“คนในโลกนี้ ล้วนเป็นคนไร้ประโยชน์! ”
ขณะที่พูด ชิงจู๋ตกตะลึงทันที เขาเห็นว่า เดิมพลังของกระบี่ยักษ์ที่กดจนทำให้รพีพงษ์ซึ่งหายใจไม่ออก ไม่นึกเลยว่าเขาค่อยๆ ยืดตัวขึ้น
แม้ว่าท้องฟ้าจะเต็มไปด้วยหินและทรายที่ปลิวว่อนกระแทกไปที่ร่างกายของรพีพงษ์อย่างไร้ความปรานี แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความเจ็บปวดใด ๆ
สิ่งที่ทำให้ชิงจู๋ประหลาดใจขึ้นไปอีก ก็คือเขารู้สึกได้ชัดเจนว่าพลังของรพีพงษ์แตกต่างไปจากเมื่อก่อนมาก
“ไอ้หนูนี่ ได้เข้าสู่แดนเทพแล้วหรือ?” ชิงจู๋ถามด้วยความประหลาดใจ
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของรพีพงษ์ “ถ้าแสดงไพ่ตายออกมาเร็ว มันก็จะน่าเบื่อเกินไป!”
หลังจากนั้น รพีพงษ์ก็ที่ใช้เทคนิคลับเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตนเอง ใช้แรงผลักกระบี่ยักษ์ออกไปด้วยมือทั้งสองข้าง
“ถ้าหากในโลกนี้มีอัจฉริยะ คนคนนั้นจะต้องเป็นผมคนเดียว!”
รพีพงษ์กล่าวอย่างหยิ่งผยอง กระบี่สยบเซียนนั้นไร้ความปรานีฟันไปโดยตรง
ชิงจู๋รีบต้าน
หลังจากเสียงดัง รอยร้าวเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนกระบี่ยักษ์
“สิ่งที่คุณเสกออกมาเป็นของเล่นอะไร ช่างเปราะบางมาก” รพีพงษ์กล่าวเย้ยหยัน
“คุณ……”
ขณะที่ชิงจู๋กำลังจะโกรธ เขาก็รับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ข้างหลังเขา
หันกลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วเห็นว่ามังกรที่เหลืออยู่เพียงตัวเดียว กำลังโจมตีเขาอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ทรยศ ไม่นึกเลยว่าจะลอบโจมตี!”
ชิงจู๋เป็นเจ้าแห่งแดนเทพ ทำให้ร่างกายของเขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาได้กระโดดไปด้านข้าง และหลบเลี่ยงไปได้
“กับคนอย่างคุณ ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องศีลธรรม!”
ขณะพูด กระบี่สยบเซียนของรพีพงษ์ก็พุ่งออกจากมือ
สยบเซียนที่รู้จักเจ้าของมานาน ได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับรพีพงษ์แล้ว
ชิงจู๋เคยเห็นอานุภาพของกระบี่สยบเซียนมาก่อนแล้ว
เวลานี้ เขาหลบเลี่ยงคมกระบี่ของรพีพงษ์อย่างรวดเร็ว ด้วยสถานการณ์ที่คับขัน
นี่คือความช่วยเหลือจากอาวุธวิเศษ!
ก่อนหน้านั้นทั้งสองเป็นมนุษย์ในระดับแดนเทพขั้นแรกแต่เนื่องจาก พลังของกระบี่สยบเซียน จึงทำให้รพีพงษ์อยู่เหนือกว่า
“ไอ้เด็กเวร ผมจะฆ่าคุณ!”
หลังจากการต่อสู้รอบหนึ่ง ชิงจู๋หายใจหอบ และเสื้อผ้าของเขาขาดเกือบหมด
“น้ำหน้าอย่างคุณ?”
รพีพงษ์ไม่แยแส ดูเหมือนว่าสิ่งที่ธีรพัฒน์เคยพูดไว้ก่อนหน้านั้นมันถูกต้อง ไม่ใช่ทุกคนในทวีปโอชวินจะมียาเม็ดระดับเทพเซียน
ถ้าชิงจู๋หยิบยาเม็ดสีทองออกมาอีกในเวลานี้ รพีพงษ์รู้ว่าตนเองจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
คืนนั้นในลานบ้านของตระกูลลัดดาวัลย์ รพีพงษ์ก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยไม่ได้ไล่ตามอย่างต่อเนื่อง เพราะถึงอย่างไร ที่คนอาศัยอยู่ในนั้นคือคนที่ตนเองรักทั้งสองคน
ถ้าอารียา และหนูลินได้รับบาดเจ็บ เป็นสิ่งที่รพีพงษ์ไม่อยากเห็น
เวลาพรของเทคนิคลับมีจำกัด และรพีพงษ์ต้องการให้การต่อสู้จบโดยเร็วที่สุด
ร่างกายลอยขึ้นไปอยู่กลางอากาศ กระบี่สยบเซียนเป็นเหมือนรู้ล่วงหน้า มันพุ่งเข้ามาอยู่ในมือของรพีพงษ์ทันที
“คุณคิดจะยืมร่างของคนอื่น มันวิธีการที่น่ารังเกียจจริง ๆ สมควรที่จะถูกฆ่าตาย!”
ขณะพูด รพีพงษ์ก็โจมตีทันที
กระบี่มังกรเลื้อย มีพลังมากกว่าเดิมหลายเท่า
ชิงจู๋ตะลึงอยู่ที่เดิม ราวกับว่าเขาตกใจกับพลังของกระบี่สยบเซียน
ขณะที่กระบี่สยบเซียนเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ พลังของกระบี่ตัดเสื้อผ้าของฝ่ายตรงข้ามจนขาด
พฤติกรรมของชิงจู๋ทำให้รพีพงษ์ประหลาดใจ
เมื่อเผชิญกับการโจมตี แต่เขาไม่ได้หลบเลี่ยง ตรงกันข้ามเขากลับพุ่งตรงมาที่กระบี่สยบเซียน
“นี่คือ……รนหาที่ตายหรือ?”
รพีพงษ์เบิกตากว้าง
“ร่างกายนี้ไม่ใช่ของผม ถ้าคุณจะทำลาย ก็ทำลายเลย แต่จางเหลยคนนี้จะหายไปจากโลกนี้ และคุณเป็นฆาตกร!”
เสียงของชิงจู๋เย็นชา และปนด้วยความเยาะเย้ย
“คุณมันน่ารังเกียจมาก!”
ตอนนี้รพีพงษ์เข้าใจแล้ว
ถ้ากระบี่ของตนเองแทงเข้าไป มีเพียงร่างของจางเหลยเท่านั้นที่จะถูกทำลาย แต่จิตวิญญาณของชิงจู๋จะไม่ได้รับผลกระทบเลย
เขาเพียงแค่แยกตัวออกจากร่างของจางเหลยก็ได้แล้ว
“ไม่นึกเลยว่าทวีปโอชวินจะมีวิชาที่ชั่วร้ายเช่นนี้ได้!”รพีพงษ์ดุด่า
คิดดูแล้ว วิชาที่ชั่วร้ายเช่นนี้ น่าจะคล้ายกับเทคนิคลับบนโลก
ขณะที่รพีพงษ์กำลังลังเล กริชสั้นสีดำก็ปรากฏขึ้นในมือของชิงจู๋
“รพีพงษ์ ไม่มีใครบอกคุณหรือว่า ทุกเรื่องต้องทำให้มันจบ?”
หลังจากนั้น กริชสั้นกำลังจะแทงมาที่หน้าอกของรพีพงษ์อย่างไร้ความปรานี
ตอนนี้ทั้งสองคนก็เป็นแดนเทพขั้นแรกและเวลาที่พวกเขาต่อสู้ พวกเขาสองคนจะหมดสติ
บ่อยครั้งในเวลานี้ คู่ต่อสู้จะจับจุดบกพร่องของตนเองได้
เวลานี้รพีพงษ์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว และถอยกลับทันที
แต่ว่า ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองนั้นใกล้กันมาก และการโจมตีของชิงจู๋มีอานุภาพประดุจสายฟ้าที่ฟาดมา
“รพีพงษ์ คุณแข็งแกร่งมาก แต่คุณใจดีเกินไป!”
ชิงจู๋ยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปาก กริชสั้นสีดำในมือพุ่งเข้าไปใกล้กับหัวใจของรพีพงษ์
เรื่องราวต่าง ๆ กำลังจะถึงบทสรุป
ทันใดนั้น ชิงจู๋ตกใจเมื่อพบว่า พลังสีดำแผ่ออกมาจากกริชสั้นกำลังถูกรพีพงษ์ดูดไป ซึ่งความเร็วนี้สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า
“นี่…. มันเป็นไปได้ยังไง?”
ชิงจู๋ตกตะลึง แม้แต่รพีพงษ์ก็รู้สึกประหลาดใจ
ชิงจู๋มองกริชสั้นในมือที่สั้นลงเรื่อย ๆ ในขณะที่ถูกดูดพลัง และอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก
“อะไรอยู่ในหน้าอกของคุณ!”
รพีพงษ์ผละออกทันที
ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่กี่เมตร ในเวลานี้ กริชสั้นสีดำของชิงจู๋นั้นได้หายไปแล้ว
รพีพงษ์เอามือลูบหน้าอกตนเอง และหยิบหินลั่วหงออกมา
“นี่คือ…..” ชิงจู๋เงยหน้าขึ้นมอง เพียงแค่แวบเดียวแต่การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
“ทำไมคุณถึงมีหินลั่วหง นี่เป็นของทวีปโอชวิน ส่งคืนให้ผม!” ชิงจู๋กล่าวเสียงดัง
“ที่แท้ นี่เรียกว่าหินลั่วหง”
รพีพงษ์คิดอยู่ในใจ
หยกนี้ตนเองได้มาจากชัชพิสิฐ คิดว่าชัชพิสิฐคงนำหยกนี้มาจากทวีปโอชวิน
ในวันนั้น จอมมารชูร่ากล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า หินลั่วหงนี้มีความพิเศษไม่เหมือนหยกทั่วไป ห้ามให้ตกอยู่ในมือคนอื่นเด็ดขาด
“รีบเอามาให้ผม!” ชิงจู๋กล่าวอีกรอบ
“ทำไมผมต้องให้คุณด้วย” หลังจากที่รพีพงษ์มองดูท่าทางกังวลของอีกฝ่าย เขาก็นำหินลั่วหงใส่ไว้ในอกเสื้อ
“คุณ!”
ชิงจู๋อยากเดินไปข้างหน้า แต่ดูเหมือนว่าเขาจะลังเลเล็กน้อย
รพีพงษ์มองฝ่ายตรงข้าม “ที่แท้ คุณกลัวหินก้อนนี้นี่เอง”
ขณะที่กำลังพูด รพีพงษ์ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว
“รีบไสหัวออกไปจากร่างของจางเหลย!”
รพีพงษ์ อย่าคิดว่าผมจะกลัวคุณ!” ชิงจู๋กล่าว
“รพีพงษ์แอบหัวเราะอยู่ในใจ เสียงของไอ้หมอนี้สั่นเล็กน้อย ถ้าไม่กลัวแล้วมันคืออะไร และทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นหลังจากที่ชิงจู๋เห็นหินลั่วหง
คิดว่า ถ้าหากตนเองมีเวลา จะต้องศึกษาวิจัยหินลั่วหงชิ้นนี้อย่างจริงจัง
ไปถามธีรพัฒน์ เพื่อดูว่าเขารู้จักหินก้อนนี้หรือไม่
แต่ตอนนี้ ต้องจัดการปัญหาของชิงจู๋ก่อน
“ในเมื่อคุณไม่ยอมออกมา ผมก็จะหาทางบีบให้คุณออกมาเอง!”
ขณะที่รพีพงษ์พูด พลังจิตวิญญาณเทพก็ระเบิดออกมาทันที
“คุณจะทำอะไร!”
ชิงจู๋งงงวย แต่ในไม่ช้า เขาก็ตกตะลึงและพูดไม่ออก
เดิมรพีพงษ์ใช้จิตวิญญาณเทพของตนเองสัมผัสร่างกายของจางเหลย แต่เขาไม่พบความผิดปกติใด ๆ นั่นเป็นเพราะเมื่อก่อนเขาเป็นแค่แดนดั่งเทพชั้นยอดเท่านั้น มันเป็นเรื่องที่ง่ายหากเจ้าแห่งแดนเทพ จะซ่อนพลังของตนเอง
แต่ตอนนี้ ทั้งคู่อยู่ในระดับแดนเทพขั้นแรก รพีพงษ์สามารถย้ายจิตวิญญาณเทพไปในร่างของจางเหลยโดยตรง
“ในโลกแห่งวิญญาณ ไม่มีใครสามารถเอาชนะผมได้!”
รพีพงษ์กล่าวอย่างเย่อหยิ่ง
เขามีจิตวิญญาณเทพโดยกำเนิด แม้แต่ธีรพัฒน์เองก็ยังรู้สึกอิจฉา
“สมควรตาย!”
จิตวิญญาณเทพของชิงจู๋ในร่างกายของจางเหลย มีความเคียดแค้นปรากฏอยู่ในสายตา
มนุษย์เล็กทองคำของรพีพงษ์ส่องประกายแสงสีทอง อยู่ตรงข้ามเขา
“ตราคุมจิต!”
ตราประทับถูกสร้างขึ้นกลางอากาศ ตามด้วยกระบี่สยบเซียน
