รพีพงษ์ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ผมจะไปดู”
จากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องของปัณฑาทันที แต่เมื่อไปถึงที่นั่นกลับไม่เห็นปัณฑา ผลินเดินตามรพีพงษ์ รู้สึกกังวลเล็กน้อยและกล่าวว่า “เธอไปไหนแล้ว? ”
“นรเทพคุมถูกขังอยู่ที่ไหน ผมจะไปพบเขา”
ผลินพารพีพงษ์ไปยังสถานที่คุมขังนรเทพ และเห็นปัณฑาอยู่ที่นั่น ขณะที่ผลินกำลังจะพูด รพีพงษ์ก็หยุดเธอไว้
เห็นปัณฑาและนรเทพนั่งเผชิญหน้ากัน นรเทพกล่าวว่า “ถ้าคุณตกลง ผมจะพาเผ่าภูตทั้งหมดกลับเทวโลก แล้วคุณยังมีสถานะและตัวตนที่สูงส่งในเทวโลก คุณไม่จำเป็นต้องติดตามรพีพงษ์เหมือนกับลูกน้องของเขา”
ปัณฑาไม่สนใจ อยู่ข้างกายรพีพงษ์ก็รู้สึกไม่เลว แต่สิ่งเดียวที่เธอคิดคือจะทำอย่างไรถึงจะทำให้เผ่าภูตสามารถกลับมาที่เทวโลกได้ มันเป็นโอกาสที่หายาก
ปัณฑาไม่อยากจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นอีก เวลาผ่านไป ทุกคนก็น่าจะลืมไปแล้วเหมือนกัน
ญาณิดามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเผ่าภูต แต่ตอนนี้เธอหาญาณิดาไม่เจอ ถ้านรเทพทำได้จริง ๆ เชื่อเขาสักครั้งก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าปัณฑาหวั่นไหว เขาจึงเดินตรงไปทำลายจินตนาการของปัณฑาทันที
“ตอนนี้เขายังเอาตนเองไม่รอด ปัณฑา ตอนนี้คุณไม่มีความหนักแน่นเลยสักนิดหรือ? ถ้าคุณเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหนก็จะถูกคนหลอกใช้ได้ง่าย”
ปัณฑาได้ยินเสียงของรพีพงษ์ แล้วมองไปตามเสียง รู้สึกประหม่าเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด
เธอกล่าวกับรพีพงษ์ว่า “รพีพงษ์ มีเรื่องหลายอย่างที่คุณยังไม่รู้ แต่ฉันไม่สนใจมันไม่ได้ พวกชาวเผ่าภูต……….”
“ผมรู้ว่าความคาดหวังของคุณ แต่คุณไม่สามารถเอาความหวังไปฝากไว้ที่นรเทพอย่างโง่เขลา เขาสิ้นอำนาจแล้ว ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว”
ผลินมองปัณฑาด้วยความโกรธ เธอไม่คิดว่า ปัณฑาเลือกที่จะทรยศรพีพงษ์ ยังดีที่พวกเขามาที่นี่เร็ว
“ปัณฑา ฉันไม่คิดว่าคุณจะทรยศรพีพงษ์ คุณทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก”
“รพีพงษ์ ฉันไม่ได้ทรยศคุณ คุณเชื่อฉัน ฉันแค่……..” ปัณฑารู้สึกคับข้องใจจนพูดไม่เป็นประโยค
รพีพงษ์ปลอบเธอ “ผมรู้ ผมรู้ว่าคุณจะไม่ทรยศผม มิฉะนั้น คุณไม่จำเป็นต้องมาเทวโลกกับผม ผมสัญญากับคุณ ปัณฑา ผมจะพยายามทำให้ความหวังของคุณสำเร็จ อย่าเอาความหวังไปฝากไว้กับปีศาจคนนี้”
นรเทพมองไปที่รพีพงษ์และถามว่า “คุณมาที่นี่เพื่อรับจิตวิญญาณลูกสาวของคุณหรือ?”
นรเทพเห็นว่ารพีพงษ์ห่วงใยแต่ปัณฑาและไม่สนใจเขา ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองไม่มีความสำคัญอีกแล้ว จึงถอนหายใจอย่างเย็นชา
รพีพงษ์กางมือออก และยิ้มอย่างมีความหมาย “ผมต้องการจิตวิญญาณของลูกสาว แต่ผมก็รู้ว่าคุณไม่ให้ผมแน่ ผมจะบีบบังคับนำจิตวิญญาณของคุณออกมาก่อน แล้วก็นำจิตวิญญาณของลูกสาวของผมออกมาอีกที คุณคิดว่าวิธีนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
สีหน้าของนรเทพเปลี่ยนเป็นสีเขียว จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าผลการฝึกตนของรพีพงษ์นั้นยังไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ จึงหัวเราะเยาะรพีพงษ์ว่ามีใจแต่ไม่มีความสามารถ
รพีพงษ์ไม่อยากพูดไร้สาระกับนรเทพ ตอนนี้เขาไม่สามารถปล่อยให้นรเทพติดต่อกับปัณฑาได้อีก แม้ว่าปัณฑาจะมีชีวิตอยู่เป็นเวลานานแล้ว และตัวเธอเองก็มีความหนักแน่นพอสมควร แต่รพีพงษ์ก็ยังกังวลว่าปัณฑาจะโดนไอ้หมอนี้หลอกใช้
ตอนนี้นรเทพถึงขนาดที่มีความหวังนิดหนึ่งก็จะนำมาใช้ ถ้าหากมีโอกาส เขาจะฉวยโอกาสนั้นโดยไม่คำนึงอะไรทั้งนั้น รพีพงษ์ต้องหยุดความคิดของเขา
สถานการณ์ในเมืองแฟรี่ค่อย ๆ เปลี่ยนไป ในช่วงเวลานี้ จะต้องไม่ให้โอกาสนรเทพกลับไปทำความชั่วได้
รพีพงษ์ให้บวรวิทย์หาคนเฝ้านรเทพไว้ และไม่ให้บุคคลภายนอกติดต่อกับนรเทพ
ปัณฑารู้ดีว่า แนวทางของรพีพงษ์นั้นมุ่งเป้าไปที่เธอ
แม้ว่าจะมีความรู้สึกแปลก ๆ แต่เธอก็รู้ว่ารพีพงษ์ทำทุกอย่างเพื่อตัวเธอเอง
นรเทพไม่ใช่คนดี เมื่อเข้าไปเกี่ยวข้องกับนรเทพแล้ว มันก็คือการร่วมมือกันกระทำความชั่ว และสุดท้ายตนเองจะมีจุดจบที่ไม่ดีแน่นอน
รพีพงษ์ทำเช่นนี้นั้นเป็นเรื่องที่ถูกแล้ว ก่อนหน้านั้นเธอเอาแต่เล่นสนุกกับผลิน และผลินยังคงตำหนิคิดว่าเธอมีความคิดที่จะทรยศรพีพงษ์
บวรวิทย์เองนั้นยังไงก็ได้ แต่เทวเทพไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป ในสายตาของเทวเทพ นรเทพนั้นเป็นระเบิดเวลา
เทวเทพไปหาบวรวิทย์และถามว่า “รพีพงษ์วางแผนคิดจะทำอะไรต่อ? จะให้นรเทพอยู่ในบ้านของเราตลอดไปไม่ได้?”
“ท่านพ่อ ท่านกำลังพูดอะไร? ถ้าไม่ให้นรเทพอยู่ในบ้านของเราแล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน? การที่รพีพงษ์ให้เขาอยู่ที่นี่ รพีพงษ์ต้องมีเจตนาของตนเอง บ้านของเราใหญ่โตเช่นนี้ จะไม่มีที่สำหรับเขาเลยหรือ?”
“แกไอ้เด็กเปรตมองปัญหาไม่ออก ถ้าจะให้พ่อบอกตามตรงก็คือฆ่านรเทพซะ ถ้าเรื่องใหญ่สิ้นสุดลง ปัญหาต่าง ๆ ก็พลอยสิ้นสุดลงด้วย และนรเทพก็ไม่ใช่เป็นสิ่งที่มงคล ลูกรู้ไหม? ทหารของเขาใกล้จะถึงเมืองแฟรี่แล้ว”
บวรวิทย์ขมวดคิ้ว เทวเทพพูดถูก แต่เมื่อพิจารณาถึงรพีพงษ์ เขาก็ไม่เต็มใจที่จะอ่อนข้อ และกล่าวว่า “ถ้าท่านพ่อมีวิธีที่ดี ผมก็ไม่มีข้อโต้แย้ง”
“พ่อจะมีวิธีดีอะไรได้ล่ะ? ตอนนี้มีสองวิธี วิธีแรกคือการฆ่านรเทพ และวิธีที่สองคือการขับไล่นรเทพออกไปจากบ้านของเรา เพราะทหารของเขานั้นไม่ธรรมดา”
“เอาล่ะ ในเมื่อท่านพ่อพูดเช่นนั้น ผมจะปรึกษากับรพีพงษ์ ผมไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถหาวิธีดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย” หลังจากที่เขาพูดจบ เขารู้สึกว่าเทวเทพจุกจิก ก็เลยหาข้ออ้างว่าจะไปหารพีพงษ์
รพีพงษ์นั่งอยู่บนหลังคา นึกถึงวันที่ครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข หนูลินมีสุขภาพแข็งแรง แล้วยังมีอารียาและตนเองดูแลรักใคร่กัน
เพียงแต่ว่าตอนนี้นรเทพนั้นอยู่ในมือของตนเอง แต่ตนเองไม่สามารถเอาจิตวิญญาณของหนูลินออกมาได้ ทำให้เขารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
ถ้าเขาไปหานราธิป นราธิปต้องสามารถช่วยเขาได้อย่างแน่นอน เขาเก่งขนาดนั้นจะต้องมีวิธีแน่
ประจวบเหมาะจะได้พูดคุยกับปริตรเกี่ยวกับเรื่องค่ายกล ถ้าอาศัยแค่วรยุทธจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดในเทวโลกได้ ถ้ารู้ทักษะเพียงอย่างเดียวเขาก็จะตกเป็นเชลยของคนอื่นได้ง่าย ๆ
เขาไปหาบวรวิทย์ เพื่อมอบนรเทพให้บวรวิทย์ช่วยควบคุมดูแลแทนตนเอง
เขาไม่ได้พาผลินและปัณฑาไปที่ภูเขาสองกระบี่ด้วย ทำให้ผลินบ่นด้วยความไม่พอใจอยู่พักหนึ่ง
ปัณฑาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดถึงเรื่องของรพีพงษ์ เพราะเธอกำลังคิดว่าเผ่าภูตจะกลับมาที่เทวโลกได้อย่างไร
บวรวิทย์รู้ว่านราธิปจะเดินทางจากภูเขาสองกระบี่มาที่นี่ แต่นราธิปไม่ได้บอกเวลาที่แน่นอน เขาจึงไม่ได้หยุดรพีพงษ์เอาไว้ เพียงแต่บอกรพีพงษ์ว่าให้รีบไปรีบกลับ
นรเทพไม่มีพลัง การควบคุมเขามันไม่ใช่เรื่องยาก
รพีพงษ์เดินทางไปยังภูเขาสองกระบี่ด้วยความผ่อนคลายและไม่ต้องระมัดระวังตัว เพียงเพราะว่านรเทพไม่เป็นภัยคุกคามแล้ว และนฤเบศร์ก็ถูกตนเองทำลายผลการฝึกตนแล้ว จึงเดินทางตรงไปยังภูเขาสองกระบี่ทันที
ในห้องโถงใหญ่ เห็นนราธิปคุยกับเด็กสองคนเกี่ยวกับกลยุทธ์การฝึกฝน
รพีพงษ์บอกความต้องการโดยตรงว่า “อาจารย์ธิป ผมมีเรื่องจะถามคุณ”
นราธิปกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมรู้ว่าคุณจะต้องมา แต่ว่าปกติคุณเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบ ทำไมคุณถึงพาผู้ติดตามมาด้วยล่ะ?”
![เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/25843.jpg?resize=151,215 "เขาสั่งให้ข้าเป็นราชินี [ส่วนที่ 1]")