“ผมไม่จำเป็นต้องช่วยเขา เขาจะเติบโตด้วยตนเอง เขาไม่ได้เปราะบางอย่างที่คิด”
สถานการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้ ทำให้เขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก รพีพงษ์ได้รับเลือกจากเทพเจ้าสร้างโลกตั้งแต่อายุยังน้อย นั้นแสดงให้เห็นว่าตนเองมีวิสัยทัศน์ที่ดี
เทพเจ้าสร้างโลกมีความสามารถในการทำลายโลก แต่รพีพงษ์ยังไม่ถึงระดับนั้น
ตอนนี้ทนกับความคับข้องใจเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร อนาคตที่สดใสยังรออยู่
นันท์ธรพบว่านราธิปก็อยู่ที่นี่ด้วย เงยหน้าขึ้นอย่างโกรธเคือง “ทำไมคุณต้องช่วยเขา ไม่ช่วยลูกศิษย์ของตนเอง แต่ไปช่วยเหลือคนนอก คุณอย่าลืมข้อตกลงระหว่างคุณกับพี่ชายของผม”
“นันท์ธร ในเมื่อคุณเห็นผมแล้ว และคุณก็รู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ชายของคุณ นี่ก็แสดงให้เห็นว่าคุณไม่ให้เกียรติผม เขาเป็นคนของผม และใครก็ตามที่กล้าทำร้ายเขาก็เท่ากับเป็นอริกับผม”
ขณะที่พูด นราธิปก็ไปยืนอยู่ตรงหน้ารพีพงษ์แล้ว รพีพงษ์เฝ้าดูวิญญาณของเทพเจ้าสร้างโลกหายไป และรู้สึกว่าตอนนี้ตนเองใช้พลังทิพย์ในร่างกายไปหมดแล้ว ถ้าตนเองต้องการที่จะฟื้นตัวโดยเร็วที่สุด ตนเองต้องไปยังไปยังโลกใบใหม่ และฝึกให้อยู่ในระดับที่สูงขึ้นเท่านั้น จึงจะสามารถปราบศัตรูเหล่านี้ทั้งหมดได้
นราธิปเป็นคนที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ ถึงแม้ว่าจะมีนันท์ธรสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา คนเดียวที่นันท์ธรสามารถพึ่งพาได้คือเทวเทพ แต่เทวเทพนั้นเข้าข้างนราธิปแน่นอน
นันท์ธรรู้สึกไม่พอใจ และกล่าวว่า “คุณอย่าลืมว่า ใครเป็นลูกศิษย์ที่แท้จริงของคุณ? ไอ้เด็กเปรตที่โชคดีคนนี้ไม่รู้ว่าเขามาจากไหน ผมไม่อยากเป็นศัตรูกับคุณ แต่ว่าคุณอย่าขัดขวางผมแก้แค้นให้หลานชาย”
“ไอ้เด็กเปรตนั่นควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะเป็นศัตรูของตนเอง คนอื่นไม่รู้ แต่ผมที่เป็นอาจารย์รู้ดี?”
นราธิปไม่ไว้หน้าบวรวิทย์ เขารู้สึกผิดหวังกับลูกศิษย์อย่างบวรวิทย์เป็นอย่างมาก
นันท์ธรจากไปอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นนราธิปก็นั่งลงบนพื้น ถ่ายพลังเซียนให้รพีพงษ์
นันท์ธรลงมือได้โหดเหี้ยมมาก เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ ใบหน้าของรพีพงษ์ถึงได้กลับมามีเลือดฝาด
ตอนนี้รพีพงษ์รู้แล้วว่า ความสัมพันธ์ของนราธิปและตระกูลภูสรีดาวยิ่งอยู่ยิ่งห่างเรื่อย ๆ และเขาเคยได้ยินนราธิปบอกว่าไม่ต้องการใกล้ชิดกับตระกูลภูสรีดาว มากเกินไป เกิดรอยยิ้มจาง ๆ ซึ่งพิสูจน์ว่านราธิปเป็นคนชาญฉลาด
นราธิปกล่าวถึงเรื่องการสืบทอด รพีพงษ์ก็อธิบายเล็กน้อย และการที่นราธิปยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่ถือว่าเป็นการสนทนาเชิงลึกกับคนที่มิตรภาพยังไม่ลึกซึ้ง
รพีพงษ์ไปที่ภูเขาสองกระบี่กับนราธิป เขากล่าวย้ำหลายครั้งว่าจะไม่ฝากตัวเป็นศิษย์ นราธิปก็พยักหน้ายอมรับ
การที่ตนเองเคยฝากตัวเป็นศิษย์ของชัชพิสิฐ มันเป็นเงามืดอยู่ในใจตนเอง
อาจารย์ที่สอนเขาอย่างดี ตอนสุดท้ายกลับเผยธาตุแท้ที่ชั่วร้าย เขาไม่เคยลืมตั้งแต่ต้นจนจบ เคยเป็นคนที่ตนเองใกล้ชิดที่สุด แต่ก็จะลงมือทำร้ายตนเอง เป็นเรื่องที่คนปกติธรรมดายอมรับไม่ได้
ที่ภูเขาสองกระบี่ นราธิปหยิบยาสองเม็ดออกจากเตากลั่นยา และส่งให้รพีพงษ์ และกล่าวว่า “ยาเม็ดนี้สามารถช่วยปรับปรุงพลังจิตวิญญาณของคุณ รักษาและซ่อมแซมร่างกายได้ กินยาเถอะ”
รพีพงษ์ถือยาเม็ดไว้ในมือ ยาเม็ดนี้กลมและใส แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือยายาเซียนหรือ?”
เขารู้จักการกลั่นยาตั้งแต่อยู่ในโลกมนุษย์ วันนี้ได้เห็นยาเซียนจริง?
ปัณฑายิ้ม และกล่าวล้อเล่นว่า “ของในเทวโลก มันมีไอเซียนเป็นเรื่องธรรมดา นี่คือยายาเซียน ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้คุณก็ไม่รู้”
“ผมอยู่มายี่สิบกว่าปี คิดว่าตนเองมีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง แต่ก็เทียบไม่ได้กับภูตโบราณที่มีชีวิตอยู่เป็นพันปี อย่าหัวเราะเยาะผมล่ะ”
ขณะพูด เขาก็กินยายาเซียนและรู้สึกว่ามีแรงบาง ๆ เคลื่อนตัวอยู่ภายในร่างกาย ผ่านทุกเซลล์และซ่อมแซมร่างกายของเขา
หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาลอยขึ้นไปในอากาศอย่างควบคุมไม่ได้ เขาตัวเบามาก กำลังจะปลิวไปตามลมกระโชกแรง เห็นนกกระเรียนบนท้องฟ้าบินไปรอบ ๆ แล้วได้กลิ่นหอมลอยมา นราธิปที่อยู่ด้านล่าง กำลังท่องคาถา แล้วรพีพงษ์ก็ค่อย ๆ ลงสู่พื้น
“อาจารย์ธิป นี่คือ……”
“มันจะทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของคุณแข็งแกร่งขึ้น แม้จะอยู่ห่างออกไปไกลมาก เมื่อมีสิ่งผิดปกติ คุณก็สามารถรับรู้ได้”
“ที่นี่อยู่ห่างจากเมืองแฟรี่ประมาณสองพันกิโลเมตร นี่…….”
“ถูกต้อง แต่ระดับของคุณยังไม่เพียงพอ ยอดฝีมือแดนบุณระดับสูงขึ้นไป ถ้าหากพวกเขาจงใจซ่อนตัวตน เวลาที่พวกเขาไปไหนมาไหน คุณก็จะไม่สามารถรับรู้ได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณ”
รพีพงษ์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และตอบกลับ แล้วก็ถามถึงข่าวของนรเทพอีกครั้ง แต่นราธิปก็ไม่ตอบอะไรเลย
ในบ้าน ณ.ภูเขาสองกระบี่ ปัณฑาทนอยู่นิ่งไม่ไหวแล้ว เธอเป็นภูตโบราณที่อยู่ในป่า แล้วถูกรพีพงษ์พาออกมา เธออยากจะไปที่เมืองแฟรี่เพื่อสืบข่าวของนรเทพแทนรพีพงษ์
“คุณจะไปที่เมืองแฟรี่เพื่อสืบข่าวของนรเทพ แต่คุณเป็นคนข้างกายของผม ตระกูลภูสรีดาวมีอิทธิพลในเมืองแฟรี่เป็นอย่างมาก ถ้าคุณไปจะต้องตกอยู่ในอันตรายแน่นอน”
“ฉันพูดความจริงนะ ที่ฉันอยากจะไปที่เมืองแฟรี่ เพราะว่าเบื่อที่นี่ ภูเขาสองกระบี่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง วัน ๆ ก็เฝ้าแต่คุณ แล้วยังมีนราธิปที่ดื้อรั้น ฉันทนไม่ไหวแล้ว” ปัณฑาตอบ
“ผมให้คุณออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกได้ แต่คุณต้องกลับมาก่อนพระอาทิตย์ตกดิน เข้าใจไหม”
เมื่อรู้นิสัยของภูตโบราณคนนี้ รพีพงษ์ก็ไม่สามารถขวางเธอได้ ตามนิสัยของเธอ ออกไปข้างนอกนั้นใช่ว่าจะเปล่าประโยชน์ ถ้าเธอสามารถสืบข่าวนรเทพกลับมาได้ มันจะเป็นผลพลอยได้ที่ไม่คาดฝัน
ตอนนี้รพีพงษ์ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ ตนเองอยู่ในระดับแดนบุณระดับต้น จะต้องปรับปรุงให้ถึงแดนบุณระดับกลางเสียก่อนถึงจะออกไปได้
ไม่ต้องพูดถึงว่าจะมาต่อสู้กับใคร การมาที่เทวโลกในครั้งนี้การเพิ่มระดับเป็นจุดเริ่มต้น รพีพงษ์รู้สึกว่าตนเองน่าจะใช้เวลาไม่นาน และเมื่อปัณฑาได้รับอนุญาตจากรพีพงษ์แล้ว ปัณฑาก็เดินทางไปที่เมืองแฟรี่อย่างมีความสุข
ทันทีที่ปัณฑามาถึงเมืองแฟรี่ ก็เห็นพ่อบ้านเตชิตกำลังกลั่นแกล้งผลินอยู่ “นังตัวแสบ ตอนนี้คุณคนที่คอยปกป้องคุณนั้นตายไปแล้ว ผมจะคอยดูว่ายังจะมีใครสามารถช่วยคุณได้อีก ถ้าคุณยินดีที่จะแต่งงานเป็นเมียน้อยของผม ผมก็จะไว้ชีวิตของคุณและแม่”
“ไอ้สารเลว ถึงตายฉันก็ไม่ยอม รพีพงษ์ต้องไม่เป็นไร คุณอย่ามาโกหกฉัน”
ปัณฑาไม่คิดว่าจะได้พบผลินที่นี่ ตอนรพีพงษ์อยู่ที่นี่เขาสามารถช่วยผลินได้ แต่ตอนนี้รพีพงษ์ไม่ได้อยู่ในเมืองแฟรี่ ทำให้พ่อบ้านเตชิตกำเริบเสิบสานทำอะไรตามอำเภอใจโดยไม่ต้องเกรงกลัวใคร
ปัณฑาเดินเข้าไปแล้วมองพ่อบ้านเตชิตอย่างโกรธเคือง “เจ้าคนถ่อย ไม่รู้หรือว่าเจ้าบ้านของตระกูลภูสรีดาวได้พูดอะไรไว้ คุณอย่าลืมว่า คุณเกือบจะถูกไล่ออกจากตระกูลภูสรีดาวแล้ว”
เมื่อเห็นปัณฑา ผลินก็สะบัดมืออย่างแรงจนหลุดจากมือของพ่อบ้านเตชิต และถามปัณฑาว่า “ฉันคิดแล้วว่า รพีพงษ์จะต้องไม่เป็นไร เขาอยู่ที่ไหน ฉันอยากจะไปหาเขา”
วันนี้พ่อบ้านเตชิตมาคนเดียว เขาเคยเห็นฝีมือของปัณฑาแล้ว เขาไม่สามารถเอาชนะเด็กคนนี้ได้ จึงกลับไปตระกูลภูสรีดาวก่อน อย่างไรก็ตาม เพราะเขายังไม่รู้ทัศนคติของเจ้าบ้านตระกูลภูสรีดาวที่มีต่อรพีพงษ์
คุณชายบอกว่ารพีพงษ์ตายแล้ว ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่ แต่เรื่องนี้ก็ต้องปิดไม่ให้เจ้าบ้านตระกูลภูสรีดาวรู้
เขาไม่อยากสูญเสียที่พึ่งยิ่งใหญ่อย่างตระกูลภูสรีดาวเพราะรพีพงษ์ หลังจากพ่อบ้านเตชิตไปแล้ว ผลินถามอย่างรีบร้อนว่ารพีพงษ์อยู่ที่ไหน
“เขาอยู่ที่ภูเขาสองกระบี่ พวกคุณไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว พ่อบ้านเตชิตไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน พวกคุณย้ายไปอยู่ที่อื่นเถอะ”
“ฉันจะไปที่หารพีพงษ์ที่ภูเขาสองกระบี่ คุณพาฉันไปที่นั่นด้วย!”
