“เธอมันสมควรตาย กลับมาแล้วสินะ!”
อารียาจ้องมองรพีพงษ์ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา!
รพีพงษ์ก้าวเท้าเข้าไปหาอารียาอย่างช้า ๆ ธมกรที่อยู่ด้านข้างมองดูรพีพงษ์ที่แสดงท่าทางภูมิใจ พูดเสียงเบาเหมือนบ่นพึมพำ จนลืมความเจ็บปวดบนใบหน้า: “ผมบอกแล้วไง คุณรพีพงษ์จะต้องไม่เป็นอะไร ครั้งนี้ก็ผ่านไปแล้ว เชื่อผมหรือยังล่ะ”
“ผมกลับมาแล้ว” รพีพงษ์พูดขึ้น
อารียาร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดกับรพีพงษ์: “ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว รู้ไหมว่าหลายวันมานี้ฉันผ่านไปได้ยังไง ไม่เพียงแค่นั้น พี่น้องกลุ่มสิงโตทุกคน ต่างรอคอยคุณอย่างยากลำบาก คุณจะไม่อธิบายอะไรหน่อยเหรอ?”
รพีพงษ์มองดูคนเหล่านั้น กุมมือขึ้นทำการคำนับพูดว่า: “ต้องขอโทษทุกท่านที่ทำให้ต้องเป็นห่วง เนื่องจากหลายวันก่อนผมต้องจัดการเรื่องบางอย่าง จึงทำให้ล่าช้า ผมรพีพงษ์ต้องขอโทษทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วย”
บรรดาพี่น้องกลุ่มสิงโตทั้งหลายเห็นรพีพงษ์กุมมือคำนับ จึงรีบคำนับตอบ
“กลับมาก็ดีแล้ว รพีพงษ์ หากพูดถึงคนที่เป็นห่วง คงต้องเป็นภรรยาของคุณ เธอเป็นห่วงมากที่สุด แต่ไม่รู้ว่า คุณไปจัดการเรื่องอะไรเหรอ?” ธัชธรรมพูดกับรพีพงษ์
เมื่อเห็นรพีพงษ์กลับมาอย่างปลอดภัย เขาก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน จนลืมอาจารย์ของตนเองไปเสียสนิท
หากโลกใบนี้ไม่มีรพีพงษ์สักคน ไม่รู้เลยจริง ๆว่าจะเรื่องราวจะเปลี่ยนแปลงไปในสภาพไหน!
“ผมประสบกับเรื่องที่อาจจะทำให้เปลี่ยนแนวความคิดไปเลยทีเดียว” รพีพงษ์พูดกับทุกคนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
นักฝึกวิชาที่เพียบพร้อมไปด้วยพรสวรรค์ในเวลานั้น มองดูรพีพงษ์ด้วยสีหน้าจริงจัง พวกเขารู้ว่า เมื่อใดที่ รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง แสดงว่า เรื่องที่ประสบมาในตอนนั้นต้องเหนือความคาดหมายแน่นอน
“ในเมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า วันนี้ ผมจะแจ้งเรื่องที่ทราบมาทั้งหมดให้กับทุกท่าน!”
รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงกังวาน คนเหล่านี้เป็นผู้ฝึกตนในยุคนี้ พวกเขามีสิทธิ์ และมีข้อผูกมัดที่ควรจะรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโลกนี้
พูดพลาง รพีพงษ์เดินมาถึงที่นั่งเจ้าสำนัก มองคนทั้งหลาย เมื่อเอ่ยปากพูดเหมือนดั่งอสนีบาตบนพื้นดินมิปาน
ทวีปโอชวินเป็นแดนลับแห่งหนึ่งในประเทศจีนของพวกเราจริง ๆ!”
“อะไร?”
“แดนลับ? มัน…… มันเป็นไปไม่ได้?”
“ทวีปโอชวิน เป็นโลกที่ไม่เหมือนกับพวกเราไม่ใช่เหรอ? หากพูดอย่างนี้ มันเป็นของประเทศจีนของพวกเราเหรอ?”
……
ทุกคนต่างก็ถกเถียงกัน
“เจ้าสำนัก เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเหรอ? ถ้าพูดอย่างนี้ พวกเรากลุ่มสิงโตทำสงครามกับทวีปโอชวิน มาหลายร้อยปี ก็เป็นการทำลำพังฝ่ายเดียวหน่ะสิ? ที่แท้พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน!”ธมกร เอ่ยปากพูด
“ใช่ ถ้าพูดอย่างนี้ หากทวีปโอชวินเป็นแดนลับแห่งหนึ่งของประเทศจีนพวกเรา งั้นก่อนหน้านี้พวกเรา ไม่ใช่เข่นฆ่าพวกเดียวกันหรอกเหรอ?” มังกรพูดสำทับขึ้นอีกคน
ธัชธรรม ได้ยินสิ่งที่รพีพงษ์พูด ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน หากเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความจริง สิ่งที่รอคอยมานานหลายปี เป็นความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย
“ทุกท่าน สิ่งที่ผมพูดนั้น เป็นเรื่องจริงทุกประการ เรื่องทั้งหมด หากพูดไปเรื่องมันยาว แต่ทุกท่านวางใจได้ กลุ่มสิงโตของพวกเรา ฝ่าฟันอุปสรรคมาหลายปี จะต้องไม่สูญเปล่า แม้ว่าทวีปโอชวิน จะเป็นส่วนหนึ่งของประเทศจีน แต่การกระทำของจิรกิตติ์และฉันท์ชนกกับพวก ชั่วช้าสามานย์ พวกเรากำจัดความชั่วร้าย ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร!”
รพีพงษ์พูดขึ้น ทำให้ความกังวลภายในใจของทุกคนสงบลงได้
“ทว่า ตามที่ผมรู้มา แดนลับในประเทศจีนมีมากมาย แต่ไม่มีสักแห่งที่มหัศจรรย์เหมือนกับทวีปโอชวิน ดูไปแล้วจิรกิตติ์พวกเขาเข้าออกประเทศจีนได้ดั่งใจปรารถนา ก็คงจะเป็นเรื่องนี้แหละ?”พยัคฆ์เดินก้าวออกมาเอ่ยปากพูดขึ้น
รพีพงษ์ มองดูทุกคน ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง: “ทุกท่าน โปรดฟังผมอธิบายให้ละเอียด”
รพีพงษ์ อธิบายเรื่องราวสองวันก่อนที่เกิดขึ้น ให้กับทุกคนฟัง
ฟังดูแล้ว เหมือนดั่งตำนานนิทานอาหรับพันหนึ่งราตรี ทุกคนที่ได้ยิน เริ่มต้นด้วยความรู้สึกพิศวง ประหลาดใจ และสุดท้าย ต่างก็นิ่งเงียบ
“บนแดนเทพ มีแดนบุญจริง ๆ!”
คำพูดเหล่านี้ ทำให้ผู้ฝึกตนเกิดความประหลาดใจเป็นอย่างมาก!
ที่แท้ สิ่งที่พวกเขาเพียรพยายามไล่ตามมาทั้งชีวิต เพื่อให้ถึงระดับขั้นพีคแดนเทพ อีกทั้งสิ่งที่พวกเขารู้มาทั้งหมด ตลอดทั้งชีวิตอาจจะไม่มีทาง ทำให้ถึงระดับขั้นพีคแดนเทพได้
ตอนนี้ดูไปแล้ว ขั้นพีคแดนเทพ ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของเส้นทางการฝึกตนอีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคำพูดของรพีพงษ์ที่กล่าวถึงสิ่งที่ญาณิดาได้พูดไว้ การถึงขั้นพีคแดนเทพ เป็นเพียงการเริ่มต้นเส้นทางการฝึกตนเท่านั้น?
“ลึกลับมาก เส้นทางการฝึกตน ไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกเราคิดจริง ๆ” หงส์ ถอนหายใจเบา ๆพูดขึ้น
“ฉันคิดว่า พวกเรากลับไปที่เมืองหลวง ใช้ชีวิตอย่างอิสระกันต่อเถอะ จู่ ๆก็พบว่า เส้นทางการฝึกตนไม่เหมาะสมกับตนเอง” ธมกรพูดขึ้นด้วยน้ำตาคลอเบ้า แอบเสียใจเล็กน้อย
รพีพงษ์ คาดเดาได้ถึงปฏิกิริยาตอบโต้ของคนเหล่านี้อยู่แล้ว ญาณิดาได้เคยพูดให้เขาฟังเมื่อครั้งที่อยู่ในจักรวาล ปฏิกิริยาตอบสนองกับกลุ่มสิงโตทุกคน คล้ายคลึงกัน
“มิน่าล่ะ การต่อสู้ที่เขาคุนหลุนในครั้งนั้น ญาณิดาเพียงแค่อาศัยมโนทัศน์ ก็สามารถผนึกพลังวิญญาณของ จิรกิตติ์ทั้งสามคนได้ หลังจากเหตุการณ์นี้ ฉันรู้สึกว่าแม่นางญาณิดาคงเป็นภูตผี แน่นอนว่า จะต้องมีวิชาพิเศษอะไรที่สามารถทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ ดูไปแล้ว เห็นได้ชัดว่า ความสามารถของเธอ เหนือกว่าจิรกิตติ์พวกเขามาก ถึงจะสามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้”
ธัชธรรม พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง พูดพลางส่ายหัวไปพลาง ตนเองอายุปูนนี้แล้ว หากไม่มีคนมีฝีมืออย่างรพีพงษ์แล้ว ตนเองคงตายอย่างน่าอนาถไปในการต่อสู้ที่เขาคุนหลุนในครั้งนั้นแล้ว
แดนบุญ เกรงว่าตนเองคงจะทำไมได้……
ธัชธรรมครุ่นคิด จ้องมองดูคนทั้งหมดด้านล่าง ในจำนวนคนเหล่านี้ คนจำนวนมากที่มีอายุไม่มากนัก มีความสามารถฝึกถึงแดนดั่งเทพแล้ว
มองดูคนหนุ่มสาวเหล่านี้ ธัชธรรมยิ้มมุมปากเล็กน้อย แดนบุญระดับในตำนาน ถูกเล่าขานเช่นนี้ ให้คนหนุ่มสาวที่มีพรสวรรค์เหล่านี้ไล่ตามหาเถอะ!
ในใจธัชธรรมเวลานี้ดีใจยิ่งนัก จำนวนคนเหล่านี้ ส่วนใหญ่เป็นคนที่ตนเองสร้างขึ้นกับมือ และพามาเข้าร่วมกลุ่มสิงโต
และคนที่ทำให้เขาภาคภูมิใจมากที่สุด ก็คือรพีพงษ์ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆเขานั่นเอง
เขารู้ว่ารพีพงษ์เป็นคนที่มีพรสวรรค์เหนือผู้อื่น แต่ไม่คาดคิดว่า ตอนนี้เขาสามารถที่จะไต่ขึ้นมาได้ถึงจุดสูงสุด จนกลายเป็นผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งที่สุดและมีชื่อเสียงไปทั่วหล้า!
ขณะเดียวกัน รพีพงษ์เองก็เพียบพร้อมไปด้วยความสามารถความเป็นผู้นำ แม้แต่ธัชธรรมเองก็ไม่มีความสามารถทางด้านนี้
“ท่านธัชธรรม”
รพีพงษ์หันหน้าไปทางธัชธรรมพูดว่า: “ผมคิดว่า ในเมื่อกลุ่มสิงโตของพวกเราทุกคน เป็นผู้ฝึกตนในยุคนี้ และ เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด งั้นพวกเราก็ควรที่จะฝึกตนในเส้นทางนี้ต่อไป”
“คุณพูดได้ถูกต้อง แต่ผมอายุมากแล้ว เกรงว่าการฝึกตนให้ถึงแดนบุญ คงทำไม่ได้ แต่ผมหวังว่า ในชีวิตของผม จะสามารถเห็นยอดฝีมือแดนบุญคนแรกของประเทศจีนพวกเรา กำเนิดขึ้นด้วยตาผมเอง!”
ธัชธรรม มองดูรพีพงษ์ ในดวงตาเปล่งประกายลุกวาว
ทุกคนต่างก็หันหน้าไปมองรพีพงษ์เช่นกัน แม้ทุกคนจะไม่เอ่ยปากพูด แต่ในใจย่อมชัดเจน ถ้าพูดว่า มีคนหนึ่งที่สามารถฝึกตนให้ถึงแดนบุญได้ คนในจำนวนนั้น จะต้องเป็นรพีพงษ์อย่างแน่นอน!
รพีพงษ์ ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า: “ไม่ใช่ ท่านธัชธรรม คุณก็เป็นเหมือนกับพวกเรา จะต้องฝึกตนเช่นกัน อีกทั้ง ก่อนหน้านี้ญาณิดาได้เคยพูดไว้ว่า ความมหัศจรรย์ของกังฟูเสน เหนือกว่าวิชาลับใด ๆในโลกนี้ อีกทั้งคุณก็ฝึกตนกังฟูเสนไปครึ่งทางแล้ว ตราบใดที่ยังมุ่งมั่นฝึกตนอีกครึ่งหนึ่งให้สำเร็จ พลังจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วแน่นอน”
“จริงเหรอ? ไม่คิดว่า กังฟูเสนจะมหัศจรรย์ได้ถึงเพียงนี้” ธัชธรรม พูดขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่า ตนเองอายุมากถึงขนาดนี้ ยังมีโอกาสที่จะฝึกถึงขั้นสุดยอดได้อีก
เมื่อคิดเกี่ยวกับการฝึกกังฟูเสน อีกทั้งธีรพัฒน์ที่มีพลังถึงขั้นพีคแดนเทพได้สละชีวิตที่ทวีปโอชวิน ภายในใจของธัชธรรมโศกเศร้าอย่างมาก หากอาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ พวกเราฝึกตนไปพร้อมกัน ประสบกับปัญหาช่วยกันชี้แนะ อาจมีพัฒนาการเร็วยิ่งขึ้น!
“ไม่เพียงเท่านี้”
รพีพงษ์จ้องมองทุกคนพูดด้วยท่าทีจริงจังว่า: “ผมจะถ่ายทอดกังฟูเสนท่อนแรกครึ่งหนึ่งให้กับทุกคน ทุกท่านเพียงแค่มุมานะฝึกตน จนทุกท่านฝึกฝนจนถึงแดนเทพแล้ว พวกเราค่อยฝึกตนส่วนที่เหลือให้สำเร็จ เพื่อเข้าไปสู่แดนบุญ ไม่ใช่เป็นเพียงแค่ความฝันอย่างแน่นอน!”รพีพงษ์พูดขึ้น
