หลังจากดื่มชาหมดแล้ว จิรภัทรซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามรพีพงษ์ก็อ้าปากของเขาเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะอยู่ในโลกนี้มาหลายสิบปีแล้ว แต่เมื่อได้ยินเรื่องที่รพีพงษ์เล่าเมื่อสักครู่ ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองเหมือนเด็กที่ยังไม่เกิด
“ไม่คิดว่า สถานที่ที่ใกล้กับสำนักเทพยาเซียนของพวกเรา จะเป็นแหล่งกำเนิดพลังทิพย์แห่งเดียวที่เหลืออยู่ในโลกนี้!”
จิรภัทรกล่าวเสียงแหบ
รพีพงษ์พยักหน้า “น้ำที่ไหลออกมาจากป่าหมอก มาบรรจบกันที่สำนักเทพยาเซียนของพวกคุณแล้วกลายเป็นหลิงฉวน ทำให้พวกคุณสามารถใช้ประโยชน์จากมันได้ไม่มีวันหมด”
“ใช่ สถานที่ที่ฮวงจุ้ยดีเช่นนี้ จะไม่ยอมให้พวกคนชั่วแย่งไปแน่!”
จิรภัทรแสดงจุดยืน “รพีพงษ์ คุณวางใจเถอะ พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกับสัตว์เซียนในป่าหมอกมาหลายร้อยปี พวกเขาคอยปกปักรักษาอยู่ลำพังมาหลายร้อยปีเพราะสัญญาที่เคยให้ไว้ก่อนนั้น พวกเราควรจะมีส่วนร่วมในการปกป้องแหล่งกำเนิดพลังทิพย์เหมือนกัน”
“ถ้าหากต่อไปนี้ผู้คนจากทวีปโอชวินมารุกราน พวกเราสำนักเทพยาเซียนจะเป็นคนแรกที่จะสู้ตาย!” จิรภัทรกล่าว
รพีพงษ์มองไปที่จิรภัทรอย่างชื่นชม “ตามความเห็นของผม คนของทวีปโอชวิน อยู่ไม่ห่างไกลจากพวกเรามากนัก ผมเกรงว่าพวกเขาจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้”
“ทำไมคุณถึงพูดเช่นนี้?” จิรภัทรถามด้วยความประหลาดใจ
“ตอนแรก หลังจากที่จอมมารชูร่าถ่ายทอดทุกอย่างให้ผมแล้ว กลลวงตาก็หายไปโดยสมบูรณ์ ตั้งแต่นั้นมารอยแยกทางเดินจากพื้นโลกไปยังทวีปโอชวินก็มีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม”
รพีพงษ์กล่าว เรื่องทั้งหมดนี้ธีรพัฒน์เป็นคนบอกตนเอง
“ผมคิดว่า คนของทวีปโอชวินสัมผัสได้ถึงการหายตัวไปของจอมมารชูร่าแล้ว ดังนั้นเขาจึงไร้ความปรานี และพยายามคิดที่จะเปิดช่องทางเดิน!” รพีพงษ์กล่าว
“นั่นหมายความว่า ตอนนี้พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว”
จิรภัทรตระหนักว่าเรื่องนี้มีความร้ายแรงมาก
“ถูกต้อง” รพีพงษ์พยักหน้า “เมื่อเทียบกับทวีปโอชวิน โลกของพวกเรามีคนที่แข็งแกร่งน้อยมาก ไม่รู้ว่าเจ้าจิรภัทรจะมีวิธีใดบ้าง ที่จะพัฒนาความแข็งแกร่งของเราได้อย่างรวดเร็ว!”
“ยาเม็ด! ยาชั้นเลิศจำนวนมาก!”
จิรภัทรกล่าวว่า “เพียงแต่ ด้วยความสามารถของพวกเราในตอนนี้ จะกลั่นยาชั้นเลิศมากมาย ไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานกี่ปีกี่เดือน”
“ยาชั้นเลิศ ผมมีอยู่หลายกล่อง” รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ
“คุณว่าอะไรน่ะ? หลายกล่อง?” จิรภัทรประหลาดใจ
“ถูกต้อง ตอนที่ผมฆ่าคนคนหนึ่งของทวีปโอชวิน เขาเก็บยาชั้นเลิศไว้หลายกล่อง” รพีพงษ์กล่าวตามความจริง แต่คนที่ตนเองฆ่านั้น เคยเป็นอาจารย์ของเขา
จิรภัทรแข็งทื่อเป็นเวลาสามวินาที
การสังหารคนคนหนึ่งที่แข็งแกร่งของทวีปโอชวิน ขณะที่พูดออกจากปากของรพีพงษ์เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“มันเยี่ยมมาก แต่ว่า เม็ดยาแต่ละเม็ดมีผลต่างกัน บางเม็ดใช้รักษาบาดแผล และบางเม็ดใช้บำรุงปราณ ไม่รู้ว่าผลหลักของยาเม็ดกล่องใหญ่เหล่านั้นคืออะไร ถ้าทั้งหมดใช้เพื่อปรับปรุงเพิ่มพลังความแข็งแกร่งได้ เช่นนั้นก็เหมือนสวรรค์ประทาน” จิรภัทรกล่าว
“ตอนนี้ผมยังไม่รู้แน่ชัด”
รพีพงษ์กล่าวตามความจริง เวลานั้น เขาไม่ค่อยรู้เรื่องยาเม็ด เขารู้เพียงว่ายาที่ชัชพิสิฐทิ้งไว้นั้นเป็นยาชั้นเลิศ ส่วนเรื่องสรรพคุณทางยา เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย
“อ้อ มียังไงมันก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย”
จิรภัทรกล่าว แสดงความผิดหวังอย่างชัดเจน
“เจ้าจิรภัทร ไม่รู้ว่าเม็ดยาที่คุณบอกว่าสามารถเพิ่มพลังความแข็งแกร่งได้ ชื่อว่าอะไร? มีสูตรยาหรือไม่” รพีพงษ์กล่าวถาม
“ทำไม คุณอยากจะกลั่น?” จิรภัทรถาม
รพีพงษ์พยักหน้า “ผมอยากลองกลั่นดู”
“ตกลง ผมจะเอาสูตรให้คุณดูเดี๋ยวนี้!”
ขณะที่กำลังพูด เจ้าจิรภัทรก็หยิบสูตรออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้รพีพงษ์
“ยาเม็ดวิญญาณชี่?”
รพีพงษ์ดูแล้วรู้สึกคุ้นเคยกับสูตรยานี้ “นี่เป็นสูตรยาที่ผมให้คุณตอนที่ผมมาสำนักเทพยาเซียนคราวก่อนใช่ไหม?”
“ถูกต้อง”
จิรภัทรกล่าว “ผมต้องการกลั่นยาสูตรนี้เพื่อใช้สำหรับการแข่งขันในอนาคต แต่ว่าโสมที่ใช้ในยาสูตรนี้ค่อนข้างหายาก”
“เจ้าจิรภัทรพูดล้อเล่นใช่ไหม เพราะที่สำนักเทพยาเซียนมีของล้ำค่ามากมาย โสมนั้นหาง่ายไม่ใช่หรือ” รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ประมุขรพีเป็นคนที่รู้ทุกอย่าง ถ้าต้องการปรับปรุงคุณภาพของยานี้ กุญแจสำคัญอยู่ที่โสม ยิ่งโสมที่มีอายุมากเท่าไหร่ เม็ดยาก็จะยิ่งบริสุทธิ์มากขึ้น และทำให้สามารถเพิ่มพลังความแข็งแกร่งมากขึ้นเช่นกัน”
จิรภัทรกล่าวต่อไปว่า “หลังจากเวลาผ่านไปนาน ผมได้พบโสมที่มีอายุมากกว่าหนึ่งพันปีสิบกว่าต้น ถ้าต้องการผลิตยาชั้นเลิศ เกรงว่าอายุของโสมจะน้อยเกินไป”
โสมอายุมากกว่าหนึ่งพันปี ถ้าเอาไปประมูลขาย เกรงว่าโสมจะเป็นเป้าหมายของตระกูลใหญ่ทั่วโลกทันที แต่ถึงกระนั้น จิรภัทรกลับคิดว่าอายุของโสมนั้นน้อยเกินไป
“ผมเคยได้ยินมาว่า ยิ่งโสมอายุนานมากเท่าใด ยิ่งซึมซับแก่นแท้ของธรรมชาติมากขึ้นเท่านั้น” รพีพงษ์กล่าว
“ถูกต้อง โสมเหล่านี้ก็มีจิตวิญญาณ ดังนั้นเมื่อเราขึ้นไปเก็บโสมบนภูเขา ถ้าพวกเราพบโสมที่มีอายุน้อย พวกเราจะผูกเชือกสีแดงไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้มันวิ่งไปที่อื่น” จิรภัทรกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง”
รพีพงษ์กล่าวอย่างราบเรียบว่า “ผมจำวิธีการกลั่นยาเม็ดวิญญาณชี่ไว้แล้ว ถ้ามีเวลาผมจะทดลองกลั่น เพื่อดูว่าจะมีคุณภาพอย่างไร?”
“ถ้าเป็นเช่นนี้ มันก็จะดีมากเลย” จิรภัทรกล่าวอย่างมีความสุข
ถ้ากล่าวถึงเทคโนโลยีการกลั่นยาในปัจจุบัน ตนเองไม่ใช่คู่แข่งของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้อีกต่อไป
“วันพรุ่งนี้ผมจะลงจากภูเขาเพื่อซื้อเสื้อผ้า พรุ่งนี้ขอให้เจ้าจิรภัทรส่งหนังสือเกี่ยวกับวัตถุดิบยาในสำนักทั้งหมดไปที่ห้องผม ผมต้องการศึกษาทักษะทางการแพทย์” รพีพงษ์กล่าว
“คุณสนใจทักษะทางการแพทย์ด้วยเหรอ?” จิรภัทรถามด้วยความประหลาดใจ
“ภรรยาของผมถูกวางยาพิษ ผมต้องการศึกษาดูว่า จะมีวิธีใดที่จะสามารถช่วยถอนพิษให้เธอได้” รพีพงษ์กล่าว
“ถ้าคุณกลั่นยาเม็ดไป่หลิงได้ ก็สามารถถอนพิษนับร้อยชนิดได้!” จิรภัทรกล่าวอย่างมั่นใจ
“ถ้าพิษนี้มาจากทวีปโอชวินล่ะ?”
รพีพงษ์ถาม
“ทวีปโอชวิน!”
จิรภัทรลุกขึ้น และกล่าวด้วยความประหลาดใจ “ไม่รู้ว่าภรรยาของคุณ ถูกพิษของทวีปโอชวินได้อย่างไร?”
รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แต่มีรังสีสังหารอยู่ในดวงตา
ภาพของโจซี่ปรากฏขึ้นในใจสมองของเขา โดยเฉพาะดวงตาโหดเหี้ยมที่แฝงไปด้วยการเยาะเย้ยของเธอ ทำให้รพีพงษ์รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ทันใดนั้น ดวงตาของฐปนีย์ที่เจอเมื่อคืนนี้ก็ปรากฏขึ้นในสมอง แล้วไปทับซ้อนกับดวงตาของโจซี่
“มันเหมือนกันมากจริง ๆ!”
รพีพงษ์กล่าวเสียงแหบด้วยความประหลาดใจ
“ประมุขรพี คุณเป็นอะไรไป? ของอะไรที่มันเหมือนกันมาก?” จิรภัทรถามด้วยความสงสัย เพราะเขาไม่เคยเห็นรพีพงษ์เป็นเช่นนี้มาก่อน
ดวงตาของรพีพงษ์ล่องลอย และยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหลือเชื่อมากขึ้นเท่านั้น
ผู้หญิงที่อายุเกือบห้าสิบปี กับผู้หญิงอีกคนที่อายุแค่ยี่สิบปี จะเป็นคนคนเดียวกันได้อย่างไร?
แต่ว่า เมื่อคิดเรื่องที่ทั้งสองคนอยู่ในระดับแดนดั่งเทพชั้นยอดเหมือนกัน รพีพงษ์ส่ายศีรษะเล็กน้อย
เรื่องนี้มีความบังเอิญมากเกินไปแล้ว รพีพงษ์มีความมั่นใจว่า ฐปนีย์จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับโจซี่อย่างแน่นอน!
“บางที เธออาจเป็นลูกสาวของโจซี่” รพีพงษ์คิดอยู่ในใจ
“ประมุขรพี คุณไม่เป็นไรใช่ไหม!” จิรภัทรเรียกเขาอีกครั้ง
รพีพงษ์กลับมารู้สึกตัว และมองไปที่จิรภัทร “ไม่เป็นไร เจ้าจิรภัทร แค่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” จิรภัทรโล่งอก “ผมไม่รบกวนคุณล่ะ พรุ่งนี้ผมจะให้คนส่งตำราทั้งหมดไปไว้ที่ห้องของคุณ”
“ขอบคุณมาก”
หลังจากอำลาจิรภัทรแล้ว รพีพงษ์ก็ใช้ความคิดอีกครั้ง
การต่อสู้ครั้งที่แล้ว ตนเองไม่สามารถเอาชนะโจซี่ได้ ตอนนี้ศัตรูที่อันตรายคนนี้ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
รพีพงษ์รู้อยู่แก่ใจว่า จำเป็นต้องพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเอง!
