เมื่อเห็นรอยแตกบนพื้นขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ รพีพงษ์ก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหาในเวลานี้
ก่อนที่ตนเองจะวิ่งไปถึงสุดขอบโลก เกรงว่าตนเองคงจะถูกทะเลเพลิงฝังไปแล้ว!
ทันใดนั้น พื้นผิวน้ำแข็งใต้เท้าของรพีพงษ์ก็แตกออก และด้านหน้าของรพีพงษ์นั้นมีรอยแตกห้ารอยขนาดใหญ่แตกอย่างรวดเร็วมาในทิศทางของตนเอง
ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้แล้ว!
“ตนเองจะตายจริง ๆ แล้วหรือ?”
รพีพงษ์คิดอยู่ในใจ
ตนเองเพิ่งมาถึงเทวโลก และยังไม่รู้จุดประสงค์ที่ของนรเทพมาป่าหมอก ทำไมเขาจึงสร้างตราไว้บนแขนของลูกสาวตนเอง แต่ตอนนี้ตนเองกำลังจะถูกฝังอยู่ที่นี่?
อารียาและหนูลินยังคงรอการกลับมาของตนเองอยู่ที่สำนักเทพยาเซียน
การรอคอยเช่นนี้ อารียาได้รอหลายครั้งแล้ว แต่เกือบทุกครั้งรพีพงษ์สามารถกลับไปได้อย่างปลอดภัย!
แต่คราวนี้ รพีพงษ์รู้สึกไร้พละกำลัง
แม้แต่ตนเองก็สามารถรับรู้ได้ว่า ตอนนี้มัจจุราชกำลังนำตนเองไปสู่ความตาย!
ถ้าร่างกายตกลงไปในหินหนืดที่หายนะนี้ ไม่มีทางรอดแน่นอน
“อารียา หนูลิน ผม……ทำให้พวกคุณผิดหวัง”
รพีพงษ์หลับตาลง
เดิมตนเองคิดว่าการพาอารียาและหนูลินเข้าไปฝึกในป่าหมอก เพื่อที่จะได้ไม่ต้องวิตกกังวล และสามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอด
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ตนเองจินตนาการทั้งหมดนั้นช่างสวยงาม
แต่ความเป็นจริงนั้นโหดร้าย และการลงมือของผู้คนในเทวโลก ทำให้รพีพงษ์ตกสู่ไปในขุมนรก
……
ณ.ประตูของบ้านจินตรา
แนวป้องกันที่รพีพงษ์สร้างขึ้นก่อนหน้านั้นได้หายไปแล้ว
ร่างกายของรพีพงษ์ล้มลงและนอนอยู่บนพื้นอยู่ตรงหน้าบวรวิทย์
ดวงตาของเขาปิดสนิท ดูเหมือนว่าเขากำลังหลับอยู่
“รพีพงษ์!”
ปัณฑาตะโกนเสียงดัง แต่ไม่ได้รับการตอบกลับใด ๆ!
“คุณรพี!”
ผลินน้ำตาคลอเบ้า จินตรารู้สึกว่าเธอติดค้างชายหนุ่มคนนี้เป็นอย่างมาก
“ฮึ่ม”
บวรวิทย์ฮึ่มอย่างเย็นชา จากนั้นมองไปที่พ่อบ้านเตชิต “คนคนนี้ตายไปแล้ว พ่อบ้านเตชิต คุณน่าจะพอใจแล้วใช่ไหม”
“พอใจครับ พอใจครับ”
พ่อบ้านเตชิต ยิ้มและกล่าวว่า “ขอบคุณ คุณชายที่ช่วยชีวิตผม จากนี้ไปผมเตชิตขอสาบานว่าจะรับใช้ตระกูลภูสรีดาวไปจนวันตาย”
มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของบวรวิทย์ จากนั้นเขาก็มองไปที่ผลินและคนอื่น ๆที่อยู่ด้านข้าง
“คุณทำอะไรรพีพงษ์?”
ปัณฑาวิ่งเข้าไปและยืนอยู่ตรงหน้าบวรวิทย์
เมื่อมองเด็กเล็กนี้ บวรวิทย์ไม่ได้ให้ความสำคัญกับปัณฑา
“เด็กน้อย ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นลูกของบ้านไหน คุณกลับบ้านไปหาผู้ใหญ่เถอะ” บวรวิทย์กล่าวอย่างเย็นชา
“ไอ้เด็กเปรต กล้าพูดว่าฉันเป็นเด็ก!” ปัณฑากล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา แล้วลงมือทันที
พลังจิตวิญญาณประกายแวบ และโจมตีไปที่บวรวิทย์ทันที
เนื่องจากบวรวิทย์ไม่ได้ระมัดระวังกับเด็กอย่างปัณฑา เมื่อปัณฑาจู่โจมอย่างกะทันหัน ทำให้บวรวิทย์รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
เสียงดังบูม
พลังจิตวิญญาณกระแทกไปที่ร่างกายของบวรวิทย์ แต่ก็ไม่ได้ทำให้บวรวิทย์ได้รับบาดเจ็บใด ๆ
ถึงแม้ว่าบวรวิทย์จะไม่ได้เตรียมตัว แต่การโจมตีของปัณฑาสำหรับบวรวิทย์แล้ว มันก็เหมือนกับอาการคัน และพริบตาเดียวตนเองก็สามารถสร้างเกราะป้องกันต้านการโจมตีของปัณฑาได้อย่างง่ายดาย
“ดูไม่ออกเลยว่าเด็กอย่างคุณจะมีวรยุทธด้วย” บวรวิทย์ขมวดคิ้วและมองไปที่ปัณฑา
“อย่ามาเรียกฉันว่าเด็ก!”
ปัณฑาโกรธจนหน้าแดงก่ำ “คุณทำอะไรรพีพงษ์!”
“ทำไม เรื่องราวยังไม่ชัดเจนอีกหรือ? ไอ้หมอนี้ตายไปแล้ว”
บวรวิทย์พูดแล้วมองไปที่รพีพงษ์ซึ่งนอนนิ่งอยู่บนพื้นและเสื้อผ้าก็ขาดรุ่งริ่ง
“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันก็น่าเสียดาย ไอ้หนูนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม แล้วยังเป็นนักฝึกวิชา แต่เมื่อเทียบกับผมแล้ว พรสวรรค์ของเขาถือได้ว่าแค่ทั่วไปเท่านั้น”
บวรวิทย์กล่าวเบา ๆ
แม้ว่าจะเป็นแดนบุณระดับต้นเหมือนกัน แต่ระดับของบวรวิทย์ก็ยังสูงกว่ารพีพงษ์
หลังจากที่มาถึงระดับแดนบุณแล้ว การทะลวงแต่ละครั้ง อาจใช้เวลาหลายสิบปีหรือหลายร้อยปี!
“อย่าหยิ่งผยองเกินไป!” ปัณฑากล่าวอย่างเย็นชา พร้อมสายตาที่ดูถูก
“คุณกล้าเปรียบเทียบพรสวรรค์กับรพีพงษ์หรือ ในความคิดของฉัน ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถเทียบพรสวรรค์กับเขาได้!” ปัณฑากล่าวอย่างเย็นชาและเป็นเดือดเป็นร้อนแทนรพีพงษ์
“ฮึ่ม ข้อเท็จจริงอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว เด็กอย่างคุณจะเข้าใจสิ่งพวกนี้ได้อย่างไร?” บวรวิทย์กล่าวอย่างขุ่นเคือง
บวรวิทย์ที่อายุยังน้อยก็สามารถบรรลุถึงแดนบุณระดับต้นแล้ว พรสวรรค์ของเขาประจักษ์ไปทั่วเมืองแฟรี่ และแม้แต่ทั้งเทวโลกนั้นมีคนจำนวนไม่มากที่มีพรสวรรค์เหมือนบวรวิทย์!
ดังนั้น พรสวรรค์นี้เป็นสิ่งที่ทำให้บวรวิทย์และแม้แต่ตระกูลภูสรีดาวรู้สึกภาคภูมิใจเสมอมา วันนี้ได้ยินมีคนกล่าวว่าพรสวรรค์ของตนเองสู้คนที่ถูกตนเองฆ่าตายไม่ได้ ทำให้บวรวิทย์ไม่อาจยอมรับได้
“สิ่งที่ฉันพูดนั้นเป็นความจริง”
ปัณฑากล่าวอย่างเย็นชา “ฉันมีชีวิตอยู่พันปีแล้ว ในแง่ของพรสวรรค์ ไม่มีใครสามารถเทียบรพีพงษ์ได้!”
“คุณมีชีวิตอยู่มานับพันปีแล้วหรือ?”
บวรวิทย์ขมวดคิ้ว และมองไปที่ปัณฑาด้วยแววตาที่สงสัย
“หรือว่าคุณไม่เชื่อ?”
ปัณฑากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา พลังไหลเวียนแล้วร่างกายก็เปลี่ยนไป
รูม่านตาของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเขียว แล้วก็มีแสงสีฟ้าจาง ๆ ล้อมรอบตัวเธอเอาไว้
“คุณเป็นภูตโบราณ!” บวรวิทย์กล่าวด้วยความประหลาดใจ
“ถูกต้อง” ปัณฑากล่าวอย่างเคร่งขรึม พร้อมมีแววสังหารประกายผ่านดวงตา
ตอนนั้นเองที่ผลินและจินตราถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมปัณฑาจึงเกลียดคนอื่นเรียกเธอว่าเด็ก
ที่แท้“เด็ก” คนนี้มีชีวิตอยู่นับพันปีแล้ว!
“คุณคิดว่าตนเองเก่งมากใช่ไหม? ฉันจะบอกคุณ พรสวรรค์ของรพีพงษ์เหนือกว่าคุณอย่างแน่นอน!” ปัณฑากล่าว
“ฮึ่ม เป็นแค่ภูตโบราณ คุณจะไปรู้อะไร!” บวรวิทย์กล่าวอย่างดูถูก “เขาถูกผมฆ่าตายแล้ว และระดับของเขาก็ไม่สูงเท่าผม นี่คือเรื่องจริง คุณยังจะดื้อรั้นทำไม”
“แล้วถ้า……สถานที่ที่รพีพงษ์ฝึกวิชานั้น เลวร้ายกว่าสภาพแวดล้อมของที่นี่เป็นพันเท่าล่ะ?”
ปัณฑากล่าวอย่างเย็นชา
“เลวร้ายกว่าเป็นพันเท่า?”
“ถูกต้อง สถานที่ที่รพีพงษ์เติบโตนั้นไม่เหมือนเทวโลก มีพลังทิพย์ที่อุดมสมบูรณ์ และมีวิชาลับให้เขาฝึกฝนมากมาย อย่างไรก็ตาม เขาอาศัยพรสวรรค์และความอุตสาหะของตนเอง จนกลายเป็นระดับเช่นปัจจุบัน คุณคิดว่าถ้าเปลี่ยนเป็นคุณ คุณสามารถทำได้หรือ?” ปัณฑากล่าวอย่างราบเรียบ
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”
บวรวิทย์กล่าว
เขาถือว่าตนเองมีพรสวรรค์เป็นอันดับหนึ่งในเมืองแฟรี่มาโดยตลอด และไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่มีพรสวรรค์ในการฝึกเหนือกว่าตนเอง
ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่ปัณฑาพูดจริง ผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นคนนี้ อาศัยตนเองฝึกฝนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย จนกลายเป็นนักฝึกวิชา พรสวรรค์เช่นนี้ มันช่างน่ากลัวจริง ๆ!
ปัณฑาเดินไปหารพีพงษ์ที่นอนอยู่บนพื้นทีละก้าว
“คุณกำลังจะทำอะไร!”
บวรวิทย์กล่าวอย่างเย็นชา
“เดิมเขาก็ไม่ใช่คนของเทวโลก ฉันจะพาเขาไปจากที่นี่”
ปัณฑากล่าวเบา ๆ
น้ำตาของเธอคลอเบ้า ไม่คิดว่าน้ำตาของภูตโบราณจะมีสีสัน
ถ้าหากรพีพงษ์ไม่ได้พบตนเองในป่าหมอก เขาคงไม่ต้องลำบากขนาดนี้
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สีหน้าของปัณฑาก็โศกเศร้า
“คิดจะไป คุณคิดว่ามันเป็นไปได้หรือ?”
บวรวิทย์กล่าว และหัวเราะเยาะเย้ย
จากนั้นบวรวิทย์ก็สะบัดนิ้ว พายุหมุนก็พุ่งออกไปทันที
ปัณฑาก็กระโดดหลบไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว
“เมื่อก่อนผมเคยเห็นในหนังสือโบราณ เมื่อหมื่นปีก่อนภูตโบราณอย่างพวกคุณก็เป็นคนของเทวโลก แต่ไม่รู้ว่าทำไมพวกคุณทั้งหมดถึงได้หายตัวไปอย่างกะทันหัน ไม่คิดว่าวันนี้ผมจะได้พบภูตโบราณที่นี่” บวรวิทย์กล่าว
“ทำไมภูตโบราณถึงไม่สามารถอยู่ในเทวโลกได้ เรื่องนี้คุณต้องไปถามคนของเทวโลกเอง!”
รัศมีสังหารก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของปัณฑา และรูม่านตาสีเขียวก่อนหน้านั้นได้กลายเป็นสีแดงเลือด
“ไม่ว่าจะยังไง ในเมื่อถูกเทวโลกขับไล่ นั้นก็หมายความว่าพวกภูตโบราณไม่ใช่คนดี เมื่อเป็นเช่นนี้วันนี้คุณจงทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ซะ”
หลังจากนั้นบวรวิทย์เขย่งปลายเท้า และเหวี่ยงทวนยาวสีทองที่อยู่ในมือไปที่ปัณฑาทันที
“คุณชายองอาจสง่าผ่าเผย!”
พ่อบ้านเตชิตเชียร์อยู่ด้านข้าง
ทุกที่ที่ทวนผ่าน เกิดรัศมีอันทรงพลังทำลายทุกอย่างจนเป็นเศษซากแล้วตกอยู่บนพื้น
ปัณฑากระโดดอย่างคล่องแคล่วว่องไวออกไปไกลกว่าสิบเมตร
“คล่องแคล่วว่องไวนี่ แต่ไม่รู้ว่าจะเร็วกว่าพลังจิตวิญญาณของผมหรือไม่?”
บวรวิทย์กล่าวแล้วยิ้มอย่างดูถูก
แล้วก็ใช้พลังจิตวิญญาณโจมตีปัณฑาทันที
เมื่อปัณฑาเห็นเช่นนี้ รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แล้วเธอก็กระโดดขึ้นอีกครั้ง ถึงสามารถหลบเลี่ยงได้
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ปัณฑาจะมีเวลาพัก พลังจิตวิญญาณระลอกที่สองก็โจมตีอีกครั้ง
เป็นเช่นนี้เรื่อย ๆ หลังจากถูกพลังจิตวิญญาณโจมตีไปหลายครั้ง ปัณฑารู้สึกว่าพลังในร่างกายเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ
“คุณนี่มันช่างเลวทรามต่ำช้ามาก!”
ปัณฑาด่าด้วยความเคียดแค้น
เธอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของบวรวิทย์ มันเป็นรอยยิ้มที่ตื่นเต้น รอยยิ้มที่กุมชีวิตความเป็นความตายของผู้อื่นไว้ในมือตนเอง!
“วางใจเถอะ ผมจะไม่ยอมให้คุณตายเร็วขนาดนี้หรอก ผมจะทรมานคุณอย่างช้า ๆ มันสนุกกว่าการฆ่าคุณด้วยกระบวนท่าเดียวเสียอีก!”
บวรวิทย์กล่าว
พลังจิตถูกปล่อยออกมาอย่างลับๆ และแนวป้องกันก็โอบล้อมทุกคนให้อยู่ในนั้นทันที
หลังจากนั้น พลังจิตวิญญาณที่คุ้นเคยก็ถูกปล่อยออกมา และพลังจิตวิญญาณทุกระลอกนั้นไม่ใช่สิ่งที่ปัณฑาสามารถต้านทานได้ในขณะนี้
“บัดซบ ถ้าเป็นฉันเมื่อพันปีที่แล้ว คุณนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน!”
ปัณฑากล่าวอย่างเย็นชา
สองนาทีต่อมา
ปัณฑาหายใจหอบ เสื้อผ้าบนร่างกายก็ขาดเกือบหมด
ขาทั้งคู่ของเธอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่ว เคยเป็นภูตโบราณที่คล่องแคล่วว่องไว แต่ตอนนี้ไม่สามารถก้าวไปได้แม้แต่ก้าวเดียว
“เอาล่ะ ผมสนุกพอแล้ว”
บวรวิทย์กล่าวอย่างแผ่วเบา ในสายตาของเขา ใครก็ตามที่แข็งแกร่งไม่เท่าตนเอง ชีวิตของคนพวกนั้นก็เหมือนวัชพืช และตนเองสามารถฆ่าได้ตลอดเวลา
“ตายเสียเถอะ”
บวรวิทย์กล่าว
หลังจากนั้นบวรวิทย์ก็สะบัดมือ พลังจิตวิญญาณก็ถูกปล่อยออกมา
คราวนี้ ปัณฑาไม่สามารถหลบเลี่ยงได้อีกต่อไป
ผลินและจินตรามองดูภาพโหดร้ายที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าปัณฑาจะมีชีวิตอยู่มานับพันปี แต่เธอก็ยังดูเหมือนเด็ก
สิ่งนี้ทำให้พวกเขาทั้งสองรู้สึกใจสลายและไร้กำลังที่จะช่วยเหลือได้
ปัณฑามองรพีพงษ์ที่นอนแนบนิ่งอยู่ตรงหน้า แล้วรอยยิ้มที่ขมขื่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ
เธอค่อย ๆ หลับตาลง ภูตโบราณที่ดูเหมือนเด็ก แต่ตอนนี้เหมือนผู้ใหญ่ที่รอจังหวะสุดท้ายของชีวิตที่กำลังจะมาถึง
