เขาเขย่งเท้ากระโดดเบา ๆ แล้วเตะไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย
นิ้วทั้งห้าของทหารหัก ทำให้สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ แต่ทันทีที่เขายกศีรษะขึ้น เขาก็เห็นเท้าเตะมา จึงรีบเอามืออีกมือหนึ่งขวางไว้บริเวณหน้าอก
แต่ว่า เขาจะสามารถต้านทานพลังเน่ยจิ้งได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น พชรต้องการแสดงฝีมือต่อหน้าวรันธร การเตะครั้งนี้จึงไม่ออมแรงสักนิด
ทหารถูกเตะออกไปสิบเมตร และเลือดสด ๆ ก็พ่นออกมาจากปาก
พริบตาเดียว พชรก็มายืนอยู่ข้างหน้าของอีกฝ่าย จากนั้นก็จับอีกฝ่ายด้วยมือเดียว และชกไปที่หน้าอีกฝ่ายด้วยมืออีกข้าง!
“เอาล่ะ!”
เสียงของภาณินหยุดพชรทันเวลา
พชรยิ้มอย่างดูถูก “เจ้าสำนัก รอบนี้คนที่ชนะน่าจะเป็นผม”
ภาณินพยักหน้า “ถ้าผมเดาไม่ผิด นอกจากผลการฝึกตนแล้ว ทักษะฝีมือของคุณก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน ทหารของผมแพ้แล้ว โปรดไว้ชีวิตเขา”
“ในเมื่อเจ้าสำนักขอ ผมก็ปล่อยเขาได้”
พชรกล่าวอย่างไม่แยแส และหันไปมองสนามประลองอีกด้านหนึ่ง
ตอนนี้ถึงคิวรพีพงษ์ คู่ต่อสู้ของเขาก็เป็นทหารเช่นกัน
“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมหรอก ลงไปเถอะ” รพีพงษ์กล่าวเบา ๆ
หลังจากฟังแล้ว ทหารคนนี้ไม่มีการตอบสนองใด ๆ
ด้วยความเป็นมืออาชีพ ทหารคนนี้จะรุดไปข้างหน้าไปอย่างกล้าหาญ แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้แบบไหน เพราะเขาไม่เคยกลัวการต่อสู้เลย
ทหารใช้สองมือตั้งท่าต่อสู้ แล้วก็พุ่งไปที่รพีพงษ์ทันที
รพีพงษ์ยืนนิ่งอยู่กับที่ ด้วยดวงตาที่สงบ
บนอัฒจันทร์ วรันธรรู้สึกตึงเครียดและว้าวุ่นใจ การเผชิญหน้ากับการโจมตีเช่นนี้ แต่ทำไมรพีพงษ์กลับไม่ไม่สะทกสะท้านเลย?
ภาณินก็สงสัยอยู่ในใจ หรือไอ้หมอนี้ ไม่รู้ทักษะการต่อสู้ หรืออีกนัยหนึ่งคือเขานั้นเก่งมาก
ทหารคนนี้เก่งที่สุดในบรรดาลูกน้องของตนเอง เมื่อเผชิญกับการจู่โจมเช่นนี้ แต่รพีพงษ์ไม่มีการตอบสนองใด ๆ กลับมีรอยยิ้มที่มุมปาก
วินาทีต่อมา มีร่างหนึ่งกระเด็นออกไป แต่ร่างที่กระเด็นออกไปไม่ใช่รพีพงษ์
ร่างของทหารล้มลงกับพื้นอย่างแรง ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารพีพงษ์เคลื่อนไหวยังไง แค่รู้สึกว่าแรงมหาศาลกระแทกที่หน้าอก และตนเองก็กระเด็นออกไปทันที
บนอัฒจันทร์ ภาณินและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง
ดูเหมือนว่าความคิดก่อนหน้านั้นของตนเองจะผิด ความสามารถของรพีพงษ์ไม่ธรรมดา พลังทางกายของเขา ช่างน่ากลัวเหลือเกิน
วรันธรแอบโล่งใจ ทักษะฝีมือของรพีพงษ์เช่นนี้ แม้แต่พชรก็ไม่สามารถทำได้
“วาว ถ้าไม่มีเหตุบังเอิญ เขาน่าจะชนะการแข่งขันในครั้งนี้ เป็นยังไง ลูกพอใจไหม?” ภาณินกล่าวกับวรันธร
วรันธรกัดริมฝีปาก แต่สายตากลับจ้องไปที่สนามประลองอีกด้านหนึ่ง
สนามประลองอีกด้านหนึ่ง ตอนนี้ณรงค์ก็ต่อสู้กับทหารเช่นกัน
ทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสองคน ทำให้ดวงตาของวรันธรสั่นเทา
“วาว ลูกเป็นอะไร พ่อกำลังพูดกับลูกอยู่”
“พ่อ ฉัน…..” ท่าทางของวรันธรดูกังวล
ภาณินยิ้มและกล่าวว่า “การแข่งขันครั้งนี้ยอดเยี่ยมมาก แต่ในความยอดเยี่ยมก็มีความโหดร้าย มันเป็นการทำให้ลูกลำบากใจที่ต้องมาดูการแข่งขันสดในครั้งนี้”
“ไม่เป็นไร พ่อ เมื่อกี้พ่อถามฉันว่าอะไรนะ?” วรันธรถาม
“พ่อบอกว่า ให้ลูกแต่งงานกับเขา ลูกเต็มใจไหม?” ภาณินชี้ไปที่รพีพงษ์ที่กำลังเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ครั้งที่สองในสนาม
“เขา?” วรันธรกัดริมฝีปาก และกล่าวเบา ๆ “รอจนกว่าการแข่งขันสิ้นสุด ก็ยังไม่สาย”
ภาณินยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร
การแข่งขันรอบที่สองกำลังจะเริ่มขึ้น เมื่อเทียบกับทหารก่อนหน้านั้น คนที่รพีพงษ์เผชิญหน้าในครั้งนี้แข็งแกร่งกว่ามาก
เพราะว่าอีกฝ่ายมีรูปร่างที่แข็งแรง และร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมันทำให้แข็งแกร่งมากขึ้น
แต่ถึงกระนั้น รพีพงษ์ก็ล้มเขาด้วยหมัดเดียว ทำให้การต่อสู้ปกติกินเวลาแค่ประมาณห้าวินาที
รพีพงษ์มีร่างกายที่แข็งแกร่งมาก แม้แต่คนของทวีปโอชวินก็ละโมบอยากได้ร่างกายของเขา อยู่ที่นี่รพีพงษ์สามารถมองข้ามทุกคนได้
อีกด้านหนึ่ง พชรที่คล่องแคล่วหมุนตัวหลีกเลี่ยงการโจมตี เมื่ออยู่ต่อหน้าวรันธร เขาแทบรอไม่ไหวที่จะแสดงทุกกระบวนท่าของตนเองออกมา
การเคลื่อนไหวทั้งหมดนั้นงามสง่า และอีกหนึ่งนาทีต่อมา คู่ต่อสู้ของเขาก็ล้มลงบนพื้น
ภาณินกล่าวเบา ๆ “คนนี้ฝีมือก็ไม่เลวเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าจะสวยแต่รูปจูบไม่หอม ไม่รู้ว่าตอนที่แข่งขันสองคนสุดท้าย เขาจะทนได้นานแค่ไหน”
เนื่องจากพชรและรพีพงษ์ถูกแยกแข่งขัน สถานที่ของทั้งสองก็ห่างกัน ดังนั้นพชรไม่ได้สังเกตการเคลื่อนไหวของรพีพงษ์
ถ้าเขารู้ว่า รพีพงษ์จบการต่อสู้ด้วยการชกเพียงหมัดเดียว ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร
เมื่อเทียบกับพชรแล้วนรียาจะเหนื่อยกว่า
ชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมีความสูงมากกว่า 1.9 เมตร และมีพละกำลังที่น่าอัศจรรย์
ทันทีที่เขาเข้ามา เขาก็แสดงท่าทางก้าวร้าว
ทุกหมัดที่ปล่อยออกมา ก็จะมีเสียงเหมือนลม
นรียารู้สึกว่า ถ้ากล่าวถึงความแข็งแกร่ง ผู้ชายคนนี้เกือบจะถึงขีดจำกัดของมนุษย์แล้ว
แต่ว่า นรียาที่อยู่ในระดับแดนดั่งเทพ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่เธอก็มีพลังเน่ยจิ้ง
เมื่อมีพลังเน่ยจิ้ง ทำให้เธอแข็งแกร่งมากกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
ทหารปล่อยหมัดออกมา นรียาหลบได้อย่างคล่องแคล่ว และหลังจากนั้น ชายร่างสูงใหญ่กำยำก็สะบัดมีดแล้วก็พุ่งออกมา
นรียาเขย่งเท้า แล้วกระโดดขึ้นไป หลังจากนั้น เธอพุ่งจากบนลงมาแล้วตบไปที่อีกฝ่าย
อีกฝ่ายรีบใช้มีดยาวต้านรับ
นรียาคว้าด้ามมีดไว้ เธอต่อสู้กับมีดด้วยมือเปล่า และออกแรงเพียงเล็กน้อย เธอก็แย่งมีดยาวของคู่ต่อสู้ได้ทันที จากนั้นก็โยนมันทิ้งไป
ทหารรู้สึกประหลาดใจที่อาวุธของตนเองถูกแย่งไป ซึ่งเป็นเรื่องน่าละอายสำหรับเขา
“แค่อาวุธ ฉันก็มี”
ขณะพูด นรียาก็หยิบกริชจากเอว และแทงไปที่อีกฝ่ายทันที
ชายร่างใหญ่กำยำถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว นรียาแทงต่อเนื่องไปสิบกว่าครั้ง ชั่วขณะหนึ่งทหารรู้สึกว่าอันตรายอยู่รอบตัว
เวลานี้ อีกฝ่ายตระหนักแล้วว่าฝีมือตนเองต่างกับเธอมาก และตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเลย
เขาจึงกล่าวว่า “ผมยอมแพ้”
อย่างไรก็ตาม นรียาที่กำลังมีอารมณ์ฮึกเหิม ดังนั้นเธอจึงไม่ปล่อยอีกฝ่ายไปอย่างง่าย ๆ
อีกอย่างอารมณ์ที่โกรธรพีพงษ์เมื่อคืนยังค้างอยู่ในใจ และตอนนี้อยากระบายออกมาพอดี
“อยากยอมแพ้? ฉันเกรงว่าจะยังไม่ถึงเวลา”
นรียากล่าวเบา ๆ จากนั้นยื่นเท้าออกไปเหยียบอีกฝ่ายไว้ ขณะที่อีกฝ่ายก้มหัวลง นรียาก็ยกเท้าขึ้นมา ทำให้หัวเข่าของเธอกดลงบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง
ชั่วขณะหนึ่ง เลือดไหลออกมาจากจมูก ชายร่างใหญ่กำยำก็เอนหลังล้มลงกับพื้น และลุกขึ้นไม่ได้อีกต่อไป
นรียาเดินไปข้างหน้า แล้วใช้เท้าเหยียบหน้าอีกฝ่ายไว้ และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ ถึงจะเป็นเวลาที่คุณจะยอมแพ้”
อัฒจันทร์ ใบหน้าของภาณินเคร่งขรึม เขาไม่คิดว่าสาวงามคนนี้จะโหดเหี้ยมได้ถึงขนาดนี้
การประลองของณรงค์ก็จบลง ตอนนี้เหลือสี่คนสุดท้ายแล้ว
รพีพงษ์ พชร และนรียา บวกกับณรงค์ สี่คนนี้คือคนที่จะแข่งขันกันเพื่อชิงแชมป์ในครั้งนี้
“คนที่สามารถผ่านบ่อน้ำมังกรได้ ความสามารถนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ” ภาณินกล่าว จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและมองดูคนทั้งสี่ที่อยู่ด้านล่าง
“ยินดีกับพวกคุณด้วย ตอนนี้ให้พวกคุณแบ่งเป็นสองคู่ เพื่อตัดสินการต่อสู้ครั้งสุดท้าย”
ทั้งสี่คนพยักหน้า พชรพูดกับรพีพงษ์ว่า “ไม่คิดว่า คุณสามารถยืนหยัดได้จนถึงตอนนี้ คุณรีบอธิษฐานว่ารอบหน้าอย่าให้เจอผม”
รพีพงษ์กล่าวเบา ๆว่า “แรงจูงใจเดียวที่ผมเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ คือจัดการคุณอย่างสาสม”
“ฮึ่ม รอดูกันต่อไป” พชรกล่าวอย่างดูถูก
คนทั้งสี่จับฉลากใหม่อีกครั้ง และรพีพงษ์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่ตนเองและณรงค์อยู่ในกลุ่มเดียวกัน ส่วนพชรกับนรียาอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง
ผลลัพธ์นี้ทำให้วรันธรที่อยู่บนอัฒจันทร์รู้สึกกังวล สายตาของเธอจับจ้องไปที่ณรงค์และรพีพงษ์
ภาณินมองลูกสาวที่อยู่ข้างๆ ทำให้เขาค่อนข้างแน่ใจ ดูเหมือนว่าลูกสาวของตนเองจะมีความรู้สึกที่ดีต่อรพีพงษ์ มิเช่นนั้น เธอคงจะไม่กังวลเช่นนี้
“วางใจเถอะ เขาต้องชนะแน่นอน ณรงค์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา” ภาณินกล่าว
วรันธรพยัก แท้จริงแล้วในใจของเธอไม่ได้คิดเช่นนั้น
หลังจากผลจับฉลากออกมา พชรก็หัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าคุณจะโชคดี แต่ถึงแม้คุณจะเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ ผมก็ยังเอาชนะคุณได้”
หลังจากที่รพีพงษ์ฟังแล้ว ไม่ได้พูดอะไร บทสนทนากับวรันธรในห้องใต้หลังคาเมื่อคืนนี้ค่อย ๆ ปรากฏชัดเจนขึ้นมา
อักษรสองตัวที่สลักบนดาบเล็กนั้น คือชื่อณรงค์ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้ของตนเองในรอบรองชนะเลิศครั้งนี้
ชายในดวงใจของวรันธร ก็คือคนที่เป็นหัวหน้าทหารที่เงียบและเย็นชาตลอดเวลา
“ถ้าหากตนเองจงใจแพ้ ต่อให้ณรงค์เข้ารอบชิงชนะเลิศ เกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพชร สุดท้ายเป็นการยกผลประโยชน์ให้พชรเปล่า ๆ”
รพีพงษ์คิดอยู่ในใจ กำลังลังเลและตัดสินใจไม่ได้
ขณะนี้เอง บนสนามถัดไป นรียาเดินไปข้างหน้าสองก้าว และกล่าวกับภาณินว่า “เจ้าสำนัก ฉันขอสละสิทธิ์ในรอบรองชนะเลิศ!”
