“ใคร?”
รพีพงษ์ที่อยู่ในห้องตะโกนถาม
แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างนอก ยังคงเคาะประตูเบา ๆ
รพีพงษ์ลุกขึ้นอย่างจำใจ แล้วไปเปิดประตู
หลังจากเห็นนรียาอยู่ที่ประตู รพีพงษ์มองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ระแวง
“นี่มันดึกมากแล้ว คุณมาที่นี่มีธุระอะไร? หรือคุณเข้าผิดห้องหรือเปล่า” รพีพงษ์กล่าว
นรียาสวมเสื้อยืดสีดำที่รัดแน่น และสวมใส่กางเกงยีน รูปร่างของเธอเซ็กซี่ ดวงตาของเธอดูเหมือนจะมีคำพูดมากมาย
เพียงแต่ สายตาของรพีพงษ์ไม่ได้หยุดอยู่ที่เธอนานนัก แต่นรียาก็ไม่สนใจ
เห็นชัดว่าไอ้หมอนี้ตกหลุมรักฉัน แล้วยังจงใจแกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษ สุภาพบุรุษจอมปลอมล่ะสิ!
นรียาคิดเอาเอง พูดจาไพเราะดีกว่าหน้าตาสวย “ฉันไม่ได้เข้าห้องผิด คืนนี้ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาคุณ”
“มาหาผม?”
รพีพงษ์เริ่มสงสัยและกล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “ตอนนี้คุณควรจะอยู่ในห้องของพี่คุณไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมาที่ห้องผมล่ะ?”
“โอ้ อย่าพูดถึงพี่ฉันเลย”
มีความโศกเศร้าอยู่ในแววตาของนรียา ไม่มีความหยิ่งผยองเหมือนก่อน
ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนนิสัยไปแล้วหรือ?
แต่รพีพงษ์ไม่เชื่อ
“วันนี้คุณก็ได้เห็นการแสดงออกของพี่ฉันในห้องโถงแล้ว เขามีรักใหม่และลืมรักเก่าไปแล้ว เขาตกหลุมรักวรันธรลูกสาวของเจ้าสำนักอย่างเห็นได้ชัด” ขณะที่นรียาพูดก็สังเกตการแสดงออกของรพีพงษ์ด้วยความระวัง
แต่น่าเสียดาย ที่รพีพงษ์ยังคงไม่แยแส
“อ้อ” รพีพงษ์ตอบอย่างเย็นชา
นรียา ยังคงไม่ยอมแพ้ และจงใจกล่าวว่า “เมื่อเทียบกับเขา ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าคุณถึงจะเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง คำพูดที่คุณพูดในห้องโถง เป็นคำพูดที่ลูกผู้ชายตัวจริงควรพูด!”
รพีพงษ์ยิ้มอย่างไม่แยแส “ผมแค่พูดตามความคิดของตนเองเท่านั้น ไม่ถือเป็นอะไรได้”
“ใครพูด!”
นรียาใช้พื้นที่และเวลาที่มีให้เกิดประโยชน์ “เมื่อสักครู่ฉันทะเลาะกับพี่อย่างหนัก เมื่อคิดอย่างละเอียดแล้ว ก่อนหน้านั้นฉันเคยทำไม่ดีกับคุณไว้ แต่คุณก็ดีกับฉันมาก ฉันเองเป็นคนที่ผิด”
“เดี๋ยวก่อน!”
รพีพงษ์หยุดอีกฝ่ายไว้ และกล่าวว่า “ผมดีกับคุณ? ผมดีกับคุณยังไง? ทำไมผมถึงไม่รู้ตัวล่ะ?”
“คุณลืมไปแล้วหรือว่า ตอนอยู่ที่บ่อน้ำมังกรคุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้สองครั้ง และต่อมาในห้องโถง คุณยัง…….คุณยังดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขนของคุณอีกด้วย”
ขณะพูด ใบหน้าของนรียาแดงระรื่นขึ้นมาทันที
หลังจากที่รพีพงษ์ได้ยิน เขาก็เข้าใจการแสดงออกของอีกฝ่ายทันที
ที่ผู้หญิงคนนี้มาที่นี่ตอนดึกดื่นเที่ยงคืน เพื่อตอบแทนบุญคุณ?
“คุณคิดมากไปแล้ว มันเป็นแค่การกระทำจากจิตใต้สำนึกของผม ไม่ถึงขั้นว่าผมดีกับคุณ” รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา แล้วปิดประตูห้อง “มันดึกแล้ว ผมต้องการพักผ่อน”
“ช้าก่อน!”
นรียาดันประตูห้องและกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “มีคนกล่าวว่า การกระทำของจิตใต้สำนึกนั้นเป็นตัวแทนของหัวใจ คุณปกป้องฉันจากจิตใต้สำนึก แสดงให้เห็นว่า คุณมีความรู้สึกดี ๆ กับฉัน?”
รพีพงษ์แข็งทื่อราวกับหินทันที อาจกล่าวได้ว่า เริ่มตั้งแต่เห็นนรียาครั้งแรก ตนเองไม่เคยมีความรู้สึกที่ดีแม้สักเล็กน้อยกับผู้หญิงป่าเถื่อนผู้เอาแต่ใจคนนี้เลย
ผู้หญิงคนนี้เอาความมั่นใจมาจากไหน หรือว่า เธอจะมีแผนการอื่น?
รพีพงษ์ไม่ได้คิดอย่างละเอียด แต่กล่าวอย่างเย็นชาอีกครั้งว่า “คุณคิดมากเกินไปแล้ว ผมจะพูดอีกครั้ง ผมไม่มีความรู้สึกพิเศษกับคุณ”
“คุณ……”
แววตาของนรียามีความโกรธเคือง เดิมทีเธอคิดว่า อาศัยความรู้สึกที่รพีพงษ์มีต่อตนเอง จากนั้นก็จงใจเข้าหาอีกฝ่าย แล้วมองหาโอกาสที่จะวางยาพิษลงในน้ำเพื่อให้อีกฝ่ายดื่ม
แต่ว่า ตนเองอยู่ที่ประตูสิบนาทีแล้ว แม้แต่ห้องก็ยังไม่สามารถเข้าไปได้ด้วยซ้ำ
“ฉันรู้ว่าในใจของคุณคงเป็นห่วงเรื่องภรรยา แต่ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเราอยู่นอกบ้าน เรื่องคืนนี้ฉันจะไม่บอกเธอเด็ดขาด ฉันคิดได้แล้วว่า เมื่อเทียบกับพี่ฉัน คุณถึงจะเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง ไม่ว่าจะเป็นความสามารถและผลการฝึกตนคุณเหนือกว่าเขามาก”
รพีพงษ์ยิ้มเยาะเย้ย คนที่ชื่อพชร จะเปรียบเทียบกับตัวเองได้อย่างไร?
“คืนนี้ฉันไม่มีอะไรจะขอ เนื่องจากพี่ของฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันแค่อยากจะนอนอย่างมีความสุขกับคุณสักคืน แม้ว่าคืนนี้ คุณแค่จะคุยกับฉัน ฉันก็พอใจแล้ว” นรียากล่าวอย่างรีบร้อน
“คุยกับคุณเหรอ ขอโทษ ผมอยากนอน?”
รพีพงษ์กล่าวเสียงดังขึ้น
“คุณนี่……”
“ไสหัวออกไป!”
รพีพงษ์เหลืออดเหลือทน ด่าแล้วปิดประตูอย่างแน่นหนา
นรียาที่อยู่นอกประตูสับสนมึนงง เธอนึกไม่ถึงว่า ไม่เพียงแต่ตัวเธอเอง แม้กระทั่งพชรก็เหมือนกัน ที่ประเมินรพีพงษ์ผิดพลาดไปโดยสิ้นเชิง
อีกฝ่ายไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรกับตนเองเลย จากคำพูดและการกระทำของอีกฝ่ายในคืนนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าเขารังเกียจตนเองมาก และไม่อยากจะคุยกับตนเองเลย
“ให้ตายสิ ฉันทำอะไรลงไป!”
ดวงตาของนรียาลุกเป็นไฟ เพื่อให้“แผน”ของคืนนี้ประสบความสำเร็จ เธอถึงกับสวมเสื้อผ้าที่เซ็กซี่เป็นพิเศษ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะน่าขำเป็นอย่างมาก
ตอนนี้ไอ้หมอนั้น คงกำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่แน่นอน
นรียาถือยาพิษสีแดงเข้มอยู่ในมือ และสาบานอยู่ในใจว่า จะต้องสั่งสอนรพีพงษ์ในการแข่งขันของวันพรุ่งนี้!
และเห็นได้ชัดว่าคราวนี้เธอคิดมากอีกเช่นกัน เพราะรพีพงษ์ที่อยู่ในห้องไม่ได้คิดเกี่ยวกับสิ่งที่นรียาทำเมื่อสักครู่เลย
ขณะนี้ เขากำลังนอนอยู่บนเตียง ถือรูปของอารียาและหนูลินไว้ในมือ และในสมองก็มีแต่ภาพของแม่ลูกคู่นี้
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เวลาดึกดื่นเที่ยงคืน
รพีพงษ์รู้สึกว่าความง่วงกำลังมาเยือน และเขากำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้านอน ทันใดนั้น พิณที่ไพเราะก็ดังขึ้นในคืนที่เงียบสงัด
รพีพงษ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เสียงพิณทำให้ความง่วงของเขาหายไป
“ผู้หญิงคนนี้ ไม่จบใช่ไหม!”
รพีพงษ์คิดว่า เป็นแผนของนรียาอีก กำลังจะเปิดประตูออกไปเพื่อถามอีกฝ่าย แต่เมื่อเขาเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ต้องหยุดฝีเท้าไว้
ขณะนี้รพีพงษ์ถูกเสียงพิณที่ไพเราะนี้ดึงดูด และดูเหมือนเสียงพิณนี้มีความโศกเศร้า
รพีพงษ์เปิดหน้าต่าง และตั้งใจฟัง จากเสียงพิณเศร้า ๆ เขาตัดสินว่าผู้เล่นต้องไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนรียาแน่นอน
แล้วจะเป็นใครล่ะ?
รพีพงษ์เกิดความอยากรู้อยากเห็น เพราะว่าตอนนี้เขาไม่รู้สึกง่วงนอนแล้ว ดังนั้นเลยเดินออกไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเดินออกจากห้อง แล้วเดินตามเสียงพิณ รพีพงษ์เดินมาถึงห้องใต้หลังคาที่อยู่สามชั้นอย่างรวดเร็ว
เมื่อมองขึ้นไป รพีพงษ์ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนเล่นพิณอยู่ริมขอบหน้าต่างพร้อมกับแสงไฟสลัวบนชั้นสามในขณะนั้น
และดูจากเงา รพีพงษ์รู้ได้อย่างรวดเร็วว่า คนที่เล่นพิณอยู่ คือวรันธรลูกสาวของภาณิน!
ขณะนี้เอง ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากระยะไกล
รพีพงษ์จึงไปหลบซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆ ปรากฏว่าเป็นทหารที่ลาดตระเวนในเวลากลางคืน
หลังจากที่ทหารไปแล้ว รพีพงษ์ก็เดินออกไปอีกครั้ง
เสียงเพลงยังคงโศกเศร้าเช่นเดิม รพีพงษ์เป็นคนที่เชี่ยวชาญทุกอย่าง ตั้งแต่ พิณ หมากรุก การเขียนอักษรและพู่กันจีน และเขาสามารถเข้าใจความรู้สึกของวรันธรผ่านเพลงนี้ได้ เขาเหม่อลอยเล็กน้อยอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ขณะที่รพีพงษ์กำลังเคลิบเคลิ้ม ดนตรีก็หยุดลง
วรันธรที่อยู่ในห้องใต้หลังคา เอนกายเพื่อเตรียมปิดหน้าต่าง
ทันใดนั้น เธอเห็นว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ชั้นล่าง แม้ว่ากลางคืนจะมองเห็นไม่ชัด แต่วรันธรก็ตัดสินจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ ชายผู้นี้ไม่ใช่ทหารที่ลาดตระเวนในวังอย่างแน่นอน
“ใคร ใครอยู่ข้างล่าง?”
วรันธรตะโกนด้วยความประหม่า
รพีพงษ์เงยหน้าขึ้น แล้วทั้งสองก็สบตากันพอดี
“คุณเอง?” แก้มขาวนวลของวรันธรก็แดงระรื่นขึ้นมาทันที
รพีพงษ์ฟังเสียงพิณของคนอื่นแล้วถูกจับได้ เขาจึงยืนขึ้นและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ต้องขออภัย ผมถูกเสียงพิณของคุณหนูดึงดูด หากรบกวนคุณ ต้องขออภัยด้วย”
วรันธรมองไปที่รพีพงษ์ แต่ไม่ได้พูดอะไร และปิดหน้าต่างทันที รพีพงษ์ยักไหล่โดยไม่แยแส
แต่ว่า ในขณะที่เขากำลังจะเดินจากไป ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินอยู่ข้างหลัง
รพีพงษ์หันไปมอง เห็นวรันธรเดินลงมาจากห้องใต้หลังคา สีหน้าเธอดูตื่นตระหนก และมีท่าทางที่กังวลมาก
“คุณมาทางนี้!”
วรันธรกวักมือเรียกรพีพงษ์ และมองซ้ายมองขวาโดยไม่รู้ตัว
