ในถ้ำ จิรภัทรและธัชธรรมมองรพีพงษ์พร้อมกัน ทั้งคู่ก็รู้ว่ารพีพงษ์อาจซ่อนอะไรบางอย่างไว้ และไม่ได้พูดในห้องโถง
รพีพงษ์ถอนหายใจ มองทั้งสองคนและกล่าวว่า “ผมหวังว่าสิ่งที่ผมพูดต่อไปจะถูกเก็บเป็นความลับ และไม่ปล่อยให้ข่าวรั่วไหลออกไป”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จิรภัทรและธัชธรรมก็พยักหน้า ฟังรพีพงษ์เล่าเรื่องราวของต้นไม้ตายหมื่นปีและเรื่องราวของนรเทพทั้งหมด
หลังจากรู้ความจริงทั้งหมดนี้แล้ว จิรภัทรและธัชธรรมก็เข้าใจว่า ถ้าเมื่อสักครู่รพีพงษ์บอกข้อเท็จจริงเหล่านี้ในห้องโถง
การดำรงอยู่ของต้นไม้ตายหมื่นปีเพียงอย่างเดียว ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้ฝึกตนทั้งโลกเข้าสู่วังวนของต้องต่อสู้
“พวกคุณต้องจำไว้ว่า การดำรงอยู่ของต้นไม้ตายหมื่นปี และเรื่องของภูตต้นไม้ จะต้องไม่เปิดเผยต่อโลกภายนอก เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับ” รพีพงษ์กล่าวอย่างจริงจัง
จิรภัทรและธัชธรรมรับปากโดยไม่ลังเล เรื่องพวกนี้ แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่พูดกำชับ พวกเขาก็จะไม่พูดออกไปแน่นอน
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของทั้งสอง รพีพงษ์ก็รู้สึกโล่งใจ สำหรับปัญหาของยอดฝีมือแดนบุญ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน และเรื่องที่ควรทำก็ยังคงต้องทำ
อย่างเช่น ช่วยตวัสไปเอาน้ำอำมฤตเพื่อแลกกับผลไม้ฟื้นฟู เพื่อที่จะสามารถทะลวงไประดับแดนบุญได้
แต่ก่อนที่จะทำเรื่องนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องของอารียาและหนูลิน
หลังพูดจบ รพีพงษ์ก็จับไหล่ของปัณฑาและถามว่า “ตราที่อยู่บนแขนของหนูลินคืออะไรกันแน่?”
ปัณฑาถอนหายใจอย่างจำใจ ผลักมือของรพีพงษ์ออก แล้วนั่งลงบนโต๊ะหิน
“ตรานี้เรียกว่าตราชิงวิญญาณ และมีเพียงคนส่วนน้อยในเทวโลกเท่านั้นที่ทำได้ พลังของตราชิงวิญญาณนั้นง่ายมาก มันยึดวิญญาณของคน นั่นก็คือชีวิต!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รูม่านตาของรพีพงษ์หดตัว กำหมัดทั้งสองไว้แน่น และกล่าวว่า “มีวิธีใดที่จะถอดผนึกตราชิงวิญญาณนี้ออก”
“นอกจากฆ่าคนที่สร้างตรานี้แล้ว ก็ไม่มีทางอื่น หรือรอให้ตราชิงวิญญาณถูกปลดปล่อย คนที่ถูกตราเสียชีวิตแล้ว ตราชิงวิญญาณก็จะหายไปเอง”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ รพีพงษ์ก็ไม่สามารถระงับความโกรธได้ ร่างกายเปล่งประกายเจตนาฆ่าอย่างไม่สิ้นสุด
“มีวิธีไหนบ้าง ที่จะรู้ว่าใครเป็นคนสร้างตราประทับนี้?”
ปัณฑาส่ายศีรษะ ทันใดก็นึกอะไรขึ้นมาได้ และกล่าวว่า “ตามหลักแล้วสามารถใช้พลังชีวิตเพื่อติดตามผู้ที่สร้างตรานี้ เพียงแต่พลังชีวิตของฉันไม่เพียงพอ แต่ใครบางคนสามารถทำได้”
“ตวัส?”
ปัณฑาพยักหน้า ตวัสฝึกมานับหมื่นปีแล้ว แค่พลังชีวิตเพียงอย่างเดียวก็ฝึกไปถึงระดับแดนบุญแล้ว ในด้านพลังชีวิต เกรงว่าในโลกนี้ไม่มีใครมีมากไปกว่าเขา
“ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม กล้าลงมือกับครอบครัวผม ผมจะฆ่ามันให้ตาย!” รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา
ปัณฑาถอนหายใจอย่างจำใจ และกล่าวต่อไปว่า “ยังไม่พูดเรื่องที่ว่าตวัสจะช่วยคุณหรือไม่? คนที่สร้างตราเป็นคนของเทวโลก เกรงว่าความแข็งแกร่งนั้นอยู่เหนือระดับแดนบุญ จะฆ่ายอดฝีมือระดับแดนบุญ คุณรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังจะเผชิญกับอะไร”
ดวงตาของรพีพงษ์แน่วแน่ แม้ว่าจะเป็นระดับแดนบุญแล้วยังไงล่ะ? และแม้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ในระดับแดนบุญที่เก่งกาจสามารถ รพีพงษ์ก็จะสู้ตาย!
หลังจากคิดจบ รพีพงษ์ก็พยักหน้า มองไปที่ปัณฑา และกล่าวว่า “ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ผมก็ต้องปกป้องลูกสาวของผม ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ตราชิงวิญญาณถึงถูกปลดปล่อย? ”
หลังจากที่ปัณฑาฟังแล้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “อย่างน้อยครึ่งเดือน แต่ไม่เกินสามเดือน อย่างไรก็ตาม ฉันมีวิธีที่จะระงับผนึกตราชิงวิญญาณของลูกสาวคุณไว้ชั่วคราว หลังจากสี่เดือนตราชิงวิญญาณถึงจะถูกปลดปล่อย หากคุณไม่สามารถฆ่าคนที่สร้างตรานี้ก่อนสี่เดือน ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ รพีพงษ์ก็พยักหน้า เวลาสี่เดือนนั้นเพียงพอแล้ว!
สีหน้าของจิรภัทรและธัชธรรมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ไม่เพียงแต่ตนเองไม่สามารถช่วยรพีพงษ์รับมือกับศัตรู แต่ตอนนี้พวกเขายังไม่สามารถปกป้องครอบครัวของรพีพงษ์ได้
จิรภัทรกระเดาะปาก และกล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า “ท่านผู้นำ เรื่องนี้ผมไม่สามารถปัดความรับผิดชอบได้ ถ้าผมสามารถไปถึงที่นั่นเร็วกว่านี้ ลูกสาวของคุณอาจจะไม่เป็นแบบนี้”
“ยังมีผมด้วยอีกคน!” ธัชธรรมตบโต๊ะหิน และกล่าวด้วยความเศร้าปนความโกรธ
รพีพงษ์ถอนหายใจ ค่อย ๆ สงบลง มองทั้งสองคนและกล่าวว่า “เรื่องนี้จะโทษพวกคุณทั้งสองไม่ได้ ถ้าจะโทษต้องโทษที่ผมไม่แข็งแกร่งพอ ไม่สามารถปกป้องครอบครัวของผมได้ พวกคุณมาได้ทันเวลา ผมก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว แล้วจะโทษพวกคุณได้อย่างไร”
จิรภัทรและธัชธรรม มองหน้ากันครู่หนึ่ง แต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี
รพีพงษ์ยิ้มอย่างจำใจ หยิบยาเม็ดออกมาสองสามขวดแล้ววางลงบนโต๊ะ
“เจ้าจิรภัทร ท่านธัชธรรม เรื่องพวกนี้ผมปล่อยวางชั่วคราว ยาเม็ดเหล่านี้ ท่านธัชธรรมคุณเก็บไว้ เวลาต่อจากนี้ไป ผมหวังว่าคุณจะสามารถเป็นผู้นำให้ผู้ฝึกทั้งหมดพัฒนาความแข็งแกร่งของพวกเขาให้ได้อย่างรวดเร็ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ธัชธรรมพยักหน้า แล้วมองดูยาเม็ดบนโต๊ะ หยิบไปสองขวดแล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ท่านผู้นำ ท่านวางใจได้ ผมจะไม่มีวันปล่อยให้ยาเหล่านี้สูญเปล่า ในอนาคตอันใกล้นี้ เชื่อว่าพวกเราจะสามารถช่วยท่านผู้นำได้!”
รพีพงษ์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นมองไปที่จิรภัทร แล้วหยิบสูตรยาหลายสูตร วางไว้ตรงหน้าของจิรภัทร
“เจ้าจิรภัทร ในสูตรยาพวกนี้ มีวิธีกลั่นและเคล็ดลับของสูตรยาเม็ดระดับเทพเซียนอยู่ด้วย ส่วนสูตรอื่น ๆ เป็นสูตรยาชั้นเลิศและเคล็ดลับที่ผมเป็นเขียนขึ้นมาเอง เชื่อว่าสูตรยาเหล่านี้สามารถเป็นประโยชน์ให้กับสำนักเทพยาเซียนได้มาก”
หลังจากฟัง จิรภัทรมองสูตรยาเหล่านั้นบนโต๊ะ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายทันใด
ตอนนี้ยังไม่พูดถึงสูตรยาชั้นเลิศ ในสูตรยาเหล่านี้ยังมีสูตรยาเม็ดระดับเทพเซียนด้วย
และสิ่งที่สำคัญที่สุด คือสูตรยาและเคล็ดลับที่รพีพงษ์ให้ไว้ ถ้าพูดตามหลัก เคล็ดลับในการกลั่นยานี้ไม่ได้ด้อยกว่าสูตรอื่น ๆ
“ท่านผู้นำเกรงใจไปแล้ว สำนักเทพยาเซียนจะไม่ทำให้ท่านผู้นำต้องเสียน้ำใจ”
รพีพงษ์พยักหน้า และให้คำแนะนำสำหรับการพัฒนาในอนาคตกับคนทั้งสอง จากนั้นจึงมาห้องที่อารียาและหนูลินพักผ่อนอยู่
ในห้อง
รพีพงษ์นั่งข้างเตียงของหนูลิน เฝ้าดูแขนของหนูลินจนไปถึงตราชิงวิญญาณ เจตนาฆ่าภายในใจของรพีพงษ์มุ่งมั่นขึ้นไปอีก
รพีพงษ์นั่งอยู่ที่นี่ตลอดทั้งวัน ไม่ได้เดินออกจากห้องเลย
คืนถัดมา หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน อารียาฟื้นและค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา
“อืม? อารียา ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว ผมให้คนเตรียมโจ๊กสมุนไพรไว้คุณแล้ว ตอนนี้คุณยังไม่ต้องลุกขึ้น ผมจะไปเอาให้คุณ”
เสียงที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหูของอารียา
อารียาฟื้นขึ้นมาทันที แล้วมองไปที่ร่างของรพีพงษ์ ด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ
เป็นไปได้ไหมว่านี่คือความฝัน? หรือเป็นความจริง รพีพงษ์กลับมาแล้ว?
รู้สึกถึงสายตาที่รักอาทรของอารียา รพีพงษ์ยิ้มอย่างอ่อนโยน นั่งข้างเตียงแล้วกอดอารียาไว้ในอ้อมแขน และถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่เห็นอารียาฟื้นขึ้นมา ความกดดันที่อยู่ในใจของรพีพงษ์ก็ทุเลาลงบ้าง
ดวงตาของอารียาเปียกชุ่มทันที และเธอกอดรพีพงษ์เอาไว้ แล้วสะอื้นไม่หยุด
“รพีพงษ์ คือคุณจริง ๆ หรือ?”
รพีพงษ์พยักหน้า ตบหลังอารียาเบาๆ และกล่าวว่า “ผมเอง ผมกลับมาแล้ว ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพวกคุณอีกต่อไป แดนบุญก็ไม่ได้!”
