หงส์ค่อย ๆ เดินไปที่ด้านข้างของรพีพงษ์ ดวงตาของเธอดูเคร่งขรึมเล็กน้อย
รพีพงษ์เป็นคนที่ไม่สามารถคาดเดาไม่ได้จริง ๆ ตนเองยิ่งเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าเขามีพลังมากขึ้นเท่านั้น
การโจมตีเมื่อสักครู่ หงส์ใช้พลังเกือบทั้งหมด แต่สำหรับรพีพงษ์ดูเหมือนไม่สะทกสะท้านแม้สักนิดเลย
ธีรพัฒน์และธัชธรรมยิ้ม และเดินมาหาพวกเขาทั้งสองคน
“หงส์ ไม่เลวนี่? ถ้าใช้กระบวนท่านี้ เกรงว่าทุกคนที่อยู่ในระดับแดนดั่งเทพก็รับมือหนักเอาการน่ะ” ธัชธรรมกล่าว
หงส์ไม่ได้กล่าวอะไร ตอนนี้เธออายุ 30 ปี ผลการฝึกตนของเธอทิ้งห่างคนอายุรุ่นเดียวกัน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับรพีพงษ์ที่อายุน้อยกว่าเธอ ความแข็งแกร่างของเธอห่างกับเขาค่อนข้างมาก
“ท่านธัชธรรม ท่านผู้อาวุโสธีรพัฒน์ ต่อไปฉันจะฝึกอย่างหนักแน่นอน และพยายามพัฒนาระดับผลการฝึกตน” หงส์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ปรากฏความพึงพอใจอยู่ในสายตาของรพีพงษ์ ไม่เพียงแต่พอใจทัศนคติของหงส์ แต่ยังรวมไปถึงคาถาคำสิบที่จอมมารชูร่าเทพสืบทอดไว้ด้วย
“เจ้าสำนัก มังกรและคนอื่น ๆ กลับมาถึงแล้ว พวกเขากำลังรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่” หงส์กล่าว
ท่าทางของรพีพงษ์นิ่งสงบ “เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ”
ในห้องโถงใหญ่ ทุกคนรออยู่สักครู่ใหญ่แล้ว
หลังจากที่พวกรพีพงษ์ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องโถง ทุกคนรู้สึกได้ว่าบรรยากาศในห้องโถงดูเปลี่ยนไป
พวกเขาเหล่านี้คือยอดฝีมือสามอันดับแรกของจีนในปัจจุบัน ซึ่งขณะนี้ได้รวมตัวกันอยู่ในกลุ่มสิงโต
รพีพงษ์นั่งบนที่นั่งหลัก มองลงมาข้างล่าง
“เจ้าสำนัก พวกเราเดินทางไปทั่วประเทศจีนในช่วงสิบวันที่ผ่านมา และพวกเราได้จับคนที่มีรายชื่ออยู่ในอันดับรางวัลนำจับมา 13 คน กำลังรออยู่ข้างนอก”
มังกรก้าวไปข้างหน้าและกล่าว
รพีพงษ์ไม่ได้กล่าวอะไร แต่เขารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
ประเทศจีนมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ และ13 คนที่มีรายชื่ออยู่ในอันดับรางวัลนำจับกระจัดกระจายไปทุกที่ สำหรับคนธรรมดา ใช้เวลาสิบวันอาจไม่สามารถเดินไปทั่วประเทศจีนได้ นับประสาอะไรกับการเดินไปในแต่ละที่เพื่อจับคนเหล่านี้มา
นี่เป็นเพราะความสามารถที่โดดเด่นของพวกมังกรและเครือข่ายข้อมูลอันทรงพลังของกลุ่มสิงโต
เครือข่ายข้อมูลดังกล่าวสามารถค้นหาบุคคลเหล่านี้ที่มีรายชื่ออยู่ในอันดับรางวัลนำจับได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ เพื่อไม่ให้พวกมังกรล้มเหลวกลับมา
“ทุกคนไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?” รพีพงษ์ถาม นี่เป็นความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของเขาในขณะนี้
การต่อสู้กับทวีปโอชวินกำลังใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้นตนเองจะไม่ทำให้คนน้อยลงไปอีกหรือได้รับบาดเจ็บอีก
“เจ้าสำนักไม่ต้องเป็นห่วง ด้วยวิชาแอสโตรแลบที่คุณถ่ายทอดให้พวกเรา ทำให้คนเหล่านี้ไม่สามารถต้านทานพวกเราได้นาน” มังกรกล่าว
“ดีมาก”
รพีพงษ์จึงรู้สึกวางใจ และใช้สายตาส่งสัญญาณ
มังกรเข้าใจความคิดของเขา จากนั้นก็ตะโกนว่า “นำคนเข้ามา!”
จากนั้น กลุ่มสิงโตที่เหลือจึงพาคนที่มีรายชื่ออยู่ในอันดับรางวัลนำจับ13 คน เข้ามาในห้องโถง
รพีพงษ์กวาดสายตาไป และรัศมีอันทรงพลังก็ปราบปรามผู้ร้ายทั้ง 13 คนทันที
พวกเขาทุกคนก้มหน้าลง และพวกเขาไม่กล้าที่จะสบตารพีพงษ์เลย
แน่นอน คนเหล่านี้ส่วนใหญ่รู้จักรพีพงษ์ นายน้อยตระกูลลัดดาวัลย์ แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขารู้สึกค่อนข้างแปลกใจก็คือ ทำไมรพีพงษ์ถึงได้ปรากฏตัวอยู่ในกลุ่มสิงโต และสิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือรพีพงษ์นั่งอยู่ในตำแหน่งสูงสุด
“ปลดโซ่”
รพีพงษ์กล่าว
ตอนที่คนเหล่านี้ถูกพามาที่นี่ พวกเขาทั้งหมดถูกกลุ่มสิงโตมัดด้วยโซ่สเตนเลส
มังกรและคนอื่น ๆ ไม่ลังเล เพราะมียอดฝีมือสามอันดับแรกอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเหิมเกริม
เมื่อโซ่ถูกปลดล็อก คนเหล่านี้ก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
“ผมถามพวกคุณ คุณรู้ไหมว่าทำไมถึงได้พาพวกคุณมาที่นี่” รพีพงษ์กล่าวถาม
ชายคนหนึ่งที่ตาเหมือนหนูกล่าวว่า “มันน่าจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านั้นผมฆ่าคนธรรมดาไปหลายคน มิเช่นนั้น คนของกลุ่มสิงโตคงจะไม่จับผม”
รพีพงษ์ไม่ได้กล่าวอะไร คนเหล่านี้มีรายชื่ออยู่ในอันดับรางวัลนำจับได้ จะต้องเป็นคนที่ชั่วร้าย
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้จำเป็นต้องใช้คน รพีพงษ์ฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้ทันที
“พูดตามตรง อีกไม่นาน จะมีคนที่แข็งแกร่งบุกโจมตีโลก และจุดแรกที่พวกเขาจะโจมตีคือที่นี่ ดังนั้นผมจึงต้องการใช้พวกคุณ………”
ไม่รอให้รพีพงษ์พูดจบ คนที่อยู่ข้างล่างก็กล่าวว่า “ประมุขรพีโปรดวางใจได้ เพียงแค่คุณไม่ฆ่าผม จะให้ผมทำอะไรก็ได้!”
รพีพงษ์ยิ้มอย่างเย็นชา เป็นธรรมดาที่จะไม่ไว้ใจกับสิ่งที่พวกเขาพูด
ประสบการณ์หลายปีสอนรพีพงษ์ว่า คนสิบสามคนเหล่านี้ เปลี่ยนอารมณ์เร็วกว่าเปลี่ยนพลิกหนังสือเสียอีก ดังนั้นคำพูดของพวกเขาเป็นสิ่งที่ไว้ใจไม่ได้มากที่สุด
แน่นอน ไม่นานก็มีหลายคนพูดแบบเดียวกัน เช่น จะบุกน้ำลุยไฟโดยไม่ลังเล
รพีพงษ์ทำเหมือนฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา หลังจากนั้น เขากล่าวอย่างเย็นชา “พวกคุณ พูดจบหรือยัง?”
ประโยคนี้ ทำให้ห้องโถงเงียบลงทันที
รพีพงษ์ยืนขึ้นแล้วมองทั้งสิบสามคน “พูดตามตรง ผมไม่มั่นใจในสิ่งที่พวกคุณพูด แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่กลุ่มสิงโตของพวกเราต้องการใช้กำลังคน และอีกอย่างพวกคุณเป็นนักฝึกวิชาด้วย ดังนั้นพวกคุณยังมีประโยชน์ แต่เพื่อแสดงความจริงใจของพวกคุณ ผมมีบางสิ่งที่ต้องการให้พวกคุณทำ”
“เรื่องอะไร?”
หนึ่งในนั้นถาม
รพีพงษ์ขยิบตา หงส์ที่ด้านข้างหันไปหยิบถาดไม้ซึ่งวางเม็ดยาสีดำไว้สิบสามเม็ด
“มันคือ…….” คนเหล่านี้งุนงง
“นี่คือยาเม็ด?”
“จริงเหรอ? ได้ยินมาว่ายาเม็ดสามารถช่วยผู้คนพัฒนาผลการฝึกตน ยาที่สมาคมการเล่นแร่แปรธาตุขายมีราคาแพงมาก ผมเพิ่งซื้อมาหนึ่งเม็ดในราคาที่สูงมาก”
“ประมุขรพีก็คือประมุขรพี สามารถนำออกมาทีเดียวสิบสามเม็ดได้ ช่างรวยจริง ๆ!”
“ใช่ ด้วยยาเม็ดนี้ ไม่ว่าใครจะบุกมา ก็ฆ่าพวกมันให้หมดได้!”
……
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อยและมองไปที่ฝูงชนและกล่าวว่า “พวกคุณคิดผิดแล้ว นี่คือยาที่มีพิษ”
“อะไรนะ? ยาพิษ?”
หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็ตกใจและแสดงสีหน้าหวาดกลัว
หลายคนถึงกับคิดที่จะหลบหนี แต่ทันทีที่พวกเขาหันไปมอง พวกเขาก็เห็นว่าประตูของห้องโถงใหญ่ถูกปิดแล้ว
และที่นี่ ในบรรดาผู้คนหลายสิบคนในกลุ่มสิงโต ผู้ที่ระดับต่ำที่สุดก็อยู่ในระดับแดนปรมาจารย์แล้ว และผู้ที่ระดับสูงสุดก็อยู่ที่ระดับแดนเทพแล้ว! .
พวกเขาไม่มีทางหนีรอดได้
“วางใจได้ หลังจากกินยาพิษนี้เข้าไปแล้วจะไม่ตายทันที ในทางกลับกัน แค่พวกคุณทำงานให้กลุ่มสิงโตด้วยความจริงใจ หลังจากต่อต้านศัตรูที่มาจากต่างแดนสิ้นสุดลงแล้ว ผมจะช่วยพวกคุณถอนพิษ และผมสัญญากับพวกคุณว่า เมื่อถึงเวลานั้น ผมยินดีที่จะให้ยาเม็ดจริง ๆให้พวกคุณคนละเม็ด และมันก็เป็นยาชั้นเลิศ!” รพีพงษ์กล่าว
“ยาชั้นเลิศ?”
หลังจากที่คนเหล่านี้ฟังแล้ว พวกเขาก็ความกระตือรือร้นเอาจริงเอาจัง
พวกเขาอยู่ในโลกนี้มานานแล้ว และพวกเขาก็รู้ดีว่ายาชั้นเลิศหมายถึงอะไร
สิ่งที่ทำให้พวกเขามั่นใจยิ่งขึ้นก็คือ ประโยคนี้ถูกพูดโดยตระกูลใหญ่ของชาวจีน นายน้อยตระกูลลัดดาวัลย์เป็นคนพูดออกมา และมันจะเป็นเรื่องจริงที่เชื่อถือได้
“เอาล่ะ อย่างไรเสียก็ต้องตาย ผมจะกินก่อน”
ชายที่รูปร่างสูงใหญ่เทอะทะก้าวไปข้างหน้าสองก้าว หยิบยาแล้วกลืนลงทันทีโดยไม่คิดไตร่ตรอง
ทุกคนมองไปที่ชายผู้นั้น ขณะเดียวกัน ชายร่างใหญ่คนนี้ก็รู้สึกประหม่าเช่นกัน
แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที เขาไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใด ๆ เป็นตามที่รพีพงษ์กล่าวไว้ พิษนี้จะไม่ทำให้เสียชีวิตในทันที
“จะกินยาพิษหรือจะถูกฆ่าตายทันที พวกคุณก็เลือกเอาเอง” รพีพงษ์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ทุกคนขมวดคิ้ว คนที่ตาเหมือนหนูเป็นผู้นำแล้วกล่าวว่า “พี่น้องทั้งหลาย พวกเราฟังตามคำสั่งของประมุขรพีกันเถอะ เมื่อถูกคนในกลุ่มสิงโตจับได้ เดิมก็ได้เตรียมใจไว้ว่าต้องตายแน่นอน ตอนนี้พวกเขาให้ทางรอดแก่พวกเรา ทำไมพวกเราจะไม่เอาล่ะ”
เมื่อทุกคนลองคิดไตร่ตรอง สิ่งที่เขาพูดก็สมเหตุสมผล จากนั้นพวกเขาก้าวไปข้างหน้า และกลืนยาพิษเข้าไปทีล่ะคน
“ประมุขรพี คุณได้สัญญาไว้แล้วน่ะ เมื่อเรื่องจบลงแล้ว อย่าลืมให้ยาชั้นเลิศแก่พวกเราด้วย” คนหนึ่งพูดกับรพีพงษ์
รพีพงษ์พยักหน้า “วางใจได้ ผมพูดคำไหนคำนั้น”
คนเหล่านี้รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่รพีพงษ์และคนรอบข้างรู้อยู่ดีว่า หลังจากการต่อสู้กับทวีปโอชวิน จะมีสักกี่คนที่สามารถมีชีวิตรอดได้
