“อะไรน่ะ เกียวโต?”
รพีพงษ์กล่าวเบา ๆ กับทั้งสองคนว่า “อีกไม่นาน ผมอาจออกจากเกียวโตไปสักพัก ถึงเวลานั้นผมอาจจะไม่สามารถดูแลเรื่องเล็กใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ได้ ทุกวันนี้ผมไม่กลัวถ้ามีคนมาเป็นปฏิปักษ์กับตระกูลลัดดาวัลย์ซึ่งหน้า แต่ถ้ามีคนมาเล่นลับหลังแล้วผมอยู่ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าผมไม่อยู่ เกรงว่า……… ”
“คุณวางใจเถอะ ถ้ามีคนกล้าก่อกวนตระกูลลัดดาวัลย์ลับหลัง ถึงแม้ว่าผมไตรทศจะอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ ผมก็จะตามฆ่าอีกฝ่ายเสีย!” ไตรทศกล่าว
ธฤตญาณขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าโง่ เห็นได้ชัดว่าคุณชายรพีมีเจตนาอื่น”
“ธฤตญาณยังคงฉลาด” รพีพงษ์ยิ้มและมองดูทั้งสองคนแล้วกล่าวว่า “พวกคุณมาปักหลักที่เกียวโตดีกว่า พวกคุณคิดว่าไง!”
ไตรทศและธฤตญาณมองหน้ากัน และไม่พูดอะไร
“ตอนนี้ในเมืองริเวอร์และแม้แต่เมืองรอบ ๆ พวกคุณไม่มีคู่แข่งแล้ว ดังนั้นใช้โอกาสช่วงนี้ที่ผมอยู่เกียวโต ผมจะรวมธุรกิจมืดของเกียวโต พวกคุณคิดว่าไง?” รพีพงษ์กล่าวถาม
ธฤตญาณและไตรทศมองไปที่รพีพงษ์ และพูดเกือบพร้อมกันว่า “โอเค!”
“การรวมธุรกิจมืดทั้งหมดในเกียวโต เพียงแค่คิดก็น่าตื่นเต้นแล้ว!” ไตรทศกล่าว
ดวงตาของทั้งสองคนเปล่งประกาย ในเกียวโตมีเสือซ่อนเล็บ ถ้าเป็นเมื่อก่อน พวกเขาไม่กล้าคิดว่าวันหนึ่งตนเองจะสามารถก้าวเข้าสู่เกียวโตได้!
“ถูกต้อง เมื่อสักครู่ได้ยินคนพวกนั้นกล่าวว่า หัวหน้าของธุรกิจมืดในเกียวโตคือมกรธวัช แค่พวกเราฆ่ามกรธวัชแล้ว พวกเราก็จะสามารถยึดพื้นที่ทั้งหมดของเขาได้!” ธฤตญาณกล่าวอย่างเย็นชา ในสมองของเขามีแผนแรกแล้ว
ไตรทศกระทืบเท้าและกล่าวว่า “ใช่ ฆ่ามันซะ ผมจะโทรให้พี่น้องของพวกเราที่เมืองริเวอร์บินมาคืนนี้เลย ผมคิดว่าสองร้อยคนก็น่าจะเพียงพอแล้ว!”
รพีพงษ์ยิ้มอย่างจำใจ “ไตรทศโปรดใช้สมองหน่อยได้ไหม ที่นี่ไม่ใช่เมืองเล็กอย่างเมืองริเวอร์ ที่นี่คือเกียวโต เป็นศูนย์กลางของประเทศจีน คุณเรียกคนสองร้อยคนมาที่นี่ทำไม มาร่วมตะลุมบอนหรือ? คุณคิดว่าผู้ตรวจสอบเหล่านั้นในเกียวโตโง่นักหรือไง เกรงว่าคนของคุณจะถูกจับกุมก่อนที่จะลงจากเครื่องบิน”
“นี่………” ไตรทศเกาศีรษะ และธฤตญาณที่อยู่ด้านข้างกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “พวกเราไปฟังว่าประมุขรพีจะพูดอะไรกันเถอะ”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย หันหลังและเดินไปหาชายหัวโล้นที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา
“คุณชายรพี”
ชายหัวโล้นมองไปที่พวกรพีพงษ์ ไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่พวกเขาทั้งสามคนปรึกษาหารือเรื่องอะไร
“ถ้าพวกคุณต้องการติดตามพวกเรา ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่ผมต้องการให้พวกคุณทำสิ่งหนึ่ง” รพีพงษ์กล่าว
“เรื่องอะไร?”
ชายตาเล็กถามอย่างรีบร้อน
“บอกผมมาว่าตอนนี้มกรธวัช อยู่ที่ไหน?” รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น
ชายหัวโล้นกล่าวว่า “ไอ้หมอนี้ทำตัวลึกลับไม่เปิดเผย และอยู่ไม่เป็นที่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้ยินมาว่า เขาได้คบหากับผู้หญิงคนใหม่ที่ขายเบียร์ในบาร์ที่ชื่อว่า ‘บาร์ใต้ต้นระนาบ’ ผมคิดว่าตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่นั่น”
“บาร์ใต้ต้นระนาบ?”
“ถูกต้อง ที่นั่นแหละ! บาร์นี้เป็นธุรกิจของมกรธวัช และทุกครั้งที่เขาไปที่นั่น เขาจะพาคนของเขาไปด้วย” ชายตาเล็กกล่าวตาม
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย ดูไม่ออกเลยว่า มกรธวัชก็ไม่ถือเป็นคนที่หยาบคาย ชื่อของเขาฟังดูแล้วมีรสนิยม
“เอาเถอะ ธฤตญาณ ไตรทศ ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว เป็นช่วงเวลาที่บาร์คึกคักที่สุด หรือพวกเราไปสนุกกัน” รพีพงษ์มองธฤตญาณและคนอื่น ๆ แล้วกล่าว
“โอเค” ธฤตญาณกล่าวเบา ๆ
ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นในสายตาของคนทั้งสอง ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาทั้งสามต่อสู้ด้วยกัน จำไม่ได้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
“คุณ คุณชายรพี พวกคุณคิดจะไปหามกรธวัช?” ชายหัวโล้นกล่าว และมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความประหลาดใจ
“ทำไม ไม่ได้หรือ?” รพีพงษ์ถามกลับ
“ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่……”
ชายหัวโล้นรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย
“เพียงแต่อะไร?” ไตรทศขมวดคิ้วและกล่าว “คุณพูดจาชักช้าจริง ๆ พวกเรากำลังช่วยคุณ หรือคุณไม่อยากจะแก้แค้น? หากคุณอยากแก้แค้น ก็ไปพร้อมกับพวกเรา!”
“ไม่ใช่ พี่ใหญ่ ผมคิดว่าคุณชายรพีเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง หากเกิดการต่อสู้ใหญ่ เกรงว่ามันจะมีผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณชายรพี นอกจากนี้ มกรธวัชยังมีลูกน้อยมากกว่าร้อยคน และบาร์ใต้ต้นระนาบเป็นฐานที่มั่นของเขา หากเกิดการต่อสู้กันจริง ๆ พวกเราตายมันก็ไม่ใช่สาระสำคัญ แต่ถ้าคุณชายรพีได้รับบาดเจ็บ มันก็จะแย่” ชายหัวโล้นกล่าวด้วยความกังวล
“เฮียยิ่งคุณ คุณชายรพีเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น ผมคิดว่าเมื่อเขาเต็มใจที่จะช่วยพวกเรา เขาต้องวางแผนไว้อย่างดีแน่นอน”
ชายตาเล็กกล่าว “คุณชายรพี คุณได้จัดกำลังคนไว้แล้วใช่ไหม ผมคิดว่า ตามสถานะของตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต หากจะโยกย้ายเจ็ดแปดร้อยคนไม่น่าจะมีปัญหาใช่ไหม”
ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอ เมื่อนึกถึงการตะลุมบอนของคนเจ็ดถึงแปดร้อยคนก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“บ้าเอ๊ย พาคนมาเจ็ดแปดร้อยคน คุณคิดว่าผู้ตรวจสอบในเกียวโตเป็นคนโง่หรือไม่” ไตรทศดุ ใช้คำพูดที่รพีพงษ์พูดกับตนเองก่อนหน้านั้นกับชายตาเล็ก
“งั้น……งั้นคุณชายรพีคือ?”
ชายตาเล็กมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความงวยงง
“แค่พวกเรา ก็เพียงพอแล้ว”
รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ
“อะไรนะ แค่พวกเราไม่กี่คน?” ชายตาเล็กและเพื่อนของเขาตกตะลึงโดยสิ้นเชิง
“แน่นอน จะตามไปหรือไม่ ก็แล้วแต่พวกคุณ” ดวงตาของรพีพงษ์สงบนิ่ง “ธฤตญาณ พวกเราไปที่บาร์ใต้ต้นระนาบกันเถอะ”
พูดจบ ทั้งสามคนก็หันหลังและเดินออกไป
“พวกเราจะเอาอย่างไรดี?” ชายหัวโล้นมองชายตาเล็ก แล้วกล่าวว่า “เตวิช ปกติแล้วคุณเป็นคนฉลาดที่สุด คุณลองพูดสิว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างไร!”
เตวิชกลอกตา และแสดงท่าทางดุร้าย “แม่งฉิบหาย คุณชายรพียังไม่กลัว แล้วพวกเราจะกลัวอะไร อีกอย่าง ถ้าพวกเราไม่ตามไป เกรงว่าในชีวิตนี้จะไม่มีทางได้ก้าวไปข้างหน้าสักก้าว”
ตอนนี้ชายหัวโล้นสร่างเมาแล้ว หลังจากได้ยินสิ่งที่เตวิชพูด เขารู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นมีเหตุผล
นี่คือโอกาสที่ดีที่สุด หากพลาดไป เกรงว่าชีวิตนี้จะไม่มีอีกแล้ว
“ไป พวกเรารีบตามไปกันเถอะ!”
ชายร่างใหญ่กำยำสี่คนตัดสินใจแล้ว จากนั้นก็รีบตามพวกเขาไป
บาร์ใต้ต้นระนาบ หน้าประตูของบาร์ได้ปลูกต้นระนาบไว้หลายต้น
ถนนรอบ ๆ เงียบเป็นอย่างมาก มีแต่บาร์นี้ที่ครึกครื้น แสดงให้เห็นว่าธุรกิจของบาร์นี้ค่อนข้างดี
ปกติรพีพงษ์เป็นคนที่ชอบความเงียบสงบและไม่ชอบที่อึกทึก เขาเคยไปบาร์ที่เสียงดังแบบนี้แค่ไม่กี่ครั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน พวกชายหัวโล้นก็ไล่ตามพวกเขามา
“คุณชายรพี พวกเราคิดดีแล้ว และตัดสินใจที่จะต่อสู้ไปพร้อมกับคุณ ยิ่งไปกว่านั้น ผมรู้สึกขอบคุณมากสำหรับความตั้งใจของพวกคุณที่จะช่วยผม” ชายหัวโล้นมองที่รพีพงษ์แล้วกล่าว
“ใช่ คุณชายรพี อีกสักครู่ให้พวกเราบุกเข้าไปข้างในก่อน”
เตวิชเป็นคนที่ค่อนข้างมีน้ำใจไมตรี
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย “ไม่จำเป็น”
ในความเป็นจริง ตอนนี้ถ้ารพีพงษ์ต้องการ แม้ว่าเขาจะอยู่นอกบาร์ แค่รพีพงษ์คิดก็สามารถล็อกตัวมกรธวัชได้อย่างง่ายดาย
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าพวกคุณสามารถพาตัวมกรธวัชออกมาข้างนอกได้ น้องสองคนนี้ของผม ก็จะยอมรับพวกคุณเป็นลูกน้อง”
รพีพงษ์กล่าวแล้วมองไปที่ชายหัวโล้น
ธฤตญาณกล่าวอย่างเย็นชาว่า “นี่คือบททดสอบสำหรับพวกคุณ ถ้าอยากเป็นลูกน้องของผม จะต้องมีความสามารถ ถ้าพวกคุณทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ ผมคิดว่าพวกคุณก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ในเกียวโตอีกต่อไป”
ชายหัวโล้นขมวดคิ้ว และเอามือลูบศีรษะ “ตกลง พี่ใหญ่ ผมจะไปเรียกมกรธวัชออกมาตอนนี้เลย!”
จากนั้นชายหัวโล้นก็เดินตรงเข้าไป
เมื่อเตวิชเห็นชายหัวโล้นหุนหันพลันแล่น พวกเขาก็รีบตามไป
ส่วนพวกรพีพงษ์สามคนอยู่ข้างหลัง
“พี่ใหญ่ คุณคิดว่าพวกเขาจะมีความสามารถไหม? หรือพวกเราเข้าไปทำลายสถานที่แห่งนี้โดยตรงเลยดีไหม?” ไตรทศกล่าว
ดวงตาของรพีพงษ์เป็นประกาย “ชายหัวโล้นเป็นคนมุทะลุ ชอบทำอะไรโดยพลการ อย่างไรก็ตาม แต่ชายตาเล็กที่ชื่อเตวิช ดูเป็นคนฉลาดเฉลียว คิดว่าพวกเขาน่าจะมีวิธี”
ธฤตญาณพยักหน้า ดูเหมือนว่าความคิดของเขาและรพีพงษ์เหมือนกัน
