รพีพงษ์และคนอื่น ๆ รีบขึ้นไปบนยอดเขาอีกลูกหนึ่งที่อยู่บนเทือกเขาคุนหลุน
ที่นี่ มีคลื่นระลอกอยู่อากาศเช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับช่องทางเดินที่รพีพงษ์และธีรพัฒน์ปกปักรักษานั้น ช่องทางเดินนี้มีขนาดเล็กกว่ามาก
หากไม่ใช่ในช่วงหลายวันมานี้ รพีพงษ์กำชับว่าให้กลุ่มสิงโตจับตาดูช่องทางเดินนี้ พวกเขาคงละเลยช่องทางเดินเล็ก ๆ นี้
เมื่อรพีพงษ์และคนอื่น ๆ มาถึงที่นี่ พวกเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีอันทรงพลังที่เข้าใกล้ตนเองได้อย่างชัดเจน
“ท่านผู้อาวุโส ทำไมผนึกบนช่องทางเดินนี้ถึงใช้ไม่ได้ผล?” รพีพงษ์ขมวดคิ้วและถาม
ธีรพัฒน์ขมวดคิ้วและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เทือกเขาคุนหลุน มีเพียงแปดช่องทางเล็กใหญ่ที่เชื่อมต่อกับทวีปโอชวิน แต่ว่า สองร้อยกว่าปีมานี้ ทำไมทวีปโอชวินถึงไม่อยากเปิดช่องทางเดินของตนเองขึ้นมาล่ะ?”
“อะไรนะ? คุณหมายความว่า ช่องทางเดินเล็ก ๆ นี้พวกเขาเป็นคนเปิดด้วยตนเองเหรอ?” รพีพงษ์กล่าวด้วยความประหลาดใจ
ธีรพัฒน์พยักหน้า “เพียงแต่ การเปิดช่องทางเดินนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย การที่จะเปิดช่องทางเดินเล็ก ๆช่องนี้ อาจต้องใช้เวลาเกือบสองร้อยปี”
รพีพงษ์แสดงท่าทางเข้าใจ ซึ่งอธิบายได้ว่าผู้คนในทวีปโอชวินไม่ได้สร้างช่องขนาดใหญ่ด้วยตนเอง นี่คือเหตุผลที่พวกเขาโจมตีผนึกบนช่องขนาดใหญ่นั้น
อย่างไรเสีย ช่องทางเดินเล็ก ๆ นี้ก็ใช้เวลาสองร้อยปี และหากเป็นเหมือนช่องทางเดินใหญ่ในวันนั้น เกรงว่าจะเสร็จก็ต้องใช้เวลาเป็นพันปี
จากการคำนวณนี้ การใช้เวลาเช่นนี้ทำให้ทวีปโอชวินรู้สึกไม่คุ้มค่า
“พูดอีกอย่างก็คือ ตอนนี้ไม่มีผนึกอยู่บนช่องทางเดินนี้แล้ว?” รพีพงษ์กล่าว
“ถูกต้อง นี่ก็คือเหตุผลที่พวกเขาสามารถมาหาพวกเราโดยผ่านช่องทางเดินช่องนี้ อันที่จริง นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้ว่ามีช่องทางเดินช่องนี้อยู่ เรื่องที่ผู้คนในทวีปโอชวิน ทำนั้นมิดชิดไม่มีช่องโหว่และไม่สามารถคาดเดาได้จริง ๆ!”
ธีรพัฒน์มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“อาจารย์”
ธัชธรรมก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “งั้นพวกเราสองคนรวมพลัง ปิดผนึกช่องทางเดินนี้ดีไหม!”
“ผมขอร่วมด้วย”
รพีพงษ์เดินมาอยู่ตรงหน้าช่องทางเดิน จากนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา
ตอนนี้แน่นอนแล้วว่า มีคนของทวีปโอชวินกำลังเข้ามาโดยผ่านช่องทางเดินช่องนี้
“ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว” ธีรพัฒน์ถอนหายใจ “เมื่อช่องทางเดินเปิดแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะผนึกมันได้ ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยพลังอันทรงพลังเช่นนี้ ผมสามารถบอกได้ว่า อีกฝ่ายจะต้องอยู่ในระดับแดนเทพแน่นอน!
“ให้ตายเถอะ ที่แท้คนภายนอกบุกรุกมายังโลกโดยใช้ช่องทางเดินช่องนี้นี่เอง”
ขณะนี้เอง ไม่รู้ว่าพวกธมกรมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อใด และมีหลายสิบคนที่มีรายชื่ออยู่รางวัลนำจับตามหลังเขามาด้วย
“พี่น้อง พวกเราจับพวกมัน แล้วใช้อาวุธฆ่าพวกมันตายให้หมด!”
ขณะที่กล่าว ในบรรดาผู้คนนับสิบคน คนที่อยู่ในระดับแดนเทพก็เสกอาวุธของตนเอง พวกที่อยู่ในระดับแดนปรมาจารย์ก็ดึงอาวุธออกมาเช่นกัน
รพีพงษ์อดไม่ได้ที่จะมองดูอาวุธที่อยู่ในมือของคนทั้ง 13 คน
คนพวกนี้มีอาวุธทุกอย่างในมือ เช่น มีด ปืน ท่อนไม้ ขวาน ตะขอ และส้อม คาดว่าบางคนลืมเอาอาวุธมาด้วย ก็เลยเอาไม้พายที่ใช้ทำอาหารในครัวมาด้วย
แต่ต้องบอกเลยว่า พลังการต่อสู้ของกลุ่มนี้ยังคงแข็งแกร่งมาก อย่างน้อยวันก่อนพวกเขาแสดงให้เห็นว่าไม่สะทกสะท้านและไม่กลัวอะไร ซึ่งทำให้รพีพงษ์รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
“พวกคุณถอยไป!”
ธีรพัฒน์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “อีกฝ่ายมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับแดนเทพ หรือพวกคุณคิดว่า อาศัยคนอย่างพวกคุณ ก็เป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้หรือ?”
“อะไรน่ะ? ระดับแดนเทพ?”
ธมกรกลอกตา และกล่าวอย่างเก้อเขิน “ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ช่างมันเถอะ ประมุขรพี แต่พวกเราก็ไม่ควรวิ่งหนีไปทันที เมื่อพวกเขามาใช่ไหมล่ะ?”
“วิ่งหนี? ” รพีพงษ์มองธมกรด้วยสายตาที่ดุร้าย ธมกรก้มศีรษะลงทันทีและไม่กล้าพูดอะไรอีก
“ผมบอกหรือว่าพวกเราจะหนี?” รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา มองไปที่ช่องทางเดินนั้น
พลังกำลังเข้าใกล้ตนเองมากขึ้นเรื่อย ๆ และรพีพงษ์ก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังความแรงของอีกฝ่าย
“คิดว่าช่องทางเดินช่องนี้น่าจะผ่านเข้ามาพร้อมกันได้ครั้งละสองสามคน และที่นี่ได้รวมนักฝึกวิชาชั้นนำของโลกไว้ ถ้าการมาของคนสองสามคนนั้นทำให้พวกเราตกใจกลัว แล้วพวกเราจะปกป้องโลกได้อย่างไร!”
ประโยคนี้เต็มไปด้วยพลัง ผู้คนในกลุ่มสิงโตต่างมองมาที่รพีพงษ์ และพวกเขาไม่มีความหวาดกลัวใด ๆ
ถูกต้อง ถ้าการมาของสองสามคนนี้ทำให้พวกเราล่าถอย แล้วพวกเราจะต่อสู้กับทวีปโอชวินได้อย่างไร และเฝ้าอยู่ในเทือกเขาคุนหลุนไปเพื่ออะไร!
“ถ้าคุณสู้ ผมก็จะสู้!”
รพีพงษ์ยืนอยู่บนยอดเขา และกล่าวเสียงดังว่า “คราวนี้พวกเราจะให้คนของทวีปโอชวินเห็นว่าโลกใบนี้ ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาสามารถเหยียบย่ำได้ตามต้องการ!”
“ผู้ใต้บังคับบัญชาจะปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้าสำนัก!”
กลุ่มสิงโตทั้งหมดกล่าวพร้อมเพรียงกัน
ธัชธรรมถึงกับน้ำตาซึม เขาไม่เคยคิดว่า วันนั้นที่ตนเองช่วยเขา แล้วก็ได้วีรบุรุษคนนี้มา ตอนนี้วีรบุรุษผู้เก่งกาจคนนี้จะพาตนเองและผู้คนในกลุ่มสิงโตทั้งหมดต่อต้านทวีปโอชวิน!
“รพีพงษ์พูดถูก ครั้งสุดท้ายที่ข้าฆ่าผู้คนในทวีปโอชวินก็ผ่านไปร้อยกว่าปีแล้ว และในที่สุดก็มีโอกาสอีกครั้ง พวกทวีปโอชวินมาเลย!”
ท่าทางของธีรพัฒน์ห้าวหาญ และกล่าวด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง แม้แต่ช่องทางเดินนี้ก็สะท้านไปชั่วขณะ
รพีพงษ์ ธีรพัฒน์และธัชธรรมพวกเขาสามคนมองหน้ากันและยิ้ม มียอดฝีมือระดับแดนเทพสามคนต่อสู้พร้อมกัน เรื่องทำให้ทั้งสามคนตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“ทุกคนถอยไปหาที่กำบัง ที่นี่มอบให้พวกเราสามคนจัดการ!” รพีพงษ์กล่าวเสียงดัง
กลุ่มสิงโตและคนอื่น ๆ รู้ว่า การต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้นจะเป็นการต่อสู้ระหว่างยอมฝีมือระดับแดนเทพ พวกเขามีใจแต่ไม่มีความสามารถพอ และถ้าพวกเขาบุ่มบ่ามบุกไป เกรงว่าพวกเขาจะเป็นตัวรับกระสุน
หลังจากเห็นทุกคนหาที่กำบังเรียบร้อยแล้ว ดวงตาของรพีพงษ์ก็ค่อย ๆ ดุร้าย เขากำหมัดไว้แน่น และรวบรวมพลังในร่างกายไว้ แค่รอช่วงเวลาที่ผู้คนจากทวีปโอชวินมาถึง ก็จะโจมตีด้วยกำลังทั้งหมด!
ธีรพัฒน์และธัชธรรมก็เหมือนกัน ความคิดของพวกเขาเหมือนกับรพีพงษ์ เมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้ามาในโลกนี้ จะกวาดล้างพวกเขาทั้งหมดให้สิ้นซาก!
ทั้งสามคนเตรียมพร้อมแล้ว เพียงแค่รอจังหวะที่จะโจมตีเท่านั้น ขณะนี้ ราวกับว่าทุกอย่างหยุดอยู่กับที่ จนทำให้รพีพงษ์ได้ยินเสียงหัวใจของตนเองเต้นอย่างชัดเจน
ขณะนี้เอง พวกนีย์สามคนที่อยู่ในช่องทางเดินนั้นยังไม่รู้ตัว
ช่องทางเดินนี้ถูกสร้างขึ้นอย่างลับๆโดยทวีปโอชวิน ซึ่งใช้เวลาสร้างเกือบสองร้อยปี
ครั้งก่อนที่นีย์ที่โลกใบนี้ เขาก็ผ่านช่องทางเดินช่องนี้ ต่อมาจิรพนธ์และคนอื่น ๆ ก็ใช้ช่องทางเดินนี้เหมือนกัน และไม่เคยเกิดอะไรผิดปกติ
ดังนั้น พวกเขาไม่คิดว่า คนบนโลกจะรับรู้การดำรงอยู่ของช่องทางเดินนี้
ชาคริตและเมฆมีดวงตาที่ลึกล้ำ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเดินทางมายังโลก พวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับพืชพันธุ์ที่เขียวชอุ่มและทิวทัศน์ที่สวยงามบนดินมานานแล้ว ตอนนี้พวกเขาตั้งตารอที่จะได้เห็นโลกใบนี้
ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้แผ่นดินมากขึ้นเรื่อย ๆ สายตาชาคริตและเมฆต่างก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง มองย้อนกลับไปที่นีย์ ท่าทางของเธอดูเศร้าโศก
“ทวีปโอชวิน จากนั้นครั้งนี้ จากกันตลอดไป……… ”
ประตูช่องทางเดินเปิดออก นีย์และสองคนนั้นมาถึงแล้ว
ท่าหลิงอิ๋น!
ฝ่ามือละลายหิมะ!
ฝ่ามืออรหันต์สายนภา！
ทันทีที่ทั้งสามลงถึงพื้น รัศมีอันทรงพลังทั้งสามก็โจมตีพวกเขาทั้งสามทันที!
นีย์รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก มีลูกบอลไฟลุกโชนในปากของมังกรทองขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้า
นีย์อ้าปากกว้าง ตรงหน้าเธอ มีร่างสูงใหญ่กำยำกำลังรอตนเองอยู่
“รพีพงษ์!”
