“ไอ้เด็กเปรต คุณพูดอะไรน่ะ ให้เกียรติแล้วแต่ไม่รับเกียรติ!”
บวรวิทย์กล่าวด้วยความโกรธเคือง
รพีพงษ์ไม่สนใจอีกฝ่าย แต่พูดกับนราธิป “ผมได้พูดคำขอของผมแล้ว จะเห็นด้วยหรือไม่นั้นก็แล้วแต่คุณ!”
นราธิปขมวดคิ้ว แม้ว่าพ่อบ้านเตชิตคนนี้จะไม่ใช่คนดี แต่เขาก็อยู่ในตระกูลภูสรีดาวมาเป็นเวลานาน ได้รับการเคารพจากคนอื่นอย่างกว้างขวาง และเป็นที่โปรดปรานของบวรวิทย์และเจ้าบ้านของตระกูลภูสรีดาว
ถ้าพ่อบ้านเตชิตตายไปแล้วจริง ๆ เกรงว่าเจ้าบ้านของตระกูลภูสรีดาวจะหาเรื่องทำให้รพีพงษ์ต้องลำบากใจ
“คุณสามารถเข้าร่วมมาอยู่ในตระกูลภูสรีดาวได้หรือไม่? อยู่ที่ผมเท่านั้น!” บวรวิทย์มองรพีพงษ์อย่างเย็นชา “ผมจะบอกคุณ ตราบใดที่ถ้ามีผมอยู่ คุณไม่ต้องคิดว่าจะได้เข้ามาอยู่ในตระกูลภูสรีดาวได้ ธรณีประตูของตระกูลภูสรีดาว ไม่ใช่คนอย่างคุณจะสามารถเข้ามาได้!”
“ผมสามารถมาถึงเทวโลกได้ นับประสาอะไรกับตระกูลภูสรีดาวเล็ก ๆ ของพวกคุณ!”
รพีพงษ์มองอีกฝ่ายอย่างภูมิใจ
เมื่อนราธิปและคนอื่น ๆ เห็นท่าทางเช่นนี้ของรพีพงษ์ พวกเขาคิดอยู่ในใจ บุคคลนี้มีความสง่า และความสง่าดังกล่าวไม่ได้เสแสร้งแน่นอน มันออกมาจากภายในสู่ภายนอกอย่างเป็นธรรมชาติ
เขาจะต้องเป็นสมาชิกของตระกูลใหญ่!
“อีกอย่าง ผมขอเตือนคุณว่า ผมไม่ได้อยากเข้าไปอยู่ตระกูลภูสรีดาว อย่างมากสุดก็แค่ไปดูเท่านั้น และนี่ก็เป็นการเห็นแก่หน้าอาจารย์ของคุณ และมันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ!”
รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงเย็นชา
“คุณ!”
บวรวิทย์แสดงท่าทางเกลียดชัง ต่างจากความสง่างามที่มีเมื่อเมื่อสักครู่เป็นอย่างมาก!
“เอาล่ะ!”
เมื่อเห็นว่าความขัดแย้งระหว่างพวกเขาทั้งสองนั้นไม่สามารถตกลงกันได้ นราธิปก็ขัดจังหวะ แล้วพูดกับรพีพงษ์ว่า “ผมทำตามคำขอของคุณไม่ได้ แม้ว่าพ่อบ้านเตชิตจะเป็นสุนัขของตระกูลภูสรีดาว แต่ก็เป็นสุนัขที่เจ้าของชื่นชอบ รพีพงษ์ผมมีบ้านซอมซ่อที่ภูเขาสองกระบี่ในเมืองแฟรี่ ถ้าคุณอยากพบผม คุณสามารถไปที่นั่นได้”
รพีพงษ์พยักหน้า ดูเหมือนว่านราธิปและบวรวิทย์จะแตกต่างกันจริง ๆ
“อาจารย์ คุณ!” บวรวิทย์มองนราธิปด้วยความสงสัย
“ทำไม คนที่เป็นอาจารย์จะคบหาเพื่อนแบบไหน จะต้องรายงานคุณด้วยหรือ?” นราธิปกล่าวแล้วมองไปที่บวรวิทย์
“ลูกศิษย์มิกล้า!”
บวรวิทย์รีบประสานมือทั้งสองข้าง และโค้งศีรษะอย่างรวดเร็ว แล้วก็มองรพีพงษ์ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยไอสังหาร
เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมอาจารย์ของตนเองจึงห่วงใยชายหนุ่มคนนี้!
“ขอบคุณอาจารย์ธิป”
รพีพงษ์ประสานมือทั้งสองข้างและโค้งคำนับ เขารู้ว่าถ้านราธิปไม่ได้มาถึงที่เกิดเหตุในวันนี้ ตนเองนั้นจะพยายามต่อสู้กับบวรวิทย์อย่างเต็มที่ แม้ว่าจะสามารถทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ แต่เกรงว่าตนเองอาจจะรอดยาก
“เพียงแต่……”
รพีพงษ์มองนราธิป และกล่าวว่า “ผมเอาชีวิตของพ่อบ้านเตชิตแน่นอน ผมรู้ว่าวันนี้คุณอยู่ที่นี่ ผมไม่สามารถฆ่าเขาได้ แต่สิ่งที่ผมต้องการจะทำ จะไม่ยอมให้ใครมาขวาง ใครก็ไม่ได้!”
“ไอ้เด็กเปรต คุณชาย ช่วยผมฆ่ามัน ฆ่ามัน!” พ่อบ้านเตชิตตะโกนด้วยความตื่นตระหนก
นราธิปมองไปที่รพีพงษ์ แต่ไม่พูดอะไร
ต่อมา ขณะที่เขาหันหลังและกำลังจะเดินจากไป ก็กล่าวว่า “รพีพงษ์ คุณสามารถพาเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างคุณมาที่บ้านซอมซ่อของผมได้”
ขณะที่กล่าว เขาก็หันมามองปัณฑา จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป
รพีพงษ์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อทั้งสามคนเดินจากไป
เส้นประสาทที่ตึงเครียดเมื่อสักครู่ก็ผ่อนคลายทันที ตอนนี้รพีพงษ์รู้สึกไร้เรี่ยวแรงทันที
ขาของเขาอ่อนแรง ปัณฑารีบเดินไปพยุงรพีพงษ์เอาไว้ทันที
ผลินและจินตราก็รีบเดินเข้ามา
“คุณรพี วันนี้……วันนี้ลำบากคุณจริง ๆ”
ผลินกล่าวอย่างซาบซึ้ง
“ก่อนอื่น พยุงคุณรพีไปนั่งก่อน”
จินตรากล่าว
ทั้งสามคนช่วยกันพยุงรพีพงษ์เข้าไปพักผ่อนในบ้าน
“ผมไม่เป็นไร แค่ใช้พลังจิตวิญญาณมากเกินไป พักผ่อนสักครู่ก็จะดีขึ้นเอง” รพีพงษ์กล่าว
แต่ในขณะเดียวกัน หัวใจของเขากำลังอุทานถึงความแข็งแกร่งที่ได้รับสืบทอดจากจอมมารชูร่า!
เมื่อสักครู่ ตอนที่ต่อสู้ครั้งสุดท้ายกับบวรวิทย์ รพีพงษ์พัฒนาศักยภาพในร่างกายของเขาจนเกือบเต็มที่ อย่างไรก็ตาม ตนเองในเวลานั้นไม่รู้สึกเหนื่อยล้า และไม่รู้สึกตื่นเต้นเลยสักนิด!
พลังการต่อสู้ของชูร่า ทำให้รพีพงษ์กระหายเลือดอย่างรุนแรงในขณะนั้น แต่หลังจากความตื่นเต้นผ่านไป ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้าและรู้สึกว่างเปล่า!
จะเห็นได้ว่า แม้ว่าการสืบทอดของจอมมารชูร่าจะทรงพลัง แต่มันใช้พลังจิตวิญญาณในร่างกายเป็นอย่างมาก
สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์ตระหนักว่า หากต้องการใช้ประโยชน์จากสืบทอดเทพเจ้าระดับสูงนี้ให้ดีขึ้น เขาจะต้องพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเองให้เร็วขึ้น
“คุณรพี ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ โชคดีที่คุณไม่เป็นไร มิฉะนั้นฉันคงจะโทษตนเอง”
จินตราที่บาดเจ็บร้องไห้สะอื้น
“ผมเข้าใจ” รพีพงษ์กล่าวเบา ๆ “คุณป้า คุณไม่ต้องโทษตัวเอง สำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษพ่อบ้านเตชิต เขาทำความชั่วไว้มากมาย และข่มเหงคนดี หวาดกลัวคนชั่ว และเพื่อความปลอดภัยของพวกคุณในอนาคต ผมจะฆ่ามันแน่นอน พวกคุณวางใจเถอะ”
“คุณรพี……..คุณดีกับพวกเราสองคนแม่ลูกเช่นนี้ จนฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี”
จินตรากล่าวจากความรู้สึกลึก ๆ คิดอยู่ในใจว่าถ้าผลินสามารถได้ชายหนุ่มที่ดีเช่นนี้มาเป็นสามีมันคงจะดีไม่น้อย
อย่างไรก็ตาม รพีพงษ์แต่งงานและมีลูกแล้ว และเห็นได้ชัดว่าเขารักภรรยาของตนเองมาก
“ปัณฑา”
เมื่อได้ยินรพีพงษ์เรียกตนเอง ปัณฑาก็รีบเดินมาทันที “รพีพงษ์ คุณเป็นยังไงบ้าง คุณห้ามเป็นอะไรน่ะ!
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นไร”
รพีพงษ์กล่าวกับปัณฑาว่า “ถ้าให้ผลินหรือจินตราออกไปอาจมีอันตราย เพราะพ่อบ้านเตชิตกับบวรวิทย์ต่างก็เป็นคนโหดเหี้ยม คุณไปที่ร้านขายยาในเมือง และซื้อยาจีนตามใบสั่งยาของผม”
“คุณต้องการที่จะรักษาตัวเอง?” ปัณฑาถามด้วยความประหลาดใจ
“คุณซื้อกลับมาแล้วก็จะรู้เอง”
รพีพงษ์กล่าว แล้วบอกปัณฑาถึงชื่อยาจีนหลายชนิด
วัตถุดิบยาเหล่านี้มีอยู่ทั่วไปและหาซื้อได้ง่าย
จินตราหยิบเงินออกมาด้วยความใจกว้าง แล้วก็มอบให้ปัณฑา
หลังจากที่ปัณฑาออกไปแล้ว รพีพงษ์ก็พูดกับทั้งสองคนแม่ลูกว่า “ผลิน จินตรา ผมจะไปพักผ่อนสักครู่”
ผลินพยักหน้า แล้วพยุงแม่เดินเข้าไปในห้องของตนเอง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ปัณฑาก็กลับมา
“ฉันกลับมาแล้ว รพีพงษ์ ฉันซื้อยาได้ครบทั้งหมดตามที่คุณต้องการ รีบบอกวิธีต้มยา ฉันจะได้ช่วยคุณต้มยา!”
ปัณฑากล่าวเสียงดัง
ประตูห้องเปิดออก แล้วรพีพงษ์ก็เดินออกมาจากห้อง
เมื่อเห็นหน้าตาของรพีพงษ์สดใสมีสง่าราศีและอารมณ์สงบเยือกเย็น ปัณฑาขมวดคิ้วและกล่าวว่า “คุณ… คุณไม่เป็นไรแล้วหรือ?”
รพีพงษ์ยิ้มและส่ายศีรษะ “สำหรับผมแล้ว พักผ่อนสักครู่ก็เพียงพอแล้ว ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียงจากข้างนอก ผลินก็พยุงจินตราเดินออกมา
พวกเขายังรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เห็นว่ารพีพงษ์ฟื้นพลังแล้ว และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ประหลาดใจกับความสามารถในการฟื้นฟูของรพีพงษ์!
“คุณให้ฉันไปซื้อยาจีนเหล่านี้มาทำไม? อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว ใช้เพื่อปรับพลังของคุณใช่ไหม” ปัณฑากล่าว
รพีพงษ์ยิ้ม หยิบยาจีนที่อยู่ในมือของปัณฑา แล้วหันไปมองจินตราและกล่าวว่า “คุณป้า ยาเหล่านี้ดีสำหรับอาการบาดเจ็บของคุณ ผมเตรียมมันมาเป็นพิเศษสำหรับคุณ”
“อะไรน่ะ? คุณ……คุณทำเพื่อฉันหรือ?” จินตรามองรพีพงษ์ด้วยความประหลาดใจ
“ถูกต้อง”
รพีพงษ์ส่งยาจีนทั้งหมดในมือให้ผลิน และบอกวิธีการต้มยา และวิธีควบคุมไฟให้ผลิน
“คุณป้าอย่ากังวล ใช้ยาจีนแผนโบราณที่ผมเตรียมไว้ให้คุณ มันจะช่วยรักษาและไม่ทิ้งรอยแผลหลังจากหายแน่นอน”
รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“นี่……..นี่จะให้ฉันตอบแทนยังไงดี คุณรพี คุณดีกับพวกเราสองแม่ลูกมากจริง ๆ”
จินตรากล่าวอย่างซาบซึ้ง ไม่คาดคิดว่าเมื่อสักครู่ขณะที่ร่างกายของรพีพงษ์อ่อนแอมาก จะยังใส่ใจคิดถึงอาการบาดเจ็บของเธอ
“อาการบาดเจ็บของคุณนั้นสาเหตุเกิดจากผม คนที่ควรกล่าวขอบคุณควรจะเป็นผม และการรักษาอาการบาดเจ็บของคุณก็เป็นสิ่งที่ผมควรทำ”
รพีพงษ์ยืนขึ้นขณะที่กำลังพูด ยิ้มและมองผลินที่น้ำตาคลอเบ้า และกล่าวว่า “ผลิน รีบไปต้มยาเถอะ”
“ค่ะ คุณรพี ฉันจะไปต้มยาเดี๋ยวนี้”
ผลินเช็ดน้ำตา หันหลังแล้วเดินออกไป
“เอาล่ะ ปัณฑา พวกเราก็ควรจะออกไปได้แล้ว”
“ออกไป? ออกไปไหน?”
ปัณฑาถามด้วยความสงสัย มีความกังวลเล็กน้อยอยู่ในดวงตา
“วางใจเถอะ ตอนนี้พละกำลังของผมฟื้นแล้ว คุณไม่ต้องห่วง”
ขณะที่พูด ท่าทางการแสดงออกของรพีพงษ์มีความขี้เล่นเล็กน้อย มองพลังทิพย์เหมือนเมฆที่อยู่นอกหน้าต่าง กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “พวกเราไปที่ภูเขาสองกระบี่กันเถอะ
