“คุณเป็นใคร ทำไมคุณถึงมาช่วยยิ่งคุณ!” มกรธวัชกล่าวกับธฤตญาณ
ธฤตญาณมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “เพราะว่าตอนนี้ยิ่งคุณเป็นลูกน้องของผมแล้ว ไม่เพียงแค่นี้ ตอนนี้พวกเขาทั้งสี่คนก็เป็นลูกน้องของผม! เมื่อลูกน้องมีปัญหา ผมในฐานะพี่ใหญ่ถ้าไม่ออกหน้า มันจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะได้?”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ธฤตญาณกล่าว พวกชายหัวโล้นต่างรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
ดูสถานการณ์แล้ว อีกฝ่ายเต็มใจยอมรับตนเองแล้ว
“คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมผมถึงไม่เคยเห็นคุณที่เกียวโตมาก่อน!” มกรธวัชกล่าวถาม
“ธฤตญาณ”
“ธฤตญาณ?” มกรธวัชขมวดคิ้วจนแน่น
ถ้าได้ยินชื่อของธฤตญาณในเมืองริเวอร์ บางครั้งถึงขั้นทำให้คนอื่นหวาดกลัวมากกว่าชื่อของรพีพงษ์เสียอีก
“ผมเคยได้ยินชื่อของคุณ ได้ยินมาว่าคุณเป็นคนรวมธุรกิจมืดของเมืองริเวอร์ แม้แต่กองกำลังโดยรอบก็ยังถูกคุณยึดครองใช่ไหม” มกรธวัชกล่าวถาม
มกรธวัชฮึ่มประโยคหนึ่ง แต่ไม่ตอบ
“แต่คุณอย่าลืมว่าที่นี่คือเกียวโต ไม่ใช่พวกคุณจากเมืองเล็ก ๆ จะมาวางอำนาจได้! ตอนนี้พวกคุณรีบออกไปจากที่นี่ซะ ผมยังสามารถให้เกียรติประมุขรพีได้เล็กน้อย แล้วก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าพวกคุณจะเป็นปรปักษ์กับผม ไม่เพียงแค่ผม แต่ยังมีลูกน้องร้อยกว่าคนของผมจะสับพวกคุณเป็นชิ้น ๆ!”
มกรธวัชกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น
“เกียรติของผม ผมเป็นคนหามาเอง คุณยังไม่มีสิทธิ์มาให้ผม”
รพีพงษ์กล่าวเบา ๆ แล้วเดินไปข้างหน้าธฤตญาณและคนอื่น ๆ
“วันนี้น้องชายสองคนของผมมาที่นี่ ก็ไม่คิดที่จะจากไป”
“ใช่ มกรธวัช วันนี้พวกเรามาที่นี่เพื่อจะบอกคุณว่า อย่าดูถูกพวกเราชาวเมืองริเวอร์ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราจะเป็นใหญ่ในธุรกิจมืดของเกียวโต!”
ไตรทศกล่าวเสียงดัง
“อะไรน่ะ?”
ดวงตาของมกรธวัชมีแววสังหาร “ที่แท้พวกคุณกำลังคิดแผนนี้ อยากครอบครองธุรกิจมืดของเกียวโต ฮึ่ม! ฝันไปเถอะ!”
“ลองดูก็รู้” ธฤตญาณเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว บอกตามตรง เมื่อสักครู่เขาเห็นมกรธวัชลงมือกับชายหัวโล้น ด้วยพลังที่แข็งแกร่งของเขา ตนเองอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
แต่เนื่องจากเขาเป็นเทพสังหาร จึงทำให้ธฤตญาณไม่เคยกลัวอะไร
“ประมุขรพี ผมคิดว่า วันนี้คุณจะลงมือเองหรือ?” มกรธวัชกล่าวกับรพีพงษ์ เขาไม่เคยเห็นคนเหล่านี้อยู่ในสายตาเลย คนที่ทำให้เขาหวาดกลัวที่สุดคือรพีพงษ์
“จัดการกับพวกคุณ น้องชายสองคนนี้ของผมก็พอแล้ว” รพีพงษ์กล่าวพลางหัวเราะเบา ๆ
“ดี คุณเป็นคนพูดเอง นายน้อยตระกูลลัดดาวัลย์พูดคำไหนคำนั้น”
มกรธวัชกล่าวอย่างเร่งรีบ หลังจากนั้นดวงตาของเขาก็มีแววสังหาร “ธฤตญาณ ไตรทศ ผมจะทำให้พวกคุณรู้ว่า ผลของการยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งมันเป็นยังไง!”
“แม่ง ยังไม่แน่ว่าใครจะชนะ!”
ไตรทศเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว และใช้กำปั้นต่อยไปทันที
ความแรงและความเร็วของหมัดนี้รุนแรงกว่าชายหัวโล้นมาก
แต่มกรธวัชไม่ได้วิตกกังวลเลยสักนิด ทุกคนแทบจะไม่มีใครเห็นว่ามกรธวัชเคลื่อนไหวอย่างไร เพียงแค่เห็นเหมือนเป็นภาพลวงตา
“แย่แล้ว!”
รพีพงษ์ขมวดคิ้วจนแน่น ไตรทศไม่สามารถต้านทานหมัดของยอดฝีมือเน่ยจิ้งได้
เขาปล่อยพลังจิตอย่างลับ ๆ แล้วจิตวิญญาณเทพก็ไปสร้างเกาะป้องกันบนหมัดของไตรทศไว้
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงพลังจิตวิญญาณ แต่ก็แข็งแกร่งกว่าพลังของมกรธวัชมาก
ฝ่ายมกรธวัชยังคงลําพองใจ หมัดนี้ของตนเอง สามารถหักกระดูกทั้งห้านิ้วของอีกฝ่ายได้แน่นอน
แต่ครึ่งวินาทีต่อมา เขาล้มลงกับพื้นทันที และนิ้วทั้งห้าของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด
“นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”
มกรธวัชมองไปที่ไตรทศด้วยความประหลาดใจ หมัดเมื่อสักครู่เหมือนกระทบกับแผ่นเหล็ก
“คุณเคยฝึกพลังเน่ยจิ้งด้วยหรือ?” มกรธวัชกล่าวถาม
“หึ กูมีพละกำลังเยอะมาตั้งแต่เกิด เน่ยจิ้งอะไรผมไม่รู้จัก” ไตรทศกล่าว “หากคุณมีความสามารถ ก็ลุกขึ้นมา พวกเรามาสู้กันต่อ! วันนี้ต้องสู้จนกว่าคุณจะยอมแพ้!”
“ผม…….” มกรธวัชพยายามลุกขึ้นด้วยสายตาที่ดุร้าย
นี่คือเขตอิทธิพลของตนเอง สิ่งที่ทำให้ตนเองรู้สึกเสียหน้ามากขึ้นไปอีกก็คือ วันนี้ลูกน้องของตนเองทั้งหมดอยู่ที่เกิดเหตุ แต่ตนเองกลับถูกทุบตีราวกับนก
“ไอ้หนู เมื่อสักครู่ผมแค่อุ่นเครื่องกับคุณ จากนี้ไปผมจะเอาจริงกับคุณแล้ว”
ขณะที่พูด มกรธวัชชักดาบยาวออกมาจากเอว
ไอ้หมอนี้ไม่เพียงแต่ฝึกพลังวิเศษเสนเท่านั้น แต่เขายังเป็นยอดฝีมือด้านดาบอีกด้วย
ขณะนี้ ธฤตญาณได้เดินออกมา “อยากใช้ดาบใช่ไหม? งั้นผมจะเล่นเป็นเพื่อนคุณเอง”
เมื่อไตรทศเห็นสิ่งนี้ ก็ก้าวถอยหลังไป ธฤตญาณโจมตีธุรกิจมืดของเมืองริเวอร์ด้วยกริช และมีคำกล่าวที่ว่า ไม่กลัวหมัดของธฤตญาณ แต่กลัวมีดของธฤตญาณ!
เพราะทุกคนรู้ดีว่า เมื่อธฤตญาณหยิบกริชของตนเองออกมา แสดงว่าเขามีเจตนาฆ่าจริง ๆ!
มกรธวัชสะบัดดาบยาวไปมา ในทางกลับกันฤตญาณนั้นต่างออกไป ดวงตาทั้งคู่ของเขาเหมือนหมาป่า จ้องมองอีกฝ่ายอย่างดุดัน ถือกริชอยู่ในมือ เอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย รอจังหวะเวลาเพื่อจู่โจมคู่ต่อสู้!
รพีพงษ์ที่อยู่ด้านข้างพยักหน้า ท่าทางการเริ่มต้นเช่นนี้คือสิ่งที่นักฆ่าตัวจริงควรมี
ตอนที่รพีพงษ์อยู่กับทหารมังกร เขาก็ฝึกทหารมังกรที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศจีนด้วยวิธีนี้
ทั้งสองต่อสู้กัน เรียบง่ายและตรงไปตรงมา การโจมตีถึงตายเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
แตกต่างจากการฝึกอย่างเป็นระบบของทหารมังกร หลังจากที่ธฤตญาณผ่านประสบต่อสู้ต่าง ๆ รพีพงษ์สามารถมองออกว่า ต้องบอกว่าผู้ชายคนนี้เกิดมาเพื่อต่อสู้อย่างแท้จริง!
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่รพีพงษ์กังวลมากที่สุดก็คือมกรธวัชมีพลังเน่ยจิ้ง เมื่อเป็นเช่นนี้ ในแง่ของพละกำลัง ธฤตญาณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
“ไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องช่วยธฤตญาณอีกครั้ง”
รพีพงษ์คิดแล้วยิ้ม
“ดาบยาวเล่มนี้ของผมสร้างขึ้นโดยนักฝึกดาบอันดับหนึ่งในเกียวโต ไอ้หนู อาศัยแค่กริชเล่มนี้ในมือ ยังกล้าสู้กับดาบยาวของผมอีกหรือ?”
“กริชเล่มนี้ของผมธรรมดามาก แต่มันอยู่กับผมมาสิบสามปีแล้ว” ดวงตาของธฤตญาณเย็นชา และมือขวาของเขาจับกริชไว้แน่น
“ฮึ่ม อีกสักครู่ผมจะทำให้มันกลายเป็นเศษเหล็ก!”
แม้ว่ามกรธวัชจะมีรูปร่างที่เตี้ยและอ้วน แต่เขาก็เร็วมาก เขาพุ่งตรงมาที่ธฤตญาณทันที
ธฤตญาณสูดหายใจเข้าลึก ๆ ตนเองเคยผ่านประสบการณ์การต่อสู้ต่าง ๆ มากมาย แต่เขาไม่เคยพบคู่ต่อสู้ที่เหมือนมกรธวัช
“ความเร็วของเขาเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?”
ธฤตญาณพบว่า ตาของตนเองไม่สามารถจับภาพของอีกฝ่ายได้
ชั่วพริบตา มกรธวัชก็มาอยู่ตรงหน้าของธฤตญาณแล้ว เขาพลิกดาบยาว แสงสีขาวส่องเข้าตาของธฤตญาณพอดี
หลังจากนั้น ธฤตญาณใช้มือปิดตาตามสัญชาตญาณ อย่างไรก็ตาม ชั่วพริบตาเดียวดาบยาวก็มาจ่ออยู่ที่ลำคอของธฤตญาณแล้ว!
“ระวัง!”
ไตรทศตะโกนเสียงดังจากด้านข้าง และพวกชายหัวโล้นที่อยู่ข้างๆ ต่างก็กังวลใจเป็นอย่างมาก
สายตาของธฤตญาณดูเย็นชา และในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ ประสบการณ์ต่อสู้หลายปีได้ช่วยชีวิตเขาไว้
เขารู้สึกว่าความเย็นบริเวณลำคอเริ่มอุ่นขึ้น และหลังจากนั้น เขาก็ยกขึ้นมือต้านทันที
ก่อนที่กริชจะขวางคอของตนเอง มันก็ไปปะทะกับดาบยาว
“ฮึ่ม แค่อาศัยกริชเล่มนี้ก็กล้ามาต้านดาบยาวของผมหรือ? เพลี้ยง!”
มกรธวัชตะโกน ด้วยท่าทางที่โอ่อ่า
พลังเน่ยจิ้งในร่างกายของเขาถูกปล่อยออกมาอย่างลับ ๆไปที่ดาบยาว
ข้างหลังเขา ลูกน้องทุกคนเห็นพี่ใหญ่ของตนเองกล้าหาญชาญชัย ทำให้พวกเขายิ้มอย่างมีชัย
อย่างไรก็ตาม มีเสียงดังขึ้น เสียงนั้นไม่ได้เกิดจากกริชของธฤตญาณ ในทางกลับกัน ดาบยาวในมือของมกรธวัชหักออกเป็นแปดชิ้น และตกลงบนพื้นทันที
มกรธวัชตกตะลึง ปากของเขาชา และแขนของเขาก็สั่นขึ้นมา
โอกาสเช่นนี้ธฤตญาณไม่ปล่อยให้พลาดแน่นอน
เขาพลิกกริช และเปลี่ยนจากการป้องกันเป็นการโจมตี ธฤตญาณไม่ใช้กลอุบายใด ๆ เขาก้มตัวลงเล็กน้อย และแทงหน้าท้องของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
สีหน้าของมกรธวัชเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก อยากจะยื่นมือออกไปต้าน แต่เขากลับลืมไปว่า มือทั้งคู่ของเขาใช้การไม่ได้แล้ว ไม่ต้องพูดว่าใช้มือต้าน ตอนนี้เขาไม่สามารถยกมือขึ้นได้ด้วยซ้ำ!
เลือดสีแดงไหลออกมาจากช่องท้องของมกรธวัช และเขาใช้มืออุดแผลที่หน้าท้องของตนเองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“พวก……พวกคุณไม่เคยฝึกพลังเน่ยจิ้งจริงหรือ?” มกรธวัชถามธฤตญาณและไตรทศ
“ไม่เคยแน่นอน”
ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน
ปรากฏรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของมกรธวัช จนกระทั่งเขาขยับสายตาไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ด้านข้าง ดวงตาของเขาดูหวาดกลัวขึ้นมา
ถ้าเป็นเช่นนี้ คนที่สามารถช่วยให้คนทั้งสองต้านพลังเน่ยจิ้งของตนเองต้องเป็นนายน้อยตระกูลลัดดาวัลย์แน่นอน!
