โครงกระดูกมองท่าทางของรพีพงษ์ ยิ้มอย่างราบเรียบ และเดินเข้ามาหารพีพงษ์เรื่อย ๆ
“ฮ่า ๆไม่คิดว่าหลังจากผ่านมาพันปี จะมีคนที่สามารถเข้าใกล้ระดับแดนเทพขั้นพีคได้ นอกจากนี้ จากรูปลักษณ์ของคุณ เหมือนว่าคุณเคยฝึกวิชากังฟูเสน? เคล็ดวิชานี้ฝึกไม่ง่าย ถ้าคุณสามารถฝึกมันจนสมบูรณ์ ผมก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณอย่างแน่นอน แต่น่าเสียดายที่คุณไม่มีโอกาสแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของรพีพงษ์ก็เย็นชา และปัณฑาก็กระโดดลงมายืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อไม่ให้ตนเองเป็นภาระของรพีพงษ์
“ใครแข็งแกร่งและอ่อนแอ ต่อสู้ก็จะรู้เอง!”
ร่างกายของรพีพงษ์เปล่งประกาย พลังทิพย์กระตุ้นให้หินก้อนใหญ่ที่อยู่รอบ แล้วพุ่งไปที่โครงกระดูกทันที ซึ่งปิดกั้นการมองเห็นของโครงกระดูกพอดี
“ไร้เดียงสา”
โครงกระดูกกล่าวอย่างราบเรียบ สะบัดมือขวา พลังทิพย์ที่ทรงพลังได้ทำลายหินที่อยู่ตรงหน้าจนแตกละเอียดในชั่วพริบตา
“จู่โจม!”
รพีพงษ์ตะโกนอย่างเย็นชา คมกระบี่สยบเซียนอยู่ห่างจากโครงกระดูกเพียงครึ่งเมตร
โครงกระดูกส่งเสียงแปลก ๆ กระบี่กระดูกก็ขวางกั้นกระบี่สยบเซียนทันที ไม่ปรากฏแม้แต่รอยแตกร้าว
“ไม่เลว กระบี่สยบเซียนนี้เป็นอาวุธดี เป็นอาวุธของจอมมารชูร่า สันนิษฐานได้ว่า ชูร่าจะไม่มอบกระบี่สยบเซียนให้ผู้อื่นอย่างง่ายดาย”
รพีพงษ์ดึงกระบี่กลับมา ถอยห่างออกไปหลายเมตร มองไปที่โครงกระดูกด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่ได้ตั้งใจจะตอบคำถามของโครงกระดูก แล้วพุ่งออกไปด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง พริบตาเดียวก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังของโครงกระดูก
“โอ้? ความเยือกเย็นในการต่อสู้คล้ายกับชูร่ามาก ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของคุณกับชูร่าจะไม่เลว เพื่อเห็นแก่เขา ผมจะไม่ฆ่าคุณ”
ทันทีที่สิ้นเสียง พลังที่มองไม่เห็นก็ปะทะกับกระบี่สยบเซียนทันที ขณะนี้กระบี่สยบเซียนไม่สามารถพุ่งไปข้างหน้าได้แม้แต่นิดเดียว
รพีพงษ์กระเดาะปาก แล้วดึงกระบี่สยบเซียนกลับมาอย่างแรง จากนั้นก็มองไปที่โครงกระดูก เพื่อพยายามหาโอกาส
“รพีพงษ์ มันคือวิชาเบิกโลกันตร์ โครงกระดูกนี้ได้ฝึกวิชาเบิกโลกันตร์ วิชาเบิกโลกันตร์สามารถตระหนักถึงพลังทิพย์ในร่างกายในระดับที่ดี บวกกับพลังทิพย์ที่มองไม่เห็น สำหรับนักฝึกตนส่วนใหญ่ก็จะมีความยับยั้งชั่งใจได้เป็นอย่างมาก แม้แต่ร่างกายของตนเองก็สามารถอาศัยวิชาเบิกโลกันตร์จนกลายเป็นความว่างเปล่า ถึงแม้ว่าจะเป็นแดนบุญครึ่งก้าว ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”
ปัณฑาดูวรยุทธของโครงกระดูกออก จึงเตือนรพีพงษ์ทันที เธอเองก็ไม่คาดคิดว่า โครงกระดูกนี้จะมีวรยุทธวิชาเบิกโลกันตร์ระดับกลาง แม้ว่าการฝึกจะไม่สมบูรณ์ แต่สำหรับรพีพงษ์แล้ว สิ่งนี้ก็เป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อชีวิตเช่นกัน!
โครงกระดูกมองปัณฑาด้วยความสนใจ และกล่าวว่า “อ้อ ผมจำได้แล้ว ที่แท้คุณเป็นภูตโบราณที่ตายไปเมื่อพันปีก่อน คุณก็ฟื้นคืนชีพหลังจากพันปีเช่นกัน เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน”
ปัณฑาผงะไปครู่หนึ่ง ไม่คาดคิดว่าไอ้หมอนี้จะรู้ตัวตนของตนเอง และจากคำพูดเมื่อสักครู่ของโครงกระดูก ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อพันปีก่อนอยู่ไม่น้อย
ขณะนี้เอง รพีพงษ์ถือโอกาสที่ความสนใจของโครงกระดูกอยู่ที่ปัณฑา จึงแทงออกไปอีกครั้ง คราวนี้แทงถูกร่างของโครงกระดูก
โครงกระดูกมองมาที่รพีพงษ์ ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย และกล่าวว่า “วิชาเบิกโลกันตร์! ”
พริบตาเดียว จุดที่กระบี่สยบเซียนของรพีพงษ์แทง ร่างของโครงกระดูกกลายเป็นภาพลวงตา กระบี่สยบเซียนทะลุร่างโครงกระดูกโดยตรง
“นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นขั้นกลาง รพีพงษ์ คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พวกเรารีบหนีกันเถอะ” ปัณฑาตะโกน คนที่สามารถฝึกวิชาเบิกโลกันตร์จนไปถึงขั้นกลาง แม้แต่เป็นรพีพงษ์ ก่อนที่จะฝึกวิชากังฟูเสนครึ่งแรกจนลึกซึ้ง เกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
รพีพงษ์กระเดาะปาก สะบัดกระบี่สยบเซียน พลังทิพย์และพลังล้ำลึกปกคลุมกระบี่ และพุ่งไปที่โครงกระดูกอย่างรวดเร็ว
กระบี่กระดูกในมือขวาของโครงกระดูกก็พุ่งออกมาเช่นกัน และพลังของกระบี่สีดำพุ่งเข้าใส่การโจมตีรพีพงษ์ เพื่อตอบโต้โจมตีของรพีพงษ์
“คุณแข็งแกร่งมาก แต่น่าเสียดาย ถ้าคุณมีฝีมือเพียงแค่นี้ คุณก็จะพ่ายแพ้แล้ว”
พูดจบ มีเงาปรากฏอยู่บนมือขวาของโครงกระดูกอย่างรวดเร็ว เขาสะบัดกระบี่กระดูกอีกครั้ง แล้วพุ่งไปที่รพีพงษ์อย่างรวดเร็ว
“ระวัง!”
ปัณฑาตะโกน และวิ่งมาอยู่ข้างรพีพงษ์ แสงสีเขียวจาง ๆ แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอ และพลังชีวิตที่แน่นหนาก่อตัวเป็นเกราะป้องกันไว้
พลังสีดำของกระบี่กระทบกับเกราะป้องกันสีเขียว และมันก็ถูกเกราะป้องกันกลืนไปอย่างรวดเร็ว และสลายหายไป
ขณะนี้ใบหน้าของปัณฑาขาวซีดเผือด ราวกับว่าเธอจะล้มลงเมื่อใดก็ได้
“รพีพงษ์ ฉันสามารถช่วยคุณได้แค่ครั้งนี้ ถ้าคุณจะชนะโครงกระดูกนี้ มีวิธีเดียวเท่านั้น คือเพิ่มความเร็วของคุณไปอีกระดับหนึ่ง! วิชาเบิกโลกันตร์ไม่สามารถรักษาสถานะนี้ไว้ตลอดไป ขอแค่คุณเร็วพอ บางทีอาจจะคว้าโอกาสนั้นไว้ได้ เอาชนะเขาให้ได้”
พูดจบ ปัณฑาโซเซและเกือบจะล้มลง โชคดีที่รพีพงษ์จับปัณฑาได้ทันเวลา ให้เธอนั่งพิงกำแพงหิน แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับโครงกระดูกอีกครั้ง
โครงกระดูกมีสีหน้าราบเรียบ และกล่าวว่า “คุณวางใจเถอะ ในเมื่อผมเคยบอกว่าจะไว้ชีวิตคุณ ก็จะไม่ฆ่าเด็กผู้หญิงคนนี้ด้วย อีกอย่าง ผมไม่ชอบฉวยโอกาสตอนที่คนอื่นไม่ทันระวัง ผู้หญิงคนนี้พูดถูก แต่จะสามารถคว้าโอกาสได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เขามีสมาธิสูงกว่าปกติมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะโครงกระดูกต่อให้หลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อสักครู่ปัณฑาช่วยทันเวลา เกรงว่าตอนนี้ตนเองไม่ตายก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส!
จำเป็นต้องทำใจให้นิ่ง! ในเมื่อปัณฑาต้องการให้ตนเองเพิ่มความเร็ว งั้นตนเองก็ต้องเพิ่มความเร็ว แม้ว่าจะมีโอกาสเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น รพีพงษ์ก็จะไม่มีวันปล่อยมันไปเด็ดขาด!
“ฮึก!”
สูดหายใจเข้าลึก ๆ พลังของรพีพงษ์สงบเยือกเย็นลงอย่างมาก และพลังที่อยู่รอบตัวก็เปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน
โครงกระดูกรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของรพีพงษ์ จึงไม่ได้ดูถูกรพีพงษ์อีกต่อไป มือขวาถือกระบี่กระดูกไว้แน่นด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“วิชาเบิกโลกันตร์!”
เป็นครั้งแรกที่โครงกระดูกเป็นคนลงมือก่อน พลังทิพย์มหาศาลรวมตัวเป็นพลังกระบี่ที่มองไม่เห็น เมื่อกระบี่กระดูกพุ่งออกไป พลังกระบี่สีดำที่มองไม่เห็นก็พุ่งเข้าหารพีพงษ์อย่างรวดเร็ว
ปัณฑามองภาพนี้ ขมวดคิ้วจนแน่น พลังของกระบี่ทั้งสองนี้ ถ้ารพีพงษ์ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ มันจะเป็นอันตรายเป็นอย่างมาก
“วิชามังกรเลื้อย!”
รพีพงษ์ตะโกนด้วยเสียงเยือกเย็น มังกรทองเก้าตัวล้อมรอบรพีพงษ์เอาไว้ และรับรู้ถึงการมีอยู่ของพลังกระบี่ที่มองไม่เห็น มังกรทองเก้าตัวพุ่งเข้าหาพลังกระบี่ มังกรทองและพลังกระบี่ปะทะกัน ทำให้พลังกระบี่นั้นไม่สามารถพุ่งไปข้างหน้าได้
รพีพงษ์จ้องไปที่พลังกระบี่สีดำ กระบี่สยบเซียนในมือไม่ยอมจำนน พุ่งไปข้างหน้า พลังล้ำลึกปะทะกับพลังกระบี่สีดำ
ทันใดนั้น ทั้งถ้ำก็สั่นสะท้าน และหินก็ตกลงมามากมาย โชคดีที่ปัณฑามีความสามารถในการปกป้องตนเอง โดยใช้พลังชีวิตสร้างเกราะป้องกันรอบตัวเอง ซึ่งไม่เป็นภาระให้กับรพีพงษ์
“ตอนนี้แหละ!”
ดวงตาของรพีพงษ์เบิกกว้างอย่างดุดัน พลังล้ำลึกที่อยู่รอบกระบี่สยบเซียนได้ปะทุขึ้น โจมตีพลังกระบี่สีดำจนพ่ายแพ้ยับเยิน
ขณะนี้เอง ร่างกายของโครงกระดูกค่อยๆ กลายเป็นมีตัวตน และเห็นได้ชัดว่ามันอยู่ในช่วงเวลาว่างเปล่าของวิชาเบิกโลกันตร์ ช่วงวินาทีนี้ เป็นโอกาสของรพีพงษ์!
