อยอยู่แล้ว” รพีพงษ์พูดกล่าว
“ปากหวานอย่างนี้ก็พูดเยอะๆหน่อย ฉันชอบฟังคุยพูดแบบนี้” อารียายิ้มพร้อมพูดกล่าว
รพีพงษ์มองไปยังใบหน้าที่เงียบสงบของอารียา นานมากแล้ว ที่สองสามีภรรยาจะได้ใช้ช่วงเวลาที่เงียบสงบแบบนี้
แต่ว่า ช่วงเวลาที่เงียบสงบมันช่างสั้นเหลือเกิน
เมื่อคิดถึงยาเปลี่ยนวิญญาณที่อยู่ในตัวของอารียา รพีพงษ์ก็รู้ว่าตัวเองยังมีภารกิจที่หนักอึ้ง
หากว่าแม้แต่ผู้หญิงที่ตัวเองรักยังไม่สามารถรักษาไว้ได้ งั้นจะไปพูดถึงเรื่องรักษาโลกใบนี้ได้อย่างไรล่ะ？
“อารียา พรุ่งนี้เช้า ผมก็ต้องไปแล้วนะ” รพีพงษ์พูดกล่าว
“จะต้องไปอีกแล้วเหรอ？” อารียามองไปยังรพีพงษ์อย่างประหลาดใจ
รพีพงษ์พยักหน้า นำบทสรุปที่หลังจากธีรพัฒน์ช่วยรักษาอารียาแล้วบอกให้อารียาฟัง เขาก็ไม่อยากจะปิดบังมากเกินไป
เมื่อรู้ว่าพิษที่อยู่ในร่างกายของตัวเองจะกลับมากำเริบอีกครั้งหลังจากหนึ่งปีผ่านไป ท่าทางของอารียากลับว่าไม่ได้ผันผวนแม้แต่นิดเดียว
“อารียา คุณ……โอเคใช่ไหม” รพีพงษ์ถามอย่างเป็นห่วง
ภายใต้สถานการณ์ปกติ เมื่อคนทั่วไปได้ยินข่าวคราวแบบนี้ จิตใจก็ค่อนข้างแย่ โดยพื้นฐานแล้วก็จะพังทลายไปเลย แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ
“ฉันโอเคนะ” อารียายิ้มพร้อมพูดว่า ： “ในทางกลับกัน คุณสามารถบอกความจริงกับฉันอย่างนี้ ฉันมีความสุขมาก”
“เชื่อใจผมนะ ภายในหนึ่งปี ผมจะต้องหาวิธีกำจัดพิษที่อยู่ในร่างกายของคุณได้อย่างแน่นอน” รพีพงษ์พูดอย่างเคร่งขรึม
“แน่นอนค่ะ นี่ก็เป็นเหตุผลทั้งหมดที่ว่าทำไมฉันถึงได้เงียบสงบขนาดนั้น เพราะว่าฉันเชื่อคุณ ผู้ชายของฉันคือฮีโร่ เขาเคยบอกฉันว่าจะปกป้องฉันไปตลอดชีวิต ก็จะต้องทำได้แน่นอน” อารียาพูดกล่าว
“อารียา……”
ต่างก็ไม่ต้องพูดกัน แต่หลังจากที่ผ่านเรื่องราวกันมามากมายขนาดนี้ จิตใจเชื่อมโยงกันตั้งนานแล้ว
……
“ซาบซึ้งใจมากเลย คิดไม่ถึงจริงๆว่าความรู้สึกของนายท่านและภรรยาของเขาจริงใจต่อกันเช่นนี้ ทำเอาฉันอยากจะร้องไห้แล้ว？”
บนหลังคาบ้านพักหลังใหญ่ ตมิสาร้องไห้รัวๆ แขนเสื้อกว้างๆเช็ดที่เบ้าตาเบาๆ
“ตมิสา ตอนนี้แกเป็นเพียงหุ่นเชิดนะ จะมีน้ำตาได้ที่ไหนกันล่ะ”ชยนต์พูดอย่างเยือกเย็น
“ทำไม คนเขาไม่มีน้ำตาจะซาบซึ้งใจไม่ได้เลยเหรอ？โธ่ บนโลกใบนี้ยังจะมีผู้ชายอย่างนายท่านที่รักเดียวใจเดียวอีกไหม？”ตมิสาพูดกับตัวเอง
“เอ้อ……ที่จริง ฉันก็ได้นะ”
ชยนต์ก้มหน้าพูดกล่าว ค่อนข้างที่จะเขินอาย
“โอ้？”
แววตาของตมิสาจ้องมอง ทำท่าทางตุ้งติ้งเดินเข้าไปยังชยนต์แล้ว : “ไอ้ทึ้มอย่างแก กำลังคิดอะไรอยู่？หรือว่าแกจะ……”
“ฉันเปล่านะ ฉันก็แค่พูดออกไปเฉยๆก็เท่านั้น……”
ชยนต์รีบพูดอธิบาย รู้ที่ไหนกันล่ะว่าตมิสากลับว่ามีใบหน้าที่นำมาซึ่งรอยยิ้มที่งดงาม เดินเข้ามาแล้ว
“ไอ้เจ้าทึ้ม อยู่เคียงข้างกันมาหลายรอยปีแล้ว ถ้าหากแกคิดจริงๆล่ะก็ ก็ได้นะ ไม่งั้นคืนนี้เรา……”
นัยน์ตาของตมิสาสัพยอก จงใจที่อยากจะแกล้งชยนต์
ชยนต์ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง ใบหน้าของตมิสางดงามมาก บนตัวก็มีเสน่ห์แพรวพราวมาก ไม่มีทางที่จะมีใครปฏิเสธได้เลย
ไม่รู้จริงๆว่า ตอนนั้นที่รพีพงษ์อยู่ที่ก้นลึกกลางทะเลสาบนั่น ควบคุมจิตใจของตัวเองได้อย่างไรกัน ที่ไม่หลงเสน่ห์ของตมิสาได้
ทันใดนั้น มือใหญ่ของชยนต์ก็ตบไปยังบนตัวของตมิสาแล้ว
คิ้วที่งดงามของตมิสาก็ขมวดเข้าหากันแล้ว พูดด่าเสียงดังว่า : “เจ้าทึ้ม แกจะตีฉันเหรอ？”
“ตมิสาหลีกไป！”
ชยนต์พูดจาอย่างเยือกเย็น ผลักตมิสาไปข้างๆ
และในเวลาเดียวกันนี้ กริชเงินเล่มนึงก็บินเฉียดผ่านปลายผมของตมิสาไปแล้ว
ชยนต์พูดเฮิงออกมาอย่างเยือกเย็น ของเหลวในร่างกายพลุ่งพล่านออกมา
ขวานภูเขา！
ขวานยาวสีดำปรากฏขึ้นในมือของชยนต์ทันที
ในสถานการณ์วิกฤต ชยนต์นำขวานภูเขามาป้องกันข้างหน้าไว้
กริ๊งกร๊าง！
กริชเข้าไปกระทบกับขวานโดยตรง
ช่วงเวลาที่ปะทะกัน กริชเกิดพลังมหาศาลขึ้นแล้ว
ขวานภูเขาต้านรับไว้ไม่อยู่ ถูกกริชเจาะเข้าไปเลย！
“นี่……ผู้แข็งแกร่งแดนเทพ？” ชยนต์เหลือเชื่อ ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งยังไงอย่างนั้น ถูกตอกให้อยู่ที่เดิม
แม้ว่าพลังของกริชโรยราลงหน่อย แต่การโจมตีต่อศัตรูก็ไม่เบาลงเลย
“เจ้าทึ้ม รีบหลบไปสิ！”
ตมิสาพูดเตือนอย่างเสียงดังอยู่ข้าง ในขณะเดียวกัน ก็ถือแส้ยาวอยู่ในมือ
ฟ๊าบ！
แส้ยาวสะบัดลอยออกไปอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าไปเกี่ยวยังกริชเลย
ตมิสากัดฟันสีเงินแน่น ใช้แรงเกี่ยวไว้ให้อยู่หมัด
ภายใต้เสียงตะโกนดังลั่นของตมิสา ชยนต์คืนสติขึ้นมาได้
รูปร่างที่ใหญ่โต สาดส่องเข้ามาจากทางด้านข้างทันที
กริชหลุดออกจากแส้ ลอยเฉียดร่างของชยนต์ออกไป
ห่างไปหลายสิบเมตร เสียงดังปัง ต้นไม้โบราณถูกกริชกระแทกจนระเบิดล้มลงแล้ว……
ชยนต์และตมิสาทั้งสองคนยืนมองไปตรงหน้า บนหลังคาบ้าน มีชายหนุ่มที่ใส่ชุดสไตล์จีนเดินตรงเข้ามาตรงหน้าอย่างเยือกเย็น
ชายหนุ่มคนนี้มีหน้าตาหล่อเหลา พลุ่งพล่านไปด้วยพลังแห่งความมืดสักกี่นาที
“คิดไม่ถึง ที่แท้สองตัวนี้ก็เป็นหุ่นเชิดของแดนดั่งเทพชั้นยอด ” ชายหนุ่มพูดจาดูถูก
“แกเป็นใคร！”ชยนต์ปกป้องตมิสาไว้ข้างหลัง พูดกล่าวเสียงดัง
ชายหนุ่มเหล่ตามองดูแวบหนึ่ง : “แค่ความสามารถของแก สมควรที่จะรู้ชื่อของฉันเหรอ？ฉันถามแกหน่อย เจ้าหญิงน้อยล่ะ？”
“เจ้าหญิงน้อยเหรอ？ไม่เคยได้ยินมาก่อน” ชยนต์พูดตอบกลับ
แววตาของชายหนุ่มนั้นสาดส่องเจตนาฆ่าออกมา พูดเนิบๆว่า : “ในเมื่อแกไม่รู้ งั้นก็ไปถามไอ้รพีพงษ์นั่นสิ”
พูดแล้ว ชายหนุ่มนั่นไม่สนใจชยนต์และตมิสาเลย ทำท่าทำทางที่จะพังทลายเข้าไป！
“บังอาจอย่างมาก ชื่อต้องห้ามของนายท่านของเราแกสามารถเรียกได้ตามอำเภอใจเหรอ？”
ตมิสาขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า : “จะบอกแกให้นะ แม้ว่าแกจะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ ถ้าหากแกกล้าไม่เคารพนายท่าน เราจะให้แกชดใช้กับสิ่งที่แกกระทำ！ ”
หลังจากที่ชายหนุ่มได้ยิน ไม่โกรธแต่กลับว่าหัวเราะ
“แค่ความสามารถของหุ่นเชิดอย่างแกสองคน ก็กล้ามาคุยกับฉันแบบนี้？”
พูดแล้ว ร่างกายของเขาก็กระจายพลังมืดออกมา พลังในมือ ครั้งนี้ เขาเสกกริชออกมาสิบด้ามออกมาอย่างมหัศจรรย์！
ชยนต์และตมิสาทั้งสองคนมีใบหน้าที่ตึงเครียด
กริชด้ามเดียวก็ทำให้เขาทั้งสองคนอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันลำบากเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกริชทั้งสิบด้ามเลย！
“เพื่อนายท่าน เราสู้สุดใจ！” ตมิสาพูดกล่าว
“อื้ม” ชยนต์พยักหน้า
“ไม่ประมาณกำลังตนเอง คืนนี้ ก็คือวันที่พวกแกต้องขวัญหนีดีฝ่อ！”
ชายคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็น พลังกระจายทันที！
ในเวลานี้ เสียงก็แพร่ซ่านเข้ามา
“ชยนต์ ตมิสา พวกแกสองคนหลีกไป”
ระหว่างที่พูด รพีพงษ์ก็เดินมาจากหลังคานั่น
ภายใต้แสงจันทร์สีขาวสว่างไสว เงาร่างของรพีพงษ์สูงใหญ่
“นายท่าน ” ชยนต์และตมิสาเอ่ยพูดพร้อมกัน
แววตาของรพีพงษ์มองตรงไปยังชายหนุ่มคนนั้น พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “คนๆนี้ ฉันจัดการเองคนเดียว”
“ฮ่าๆ”ชายหนุ่มหัวเราะพร้อมพูดว่า : “คุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย เด็กผู้ชายที่ยังกับมด ยังกล้ามาโอหังกับฉัน ！”
รพีพงษ์มองไปอีกฝ่าย พูดเสียงเบา
“คนที่กล้ามารบกวนการนอนของลูกสาวฉัน จะต้องตาย
