รพีพงษ์เดินตามรอยเท้าของฉันท์ชนกสักพัก
“ระยะทางจากที่นี่ไปถึงพื้นที่เขตต้องห้ามยังอีกยาวไกล หรือว่าพวกเราหยุดเดินกัน”นีย์พูด
รพีพงษ์มองนีย์ด้วยความสนใจและพูดว่า：“ทำไมเหรอ หรือว่าที่นี่ของพวกเธอนั้นมีรถแท็กซี่ด้วย?”
ระบบและขนบธรรมเนียมทั้งหมดในที่นี่มีความคล้ายคลึงกับจีนโบราณ อย่าหาว่ารถแท็กซี่เลย ในที่นี้ไม่มีแม้แต่จักรยาน
และทั้งหมดนี้ น่าจะเป็นเพราะหลังจากที่จิรกิตติ์และคนอื่นๆมาที่นี่เมื่อหลายร้อยปีก่อน ความคิดและประสบการณ์ของพวกเขาเลยหยุดอยู่ในขั้นตอนนั้น ดังนั้น เมื่อเวลาที่สร้างทวีปโอชวิน ทุกสิ่งจึงถูกสร้างขึ้นตามระบบเก่า
“ที่นี่ไม่มีรถแท็กซี่หรอก แต่ว่า ผมยังมีทางอยู่”
ระหว่างที่พูด นีย์จ้องมองรพีพงษ์และยิ้มเล็กน้อย เธอดูเหมือนขี้เล่นและน่ารักเล็กน้อย เธอเอามือสองนิ้วไว้เข้าไปในปาก และเป่าเสียงนกหวีด ไม่ไกลนัก ก็จึงมียักษ์ที่ยาวประมาณห้าเมตรวิ่งมาฝ่างนี้
“นี่……นี่คือ！?”
รพีพงษ์มองไปที่สัตว์ร้ายตัวยักษ์ด้วยความตกใจ อ้าปากกว้างและพูดว่า:“ช่างเป็นสุนัขอภิบาลจีนที่ตัวใหญ่จริงๆ!”
“สุนัขอภิบาลของจีนสักที่ไหนละ มันชื่อเจ้าเหลือง เป็นสัตว์ประหลาดที่บ้านฉันเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก” นีย์พูด
“สัตว์ประหลาด?” รพีพงษ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นั่นก็คือ สิ่งที่พวกเธอเรียกว่าสัตว์เซียนเหรอ” นีย์พูด ลูบผมบนร่างของเจ้าเหลือง
“สุนัขตัวใหญ่” ตัวนี้ มีความสนิทสนมมากหลังจากที่ได้เห็นนีย์ นั่งนิ่งๆและปล่อยให้นีย์เล่นกับเขาได้อย่างสนุกและสบายมาก
ทวีปโอชวินเต็มไปด้วยพลังงานทางจิตวิญญาณ และไม่น่าแปลกใจเลย ที่สามารถเพาะพันธุ์สัตว์เซียนขนาดใหญ่เช่นนี้ได้
รพีพงษ์พูดกับนีย์: “แต่ว่า สัตว์เซียนตัวใหญ่ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะต้องผ่านไปกี่ปี?”
นีย์คิดอยู่สักครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “เจ้าเหลืองยังเด็กอยู่ เมื่อสัตว์ประหลาดโตถึงขั้นสุดท้ายแล้ว เขาก็จะพูดและคิดได้เหมือนพวกเรา แต่ว่าตอนนี้เขายังเด็กอยู่ เมื่อพูดถึง อายุมันก็คงมีประมาณหกสิบปีแล้วมั้ง ”
หลังจากรพีพงษ์ได้ยิน แสดงความเข้าใจ เช่นเดียวกับแรดโบราณในป่าหมอก เมื่อถึงเวลาสุดท้ายแล้ว สัตว์เซียนก็สามารถพูดคุยกับตัวเองได้
“อายุหกสิบกว่าแล้วเหรอ งั้นก็แก่กว่าผมเยอะมากเลยนะ” รพีพงษ์พูด
“แน่นอน อยู่ในสายตาของ เจ้าเหลืองแล้ว เธอยังป็นเด็กอยู่”นีย์พูดด้วยรอยยิ้ม
รพีพงษ์จ้องมองนีย์ เหล่ตาและพูดว่า：“ดูเหมือนว่า ผมไม่ใช่แค่เป็นเด็กในสายตาของเจ้าเหลืองหรอก แต่ผมก็ยังเป็นเด็กในสายตาของเธออีกด้วย นี่คือสิ่งที่เธอเลี้ยงดูแลมาตั้งแต่เด็กไม่ใช่เหรอ ดังนั้นแล้ว อายุของเธอนั้น ก็คงจะต้องแก่กว่าเขาหละสิ？”
เมื่อได้ยินรพีพงษ์พูดแบบนี้ มือของนีย์ก็หยุดลูบเจ้าเหลืองทันที
โอเค ฉันเผลอเปิดเผยอายุของตัวเองไปซะละ
“ดูเหมือนว่า ต่อไปผมจะเรียกเธอว่านีย์ไม่ได้ละ ต้องเรียกเธอว่าพี่นีย์แทน เธอว่าดีไหม？”รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้ม
นีย์หันหน้าไปอีกฝ่างหนึ่ง สำหรับทวีปการฝึกตนแล้วเนี่ย อายุหกสิบกว่าหรือเจ็ดสิบปีนั้นมันไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย และรูปร่างหน้าตานั้นยิ่งสามารถเปรียบเทียบกับสาวๆได้ แต่ว่า เมื่อเธอได้ยินรพีพงษ์เรียกตัวเองแบบนี้แล้ว ในใจของนีย์ก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ
“ได้สิ เธอเรียกฉันว่าพี่นีย์ จากนี้ไป ฉันก็จะเรียกเธอว่ารพี แบบนี้ได้หรือยัง？”
ทันทีที่พูด นีย์ก็ตบเจ้าเหลือง และหลังจากที่เจ้าเหลืองย่อตัวลง นีย์ก็กระโดดขึ้นและวิ่งตรงไปข้างหน้า
“รอผมด้วยสิ ทำไม เธอคิดที่จะให้ผมวิ่งไปเหรอ？”
รพีพงษ์พูดอย่างรวดเร็ว
“ฮึ่ม เธอไปเองเถอะ ฉันจะไม่สนใจเธอแล้ว”
นีย์พูดอย่างโกรธเคือง ไม่สบายใจในเรื่องที่รพีพงษ์บอกตัวเองแก่
รพีพงษ์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ และวิญญาณมืดมน แนบโดยตรงอยู่ในที่เจ้าเหลือง
รพีพงษ์ผู้ที่มาถึงขั้นกลางของแดนเทพ ในการที่ควบคุมสัตว์เซียนที่ยังอยู่ในวัยทารกนั้นมันง่ายมากสำหรับเขา
“เจ้าเหลือง เธอเป็นอะไรไป ทำไมเธอไม่วิ่งล่ะ？”
ในระยะไกล นีย์ที่นั่งอยู่บนร่างขอเจ้าเหลือง พูดด้วยความตกใจ และทันทีหลังจากนั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มาจากด้านหลังของเธอนั้น
รพีพงษ์กระโดดขึ้น และนั่งข้างหลังของนีย์
“ทำไม ต้องการที่จะกำจัดผมเหรอ?” รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้มเบา ๆ
นีย์หันกลับไป ทันใดนั้นก็มองเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มอันอบอุ่นของรพีพงษ์พอดี
ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองคนนั้นอยู่ใกล้ชิดกันมาก นีย์ยังคงสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่มาจากรพีพงษ์
ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำ ความทุกข์ในก่อนหน้านี้ ซึ่งก็ได้จางหายไปในพริบตา
“ฉันไม่เคยคิดที่จะกำจัดเธอ”
นีย์เองก็แปลกใจเองว่า ทำไมถึงมีความคิดแบบนี้
ในระหว่างทางไม่พูดไม่จากันสักคำ รพีพงษ์พยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสทางร่างกายกับนีย์ให้มากที่สุด ดังนั้น จึงนั่งลงไปข้างหลังเล็กน้อย ท่าทางดูเหมือนแปลกไปเล็กน้อย แล้วก็ การนั่งก็ไม่ค่อยสบายนัก
ระหว่างทางไปยังพื้นที่เขตต้องห้าม ผู้คนมากมายในทวีปโอชวินก็มองเห็นรพีพงษ์และนีย์ขี่สุนัขของพวกเขาด้วยกัน และก็ไม่พ้นที่จะมีคนกระซิบและพูดคุยกันแน่นอน
ทำให้แก้มของนีย์นั้นแดงอีกครั้ง
ในที่สุด ทั้งสองคนก็มาถึงข้างนอกของพื้นที่เขตต้องห้าม
ลงจากหลังของเจ้าเหลือง เจ้าเหลืองนั้นก็นั่งยองๆและพักผ่อนขึ้นมา
“นี่และ เป็นพื้นที่เขตต้องห้ามของทวีปโอชวินของพวกเราละ”
นีย์ชี้ไปที่ด้านหน้าและพูด
รพีพงษ์จ้องมองไปที่ด้านหน้า วิญญาณหนึบหนับ ยิ่งมองไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งพบวิญญาณที่อุดมสมบูรณ์มากขึ้นเท่านั้น
“บอกว่าเป็ฯพื้นที่เขตต้องห้าม อันที่จริงแล้ว นี่คือขอบเขตของทวีปโอชวินของพวกเรา และไปอีกข้างหน้า ยกเว้นหน้าผา และเหนือทะเลเมฆที่หยั่งไม่ถึง ก็ไม่มีถนนใดอีกต่อไป”นีย์พูด
รพีพงษ์พยักหน้าเล็กน้อย ถ้าโลกเป็นวงกลม นั่นก็หมายความว่า ทวีปโอชวินนี้จะถูกล้อมรอบด้วย ซึ่งก็หมายความว่า ทวีปโอชวินทั้งหมดนี้เป็นแบนราบ
รพีพงษ์รู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าระหว่างทวีปโอชวินและอาณาจักรลับทั้งสองที่เขาเคยเข้าไปมาก่อนมีความคล้ายคลึงกันมากเกินไป
อย่างแรก เช่นเดียวกันกับสระน้ำมังกรในก่อนหน้านี้ ช่องทางเดินของทวีปโอชวินก็เปิดตามเวลาที่กำหนดเป็นระยะๆ
ประการที่สองคือ ที่นี่มีสิ่งลึกลับมากมาย สิ่งเหล่านี้มีความล้ำค่ามาก เมื่อไปวางไว้อยู่บนโลก แล้วก็ สิ่งลึกลับเหล่านี้และสิ่งที่คล้ายกันนั้นเหมือนได้รับพรสวรรค์จากสวรรค์ ราวกับว่าพวกเขาถูกเก็บไว้ในทวีปโอชวินมาโดยตลอด รอคอยที่จะถูกคนค้นพบเจอ
“ไม่รู้ว่าญาณิดาจะมาที่นี่ เพราะเหตุใด?”
รพีพงษ์คิดอยู่ในใจลึกๆ เป็นไปได้ไหม ว่าระหว่างญาณิดาและทวีปโอชวินมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกัน?
“ผมสามารถเข้าไปดูได้ไหม？” รพีพงษ์พูด
นีย์พยักหน้า: “บอกตามตรง ฉันก็ไม่เคยเข้ามาที่นี่ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ ไม่รู้ว่าในที่นี่มีกับดักอะไรหรือไม่”
รพีพงษ์ยิ้มและส่ายหัว：“ไม่ต้องกลัว ไม่มีกับดักแน่นอน”
“ทำไมเธอถึงมั่นใจนัก?หรือว่าเธอเคยมา？
“ไม่เคย” รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้ม: “ แต่ว่า ฉันท์ชนกได้เปิดพื้นที่เขตต้องห้ามมาก่อนแล้ว แม้ว่าจะมีอาวุธที่ซ่อนอยู่ พวกเขาก็คงน่าจะกระตุ้นมันแล้ว ตอนนี้ที่นี่เป็นวิถีที่ราบรื่นไปแล้ว พวกเราเข้าไปได้โดยตรงเลย ”
ทันใดที่พูด รพีพงษ์ก็เดินก้าวเข้าไป
นีย์คิดอย่างรอบคอบ และรู้สึกว่าที่รพีพงษ์พูดก็ถูก ดังนั้น เธอจึงเดินตามทีหลังไปอย่างรวดเร็ว
รพีพงษ์เดินเข้าไปในที่พื้นที่เขตต้องห้าม มีเพียงความรู้สึกว่าพลังวิญญาณนั้นแข็งแกร่งและอุดมสมบูรณ์มาก ซึ่งแข็งแกร่งกว่าแหล่งวิญญาณใต้ดินในป่าหมอกอีกหลายเท่า
“ที่นี่เป็นสมบัติของลางบอกเหตุทางธรณีจริงๆ!”
รพีพงษ์ชื่นชมและพูดว่า หลังจากที่เรียนรู้วิชาฝึกเล่นแร่แปรธาตุ รพีพงษ์ก็ค่อนข้างคุ้นเคยกับวัสดุยาแล้ว
เมื่อเทียบกับวิชาลับเหล่านั้นแล้ว รพีพงษ์รู้สึกสนใจวัสดุยาที่อยู่ทั่วพื้นดินเหล่านี้มากกว่า
“พืชสมุนไพรใดๆในที่นี่ วางไว้ในบนโลกพวกเรา เงินทองนั้นก็ไม่สามารถเอามาวัดกันได้!” รพีพงษ์พูดด้วยเสียงเบา
หากวัสดุยาในป่าหมอก มีระดับที่สูงมากอยู่แล้ว งั้นยาในพื้นที่เขตต้องห้ามของทวีปโอชวินก็ราวกับว่าคือเทพเจ้ามากกว่ากัน
“ไม่แปลกใจเลยว่าในที่นี่ของพวกเธอจะสามารถกลั่นเม็ดยาระดับเทพได้มากมายขนาดนี้ เป็นเพราะว่ามีสมบัติที่มีค่าเช่นนนี้มากมายนี่เอง!”
รพีพงษ์พูดด้วยความชื่นชม: “อืม ได้ตำหนิฉันท์ชนกเพราะสายตาที่เงอะงะของเธอ ถ้าเป็นผมเนี่ย วิชาลับเหล่านั้นจะไปเทียบอะไรได้ ใช้วัสดุยาเหล่านี้ให้ดียิ่งขึ้น ถึงจะเป็นวิธีในการเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างต่อเนื่องที่ดีที่สุด”
นีย์พยักหน้า ตามที่รพีพงษ์พูด นีย์และคนอื่นๆรู้แน่นอน แต่ว่า เมื่อเทียบกับวัสดุยาแล้ว วิชาลับไม่เพียงแต่ทำให้ผลการฝึกตนเพิ่มขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แต่ยังน่ากลัวมาก ก็เป็นเพราะเหตุนี้ ฉันท์ชนกต้องการใช้ทางลัด เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง ในที่สุดก็ลงมือบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ!
“ไป พวกเราไปมองดูข้างหน้าอีก”นีย์พูด
รพีพงษ์พยักหน้าและเดินตามข้างหลังของนีย์
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และรู้สึกอบอุ่นในอกตั้งแต่ที่ก้าวเข้าไปในพื้นที่เขตต้องห้าม
และนำหินลั่วหงออกมามองดู รพีพงษ์เพียงรู้สึกว่าหินลั่วหงก้อนนี้ ราวกับว่ามีรัศมีสีแดง และก็ไม่เย็น หนาวเหมือนเมื่อก่อน
“ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่ที่เก็บวิชาลับแหละ”
นีย์ชี้ไปที่อาคารคล้ายวัดที่อยู่ข้างหน้าแล้วพูดว่า
ประตูวัดถูกเปิดออก ซึ่งน่าจะเกิดจากการที่ ฉันท์ชนกเคยพาคนมาที่นี่มาก่อน
“พวกเราเข้าไปดูข้างในกัน”
รพีพงษ์เก็บหินลั่วหงไว้ และเดินก้าวเข้าไป
ทันทีที่เดินเข้าไปในข้างในของวัด รพีพงษ์เงยหน้าขึ้นและมองเห็นพระพุทธรูปที่มีสิบกว่าเมตรที่อยู่ข้างหน้าองค์หนึ่ง
หลังจากที่รพีพงษ์เห็นพระพุทธรูปองค์นั้น ใบหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที และยืนอยู่กับที่อย่างมึนงง
“แปลกนะ พระพุทธรูปองค์นี้ ทำไม…… ทำไมถึงปรากฏอยู่ที่นี่!”
