รพีพงษ์มองผลินแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “คุณมาได้ยังไง? ”
“หรือจะให้ฉันนั่งมองคุณเล่นหูเล่นตากับผู้หญิงคนอื่น?”
ผลินมองรพีพงษ์ด้วยความไม่พอใจ และท่าทางที่เธอแสดงออกมานั้นเหมือนกับคู่หมั้นของเขาจริงๆ ผลินไม่สามารถคิดเรื่องนี้ได้ มันต้องเป็นความคิดของปัณฑาแน่นอน
เขายิ้มและให้ผลินนั่งลงข้างตนเอง ประจวบเหมาะในการมีข้ออ้างที่จะสลัดผู้หญิงคนนี้ออกไป
ส่วนผลินนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก อยากอยู่เคียงข้างรพีพงษ์ตลอดเวลา แม้ว่าตอนนี้จะเป็นสถานะปลอม เธอก็จะเต็มใจ
ท่าทางของรพีพงษ์ทำให้ผลินรู้ว่า ท่าทางของรพีพงษ์เมื่อสักครู่ไม่มีอะไรมากไปกว่ามีโอกาสก็เล่นสนุกบ้างเป็นครั้งคราว
เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าผลินอยู่ที่นี่ ทำให้เธอรู้สึกเก้อเขิน แต่เธอนั้นมาพร้อมกับภารกิจ ถ้าเธอทำภารกิจไม่สำเร็จ เธอจะถูกลงโทษอย่างแน่นอน
เธอหยิบขวดเหล้าแล้วรินเหล้าให้รพีพงษ์ “ในเมื่อคู่หมั้นของคุณชายอยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็ไม่อาจนั่งเป็นก้านขวางคออยู่ที่นี่ได้ ก่อนที่ฉันจะจากไป คุณชายจะสามารถดื่มเหล้าแก้วนี้ได้หรือไม่? ก็ถือว่าเป็นวาสนาที่พวกเราได้พบเจอกัน”
รพีพงษ์ยิ้มอย่างมีความหมาย “ผมไม่สามารถดื่มเหล้านี้ได้ ในเมื่อคุณไม่ดื่ม แล้วผมจะดื่มมันได้อย่างไร?”
รพีพงษ์หยิบขวดเหล้าขึ้น ทำกลอุบายบนขวดเหล้า แล้วก็ยื่นขวดเหล้าให้ผู้หญิงคนนั้น ให้ผู้หญิงคนนั้นรินเอง ขณะที่สัมผัสผู้หญิงคนนั้นเขาได้แตะจุดฝังเข็มของผู้หญิงคนนั้น มันไม่เจ็บหรือคัน จึงทำให้ผู้หญิงไม่รู้สึกตัว
ถ้าเขาเป็นรินเหล้า จะทำผู้หญิงคนนั้นกลัวว่าในเหล้าจะมีพิษ ดังนั้นให้ผู้หญิงเป็นคนลงมือรินเหล้าด้วยตนเองก็ไม่ต้องกลัวว่าเหล้าจะมีพิษ
ผู้หญิงคนนั้นรินเหล้าหนึ่งแก้วให้ตนเอง แล้วดื่มอย่างมีความสุข รพีพงษ์ทำตามที่ตนเองพูดไว้ เขาดื่มเหล้าจนหมด เพียงแต่เหล้าด้านที่เขาดื่มนั้นไม่มีพิษ
ผู้หญิงคนนั้นจากไป ขณะเดินไปถึงประตูก็ล้มลง ชักกระตุกและหมดสติไป
ผลินกลัวจนพูดอะไรไม่ออก เธอมองรพีพงษ์อย่างประหม่าและถามว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“คุณเห็นว่า ผมเหมือนคนเป็นอะไรหรือ?”
รพีพงษ์ยิ้มจาง ๆ ตอนนี้เกิดความโกลาหล จิรันดน์เหลือบมองนฤเบศร์ และขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงที่เบาว่าเกิดอะไรขึ้น
สีหน้าของนฤเบศร์เคร่งขรึมและเพิกเฉยต่อจิรันดน์ และเดินไปหาเรื่องรพีพงษ์ทันที
กล่าวว่า “คุณชายรพี ผู้หญิงคนนี้มาบริการคุณ ต่อให้คุณไม่ชอบเธอ แต่ก็ฆ่าเธอไม่ได้ ทำไมคุณถึงได้วางยาเธอ?”
รพีพงษ์คิดว่ามันไร้สาระสิ้นดี เห็นได้ชัดว่าแผนการของเขาล้มเหลวแล้วก็ถูกเปิดเผย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นความผิดของตนเอง
“ผู้นำตระกูลพิมพ์สารมีความสามารถไม่เลวในการย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้าม คุณเป็นคนที่จัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นมา และถ้าจะวางยาพิษ คุณก็เป็นคนที่วางเอง ผมจะวางยาพิษได้อย่างไร ผมมางานเลี้ยงอย่างมีความสุข และไม่เคยนำยาพิษมาทำร้ายคน แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
ชัดเจนว่าใครถูกใครผิด และคนที่นั่งอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่คนโง่เขลา
บวรวิทย์หายใจหอบ เขามองขวดเหล้าและผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หลบสายตาของเขาทันที
เขาโชคดีมาก ที่ตนเองไม่สนใจผู้หญิงคนนี้ เมื่อสักครู่ตนเองไม่ได้ดื่มเหล้าขวดนั้น และที่นฤเบศร์ไม่ได้วางยาตนเอง อาจเป็นเพราะตนเองนั่งอยู่ข้างจิรันดน์ และกลัวว่าตนเองและจิรันดน์จะดื่มเหล้าด้วยกัน ดังนั้น…….
นฤเบศร์คิดว่า อย่างไรก็ตามเขาไม่มีหลักฐาน ตนเองไม่ยอมรับสักอย่าง เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ทำให้ตนเองไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้ แต่จะทำให้ตนเองเสียหน้าไม่ได้
“ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ตระกูลภูสรีดาวและตระกูลพิมพ์สารยังคงรักษาความสงบ ทุกคนรู้ดีว่า วันนี้คุณนำยาพิษมาด้วย ใครจะพูดได้ว่าคุณไม่ได้นำมันมาเพื่อจัดการผม”
“คำพูดนี้ช่างเลอะเลือนจริง ๆ ท่านผู้อาวุโส ถ้าผมต้องการทำร้ายคุณ ผมไม่จำเป็นต้องลงมือกับผู้หญิงที่ไม่เคยพบหน้า ผมรพีพงษ์เป็นคนที่ทำอะไรตรงไปตรงมาและเปิดเผยไม่มีเล่ห์เหลี่ยม เหล้าของคุณมีปัญหา ทำไมคุณไม่มองหาสาเหตุบนตัวของคุณเองล่ะ?”
รพีพงษ์กล่าวต่ออีกมากมาย ไม่มีอะไรมากไปกว่านฤเบศร์จัดเตรียมผู้หญิง และการจัดเตรียมนักร้องเต้นรำ ซึ่งเป็นจุดประสงค์ก็ไม่บริสุทธิ์อยู่แล้ว
ทุกคนที่นี่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เพื่อคำนึงถึงหน้าของนฤเบศร์ก็เลยไม่พูดออกมา
ผลินมองรพีพงษ์ด้วยความเป็นห่วง เธอเห็นว่ารพีพงษ์เมาแล้ว และกลัวว่าพิษจะกำเริบภายหลัง
แล้วมองไปที่นฤเบศร์ ไอ้จิ้งจอกเฒ่าถึงทำผิดก็ไม่ยอมรับผิด
นฤเบศร์เรียกคนของตนเองออกมา เขาจะไม่ยอมปล่อยรพีพงษ์ นันท์ธรและคนอื่น ๆ ไปง่ายดาย
นันท์ธรเย้ยหยันผู้หญิงที่นฤเบศร์ส่งมา แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้นฤเบศร์ไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไป จุดประสงค์ของนฤเบศร์ก็คือใช้ประโยชน์จากเรื่องที่เกิดขึ้นนี้
ตอนนี้ฝูงชนที่อยู่ที่นี่ล้อมรอบรพีพงษ์และนันท์ธร นฤเบศร์กล่าวว่า “คนของผมออกไปจากคุณก็เกิดเรื่อง คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปได้อย่างไร ถึงคุณจะพูดคล่องโน้มน้าวจิตใจเก่งแค่ไหนก็ไม่อาจเทียบกับชีวิตของคนคนหนึ่งไม่ได้”
บวรวิทย์เดินออกมาจากด้านหลัง และถามอย่างเย็นชาว่า “คุณลุงหมายความว่าอย่างไร ต้องการให้รพีพงษ์ชดใช้ชีวิตให้ผู้หญิงคนนั้นหรือ?”
“ฆ่าคนชดใช้ชีวิต ก็ไม่ได้เป็นการทำให้รพีพงษ์คับข้องใจ”
นฤเบศร์มองบวรวิทย์ และเหลือบมองจิรันดน์ที่อยู่ข้างบวรวิทย์ ทำให้จิรันดน์ตกใจเป็นอย่างมาก
เขายิ้มอย่างเก้อเขิน “ท่านพ่อ แค่ผู้หญิงคนเดียว เมื่อเธอตายไปแล้วก็ช่างเถอะ มันไม่คุ้มที่จะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเราทุกคน”
จิรันดน์ไม่รู้ว่านฤเบศร์ต้องการทำอะไร แต่เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของบ้านในช่วงสองวันที่ผ่านมา และงานเลี้ยงนี้ได้รับการจัดเตรียมเป็นพิเศษ
คนอื่นอาจไม่เข้าใจนฤเบศร์ แต่ตนเองในฐานะลูกนั้นเข้าใจดี
นฤเบศร์จ้องเขม็งไปที่จิรันดน์และดุว่า “คุณไร้ประโยชน์ ไสหัวออกไป”
จิรันดน์ตะกุกตะกักจนพูดอะไรไม่ออก จึงเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เขารู้อารมณ์ของพ่อดี และเขาก็ไม่กล้าที่จะคัดค้าน ถ้าเวลาปกติอาจจะสามารถพูดได้หนึ่งหรือสองประโยค แต่เมื่อเห็นว่านฤเบศร์โกรธ รีบออกจากที่นี่จะดีกว่า
รพีพงษ์มองไปที่นฤเบศร์อย่างมีความหมาย “การจะตัดสินอะไรก็ต้องมีหลักฐาน ตอนนี้คุณบอกว่าผมเป็นคนฆ่าคนของคุณ ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่เป็นคนที่สายตากว้างไกลและเป็นคนฉลาด เป็นไปไม่ได้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าในขวดเหล้านี้มีอะไร”
ขณะที่รพีพงษ์กำลังพูดเขาก็หยิบขวดเหล้านั้นขึ้นมา ทุกคนจ้องมองมาจุดเดียว แล้วรพีพงษ์ก็ดึงฝาขวดเหล้าออก เห็นในขวดเหล้านั้นมีชั้นคั่นสองช่องว่างตรงกลาง และยังมีการดัดแปลงฝาขวดด้วย
จากนั้นรพีพงษ์ก็ปิดฝาขวด แล้วก็เทเหล้าลงไปในแก้วสองใบที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วก็หมุนฝาปิดได้อย่างง่ายดาย
คนที่ท่องยุทธภพมาหลายปีสามารถดูสิ่งที่ปิดบังอยู่ข้างในได้
รพีพงษ์หยิบเหล้าสองแก้วนั้น แล้วเทเหล้าหนึ่งแก้วลงบนพื้น เมื่อเหล้าลงสู่พื้น ก็ปรากฏฟองสีขาวขึ้นทันที แล้วตนเองก็ดื่มเหล้าอีกแก้วหนึ่ง
“เหล้าบนพื้นนี้มีพิษ เหล้าที่อยู่ในมือของผมไม่มีพิษ ทุกคนก็เห็นแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะนำแก้วเหล้ามาทำร้ายคนอื่น ท่านผู้อาวุโส คุณคิดว่าถูกไหม?”
นฤเบศร์ไม่สามารถหักล้างสิ่งที่รพีพงษ์กล่าวได้ และตอนนี้แก้ไขปัญหาได้ด้วยกำลังเท่านั้น
ที่นี่มีคนอยู่มากมาย ไม่สะดวกที่จะลงมืออย่างเปิดเผย
อย่างไรก็ตาม ตนเองได้ปิดล้อมไว้อย่างหนาแน่นแล้ว เขาหนีไม่รอดหรอก
แต่นฤเบศร์ก็ไม่ยอมรับ กล่าวว่ารพีพงษ์กำกับและแสดงด้วยตนเอง มิเช่นนั้นเขาจะคุ้นเคยกับแก้วเหล้านี้ได้อย่างไร
