“คุณ…” นรียารู้สึกโกรธ แต่ถูกพชรที่อยู่ด้านข้างดึงไว้
ในวังนี้มีทหารมากถึงสามร้อยกว่าคน อย่าเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง แค่ภาณินโกรธ เกรงว่าวันนี้พวกเขาจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่
ภาณินกล่าวต่อไปว่า “ผมรู้จุดประสงค์การมาที่นี่ของพวกคุณทั้งสามคน พวกคุณมาเพื่อผลเทพ แต่พูดตามตรง พวกคุณก็รู้แล้วว่า อยู่ที่นี่ไม่สามารถใช้พลังเทพใด ๆ ได้ทั้งสิ้น”
รพีพงษ์พยักหน้าอย่างลับ ๆ ดูเหมือนว่าภาณินก็รู้ถึงความมหัศจรรย์ของแดนลับนี้เช่นกัน
“ผลเทพสามารถปรับปรุงพัฒนาผลการฝึกตนให้นักฝึกวิชาอย่างพวกคุณได้ แต่สำหรับพวกเราแล้ว มันมีประโยชน์ไม่มากนัก” ภาณินกล่าว
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว สิ่งที่เจ้าของวังกล่าว ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล
ผลเทพเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับตนเองและพชร แต่สำหรับผู้คนในแดนลับนี้แล้ว มันไม่มีผลอะไรต่อพวกเขาเลย
แดนลับแห่งนี้ปิดผนึกพลังทิพย์และพลังจิตวิญญาณทั้งหมด แม้ว่าทหารแต่ละคนของที่นี่จะสูงใหญ่กำยำ แต่พวกเขาก็ไม่มีผลการฝึกตน
“เมื่อเป็นเช่นนี้ หวังว่าเจ้าสำนักจะสามารถเอาผลเทพออกมาได้” รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ
ภาณินเหลือบมองรพีพงษ์ และกล่าวว่า “การให้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ พวกคุณมากันสามคน แต่ที่นี่มีผลเทพเพียงผลเดียวเท่านั้น ควรจะให้ใครดี?”
“แน่นอนว่าควรให้ผม!”
พชรตอบทันทีโดยไม่คิด ส่วนนรียาเป็นธรรมดาที่จะอยู่ข้างพี่ชายของตนเองอยู่แล้ว
รพีพงษ์ เหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชา แต่ไม่ได้พูดอะไร
ภาณินเกิดความสนใจ เขาดูออกว่า รพีพงษ์ไม่ใช่พวกเดียวกันกับพวกพชร
“ทำไมล่ะ เจ้าหนุ่ม อีกฝ่ายก็พูดแล้ว คุณไม่อยากช่วงชิงหรือ?”
ภาณินกล่าวกับรพีพงษ์
รพีพงษ์ดูสงบ และกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ไม่เป็นไร ต่อให้คุณมอบผลเทพให้พวกเขา สุดท้ายมันก็ตกอยู่ในมือผม”
ประโยคนี้ทำให้พชรรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ไอ้หนู คุณอย่าหยิ่งผยองมาก คุณหมายความว่าพวกเราไม่สามารถเอาชนะคุณได้หรือ? ผมจะบอกคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะพายุทราย คุณตายไปนานแล้ว”
“ใช่แล้ว พี่ของฉันเป็นยอดฝีมือ น้ำหน้าอย่างคุณ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก! อย่าคิดว่าคุณช่วยชีวิตฉันไว้สามครั้ง แล้วฉันก็จะสำนึกบุญคุณ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่” นรียากล่าวเช่นเดียวกัน
พวกเขารู้ดีว่า หากทั้งสองฝ่ายแข่งขันกันด้วยผลการฝึกตน แม้ว่าทั้งสองคนจะประสานกระบี่เข้าด้วยกัน แต่พวกเขาก็จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์
ตอนอยู่ที่บ่อน้ำมังกรผลการฝึกตนของรพีพงษ์ที่แสดงออกมาสูงกว่าพวกเขามาก
แต่ตอนนี้มันต่างกัน ที่นี่ไม่มีระดับของผลการฝึกตน การแข่งขันต้องอาศัยความแข็งแรงเท่านั้น
พชรได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก มีพลังเน่ยจิ้งอยู่เต็มเปี่ยม และหอกวยหลายก็มีเคล็ดลับวิชาศิลปะการต่อสู้มากมาย พชรคิดว่า ไอ้หมอนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตนเองแน่นอน
“คุณขี้เหร่มาก” รพีพงษ์กล่าวเบา ๆ
นรียาตัวแข็งทื่อราวกับหินทันที “คุณ… คุณพูดว่าอะไรน่ะ!”
รพีพงษ์ไม่อยากจะสนใจเธอ แล้วกล่าวกับพชรอีกครั้งว่า “จำไว้ ไม่ช้าก็เร็วผมจะต้องจัดการคุณ”
“คุณ!” พชรกำหมัดไว้แน่ แทบรอไม่ไหวอยากจะต่อสู้กับรพีพงษ์ทันที
รพีพงษ์ไม่เคยเห็นสองคนนี้อยู่ในสายตา
หอกวยหลายแล้วยังไงล่ะ เมธิดาเห็นตนเองยังจะต้องให้เกียรติ ก็แค่ลูกผู้ลากมากดี ยังกล้าหยิ่งผยองกับตนเองอีก!
ภาณินที่อยู่ข้างบนเห็นสถานการณ์ทั้งหมด เขายิ้มและกล่าวว่า “ทั้งสองคนอย่าวู่วาม แม้ผมสัญญาว่าจะให้ผลเทพแก่พวกคุณ แต่ผลเทพก็ไม่ได้อยู่ในตัวผม”
“ห๊ะ?”
พชรรู้สึกมึนงง ชายชราคนนี้ ไม่ได้ล้อเล่นกับพวกเราใช่ไหม
“รบกวนถามเจ้าสำนักว่าผลเทพนั้นอยู่ที่ไหน ผมจะไปหาเอง” รพีพงษ์กล่าว
ภาณินพอใจมากกับท่าทางที่เคารพนอบน้อมของรพีพงษ์
เขายิ้มและกล่าวว่า “ถึงแม้ว่าผลเทพจะไม่อยู่ที่ตัวผม แต่พวกเราเป็นผู้เก็บรักษาไว้”
จากนั้นเขาก็ตบมือและกล่าวว่า “วาว ออกมาเถอะ”
ทันทีที่สิ้นเสียง ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านข้าง
หญิงสาวสวมผ้าคลุมยาวสีขาว มีเสน่ห์เย้ายวนชวนมอง แต่แววตาของเธอดูเศร้าโศก ใบหน้าของเธองดงามราวกับเดินออกมาจากภาพวาด
หญิงสาวมายืนอยู่ข้างภาณิน ยิ้มและกล่าวว่า “วันนี้ วาว มาทักทายแขกผู้มีเกียรติทั้งสามคนที่อยู่ที่นี่”
หญิงสาวเหลือบมองคนทั้งสามที่อยู่ด้านล่าง ทำความเคารพอย่างช้า ๆ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก
ขณะนี้ พชรจ้องตาเขม็ง และอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ
ไม่คิดว่า ในแดนลับนี้จะมีผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้
นรียาที่อยู่ด้านข้างมองผู้หญิงที่อยู่ด้านบนด้วยความเกลียดชัง เปรียบเทียบอยู่ในใจ แต่ยิ่งเธอเปรียบเทียบ ก็ยิ่งพบว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือความสง่างาม ก็อยู่เหนือกว่าตนเองทุกอย่าง
หลังจากนั้น เมื่อเธอเห็นท่าทางการแสดงออกของพชร ความเกลียดชังในหัวใจของเธอก็เพิ่มขึ้นอีก
“พี่ ถ้ามองต่อไปอีก น้ำลายจะไหลออกมาแล้วน่ะ”
นรียากล่าวอย่างเย้ยหยัน พชรถึงรู้ตัวว่าตนเองเสียมารยาท จึงรีบเก็บอาการ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองดูหญิงสาวอีกครั้ง
เมื่อเทียบกับพชร รพีพงษ์นั้นนิ่งสงบกว่ามาก
รพีพงษ์ยอมรับว่า หญิงสาวที่อยู่ด้านบนนั้นสวยมาก แล้วผู้หญิงที่รพีพงษ์เคยพบมีคนใดบ้างที่ไม่สวยล่ะ?
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ากล่าวถึงความสวย อารียาก็สวยไม่แพ้เธอเลย
ดังนั้น รพีพงษ์จึงละสายตาหลังจากมองเพียงแค่แวบเดียว
“รบกวนถามเจ้าสำนักว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ปีนี้อายุเท่าไหร่ ชื่อเสียงเรียงนาม”
พชรถามอย่างอดใจไม่ไหว เหมือนจะรอถามว่าอีกฝ่ายแต่งงานหรือยัง
ภาณินยิ้มและกล่าวว่า “ชื่อวรันธร”
พชรพยักหน้า คิดอยู่ในใจว่า ชายชราคนนี้หน้าตาดูธรรมดา แต่ลูกสาวที่เขาให้กำเนิดนั้นสวยมาก ดูเหมือนว่าแม่ของหญิงสาวคนนี้จะต้องเป็นคนที่สวยมากแน่นอน คนมีเงินก็ดีอย่างนี้นี่เอง!
รพีพงษ์ยังคงนิ่งเงียบ ภาณินแนะนำลูกสาวของตนเองในเวลานี้ จะต้องมีแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นอยู่แน่นอน
ภาณินกล่าวต่อไปว่า “ผลเทพที่พวกคุณต้องการ ลูกสาวของผมเป็นคนดูแลเก็บรักษาไว้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์รู้สึกตกใจ ดวงตาของพชรก็แสดงถึงความตกใจเช่นเดียวกัน
พชรเดินไปข้างหน้า โค้งด้วยความเคารพ จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “น้องวรันธร ไม่ทราบว่าคุณสามารถให้ผลเทพกับผมได้ไหม ถ้าคุณให้ผม ผมจะไม่มีวันลืมคุณไปชั่วชีวิต”
หลังจากได้ยินประโยคนี้ นรียารู้สึกไม่สบอารมณ์ เพียงแค่ไม่กี่นาที ก็เรียกคนอื่นว่าน้องอย่างสนิทสนมแล้ว
ใครจะไปคิดว่า วรันธรกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า “ใครเป็นน้องของคุณ?”
คำพูดเหล่านี้ทำให้พชรตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย แต่เขากลับรู้สึกว่าเสียงของวรันธรนั้นไพเราะมาก
เมื่อเทียบกับเธอ น้องสาวที่อยู่ข้าง ๆ ที่เป็นคนไม่น่าสนใจและไร้รสชาติ
“ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง คุณถึงจะมอบผลเทพให้ผม ได้โปรดชี้แนะด้วย” รพีพงษ์ถามเช่นกัน
ตนเองอยู่ในแดนลับได้เพียงสามวันเท่านั้น รพีพงษ์จะต้องเอาผลเทพมาให้ได้โดยเร็วที่สุด
วรันธรมองไปที่รพีพงษ์ แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กระซิบกับพ่อของตนเอง
ภาณินยิ้มที่มุมปาก “ทุกคนอย่าเห็นเป็นคนนอก ลูกสาวของผมเพิ่งเคยเห็นผู้คนที่มาจากข้างนอก อาจเขินอายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พรุ่งนี้จะจัดให้มีการแข่งขัน คนที่ชนะ นอกจากจะได้รับผลเทพแล้ว ก็จะได้แต่งงานกับลูกสาวของผมด้วย แน่นอน เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวกับการแต่งงานของลูกสาวของผม ถ้าหญิงสาวคนนี้เป็นผู้ชนะ ก็จะได้ผลเทพไปเท่านั้น”
“ประลองยุทธเลือกคู่?” พชรกล่าวโพล่งออกมา ดวงตาของเขาเป็นประกาย
ภาณินพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “พวกคุณสามคนสามารถผ่านบ่อน้ำมังกรจนมาถึงที่นี่ได้ ผลการฝึกตนและทักษะศิลปะการต่อสู้ต้องไม่ธรรมดา ไม่รู้ว่าเรื่องที่ผมพูดมาเมื่อสักครู่ พวกคุณเห็นด้วยหรือไม่”
“เห็นด้วย!”
พชรตกลงทันที โดยไม่ผ่านการคิดไตร่ตรอง สายตาที่พชรมองวรันธรเต็มไปด้วยความปรารถนา ราวกับว่าวรันธรได้กลายเป็นสมบัติของตนเองแล้ว
“พี่!” นรียาโกรธจนหน้าแดง เธอก็ยกมือขึ้นและตบไปที่หน้าของพชรทันที
พชรไม่สนใจเลย ตอนนี้สายตาของเขามีแต่วรันธรเท่านั้น ไม่เหลือพื้นที่ให้น้องสาวเลย
ภาณินถามรพีพงษ์อย่างเคร่งขรึมว่า “เขาไม่คัดค้าน แล้วคุณล่ะ?”
รพีพงษ์ เดินไปข้างหน้าและกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ผมเข้าร่วมการแข่งขันได้ แต่ผมไม่สามารถแต่งงานกับลูกสาวของคุณได้!”
