หลังจากเห็นการ์ดดำในมือของรพีพงษ์ เจ้าของร้านไม่กล้าที่จะรีรอ รีบหยิบการ์ดดำของรพีพงษ์ด้วยมือทั้งสองข้าง ใส่บัตรบนเครื่องรูดบัตร แล้วใส่จำนวนตัวเลข แล้วคืนการ์ดดำให้รพีพงษ์ด้วยความนอบน้อม
“คุณผู้ชาย ห้องถูกจัดเตรียมไว้ให้แล้ว ห้องข้างในสุดบนชั้นสาม นี่คือกุญแจ อีกสักครู่ผมจะให้คนไปส่งอาหารทุกอย่างที่คุณสั่งไว้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็พยักหน้า รับการ์ดดำและกุญแจ จากนั้นหันหลังและพาปัณฑาขึ้นไปข้างบนพร้อมกัน
หลังจากที่รพีพงษ์จากไป ที่ชั้นหนึ่ง สายตาของคนที่ทานอาหารก็ร้อนรุ่มขึ้นมา และมีรอยยิ้มแปลก ๆ อยู่ที่มุมปากของพวกเขา
เจ้าของร้านทำเป็นไม่เห็น และก้มหน้าเช็ดกระจกต่อไป
บนชั้นสาม รพีพงษ์ยืนอยู่ที่ประตูห้องข้างในสุด หลังจากเปิดประตูด้วยกุญแจแล้ว การตกแต่งภายในห้องก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง
เตียงนุ่มสองเตียง เครื่องปรับอากาศและเฟอร์นิเจอร์อื่น ๆ ครบครัน และพื้นที่ก็ใหญ่พอ หากว่างยังสามารถลงเล่นน้ำในสระว่ายน้ำส่วนตัวได้อีกด้วย
ปัณฑามองห้องที่สวยงามนี้ แล้วกระโดดลงจากไหล่ของรพีพงษ์ลงไปบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ด้วยใบหน้าที่เพลิดเพลิน
เมื่อเห็นภาพนี้ รพีพงษ์ถอนหายใจอย่างจำใจ และกล่าวว่า “เอาล่ะ ห้องก็เปิดให้แล้ว พวกเราจะพักผ่อนครึ่งวัน และพรุ่งนี้เช้าพวกเราจะเดินทางต่อ อยู่ที่นี่นานไม่ได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ปัณฑาก็พยักหน้า มองไปที่รพีพงษ์และถามว่า “เมื่อสักครู่ ทำไมคุณถึงได้สั่งอาหารมากมายเช่นนั้น ฉันรู้สึกได้ว่า พวกคนเหล่านั้นดูเหมือนกำลังจับตาดูคุณอยู่”
รพีพงษ์ยิ้มราบเรียบ ถอดเสื้อคลุมออก มองไปที่สระน้ำร้อน ต้องการไปแช่อยู่ในฟอง
“ซื้อของเยอะก็สามารถเก็บไว้ได้ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนพวกเราถึงจะหาน้ำอำมฤตพบ ถ้าไม่ซื้อเยอะ ต่อไปจะกินอะไร สำหรับไอ้พวกนั้น ถ้าพวกเขากล้ามา ผมจะให้พวกเขาอยู่ที่นี่ตลอดไป”
เมื่อเห็นใบหน้าราบเรียบของรพีพงษ์ ปัณฑาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น มันก็ใช่ ตอนนี้รพีพงษ์อยู่ในระดับแดนเทพขั้นพีค นอกจากตวัสแล้ว ใครจะสามารถหยุดผู้ชายคนนี้ได้?
“โอ้ ฉันไม่สนใจเรื่องนี้หรอก ยังไงคุณก็แก้ปัญหาเอง ฉันจะนอนก่อน อาหารมาส่งแล้วค่อยปลุกฉัน ฉันอยากกินของอุ่น ๆ!”
หลังจากรพีพงษ์ฟัง ยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้าด้วยความรู้สึกจำใจ มองปัณฑาที่อยู่บนเตียงและเริ่มหลับ ตนเองเลือกที่จะแช่ตัวในสระน้ำร้อน ทำให้รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
บนชั้นสาม คนที่อยู่ที่ชั้นหนึ่งเมื่อสักครู่พาคนที่มีรอยแผลเป็นอยู่บนหน้าและพรรคพวกเดินขึ้นบันได จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ และหลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ พวกเขาจึงเดินเข้ามาใกล้ห้องของรพีพงษ์
ที่ประตูห้องของรพีพงษ์ ชายที่มีเป็นแผลเป็นบนหน้ามองหมายเลขห้อง และถามว่า “พวกคุณแน่ใจหรือว่าคือห้องนี้?”
หลายคนที่อยู่ด้านข้างพยักหน้าพร้อมกัน ห้องข้างในสุดบนชั้นสาม ถูกต้องแน่นอน
ชายที่ผอมคล้ายลิงยืนอยู่หน้าชายที่มีเป็นแผลเป็นบนหน้า และยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฮ่า ๆ พี่ใหญ่ สิ่งที่พวกเราเห็นเมื่อสักครู่คือการ์ดดำชัด ๆ! ทั่วโลกมีจำนวนจำกัด ไอ้เด็กคนนี้ต้องมาจากตระกูลรวยที่ไหนสักที่แน่นอน?”
“แต่ไม่คาดคิดว่า ไอ้เด็กคนนี้จะกล้ามาที่ดินแดนเย็นสะท้านโดยไม่มีบอดี้การ์ด นี่เป็นโอกาสที่หายาก แค่พวกเราปล้นมัน ก็จะมีกินมีใช้ไปจนถึงชาติหน้า”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายที่มีแผลเป็นบนหน้าก็อดยิ้มไม่ได้ ด้านความปลอดภัยของดินแดนเย็นสะท้านสู้เมืองข้างนอกไม่ได้ เพราะเมืองข้างนอกนั้นมีมาตรการด้านความปลอดภัย
ในดินแดนเย็นสะท้านนี้ ต้องอาศัยความแข็งแกร่งทั้งหมด! ถึงที่นี่จะมีคนตายแล้วยังไงล่ะ? ไม่มีใครตรวจเจอ ก็จะไม่มีใครใส่ใจ
“ฮ่า ๆไม่คิดว่าศตวรรษนี้ยังมีหนุ่มที่โง่เช่นนี้ เอาล่ะ ในเมื่อไอ้เด็กนั้นอยู่ที่นี่ พวกเราจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป พวกคุณทุกคนอยู่ในโรงแรมนี้ จับตาการเคลื่อนไหวของไอ้เด็กคนนี้ตลอด เมื่อเขาออกจากโรงแรมแล้ว ก็รีบแจ้งผมทันที พวกเราจะได้หาโอกาสลงมือ”
ลูกน้องเหล่านั้นพยักหน้าต่อเนื่อง และตั้งหน้าตั้งตารอสำหรับงานที่จะเกิดขึ้นในอนาคต หากพวกสามารถเอาการ์ดดำจากรพีพงษ์มาได้ พวกเขาจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินในดินแดนเย็นสะท้านแห่งนี้อีกต่อไป
ในสระน้ำร้อน รพีพงษ์นอนพิงสระ ความร้อนทำให้เกิดไอน้ำเต็มห้อง
รพีพงษ์รับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของคนหลายคนที่อยู่นอกห้อง แต่เขาได้ตั้งกลไกไว้ที่ประตูแล้ว หากใครกล้าบุกเข้ามา พวกเขาจะถูกมัดด้วยลวดเหล็กที่ซ่อนอยู่รอบประตูทันที และจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ผ่านไปหลายสิบนาที รพีพงษ์รับรู้ได้ว่าไอ้คนพวกนั้นจากไปแล้ว ก็ถอนหายใจอย่างจำใจ ถ้าคนพวกนี้ไม่เข้ามาก็ดี แต่ถ้าพวกเขากล้าเข้ามา รพีพงษ์คิดว่าดันแต่จะทำให้ตนเองเสียเวลาเปล่า
ตอนที่พนักงานเสิร์ฟนำอาหารรสเลิศและไวน์ที่รพีพงษ์สั่งขึ้นมาบนห้อง ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง หลังจากรับประทานอาหารแบบสบาย ๆ แล้ว รพีพงษ์ก็เก็บอาหารแห้งและไวน์ไว้ในถุงที่เก็บของ แล้วก็พักผ่อนทันที
วันรุ่งขึ้น ที่ดินแดนเย็นสะท้านยากที่จะมีดวงอาทิตย์ปรากฏสักครั้ง รพีพงษ์และปัณฑาตื่นแต่เช้า หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาสองคนก็เก็บข้าวของ แล้วออกมาจากห้อง และคืนกุญแจห้องที่ชั้นหนึ่ง
ที่ชั้นหนึ่ง เมื่อลูกน้องชายเห็นรพีพงษ์เดินออกจากโรงแรม พวกเขาจึงติดต่อชายที่มีแผลเป็นบนหน้าทันที
หลังจากนั้นชายที่มีแผลเป็นบนหน้า ก็รีบตามออกไปทันที
ปัณฑานั่งอยู่บนไหล่ของรพีพงษ์ หลังจากที่ได้พักทั้งคืน ขณะนี้พลังชีวิตส่วนใหญ่ของปัณฑาได้รับการฟื้นฟูแล้ว ความหนาวเย็นสะท้านของที่นี่จะไม่ส่งผลต่อเธอมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้แดดแรง ทำให้ร่างกายของปัณฑารู้สึกอบอุ่น แล้วก็รู้สึกง่วงนอนอีกครั้ง
“อีกไกลแค่ไหน?” คำพูดของรพีพงษ์ปลุกปัณฑาตื่น
ปัณฑาหลับตาลงแล้วรับรู้สัมผัส และกล่าวว่า “ไม่ไกลแล้ว ไม่เกินครึ่งวัน พวกเราจะไปถึงแหล่งที่ตั้งของน้ำอำมฤต”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์พยักหน้า และหยุดเดินกะทันหัน ขมวดคิ้วจนแน่น ราวกับว่าเขารับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง
“ปัณฑา คุณไปรออยู่ข้างหน้าก่อน อย่าอยู่ห่างผมไกลมาก”
ปัณฑาพยักหน้า แล้วกระโดดลงมาจากไหล่ของรพีพงษ์ แล้วใช้พลังชีวิตสร้างเกราะป้องกันร่างกายไว้
เนินหิมะที่อยู่ด้านหลังของรพีพงษ์ ชายที่มีแผลเป็นบนหน้าและลูกน้องนั่งยอง ๆ อยู่ด้านหลังเนินหิมะ เมื่อพวกเขาเห็นรพีพงษ์หยุดเดิน พวกเขารู้สึกสงสัยทันที
“พี่ใหญ่ พวกเราจะไม่ถูกค้นพบใช่ไหม?” ลูกน้องที่ผอมเหมือนลิงกล่าว
ชายที่มีเป็นแผลเป็นบนหน้ามองไปที่รพีพงษ์ แล้วกระเดาะปาก จับดาบยาวในมือไว้แน่น และกล่าวว่า “ไม่รอแล้ว พวกพี่น้อง บุก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ บรรดาลูกน้องก็พยักหน้า หยิบอาวุธของตนเองออกมา และเดินออกจากหลังเนินหิมะพร้อมกับชายที่มีแผลเป็นบนหน้า
รพีพงษ์หันไปมองชายที่มีแผลเป็นบนหน้า และอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเย้ย และกล่าวว่า “ในที่สุดพวกคุณก็ยอมออกมาเอง”
ชายที่มีแผลเป็นบนหน้ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย มองรพีพงษ์ แล้วกล่าวว่า “เจ้าหนูแกมีความสามารถไม่น้อยนี่ ไม่คิดว่าจะรู้ว่าพวกเราดักรออยู่ที่นี่ แต่น่าเสียดาย ไม่นึกเลยว่าคุณจะกล้ามาที่ดินแดนเย็นสะท้านเพียงลำพัง แล้วยังพาเด็กมาด้วย เอาการ์ดดำและของมีค่าทั้งหมดออกมาสักดี ๆ”
หลังจากที่ปัณฑาฟัง ก็โกรธทันที ทำไมตนเองถึงกลายเป็นภาระล่ะ? หากตนเองจะลงมือจริง ๆ ไอ้คนพวกนี้ไม่ใช่เป็นคู่ต่อสู้ของตนเองแน่นอน!
รพีพงษ์มองชายที่มีแผลเป็นบนหน้า ระดับแดนดั่งเทพขั้นกลางหนึ่งคน ระดับแดนดั่งเทพขั้นกลางขั้นต้นสองคน ส่วนคนอื่น ๆ ไม่มีแม้แต่แดนดั่งเทพเลย ความแข็งแกร่งดังกล่าว ทำให้รพีพงษ์ไม่มีอารมณ์สนใจสักนิด
