“อย่าคิดจะกำเริบเสิบสาน!”
เสียงตะโกนเย็นชา จากนั้นกิ่งไม้ตายมากมายก็สร้างเกราะป้องกันขึ้นอยู่ตรงหน้าปัณฑา
รพีพงษ์โจมตีไปที่กิ่งไม้ตาย วินาทีต่อมา เขาถูกพลังอันทรงพลังปะทะ ต้องถอยหลังไปหลายสิบก้าวถึงจะยืนอย่างมั่งคงได้
ตวัสลอยลงมายืนอยู่ตรงหน้าของปัณฑา หันไปมองปัณฑา แล้วถอนหายใจอย่างจำใจ โบกมือขวาเล็กน้อย เถาวัลย์มากมายยึดไปข้างหน้าแล้วสร้างกรงอยู่รอบตัวปัณฑา และขังเธอไว้ข้างใน
“คุณกำลังทำอะไร ตวัสคุณปล่อยฉัน คุณห้ามลงมือโจมตีรพีพงษ์ ถ้าคุณกล้าฆ่าเขา ถึงแม้ว่าฉันจะต้องตาย ฉันก็จะทำลายน้ำอำมฤต! คุณอย่าหวังว่าจะอาศัยน้ำอำมฤตสร้างร่างมนุษย์ได้!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตวัสก็แปลกใจเล็กน้อย เหตุผลที่ตนเองต้องการน้ำอำมฤต ก็เพราะว่าต้องอาศัยน้ำอำมฤตในการฝึกจนกลายเป็นร่างมนุษย์ เพื่อที่ตนเองจะได้ไม่ถูกจำกัดอยู่แต่ในถ้ำนี้อีกต่อไป สามารถเดินออกไปนอกถ้ำ และก้าวเข้าสู่โลกที่ยิ่งใหญ่ได้
ไม่คิดว่าปัณฑาสามารถคาดเดาสิ่งนี้ได้ ไม่สามารถมองข้ามสติปัญญาของภูตได้
“ภูตน้อย ตัวคุณเองลองมองให้ละเอียด เขาเป็นรพีพงษ์หรือปีศาจในร่างมนุษย์”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของปัณฑาก็จ้องไปที่รพีพงษ์
เห็นรพีพงษ์ซึ่งเมื่อสักครู่ยังปกติ แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด กรงเล็บของเขาโจมตีกิ่งไม้ตายอย่างต่อเนื่อง และเขายังคงคำรามเหมือนกับ…สัตว์ร้ายตัวหนึ่ง
ไม่ใช่ว่าปัณฑาไม่รู้ผลลัพธ์ของการเสียสติ แต่ปัณฑาไม่ต้องการที่จะเชื่อเรื่องทั้งหมดนี้
“ไม่ได้ คุณจะฆ่าเขาแบบนี้ไม่ได้ มันต้องมีวิธี รพีพงษ์จะตายแบบนี้ไม่ได้”
ตวัสมองท่าทางของปัณฑา ถอนหายใจอย่างจำใจ แล้วมองรพีพงษ์ด้วยสายตาที่เย็นชา กิ่งไม้ตายก็กลายเป็นพลังโจมตีที่รุนแรงทันที และเริ่มโจมตีรพีพงษ์ ทำให้ร่างกายของรพีพงษ์เกิดบาดแผลมากมาย
“มันไร้ประโยชน์ รพีพงษ์เสียสติไปแล้ว และถ้าปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ จะยิ่งอันตรายเข้าไปอีก คุณรออยู่ข้าง ๆ ผมจะฆ่าเขาซะ”
พูดจบ ตวัสก็กระโดด และลอยไปทางรพีพงษ์
ปัณฑากระเดาะปาก โจมตีกรงด้วยกำลังทั้งหมดตนเอง แต่ก็ไร้ประโยชน์
“ฮึ่ม ไอ้ภูตต้นไม้ ถ้าไม่ใช่เพราะผมยังไม่ฟื้นเต็มที่ หมัดเดียวของผมก็สามารถฆ่าคุณได้!”
รพีพงษ์กล่าวด้วยความโกรธ เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของยอดฝีมือแดนบุญ เขาเริ่มรู้สึกว่าใจยังสู้อยู่แต่แรงไม่ยอมเป็นใจ
ดวงตาของตวัสเย็นชา ไร้ซึ่งความเมตตา ยังคงเพิ่มความเร็วในการโจมตี เห็นบาดแผลใหม่ที่ปรากฏบนร่างกายของรพีพงษ์อย่างต่อเนื่อง
เพียงไม่กี่นาที รพีพงษ์ก็กลายเป็นมนุษย์เลือด แต่ตอนนี้รพีพงษ์กลับไม่รู้สึกเจ็บปวด ตราบใดที่เขายังไม่ตาย เขาสามารถต่อสู้ได้ตลอดไป!
เมื่อเห็นสถานการณ์ที่น่าเศร้าของรพีพงษ์ ดวงตาของปัณฑาแดงก่ำ และอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง
สีหน้าของตวัสราบเรียบ และปากกระซิบหลายประโยค ในวินาทีต่อมา เถาวัลย์จำนวนนับไม่ถ้วนได้มัดมือและเท้าของรพีพงษ์เอาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
“มันควรจะจบแล้ว”
เมื่อตวัสสะบัดมือขวาลง กิ่งไม้ตายที่รวมเป็นหนามขนาดใหญ่มากมายก็แทงเข้าไปที่หน้าอกของรพีพงษ์ทันที
“ซู่ร์……”
เลือดเฮือกใหญ่พุ่งออกมา จากนั้นเลือดสด ๆ ก็พุ่งออกมาทันที ขณะที่กระเป๋าเสื้อที่หน้าอกของรพีพงษ์ถูกแทงทะลุ ภาพถ่ายสีเหลืองก็ลอยขึ้นไปกลางอากาศ
ทันทีที่ดวงตาของรพีพงษ์เห็นภาพนี้ เลือดสีแดงในดวงตาของเขาถูกระงับทันที
“อารียา……หนูลิน……”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ปัณฑารู้สึกประหลาดใจ เขาจับกรงด้วยมือทั้งสอง และตะโกนว่า “ตวัส คุณหยุดเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปที่จะช่วยเขา!”
ขณะนี้ตวัสก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ไม่คิดว่ารพีพงษ์จะฟื้นสติได้อย่างกะทันหัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาดังกล่าว
“ไม่ได้! มันอาจเป็นเพียงแค่แวบเดียว ผมจะไม่ยอมเสี่ยง”
ตวัสสงบลง แต่ไม่ได้ตั้งใจจะหยุดแต่อย่างใด
ปัณฑากระเดาะปาก แล้วดุด่าเสียงดัง แต่ตวัสไม่สนใจไยดี
ในโลกของภาพลวงตา
รพีพงษ์ฟื้นสติขึ้นมาทันที มองดูรพีพงษ์จอมปลอมที่กำลังยึดครองสติของตนเองต่อหน้า เขาใช่กำลังทั้งหมดต่อยไปที่หน้า ทำให้มันพุ่งเขาออกไปทันที
รพีพงษ์ตัวปลอมที่ถูกขัดจังหวะ มองรพีพงษ์ด้วยท่าทางตกใจ และกล่าวว่า “เป็นไปได้อย่างไร คุณฟื้นสติได้อย่างไร อีกเพียงแค่ก้าวเดียว เหลือเพียงแค่ก้าวสุดท้าย! คุณอย่ามาสร้างปัญหา”
ทันทีที่สิ้นเสียง รพีพงษ์รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก จนใบหน้าบิดเบี้ยวขึ้นมา
ความเจ็บปวดเช่นนี้ ทรมานยิ่งกว่าความตาย
“แก…….อย่าหวังว่าจะทำร้ายครอบครัวและเพื่อนของผมได้!”
รพีพงษ์อดทนต่อความเจ็บปวด ค่อย ๆ ยกกำปั้นขวาขึ้น และกระแทกไปที่รพีพงษ์ตัวปลอม
พลังเทพที่ทรงพลังได้กระโจนเข้าใส่รพีพงษ์ตัวปลอม ก่อนที่เขาจะยึดครองจิตสำนึกได้ ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ตัวปลอมนั้นไม่ค่อยดีนัก แค่หมัดนี้ ก็สามารถทำให้มันได้รับบาดเจ็บสาหัส
ความเจ็บปวดหายนั้นไปทันที รพีพงษ์หายใจหอบ ดวงตาที่เยือกเย็นจับจ้องไปที่รพีพงษ์ตัวปลอม และกล่าวว่า “คุณพ่ายแพ้แล้ว คืนร่างกายให้ผม!”
รพีพงษ์ตัวปลอมกระเดาะปาก และพลังทิพย์สีแดงพุ่งเข้าหาอารียาที่นอนอยู่บนพื้น
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ถึงแม้จะรู้ว่าที่นี่เป็นเพียงภาพลวงตา แต่ร่างกายยังทำตามหน้าที่ตามจิตใต้สำนึก และปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอารียาทันที เพื่อป้องกันการโจมตีในครั้งนี้
ขณะที่รพีพงษ์ต้องการไปจะหารพีพงษ์ตัวปลอม อีกฝ่ายก็หายไปแล้ว
รพีพงษ์กระเดาะปาก มองไปที่อารียาและหนูลินที่นอนอยู่บนพื้น รู้สึกเศร้าโศก ชั่วพริบตา โลกฝ่ายวิญญาณเริ่มหวนคืนสู่กระแสของเวลา แล้วทั้งโลกก็กลับไปเป็นสีเดิม แม้แต่หนูลินและอารียาที่อยู่ตรงหน้าก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมเช่นกัน
เมื่อมองภาพนี้ รพีพงษ์ก็อดยิ้มไม่ได้ เขาเข้าใจแล้วว่านี่เป็นเพียงภาพลวงตา อารียาและหนูลินตัวจริงยังคงรอตนเองกลับไป และตนเองต้องฟื้นขึ้นมาทันที!
ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะมีชีวิตได้กระตุ้นรพีพงษ์ทุกที่
ที่ใต้ดิน
เดิมรพีพงษ์ผู้ซึ่งไม่มีการเคลื่อนไหว จู่ ๆ ก็กลับมารู้สึกตัว ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ ทะลวงไประดับแดนเทพขั้นพีคโดยตรง และดึงเถาวัลย์ทั้งหมดด้วยหมัดทั้งสองอย่างแรง ทำให้เถาวัลย์พวกนั้นขาดทันที
ตวัสขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่รพีพงษ์ ไม่รู้สึกถึงพลังที่ชั่วร้ายอีกต่อไป หรือว่ารพีพงษ์จะสามารถฟื้นจากการเสียสติได้จริง ๆ?
หลังจากดึงเถาวัลย์จนหัก รพีพงษ์มองหนามไม้ที่เจาะอยู่บนอกของตนเอง และกัดฟันไว้แน่น บางทีพลังชีวิตอันทรงพลังของผลไม้ฟื้นฟูทำการรักษารพีพงษ์อย่างต่อเนื่อง ขอแค่หนามนั้นถูกดึงออกมาทันเวลา บางทีตนเองอาจจะมีทางรอด!
หลังจากนั้น รพีพงษ์ใช้มือทั้งสองข้างจับหนามไว้ ตะโกนเสียงดัง แล้วดึงหนามออกมาทันที เลือดพุ่งออกมาจากบาดแผล รพีพงษ์รู้สึกอ่อนแรงและหมดสติไป
ปัณฑากระเดาะปาก มองไปที่ตวัส และตะโกนว่า “คุณยังยืนเซ่ออยู่ทำไม รีบไปช่วยรพีพงษ์ เขายังมีโอกาสรอด”
ตวัสนิ่งเงียบเป็นเวลานาน มองดูร่างที่ล้มลงของรพีพงษ์ ตอนนี้หากตนเองแทงรพีพงษ์อีกครั้ง รพีพงษ์จะต้องตายอย่างแน่นอน แต่ตนเองอยากจะทำสิ่งนี้จริงหรือ?
ความคิดทั้งสองฝ่ายกำลังต่อสู้อยู่ในใจของตวัสอย่างต่อเนื่อง
หลังจากนั้นไม่นาน ตวัสถอนหายใจอย่างจำใจ และโบกมือขวา กิ่งไม้ตายก็ลากรพีพงษ์ตามตวัสกลับไปรักษาภายในต้นไม้ตายหมื่นปี
