“เอาล่ะ ไม่ต้องเกรงใจ เริ่มทานข้าวกันเถอะ ถ้าไม่พอผมจะไปทำเพิ่มอีก” รพีพงษ์อดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่เขามองธมกรที่กำลังน้ำลายสอ
ทุกคนก็ไม่ได้เกรงใจแต่อย่างไร หยิบถ้วยและตะเกียบ และกวาดอาหารบนจานจนเกือบเกลี้ยง ทำให้รพีพงษ์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“ต้องเป็นเพราะว่าพวกเขาเหนื่อยเกินไป มันต้องเป็นอย่างนั้น ฉันหัวเราะไม่ได้” รพีพงษ์คิดอยู่ในใจ สีหน้ายังคงนิ่งเหมือนผิวน้ำ จากนั้นก็คีบผักหลิวใส่เข้าไปในปาก ความหอมหวานของผักหลิวทำให้รพีพงษ์รู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่าตนเองเพียงแค่สอนวิธีการทำอาหารด้วยส่วนผสมพิเศษในป่าหมอกให้พี่สาด้วยวาจา พี่สาก็สามารถทำได้อร่อยเช่นนี้เชียวหรือ พี่สามีพรสวรรค์ในด้านการทำอาหารเป็นอย่างมาก
“ว้าว นี่มันอร่อยมาก รพีพงษ์ อาหารพวกนี้ปรุงอย่างไร? ฉันเคยทานอาหารที่ปรุงโดยเชฟในโรงแรมระดับหลายดาวข้างนอกมามากแล้ว เมื่อเทียบกับอาหารพวกนี้ ฉันรู้สึกว่าเชฟพวกนั้นควรจะเกษียณได้แล้ว ฉันชอบรสชาติของอาหารพวกนี้มาก”
ถ้วยของฝนสุดาเต็มไปด้วยผักหลิวเหมือนกับรพีพงษ์ และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข เมนูผักหลิวนี้อร่อยจริง ๆ
“ใช่ ไม่ใช่แค่ผักหลิวจานนี้ แต่ทุกจานอร่อยกว่าเชฟข้างนอกปรุงเป็นอย่างมาก ฝีมือการทำอาหารของพี่สาอร่อยมาก เกรงว่าต่อไปฉันจะไม่อยากทานอาหารที่คนอื่นทำอีกแล้ว”
หงส์รู้สึกดื่มด่ำ เธอยังไม่ลืมที่จะชมพี่สา
พี่สาฟังคำชมของทั้งสองคน แล้วเธอก็เก้อเขินเล็กน้อย และกล่าวว่า “ฝีมือการทำอาหารของฉันก็ไม่ดีอะไรมากหรอก ทั้งหมดนี้นายน้อยเป็นคนสอนฉัน และยังมีเครื่องปรุงพิเศษเหล่านั้น ถ้าพวกคุณชอบทาน ฉันจะทำให้พวกคุณทานทุกวันเลย”
“ดี! คุณย่าสา ต่อไปหนูจะทานอาหารที่คุณย่าทำทุกวันเลย!” หนูลินโยนตะเกียบในมืออย่างตื่นเต้น แล้วก็เต้นรำขึ้นมา ทำให้ทุกคนรู้สึกสนุกสนานและมีความสุข
รพีพงษ์ยิ้มบาง ๆ หยิบเนื้อหนึ่งชิ้นใส่ในถ้วยของอารียา แล้วกล่าวว่า “อารียา ทานเยอะหน่อย วัตถุดิบเหล่านี้เป็นของพิเศษในป่าหมอก และป่าหมอกเต็มไปด้วยพลังทิพย์ ซึ่งมันส่งผลต่อพืชและสัตว์ป่าที่อยู่ที่นี่ แค่พวกมันผ่านกระบวนการจัดการ สิ่งเหล่านี้จะเป็นวัตถุดิบที่ดีที่สุด ทานมากหน่อย เพราะพวกมันสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของคุณได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลายคนก็ตกตะลึง แค่กินก็สามารถเพิ่มพลังได้แล้ว!
หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ทวีปการฝึกตนทั้งหมดจะต้องตกตะลึง
แต่ธมกรไม่ได้คิดสิ่งที่มันลึกซึ้งเช่นนี้ เขาจับถ้วยและตะเกียบไว้แน่น กินอย่างรวดเร็ว กินน่องย่างโดยใช้เวลาแค่สามวินาที และปากของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำมัน
“ลุงธมกรบ้า เหลือไว้ให้หนูลินบ้าง” หนูลินมองธมกรกินอาหาร แล้วก็เริ่มกินคำใหญ่บ้าง
อารียาปิดปากแล้วหัวเราะขึ้นมา หันไปมองรพีพงษ์ที่อยู่ด้านข้างด้วยหัวใจที่อบอุ่น ไม่ต้องใช้คำพูด รพีพงษ์ก็สามารถเข้าใจความหมายของอารียาได้ แล้วรพีพงษ์ก็พิงไหล่อารียาเล็กน้อย และทานข้าวพร้อมกัน
ผ่านไปนาน ธมกรที่ทานข้าวเสร็จแล้วก็นอนอยู่บนโซฟา พร้อมกับพุงที่ยื่นออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข
แม้แต่หงส์และฝนสุดาที่เคร่งในการฝึกตนมาโดยตลอด วันนี้ก็ทานอาหารจนจุ พุงของพวกเธอยื่นออกมาเล็กน้อย ก็เลยรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย และก็ใช้ข้ออ้างในการฝึกเพื่อไปห้องพักของตนเอง
หนูลินทานข้าวจนเสื้อผ้าเปื้อนคราบน้ำมัน และถูกอารียาอุ้มเข้าไปอาบน้ำในห้อง
รพีพงษ์ช่วยพี่สาเก็บโต๊ะอาหาร มองพี่สาที่กำลังยุ่งและแอบเช็ดเหงื่ออยู่ รพีพงษ์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตัดสินใจให้พี่สาเข้าสู่เส้นทางการฝึกด้วย
ประการที่หนึ่ง มันสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งทางกายภาพของพี่สาได้ และประการที่สอง มันสามารถเพิ่มอายุขัยของพี่สาได้
พี่สาตอบตกลง พี่สารู้สึกขอบคุณรพีพงษ์เป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เพราะรพีพงษ์ เธอคงจะไม่มีชีวิตที่ดีเช่นนี้
ในลานกว้าง
รพีพงษ์นั่งขัดสมาธิและหายใจเข้าลึก ๆ พลังทิพย์ในร่างกายค่อย ๆ เคลื่อนไปอยู่ที่ดวงตาทั้งคู่ มันเป็นเรื่องยากมากที่พลังทิพย์นี้จะเคลื่อนไปที่ทวารอีกหกช่อง
ถ้าไม่สลายไปทันที ก็จะเคลื่อนที่ได้ยากลำบาก
พยายามหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่สามารถหาพบว่าปัญหานี้เกิดจากอะไร
เส้นลมปราณเชื่อมกับทวารทั้งเก้า ทวารทั้งเก้าก็เชื่อมกับหน้าผาก!
ทวารทั้งเก้านี้แบ่งออกเป็นช่องหยินและหยาง แต่ตอนนี้รพีพงษ์ไม่สามารถเข้าใจทวารทั้งเจ็ดของหยางได้
เมื่อนึกถึงความรู้สึกตอนที่ถูกญาณิดาผนึกไว้ แล้วตนเองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ รพีพงษ์ก็ถอนหายใจ
ความรู้สึกที่ไม่สามารถทำอะไรได้ รพีพงษ์ไม่อยากจะรู้สึกเป็นครั้งที่สอง
เขาจะต้องกำหนดชะตากรรมของเขาด้วยตนเอง!
แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือในแดนบุญ รพีพงษ์ก็จะไม่กลัวแน่นอน
หลังจากนั้น รพีพงษ์ก็พยายามลองนำพลังทิพย์เคลื่อนไปที่ทวารทั้งเจ็ดอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภายใต้ความเบื่อหน่าย เพราะไม่รู้จะทำอะไร รพีพงษ์กระโดดขึ้นมา และตนเองไม่ได้ไปที่ป่าหมอกมาสักระยะหนึ่งแล้ว ถือโอกาสตอนนี้มีเวลา ไปเดินเล่นในป่าหมอกดีกว่า
หลังจากนั้น รพีพงษ์สร้างเกราะป้องกันไว้รอบคฤหาสน์ในรัศมีสองกิโลเมตร
แม้ว่าสัตว์เซียนในป่าหมอกทั้งหมดจะยอมรับรพีพงษ์เป็นราชาของพวกเขา แต่เพื่อเป็นการป้องกันเรื่องที่ไม่คาดฝัน รพีพงษ์คิดว่าเผื่อความปลอดภัยไว้ดีกว่า
ในป่าหมอก
“แพล็บ～”
งูสีเงินแลบลิ้น งูหลามยาวห้าเมตรกำลังเลื้อยข้ามต้นไม้อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่ากำลังมองหาอะไรบางอย่าง
ในถ้ำเล็ก ๆ ที่ทางเข้าถูกพุ่มไม้ปิดไว้ มีร่างเล็ก ๆ ขดตัวอยู่ในถ้ำ เสื้อคลุมที่คลุมตัวเธออย่างดีปิดบังรูปลักษณ์และลมหายใจของเธอเอาไว้ เพราะเหตุนี้เธอจึงโชคดีที่ไม่ถูกงูสีเงินที่อยู่ข้างนอกพบ
ผ่านไปหลายสิบนาที ภายนอกถ้ำเงียบกริบ คนในชุดคลุมได้หายใจเข้าลึกๆ และค่อย ๆ โผล่หัวเล็กออกมาจากทางเข้าถ้ำ มองไปรอบ ๆ ไม่มีวี่แววของงูสีเงิน เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็เดินออกมาจากถ้ำ
“แพล็บ～”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ คนในเสื้อคลุมก็หันมามองงูสีเงินที่ซ่อนตัวอยู่บนเนินที่อยู่ด้านหลัง แล้วก็วิ่งหนีไปด้วยความตกใจ
ดวงตาของงูสีเงินเย็นเฉียบ ร่างงูใหญ่ขวางคนในเสื้อคลุมไว้อย่างรวดเร็ว งูล้อมรอบคนในเสื้อคลุมไว้ตรงกลาง เหมือนกำแพงเนื้อที่สูงสองเมตร
คนในเสื้อคลุมกระโดด พยายามหนีก่อนที่จะถูกงูรัด แต่ถูกหางของงูสีเงินกระแทกจนตกลงมา และก็ถูกงูรัดไว้แน่น
“โอ๊ย”
คนในเสื้อคลุมครางเบา ๆ แทบจะหายใจไม่ออก
คนในเสื้อคลุมค่อยๆ เบลอ ถ้าหมดสติอยู่ที่นี่ สิ่งที่รอเธออยู่คือความตายเท่านั้น!
“หยุด เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามฆ่าสิ่งมีชีวิตโดยพลการ”
เสียงของรพีพงษ์ดังมาจากที่ไม่ไกล งูสีเงินได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ก็เข้าใจทันทีว่าคนที่มาเป็นใคร ทันทีที่งูคลายตัว คนในเสื้อคลุมก็ล้มลงกับพื้นและไออย่างรุนแรง
และภาพต่อมา ทำให้คนในเสื้อคลุมไม่อยากจะเชื่อ
ตอนนี้งูหลามยักษ์ที่มีความยาวหลายเมตร เหมือนกับเด็กที่ทำอะไรผิด แล้วถูกชายลึกลับผู้นี้ประณาม?
“เจ้ารออยู่ที่นี่ ถ้าผมไม่อนุญาต ห้ามไปไหนเด็ดขาด” รพีพงษ์กล่าวกับงูเงินด้วยสีหน้าจริงจัง
งูสีเงินส่ายหัวขึ้นลง แลบลิ้นออกมา แลดูน้อยใจเล็กน้อย
เมื่อเห็นเรื่องราวทั้งหมด คนในเสื้อคลุมก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
