“คุณคือรพีพงษ์คนที่มาจากเกียวโต”
ดวงตาของจั๋วเยว่ประหม่า กล่าวในขณะที่ก้าวไปข้างหน้า
ตั้งแต่รพีพงษ์เดินเข้ามาในห้องโถงนี้ รัศมีที่เปล่งออกมาจากตัวเขา ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา
สิ่งนี้ไม่ใช่คนระดับอย่างจั๋วเยว่จะต้านทานได้
รพีพงษ์เหล่มองไปที่จั๋วเยว่ จากนั้นก็ไม่สนใจไยดีเขา ในทางกลับกันสำหรับฐปนีย์ที่อยู่ข้างจั๋วเยว่ สายตาของเขาจับจ้องอยู่บนตัวเธอเป็นเวลาสามวินาที
“ทำไม? เห็นคนสวย ก็เลยไม่อาจละสายตาได้หรือ”
ฐปนีย์ยิ้ม ความงามของเธอร่ำลือกันทั่วทั้งเมือง
การแสดงออกของรพีพงษ์เย็นชา จากนั้นก็กล่าวว่า “สินค้าทั่วไป”
“ไอ้สารเลว แก!”
ฐปนีย์ขมวดคิ้วจนเป็นปม ผู้หญิงมักจะสนใจเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของตนเอง ยิ่งไปกว่านั้น เธอที่สวยงดงามมาก แต่ไม่คิดว่ารพีพงษ์จะบอกว่าเธอเป็นสินค้าทั่วไป แบบนี้คือตั้งใจทำให้เธอโมโหใช่ไหม?
“หน้าตาหญิงสาวไม่ได้ขี้เหร่ แต่หัวใจของเธอเลวทรามมาก เธอขาดการอบรมสั่งสอน” รพีพงษ์กล่าวด้วยความโกรธ
“ฮึ่ม เพราะฝีมือพวกเขาไม่เก่งเท่าคนอื่น แล้วคุณจะมาโทษฉันหรือ” ฐปนีย์กล่าวอย่างไม่แยแส
“นั่นก็หมายความว่า ขอแค่ผมมีพลังแข็งแกร่งกว่าคุณ ผมสามารถควบคุมความเป็นความตายของบุคคลได้ตามต้องการ?”
รพีพงษ์ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว รัศมีที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาแกร่งขึ้นเล็กน้อย
ฐปนีย์หุบยิ้ม แล้วมองไปที่รพีพงษ์ และกล่าวเบา ๆ ว่า “โดยหลักการแล้ว มันก็ต้องเป็นเช่นนั้น”
รพีพงษ์มองไปที่อีกฝ่าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แววตาเช่นนี้ถึงได้ดูคุ้นเคยนัก
“หรือว่าผมจำสับสนหรือเปล่า?”
รพีพงษ์รู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่พบกันจริง ๆ
“พี่รพีพงษ์! จิลลาจะไม่ไหวแล้ว คุณรีบไปดูเธอเถอะ!”
ขณะนี้ เสียงของชุติเดชดึงรพีพงษ์ออกมาจากภวังค์
รพีพงษ์หันไปมอง เห็นจิลลาพิงอยู่ที่มุมผนัง กระตุกไปทั้งตัว และตอนนี้ริมฝีปากซีดของเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วงจาง ๆ
“คุณสองคน ห้ามออกไปเด็ดขาด!”
หลังจากรพีพงษ์ทิ้งคำพูดประโยคนี้ให้ฐปนีย์กับจั๋วเยว่เสร็จ เขาก็รีบเดินไปหาจิลลาทันที
สายตาของจั๋วเยว่เคียดแค้น แล้วกล่าวว่า “อะไรน่ะ ไอ้หมอนี้มีความแค้นกับสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุของพวกเรา คิดหรือว่าผมจะฟังคำสั่งของคุณ? ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ดูสิว่าคุณจะทำอะไรผมได้!”
“ถ้าไม่อยากตาย ก็ให้ยืนตรงนี้อย่าขยับ! มิเช่นนั้น ฉันรับประกันความปลอดภัยของคุณ”
ฐปนีย์กล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม
เมื่อเห็นเช่นนี้ จั๋วเยว่จึงรีบถอยฝีเท้าที่เพิ่งก้าวออกไปเมื่อสักครู่กลับมา
“จิลลา คุณเป็นอะไรไป?”
รพีพงษ์ถาม
“รพีพงษ์ คุณกลับมาก็ดีแล้ว คุณบอกได้ไหมว่าภายในป่าหมอกเป็นอย่างไร? ไม่คิดว่าคุณจะปลอดภัย คุณช่างน่าทึ่งมาก!”
ปยุตกล่าวอย่างตื่นเต้น
“เรื่องนี้ผมจะเล่าให้พวกคุณฟังภายหลัง ตอนนี้สิ่งสำคัญคือช่วยชีวิตจิลลา” รพีพงษ์ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ใช่ ผมเลอะเลือนเอง”
ปยุตกล่าวอย่างรวดเร็ว “ขณะที่จิลลากลั่นยาชั้นเลิศเธอไม่ได้มีสมาธิจดจ่ออยู่กับการกลั่นยา ดังนั้นเธอจึงถูกยาเม็ดเฉียนสิงแว้งกัด!”
“นี่คือการแว้งกัดเหรอ?”
มองจิลลาที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด รพีพงษ์รีบถาม “ถ้าเช่นนั้น มีวิธีใดที่จะสามารถช่วยเธอได้บ้าง?”
เมื่อได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ สายตาของผู้คนที่เหลือก็หันไปที่เจ้าจิรภัทร
ในบรรดาผู้คนที่อยู่ตรงนี้ จิรภัทรเป็นคนที่มีความรู้มากที่สุด แต่ถ้าหากเขาพูดว่าไม่มีวิธีทางแล้ว จิลลาก็คงจะสิ้นหวังจริง ๆ
ใบหน้าของจิรภัทรเต็มไปด้วยความกังวลเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กล่าวว่า “ที่จิลลาเป็นเช่นนี้ เพราะพลังจิตของเธอถูกยาชั้นเลิศดูดไป และพลังจิตของเธอก็แตกซ่าน ดังนั้นแม้ว่าเธอจะโชคดีสามารถเอาชีวิตรอดมาได้ ต่อไปเกรงว่าเธอจะเป็นคนที่ไร้ความคิด”
“อะไรน่ะ!”
ทุกคนตกใจ ชุติเดชกับพี่น้องหลายคนร้องไห้ออกมา
“พี่จิลลา คุณต้องไม่เป็นอะไรน่ะ ถึงแม้ว่าปกติคุณจะชอบรังแกพวกเราเสมอ แต่พวกเราทุกคนก็ชอบคุณมาก”
“ใช่ จิลลา คุณรีบตื่นมาเถอะ เมื่อคุณหายแล้ว เรื่องทุกอย่างของคุณพวกเราจะรับผิดชอบเอง”
ทุกคนกล่าว เพราะการที่อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาสิบกว่าปี ทำให้ลูกศิษย์พวกนี้มีความรู้สึกผูกพันกัน
“พวกคุณอย่าร้องไห้! จิลลาเป็นลูกศิษย์ของผม ผมจะกลับไปหาตำราโบราณ อย่าลืมว่าที่นี่คือสำนักเทพยาเซียน ไม่มียาวิเศษอะไรที่ไม่สามารถกลั่นได้?”
ปยุตกล่าวด้วยความโมโห กำลังเตรียมตัวจะไป
“ไม่ทันแล้ว”
จิรภัทรกล่าวว่า “การแว้งกัดเช่นนี้ อย่างน้อยต้องใช้ยาชั้นเลิศหนึ่งเม็ดถึงจะได้ ตามความสามารถในระดับปัจจุบันของคุณ ไม่พูดถึงอัตราความสำเร็จ แค่จะกลั่นยาก็ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงแล้ว”
“คุณคิดว่า จิลลาสามารถทนได้อีกนานแค่ไหน?” จิรภัทรถาม
ปยุตถอนหายใจ “อย่างนี้ก็ไม่ได้ อย่างนั้นก็ไม่ได้ ไอ้จิรภัทร คุณคิดว่าพวกเราจะทำอะไรได้อีก หรือว่าคุณจะปล่อยให้จิลลาตายต่อหน้าต่อตา? ”
จิรภัทรครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “วิธีใช่ว่าจะไม่มี ถ้ามีคนสามารถโอนพลังจิตของตนเองไปยังร่างกายของจิลลา เพื่อเติมเต็มพลังจิตให้แก่จิลลา ก็จะทำให้จิลลาปลอดภัย”
เมื่อปยุตได้ยินว่าจิลลามีโอกาสรอดได้ เขาก็กระตือรือร้นที่จะทดลอง
“เอาล่ะ งั้นผมจะลอง พลังจิตของผมแข็งแกร่งที่สุดในสำนักเทพยาเซียน ถึงผมเก็บพลังจิตไว้มันก็ไร้ประโยชน์”
จิรภัทรใช้ปลายลิ้นแตะเพดานปาก แล้วกล่าวว่า “คุณจะถ่ายทอดพลังจิตให้ผู้อื่น คุณทำได้หรือ? ”
“ผม……”
ปยุตไม่รู้จะทำอย่างไร แน่นอนว่าวิธีการดังกล่าว ตนเองนั้นทำไม่เป็น
“พูดไปพูดมา ก็ไม่มีทางช่วยพี่จิลลา” ชุติเดชกล่าวเสียงเศร้า
ขณะนี้ ฝ่ามือกว้างถูกกดลงบนไหล่ของชุติเดช รพีพงษ์มองไปที่จิรภัทรและปยุต กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ หรือไม่ ให้ผมลองดู”
“คุณ?”
จิรภัทรเบิกตากว้าง
“ใช่!” รพีพงษ์พยักหน้า “พลังจิตวิญญาณเทพของผมแข็งแกร่งกว่าพลังจิต พวกคุณสองคนลืมเรื่องที่ผมใช้พลังจิตวิญญาณเทพควบคุมพวกคุณในวันนั้นแล้วหรือ?”
จิรภัทรและปยุตตบศีรษะของตนเอง นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่ศาลาในวันนั้น
วันนั้นรพีพงษ์ใช้พลังจิตวิญญาณเทพเพื่อควบคุมพวกเขาทั้งสองได้อย่างง่ายดาย
“พลังจิตวิญญาณเทพของผมสามารถใช้ได้ตามต้องการ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับความคิดและการกระทำของผม ดังนั้นจึงไม่ยากที่จะถ่ายโอนไปยังร่างกายของจิลลา”
รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ
“โอเค!” จิรภัทรกล่าว “ยังไม่สายเกินไป ชุติเดช พวกคุณรีบไปเตรียมน้ำเย็นหนึ่งถังและห้องไว้หนึ่งห้อง”
“ครับ!”
พวกชุติเดชกล่าว
รพีพงษ์รู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ทำไมต้องทำเช่นนี้ เรื่องเตรียมห้องผมสามารถเข้าใจได้ แต่จะเอาน้ำเย็นไปทำอะไร? ”
“ถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง”
จิรภัทรกล่าว “รพีพงษ์คุณเริ่มได้เลย”
รพีพงษ์พยักหน้า จากนั้นใช้มืออุ้มจิลลาขึ้นมาเบา ๆ
ขณะนี้จิลลาหมดสติไม่รู้สึกตัวแล้ว ร่างกายของเธอก็อ่อน ไม่ต่างอะไรกับเจ้าหญิงนิทรา
รพีพงษ์ควบคุมจิตวิญญาณเทพของตัวเอง แล้วถ่ายโอนไปยังร่างกายของจิลลาอย่างระมัดระวัง
ด้วยเกรงว่าจิตวิญญาณเทพของตนเองที่มีพลังมากเกินไป รพีพงษ์จึงระมัดระวังในทุกขั้นตอนเป็นอย่างมาก โดยสังเกตปฏิกิริยาของจิลลาเป็นครั้งคราว
“ไอ้จิรภัทรดูนั่นสิ!”
ปยุตกล่าวอย่างตื่นเต้น
จิรภัทรมองไป แก้มของจิลลากลายเป็นสีแดงระรื่น สีม่วงบนริมฝีปากของเธอก็หายไปทั้งหมดแล้ว
“ช่างมหัศจรรย์ ช่างมหัศจรรย์มาก!”
จิรภัทรกล่าวด้วยความประหลาดใจ สายตาที่มองไปที่รพีพงษ์ มีความชื่นชมและเลื่อมใสศรัทธา!
เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับพวกเขา แต่สำหรับรพีพงษ์แล้วมันง่ายดายมาก
ภายในเวลาไม่ถึงนาที จิลลาก็ฟื้นคืนสติขึ้นมา
เธอเงยหน้าขึ้น และเห็นรพีพงษ์อยู่ข้าง ๆ
เพียงแต่ ท่าทางการกระทำในตอนนี้มันทำให้เธอรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย
เนื่องจากความอ่อนแอทางร่างกายของตนเองก่อนหน้านี้ เพื่อความสะดวกในการดำเนินการ รพีพงษ์ก็เลยใช้แขนของตนเองโอบอีกฝ่ายเบา ๆ
ขณะนี้ จึงดูเหมือนว่ารพีพงษ์กำลังกอดจิลลาจากด้านหลัง
ช่วงเวลายี่สิบปีที่ผ่านมา จิลลาไม่เคยถูกโอบเช่นนี้มาก่อน ทั้งประหม่าและอาย จิลลาไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกประหลาดใจหรือรู้สึกคาดหวัง
“จิลลา ในที่สุดคุณก็ตื่น”
จิรภัทรกล่าวอยู่ด้านข้าง ในฐานะลูกศิษย์ที่รักที่สุดของเขา ขณะนี้จิรภัทรเห็นจิลลาเป็นเช่นนี้ เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก จนน้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตา
“เจ้าสำนัก ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”
จิลลากล่าว “เพียงแต่ ไม่รู้ว่าทำไม ร่างกายของฉันรู้สึกร้อนมาก”
“ร้อนก็ดีแล้ว”
จิรภัทรพยักหน้า แล้วสั่งลูกศิษย์หญิงสองคน“พวกคุณทั้งสองคนช่วยพยุงจิลลาไปที่ห้อง หลังจากถอดเสื้อผ้าแล้วแช่ในน้ำเย็น”
“ค่ะ!”
ลูกศิษย์หญิงสองคนกล่าว
“เจ้าสำนัก ฉันเป็นอะไรไป?”
จิลลาถามด้วยความสงสัย
“คุณรวบรวมพลังพวกจากภายนอกเข้ามาในร่างกาย แล้วยิ่งพลังนี้มาจากจิตวิญญาณเทพที่บริสุทธิ์ของรพีพงษ์ ตอนนี้ร่างกายของคุณยังไม่สามารถปรับตัวเข้ากับมันได้ชั่วคราว ดังนั้นถึงได้เป็นเช่นนี้ แต่ไม่ต้องกังวล แช่ในถังน้ำเย็นสักสองชั่วโมงก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”
จิรภัทรอธิบาย
“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง”
จิลลากัดริมฝีปากตนเอง และมองกลับไปที่รพีพงษ์ และกล่าวเบา ๆ ว่า “พี่รพีพงษ์ ขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไร กลับไปพักผ่อนเถอะ”
รพีพงษ์กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม จากนั้นก็ยืนขึ้น และหันไปเผชิญหน้ากับฐปนีย์กับจั๋วเยว่
“ตอนนี้ พวกคุณควรจะชดใช้สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม!”
หลังจากกล่าวจบ รพีพงษ์เปล่งพลังออกมา ทำให้ใบหน้าของจั๋วเยว่ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก!
