พอมายืนตรงสุดทางเดินข้างๆหน้าต่าง ฝนสุดาก็หันหลังไปมองรพีพงษ์
“นี่ พี่สาว มีอะไรก็รีบว่ามาเลย พรุ่งนี้เช้าก็จะไปที่สำนักเทพยาเซียนแล้ว ผมน่ะไม่เป็นอะไรมากหรอก แต่พวกคุณต้องพักผ่อนมากๆ ไม่งั้นล่ะก็ ทางขึ้นเขามันสูงชัน เดินทางยากกว่าปกติ ถ้าพวกคุณไม่พักผ่อนให้เพียงพอล่ะก็ พอถึงตอนนั้นก็อย่างหวังว่าผมจะแบกคุณแล้วกัน”
รพีพงษ์แกล้งหัวเราะพูด แต่ไม่ได้แกล้งพูดให้ตกใจกลัวอะไร
“ช่างเถอะน่า ฉันคิดว่า ฉันในตอนนี้ยังต้องให้คุณมาแบกอีกหรือไง?” ฝนสุดาพูดเสียงขรึม
รพีพงษ์ก็มองเธอ “ดูความจำผมสิ เกือบลืมไปเลย ตอนนี้คุณเป็นถึงนักฝึกวิชาระดับแดนดั่งเทพแล้ว ไม่อย่างนั้นล่ะก็ จะจัดการกับนทีนทจนหมอบได้อย่างไร”
“ช่างเถอะ จะว่าไปแล้ว ถ้าไม่ได้คุณพาไอ้3คนหน้าไม่อายนั้นเข้ามา ต่อให้ฉันพูดอะไรไป พวกคนดูก็ไม่มีทางเชื่อฉันหรอก”
สุดาเดินขึ้นหน้าไปหนึ่งก้าว เข้าไปใกล้รพีพงษ์มากขึ้น
“นี่คุณ คุณจะทำอะไร เข้ามาใกล้ขนาดนี้ ไม่ค่อยเหมาะนะ” รพีพงษ์ถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
“รพีพงษ์ ทำไมคุณทำอะไรต้องเก่งไปหมดเลย ทำไมถึงแก้ปัญหาอะไรก็ง่ายไปเสียหมดเลย? คุณมีพลังมารอะไรกันแน่ ฉันก็เห็นคนเก่งในโลกนี้มามาก แต่แบบคุณ ไม่เคยเห็นเลย” ฝนสุดาพูดเสียงต่ำ
รพีพงษ์ก็ยิ้มเขินๆ จะว่าไปแล้ว ในหมู่ผู้หญิงที่ตนเองรู้จัก ฝนสุดาก็ได้ทำให้เขารู้สึกที่แปลกไปเหมือนกัน
แต่รพีพงษ์รู้ดีว่า ความรู้สึกนี้ไม่ใช่เชิงชู้สาว แต่เป็นความรู้สึกซาบซึ้งมากกว่า
“ถ้าจะพูดถึงเสน่ห์ จะมีใครมีเสน่ห์มากกว่าคุณสุดาล่ะ มองแค่แวบเดียวก็ทำให้นทีนทใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว” นทีนทยิ้มพูด
“ช่างเถอะ ฉันสามารถหลอกล่อผู้ชายทั้งโลกนี้ได้ แต่ยกเว้นคุณ” ฝนสุดาพูดออกมาตามตรง สายตาก็มองชายตรงหน้า
ตั้งแต่ที่เกลียดกันจนรู้จักกัน ฝนสุดาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองเป็นอะไรไป ถึงได้ชอบผู้ชายประเทศจีนขึ้นมา
“สุดา ฟังผมนะ” รพีพงษ์พูดกับเธอว่า “ผมรู้ว่าผมเป็นคนที่พูดแล้วต้องทำตามคำพูด ก่อนหน้านี้ที่แต่งงานกับแคลร์ ผมได้สาบานต่อหน้าทุกคนไว้ว่า ชีวิตนี้จะไม่ผิดต่อเธอ แต่สำหรับคุณ ผมก็ไม่ใช่คนโง่ ผมรู้ว่าคุณคิดอย่างไร สำหรับก่อนหน้านี้ที่คุณดูแลผมเป็นอย่างดี ผมซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ได้คุณก็คงไม่มีรพีพงษ์ในวันนี้”
ฝนสุดาก็มองรพีพงษ์ “ที่ฉันดูแลคุณ ไม่ใช่เพราะอยากให้คุณมาตอบแทนฉัน แต่ฉันยินยอมทำมันเอง”
“ผมรู้ แต่ก็อภัยให้ผมด้วย ต่อจากนี้ผมจะพาแคลร์ไปฝึกวิชา ผมเชื่อว่ายังมีเวลาอีกมากมายที่รอให้ผมและแคลร์ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน แต่มีประโยคหนึ่ง เมื่อครู่คุณพูดผิดไป”
รพีพงษ์กล่าว
“ฉันพูดผิดงั้นหรือ? คำว่าอะไร? ”
หว่างคิ้วของรพีพงษ์มีความเศร้าเล็กๆ เป็นสีหน้าที่สุดาไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน
“ผมไม่ได้เก่งไปเสียทุกเรื่อง ผมก็ช่วงที่ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ยอมให้คนที่ผมเคารพตายไปต่อหน้าต่อตาหรอก”
รพีพงษ์พูดไป ก็นึกถึงตอนที่ท่านผู้อาวุโสธีรพัฒน์ได้สละชีพอยู่ในทวีปโอชวิน จนทุกวันนี้ก็ยังไม่ลืม
“การไปฝึกวิชาในสำนักเทพยาเซียนครั้งนี้ ผมเชื่อว่าจะมีนักฝึกวิชาที่มีพรสวรรค์ไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น คุณจะได้เห็นคนที่เก่งเหมือนผม บางทีตอนนั้นคุณอาจจะได้เจอคนที่คุณควรไปรักเขา เหมือนกับที่ผมได้เจอกับแคลร์” รพีพงษ์มองฝนสุดาแล้วพูด
สุดาก็กัดปากมองรพีพงษ์ จากนั้นยิ้มพูดว่า “ดูคุณพูดเข้าสิ พูดอย่างกับฉันจะไม่มีใครเอาเสียอย่างนั้นแน่ะ ฉันไม่สนคุณละ”
พูดไป เธอก็หันหลังจะจากไป แต่ตอนที่เธอหันตัวไปนั้น ก็เห็นว่าด้านหลังยังมีอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย
“อ้าวแคลร์？” ฝนสุดาพูดอย่างตกใจ
“อ๋อ คือฉันเพิ่งเข้ามาที่นี่น่ะ ไม่ได้มาขัดจังหวะพวกคุณใช่ไหม หนูลินจะให้รพีพงษ์กลับไปเล่านิทานให้เธอฟังเสียให้ได้เลย ฉันก็เลยเดินออกมาที่นี่” อารียาพูดนิ่งๆ
“ผมบอกแล้วไง หนูลินสนิทกับผมที่สุด งั้นผมจะไปเล่านิทานให้เธอฟังเดี๋ยวนี้เลย”
พูดไป รพีพงษ์ก็เดินยิ้มไปทางอารียา
สองคนเดินคู่กันกลับไปห้องชุดสุดหรูนั้น บนทางเดิน เหลือเพียงแค่ฝนสุดาคนเดียว
“รพีพงษ์ ที่คุณพูดไปเมื่อครู่นี้ ฉันได้ยินหมดแล้วนะ” อารียาพูดเบาๆ
รพีพงษ์ก็อมยิ้ม เพราะว่ามือของเขาได้ถูกอารียาจับไว้จนแน่นแล้ว
เช้าวันต่อมา ทั้งสี่คนก็เดินทางไปยังสำนักเทพยาเซียน
ทางขึ้นเขายากลำบาก แต่คนที่รู้สึกเหนื่อยที่สุดก็คืออารียา
“ดูไม่ออกเลยนะ หนูลิน หนูเก่งจริงๆ เลยนะ” ฝนสุดาพูดกับหนูลินอย่างสนุก
คิดไม่ถึงว่า ยัยหนูนี่อายุเพียงเท่านี้ แต่ร่างกายแข็งแรงกว่าผู้ใหญ่ปกติเสียอีก
รพีพงษ์ก็คิดในใจ หนูลินมีพรสวรรค์มากกว่าตนเอง ดูเหมือนว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับพลังจิตวิญญาณเทพในตัวเธอ
เพียงแต่ ตอนนี้หนูลินยังเด็กอยู่ ต่อให้บอกเธอไป เธอก็ไม่เข้าใจหรอกว่าพลังจิตวิญญาณเทพคืออะไร
“ให้หนูลินโตอีกสัก10ปี อายุประมาณ15ปี ค่อยพาเธอมาฝึกวิชาด้วยกัน”
รพีพงษ์คิดในใจ พอถึงตอนนั้น มีคนเก่งระดับโลกอย่างตนเองถ่ายทอดวิชาให้ ด้วยพรสวรรค์อันแข็งแกร่งในตัวตนเอง พลังวิชาของหนูลินจะต้องแข็งแกร่งอย่างรวดเร็วแน่นอน！
“แคลร์ เดี๋ยวผมแบกคุณเอง” รพีพงษ์พูดกับอารียา
เดิมทีแคลร์อยากจะทนหน่อย แต่ร่างกายไม่ไหวจริงๆ
“พวกคุณไม่เหนื่อยกันหรือ?” อารียามองรพีพงษ์และคนอื่น
“พอไหวอยู่” ฝนสุดายิ้มพูด “แคลร์ ถ้าเธอได้ฝึกวิชากับรพีพงษ์ล่ะก็ ทางขึ้นเขาแค่นี้ทำอะไรคุณไม่ได้หรอก”
อารียาก็พยักหน้าเบาๆ ดูเหมือนว่ามีพลังวิชาในตัว จะมีข้อดีหลายอย่างเหมือนกัน
รพีพงษ์ย่อตัวลง แล้วแบกอารียาขึ้นขี่หลัง
ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นของร่างกายรพีพงษ์ อารียาก็แนบอยู่ที่แผ่นหลังของเขา
“พักกันหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวคุณตื่นมา พวกเราก็ถึงแล้วล่ะ” รพีพงษ์พูดเบาๆ
“หนูลิน แข่งกับพี่ไหม ดูสิว่าใครจะถึงก่อนกัน ที่นี่มีคนแอบพลอดรักกัน พี่ทนดูไม่ได้น่ะ”
ฝนสุดายิ้มพูด แล้วพาหนูลินเดินนำไป
“พวกเธอช้าๆ กันหน่อย！” อารียาพูดอย่างเป็นกังวล
“วางใจเถอะ ไม่เป็นอะไรหรอก”
รพีพงษ์ก็ยิ้มพูด ที่นี่คือสำนักเทพยาเซียน จะว่าไปแล้วก็เหมือนเป็นสถานที่ของตนเอง และตอนนี้ฝนสุดาก็มีพลังระดับแดนดั่งเทพ คนธรรมดาหรือเรื่องธรรมดาทำอะไรเธอไม่ได้หรอก！
ขณะที่ค่อยๆ เดินไปยังสำนักเทพยาเซียนนั้น ระหว่างทาง ก็มีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว ดอกไม้หอมกรุ่นตลอดทาง
เพิ่งเข้ามาด้านใน อารียาก็ถูกทิวทัศน์ด้านหน้าสะกดไว้
“ที่นี่สวยจริงๆ เลย ราวกับเป็นอีกโลกหนึ่งเลย” อารียาชื่นชม
“เป็นไง สามีของคุณเลือกสถานที่ฝึกวิชาให้ ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ” รพีพงษ์พูดอย่างภูมิใจ
อารียาพยักหน้าเบาๆ คุ้นเคยกับความวุ่นวายในเมืองใหญ่เสียนาน พอมาถึงที่นี่ อารียาก็เหมือนกับเจอที่ที่ตนเองตามหามานาน จิตใจก็เหมือนได้ชำระให้สะอาดขึ้น
หลังจากนั้นสองชั่วโมง รพีพงษ์ก็มาถึงยังหน้าประตูของสำนักเทพยาเซียน
ถึงแม้จะแบกแคลร์อยู่ แต่รพีพงษ์ก็ไม่ได้มีความเหนื่อยอะไรเลย
อีกอย่าง ครึ่งทางมานี้ รพีพงษ์ตั้งใจเร่งฝีเท้า เพื่อที่จะได้ตามฝนสุดาและหนูลินมาถึงสำนักเทพยาเซียนพร้อมกัน
ด้านนอกห้องโถง พอจิรภัทรรู้ข่าว ก็พาคนของสำนักเทพยาเซียนออกมาต้อนรับ
ไม่เพียงเท่านั้น ที่นี่ยังมีคนที่คุ้นเคยอีกมากมาย
“หงส์ คุณก็มาหรือ” รพีพงษ์ยิ้มทักทาย
หนูลินก็ไปยืนข้างหงส์อย่างดีใจ “พี่คะ ไม่คิดว่าจะได้เจอพี่ที่นี่ด้วย พาหนูไปเล่นหน่อย ได้ไหมคะ?”
“หนูลิน หิวแย่แล้วใช่ไหมล่ะ อยากกินขนมที่พี่ทำใช่ไหมล่ะ” หงส์ยิ้มพูดกับหนูลิน
พอถูกเดาใจออก หนูลินก็แลบลิ้นออกมาเล่น แล้วแกล้งทำหน้าผี แกล้งให้ทุกหัวเราะออกมา
“ธมกร คุณก็มากับเขาด้วยหรือเนี่ย ตอนนั้นผมจำได้ว่า คุณบอกว่าจะอยู่ที่กลุ่มสิงโตไม่ใช่หรือ” รพีพงษ์พูดกับธมกร
หนูตะกายฟ้าก็เขินจนยิ้มๆ “เดิมทีผมก็อยากอยู่ที่กลุ่มสิงโตแหละ แต่ว่า………”
“แต่อะไร？”
รพีพงษ์ถาม แต่ก็เห็นว่าสายตาของธมกรเหลือบมองไปทางหงส์ตลอดเวลา
รพีพงษ์ก็เข้าใจขึ้นมาทันที ไอ้หมอนี่ ดอกรักผลิบานเสียแล้ว รักหงส์เข้าเสียแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าไอ้หมอนี่จะมีวาสนานั้นไหมนะ หงส์เป็นผู้หญิงเย็นชาเสียด้วยสิ คิดอยากจะคว้าหัวใจเธอ มักยาก！
