“งั้นดูแล้ว ที่วันนี้คุณมาถึงที่นี่ ก็เพียงเพื่อต้องการเปิดดินแดนลับใช่ไหม?” รพีพงษ์ถาม
ญาณิดาพยักหน้า: “คุณพูดไม่ผิดพระพุทธรูปองค์นี้สามารถเปิดดินแดนลับได้จริงๆ เพียงแต่ฉันอยากจะถามคุณหน่อย ในเมื่อคุณฉลาดขนาดนี้ เช่นนั้นคุณสามารถเดาออกไหมว่ากุญแจที่เปิดดินแดนลับคืออะไร?”
รพีพงษ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ภายในวัดได้ถูกปิดไปทั่วสารทิศ เดิมก็ไม่เหมือนกับตอนนั้นที่อยู่ทะเลทรายตะวันตก ที่มีแสงอาทิตย์สีแดงสะท้อนอยู่ระหว่างคิ้วของพระพุทธรูป
เขาได้มองไปรอบด้าน ก็ไม่ได้พบว่ามีอะไรแปลก
ทันใดนั้น สายตาของเขาก็ได้มองไปทางหินลั่วหงสีแดงก้อนนี้ในมือ ความคิดที่กล้าหาญก็ได้ปรากฏขึ้นอยู่ในหัวของเขา
เขาได้มองญาณิดาด้วยความหวาดกลัว: “หรือว่ากุญแจที่จะเปิดดินแดนลับได้จะเป็น……หินลั่วหงเม็ดนี้?”
เมื่อได้ยินรพีพงษ์พูดแบบนี้ นีย์ก็ตกใจมาก
รพีพงษ์ด้านหนึ่งได้มองหินลั่วหงไว้ อีกด้านหนึ่งก็ได้ลืมตามองไปยังพระพุทธรูปตรงหน้าไว้
เห็นได้ชัดว่าระหว่างคิ้วของพระพุทธรูปมีส่วนที่เว้าลึกลงส่วนหนึ่ง และส่วนเว้านี้ก็พอเหมาะพอดีกับหินลั่วหงเม็ดนี้!
“คุณชายรพีพงษ์ คุณก็ยังคงฉลาดมากจริงๆนะ คุณพูดไม่ผิด หินลั่วหงก็คือกุญแจ ฉันเฝ้ารออยู่ที่นี่มานับพันปี ก็เพื่อรอคอยวันนี้!” ญาณิดาพูด ในเวลาเดียวกันก็ได้หันไปทางรพีพงษ์พร้อมยื่นมือออกมา: “นำหินลั่วหงมอบให้ฉัน แล้วฉันจะปล่อยพวกคุณไป!”
รพีพงษ์รีบถอยไปด้านหลังทันที: “ไม่ คุณจะต้องบอกผม เดิมทีทวีปโอชวินก็เป็นดินแดนลับ และในดินแดนลับแห่งนี้ได้ซ่อนอะไรไว้กันแน่!”
“ฮ่าๆ รพีพงษ์ คุณก็ยังคงไร้เดียงสาจริงๆ คุณพูดว่าทวีปโอชวินคือดินแดนลับ?” ญาณิดาเบิกตามองรพีพงษ์พร้อมทั้งหัวเราะ
“หรือว่าไม่ใช่งั้นเหรอ?” รพีพงษ์ขมวดคิ้วแน่น ถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้วการคาดเดาของตัวเองก็ไม่น่าจะผิด
“แน่นอนว่าไม่ใช่ หรือจะพูดได้ว่าดินแดนลับในประเทศจีนของพวกคุณก็ไม่นับว่าเป็นดินแดนลับ เพราะว่า……”
สายตาของญาณิดามีความคิด อีกทั้งได้มองทั้งคู่ที่กำลังงุนงงเอาไว้และพูด: “สิ่งที่เรียกว่าดินแดนลับพวกนี้ เป็นแค่เพียงสิ่งที่สร้างขึ้นตามความอำเภอใจในโลกของฉันก็เท่านั้น!”
“อะไร?”
รพีพงษ์กับนีย์ทั้งคู่รู้สึกตกใจจนหน้าถอดสี!
“คุณจะบอกว่า ดินแดนลับที่แปลกประหลาดพวกนั้นบนโลก ล้วนเป็นคุณที่สร้างมันออกมา?” รพีพงษ์มองญาณิดาด้วยความตื่นตกใจ
ญาณิดายิ้มเล็กน้อย: “ที่คุณพูดก็ไม่ผิด เพียงแต่ฉันไม่มีความสามารถขนาดนั้น”
รพีพงษ์กับนีย์มองญาณิดาที่มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเอาไว้ ในเวลาเดียวกันในใจของพวกเขาได้เกิดเสียงๆหนึ่ง: ผู้หญิงคนนี้ ในโลกนั้นยังมีคนของเธอ แท้จริงคืออะไรกันแน่?
ดินแดนลับทุกที่บนโลก ต่างก็มีด้านของความมหัศจรรย์ในตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นสระน้ำมังกรก่อนหน้านี้ หรือทวีปโอชวินแห่งนี้ ที่นี่ไม่เพียงจะมีอยู่จริงๆ แต่ด้านในยังมีสมบัติมากมายที่ตามหาไม่ได้บนโลกซ่อนอยู่!
“เอาล่ะ ฉันไม่พูดมากกับพวกคุณแล้ว ฉันรอด้วยความทรมานมาพันปี ก็เพื่อรอคอยวันนี้ คุณชายรพีพงษ์ คุณมอบหินลั่วหงให้ฉัน ฉันจะให้พวกคุณจากไป” ญาณิดายื่นมือออกไปทางรพีพงษ์
ดวงตาของรพีพงษ์เคร่งขรึม เขาชัดเจนมาก การเปิดดินแดนลับจะต้องมีเวลาจำกัด ทางทะลุของดินแดนลับเขตตะวันตกเฉียงเหนือต้องใช้เวลาสิบปีจึงจะเปิดได้สักครั้ง และทางทะลุของทวีปโอชวินต่อผลการฝึกตนบนโลกก็น่าจะต้องใช้เวลาหลายร้อยปี และทุกสิ่งที่ญาณิดาพูด หากว่าต้องการเปิดโลกใหม่ที่ได้ซ่อนอยู่ด้านหลังพระพุทธรูปแล้วล่ะก็ ก็ต้องใช้เวลาพันปี!
“ผมขอถามคุณหน่อย ในเมื่อทวีปโอชวินก็เป็นดินแดนลับ งั้นทำไมมันไม่เหมือนดินแดนลับที่อื่นแบบนั้น แต่กลับยินยอมให้คนของทวีปโอชวินเดินทางทะลุผ่านมาถึงโลกของพวกเราได้!” รพีพงษ์ถาม
เพราะก่อนหน้านี้ในดินแดนลับสระน้ำมังกร หากว่าพวกวรันธรต้องการที่จะออกจากดินแดนลับ ก็ต้องรอถึงสิบปี แต่ทางด้านทวีปโอชวินนี้ ดูเหมือนว่าคิดออกจากทวีปโอชวินตอนไหนก็ทำได้
“ที่นี่ก็เป็นเพียงแค่ห้องหนังสือของพวกเราก็เท่านั้น”
“ห้องหนังสือ?”
นีย์ได้มองญาณิดาอย่างประหลาดใจ
ญาณิดาพยักหน้า: “ใช่สิ ทำไม หรือว่ามีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? ไม่งั้นเธอคิดว่าทำไมในวิหารแห่งนี้ถึงได้มีตำรามากขนาดนี้ล่ะ? หรือว่าอยู่ดีๆพวกเธอก็เปลี่ยนมันออกมา?”
รพีพงษ์กับนีย์ได้คิดอะไรออกอย่างฉับพลัน วิหารที่อยู่ดีๆก็ปรากฏนี้ ตลอดจนวิชาลับมากมายเช่นนี้ที่อยู่ภายในวิหารก็ล้วนมีคำตอบแล้ว เดิมนี่ก็ไม่ได้เป็นสมบัติที่มาจากสวรรค์ กลับกันก็เป็นเพียงแค่ที่ใช้เก็บตำราในโลกของพวกญาณิดาก็เท่านั้น
เพื่อเก็บตำราพวกนี้ จึงได้สร้างโลกใบใหม่โลกหนึ่งออกมา นี่ก็ทำให้คนประหลาดใจเกินไปแล้วจริงๆ!
วันนี้ความรู้ความเข้าใจของนีย์ได้ถูกทำลายอย่างถึงที่สุดแล้ว
แท้จริงแล้ว ทวีปโอชวินที่ตัวเองได้ทุ่มเทปกป้องมาโดยตลอด ก็เป็นเพียงแค่ห้องหนังสือของคนอื่นเท่านั้น!
“เพียงแต่โชคของพวกจิรกิตติ์ก็ยังคงไม่เลว ภายใต้ความบังเอิญ คิดไม่ถึงว่าจะทะลุมาถึงทางด้านนี้ ฉันก็คิดไม่ถึงว่าตำราเก่าพวกนี้ที่พวกเราได้เก็บไว้ จะถูกเขาถือเป็นสิ่งมหัสจรรย์ อีกทั้งยังสามารถเลื่อนขั้นผลการฝึกตนได้ในเวลาอันสั้น แต่มีคนกลุ่มหนึ่งแบบนี้ช่วยฉันดูแลห้องหนังสือ ก็ยังนับว่าไม่เลว” ญาณิดาพูด
รพีพงษ์ส่ายหัวด้วยความจนปัญญา วิชาลับพวกนี้ทุกเล่มล้วนเรียกได้ว่าเป็นคัมภีร์ของทวีปการฝึกตน แต่แท้จริงแล้วเป็นตำราเก่าที่คนอื่นทิ้งไปแล้ว
“เดิมทีทางทะลุผ่านสำหรับพวกจิรกิตติ์นั้นก็เหมือนกับดินแดนลับก่อนหน้านี้ไม่มีผิด พวกเขาก็ไม่สามารถออกมาได้ เพียงแต่พวกเราเห็นว่าจิรกิตติ์กังวลเกี่ยวกับแหล่งจิตวิญญาณของจอมมารชูร่าและบนโลกมาโดยตลอด ฉันก็คิดว่าในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็สู้ไม่ได้กับดูการละครดีๆฉากหนึ่ง เพื่อผ่านช่วงเวลาที่น่าเบื่อนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันก็อยากกลับไปยังโลกของตัวเอง และยังต้องใช้เวลานานมาก” ญาณิดาพูดตามอำเภอใจ
“ก็พูดได้ว่า ทางทะลุผ่านทั้งแปดนี้ก็เป็นคุณที่เปิดออกเพื่อพวกจิรกิตติ์เหรอ?” รพีพงษ์ขมวดคิ้วแน่นพร้อมถาม
ญาณิดาพยักหน้า: “ใช่สิ เพียงแค่คิดไม่ถึงว่าจอมมารชูร่าจะใช้พลังจิตวิญญาณสุดท้ายของตัวเองมาปิดทางทะลุนี้ และพวกจิรกิตติ์ก็ยังฉลาดอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าจะฝึกสำเร็จจนเป็นวิชาเศษวิญญาณรอดหนี สามารถรับส่งคนของตัวเองจากทางทะลุได้ นี่กลับเป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของฉัน”
รพีพงษ์กำหมัดไว้แน่น น้ำเสียงก็ได้เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา: “นี่ก็พูดได้ว่า เดิมทีพวกจิรกิตติ์ก็ออกมาไม่ได้ ก็แม้ว่าจะต้องการมานอกโลกก็ต้องใช้เวลาหลายร้อยปี แต่ว่าเป็นเพราะว่าคุณ พวกเขาจึงได้มาถึงทวีปโอชวินของพวกเราได้ตามอำเภอใจใช่ไหม?”
“ใช่สิ ทำไม มีปัญหางั้นเหรอ?” ญาณิดามองรพีพงษ์ไว้ด้วยสายตาที่งุนงง
“มีปัญหาใหญ่มาก!”
รพีพงษ์ตะคอกเสียงแหลม ก็แม้แต่นีย์ที่อยู่ทางด้านหนึ่งก็ได้ตกใจ!
“การโต้เถียงของโลกกับทวีปโอชวินที่ยาวนานมาถึงหลายร้อยปี คนของทวีปโอชวินได้ทำชั่วไปทุกที่บนโลกของพวกเรา เป็นพิษทำลายประชาชน แต่เรื่องพวกนี้กลับสร้างขึ้นเพราะคุณ คิดไม่ถึงว่าสาเหตุจะเป็นเพราะคุณทำเพื่อฆ่าเวลา ดูละครดีๆฉากหนึ่ง? คุณรู้ว่าละครฉากนี้ของคุณ มีคนต้องตายไปเท่าไหร่ไหม!”
บนตัวของรพีพงษ์ได้มีไอเย็นกระจายออกมา หลังจากที่เขาเข้าใจความจริงทั้งหมด ก็ไม่มีความรู้สึกดีแม้แต่น้อยต่อญาณิดาหญิงสาวคนนี้อีกเลย!
นีย์ที่ยืนอยู่ทางด้านหนึ่งก็คิดไม่ถึงว่า ตำแหน่งเจ้าทวีปกิตติ์ที่ทำให้พ่อกับพี่สาวของตัวเองร่วมกันต่อสู้บนทวีปโอชวิน ก็เป็นเพียงแค่การรับจ้างในห้องสมุดก็เท่านั้น?
ตัวเองที่เพิ่งได้กลายเป็นเจ้าทวีปกิตติ์ของทวีปโอชวิน ก็ได้รู้ความลับหลายร้อยปีของทวีปโอชวินที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน
ที่ทำให้นีย์ผิดหวังก็คือ หากไม่ใช่เพราะคำพูดของญาณิดา ทางทะลุก็จะไม่เปิดออก ก็แม้ว่าจะเปิดออกก็ต้องใช้เวลาหลายร้อยปี และเมื่อถึงตอนนั้นจริงๆแล้ว ความตั้งใจของพ่อตัวเองอาจจะค่อยๆหมดไปตั้งนานแล้ว ไม่แน่ว่าก็จะไม่อยากได้แหล่งจิตวิญญาณบนโลกอีกต่อไป
และสิ่งที่นีย์มั่นใจก็คือ อย่างน้อยที่สุดพวกจิรกิตติ์ตลอดจนฉันท์ชนกก็จะไม่ถูกฝังเพราะเหตุนี้
“นังแม่มดเฒ่า ทั้งหมดเป็นเพราะแก ที่ทำให้ทวีปโอชวินของพวกเราเป็นศัตรูกับโลก ฉันกับแกอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!” นีย์ได้พูดด้วยความโกรธเช่นเดียวกัน
ในสายตาของญาณิดามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์: “สาวน้อย พูดตามความจริง ก็แม้ว่าทวีปโอชวินบวกกับกลุ่มสิงโตของคุณชายรพีพงษ์ เอาทุกคนมารวมกัน เกรงว่าก็เทียบกับปลายนิ้วของฉันคนเดียวไม่ได้ ด้วยกำลังแบบนี้ เธอก็กล้าที่จะอยู่ร่วมโลกกับฉันไม่ได้งั้นเหรอ?”
“แก!”
นีย์โกรธเป็นพิเศษ แต่ว่าหล่อนกลับถูกรพีพงษ์ขวางไว้อยู่ด้านหลัง
“คุณญาณิดา คุณแข็งแกร่งมากจริงๆ แข็งแกร่งจนผมไม่สามารถทนมือคุณได้แม้แต่รอบเดียว แต่คุณอย่าลืมไปแล้ว ตอนนี้หินลั่วหงยังอยู่บนมือของผม” ในสายตาของรพีพงษ์มีลำแสงของความมั่นใจ และได้มองญาณิดาเอาไว้
เขารู้ว่าเจรจากับคนแบบนี้ ในมือตัวเองจะต้องมีแต้มต่อถ่วงฝ่ายตรงข้าม และหินลั่วหงก็คือแต้มต่อของตัวเอง!
