ในค่ำคืนที่มืดมิดมีหญิงสาวปรากฏตัวขึ้นในสถานที่แห่งนี้ก็เป็นเรื่องที่แปลก เขาคิดว่าเป็นกลอุบายอะไรที่คิดอยากจะล่อให้เขาเกิดความสนใจ เมื่อเห็นผู้หญิงใส่เสื้อผ้านายพานก็รู้แล้ว
ผู้หญิงคนนี้จะต้องหลงทางในป่าแน่นอน หรือไม่ก็ทำร้ายหมาป่าในฝูงแล้ว ทำให้หมาป่าไล่ล่า
เห็นรพีพงษ์แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ทำอย่างกับเห็นดาวแห่งการช่วยเหลือยังไงอย่างนั้น พูดกล่าว : “ด้านหลังมีหมาป่าไล่ตามฉันมานะ”
คนเขาวิ่งเร็วมาก ไปหลบอยู่เบื้องหลังของรพีพงษ์ รพีพงษ์หมดคำพูด พูดกล่าว ： “ฉันรู้ว่าด้านหลังมีหมาป่าไล่ล่าคุณมา เพียงเพราะว่าคุณล่าสัตว์ ความรู้ทั่วไปแค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ ทำให้หมาป่าขุ่นเคืองแล้ว ทำให้หมาป่าไล่ล่าคุณ？”
ผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผลคนนั้น มองไปยังรพีพงษ์ พูดกล่าว : “ถึงอย่างไรฉันก็มาอยู่กับคุณในนี้แล้ว ถ้าหากคุณไม่ช่วยฉัน พวกหมาป่าเหล่านั้นก็จะต้องกินคุณเหมือนกัน”
รพีพงษ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จนใจอย่างมาก ผู้หญิงคนนี้ดูจากตรงไหนว่าตัวเองสามารถช่วยเหลือเธอได้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นเพียงแค่คนธรรมดาเลยเหรอ?
รพีพงษ์พูดว่าตัวเองเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ผู้หญิงคนนั้นปฏิเสธโดยตรง คนธรรมดาที่ไหนกันจะสามารถอาศัยความว่างเปล่าเปลี่ยนเป็นกระท่อมได้ ตอนกลางวันที่เธอผ่านมาที่นี่ ที่นี่ยังคงว่างเปล่าอยู่เลย ไม่มีเหตุผลที่พอตกกลางคืนจากความว่างเปล่าจะเปลี่ยนเป็นกระท่อมหลังหนึ่ง
รพีพงษ์ยิ้ม หญิงสาวคนนี้คิดละเอียดรอบคอบเลยทีเดียว รพีพงษ์วางข่ายอาคมไว้รอบๆกระท่อมหลังนี้เลย ปากบอกว่าไม่สนใจ แต่ก็มักจะทนเห็นคนตายต่อหน้าโดยที่ไม่ช่วยเหลือไม่ได้
ผู้หญิงเข้ามายังกระท่อมของรพีพงษ์ มองรพีพงษ์พร้อมหัวเราะฮิๆ พูดกล่าว : “คุณมีลูกศิษย์หรือไม่？”
“ฉันไม่มีลูกศิษย์” รพีพงษ์ยืนพิงประตูห้อง มองดูพระจันทร์ คนที่คิดถึงอยู่ในใจก็คืออารียา
“งั้นคุณคิดอยากจะรับลูกศิษย์ไหม คุณว่าฉันเป็นได้ไหม ถ้าหากฉันมีความสามารถได้สักครึ่งของคุณ ก็ไม่ถึงขนาดที่ว่าออกมาล่าสัตว์แล้วถูกหมาป่าไล่ล่าแล้ว”
รพีพงษ์ไม่สนใจผู้หญิงคนนี้ เด็กผู้หญิงบ่นพึมพำกับตัวเองอะไรนะพี่ชายของตัวเองทำเรื่องเข้าให้แล้ว ทำเรื่องไม่ดีอื่นๆก็ถือว่าช่างเถอะ แต่ดันมาฆ่าหมาป่าตัวน้อยในฝูงหมาป่าแล้วนี่สิ
ตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
รพีพงษ์เห็นว่าที่นี่เป็นที่ที่ไกลโพ้นจริงๆ เอ่ยถามเด็กผู้หญิง : “พวกคุณล่าสัตว์ที่นี่ งั้นบ้านอยู่ที่ไหนเหรอ？”
“บ้านอยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก ที่พวกเรามาที่นี่ก็เพราะจะต้องไปที่ภูเขาหิมะซีหลิง ไม่เช่นนั้นสถานที่ที่รกร้างกันดารเช่นนี้ ฉันไม่มีทางยอมมาหรอก” เด็กผู้หญิงพูดกล่าว ท่าทางเหมือนว่ามีคนบีบบังคับให้เธอมายังไงอย่างนั้น
รพีพงษ์เกิดความสนใจ พูดถาม : “คุณจะไปที่ภูเขาหิมะซีหลิงทำไมเหรอ？”
“พวกเราเป็นนักล่า ภูเขาหิมะซีหลิงมีหมีขาว ไปล่าหมีขาวตัวหนึ่ง ขนหมีสามารถทำมูลค่าให้กับพวกเราได้ดีเลย มีกินมีใช้ไปทั้งชีวิต”
เด็กผู้หญิงคนนี้พูดกล่าว ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา เธอใฝ่ฝันที่จะเข้าไปล่าหมีขาวในภูเขาหิมะซีหลิงเป็นอย่างมาก
แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ตัวเองจะแยกกันกับพี่ชายแล้ว และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ชายของตัวเองเป็นอย่างไรบ้างแล้ว
รพีพงษ์รู้สึกว่า นี่ก็เป็นประโยชน์ให้กับตัวเองได้พอดีเลย สถานที่ที่เด็กผู้หญิงคนนี้อยากจะไปเป็นสถานที่ที่เดียวกับที่ตัวเองจะไป ไม่คุ้นชินกับเส้นทาง ถ้าหากมีคู่หูก็ไม่โดดเดี่ยวมากจนเกินไป
“ตอนนี้พี่ชายของคุณอยู่ที่ไหนคุณรู้ไหม ถ้าหากไม่รู้ หรือว่าพี่ชายของคุณถูกฆ่าตายแล้ว คุณยังอยากจะไปไหม？” รพีพงษ์เข้าไปในบ้าน มองเด็กผู้หญิงอย่างจริงจัง
เด็กผู้หญิงจ้องมองรพีพงษ์แวบหนึ่ง พูดตำหนิ : “พูดจามั่วซั่ว ไม่มีทางเกิดเรื่องกับพี่ชายของฉันแน่นอน ถ้าหากคนที่จะเกิดเรื่องขึ้นก็น่าจะเป็นคุณมากกว่า ปากเสีย”
รพีพงษ์ก็ไม่มีอะไรจะพูดทันที เขาก็แค่พูดตามความเป็นจริงโอเคไหม เด็กผู้หญิงคนนี้ถ้าหากไม่เจอกับตัวเอง เกรงว่าจะถูกฝูงหมาป่าฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆแล้ว ตอนนี้ก็คงจะเหลือเพียงแค่เศษกระดูกแล้ว
เขานั่งลงบนพื้นดินพร้อมกับหลับตา งีบหลับครู่หนึ่ง
เด็กผู้หญิงพูดกับตัวเอง : “แม้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับพี่ชายของฉันจริงๆ ฉันก็ต้องไป ตามล่าหมีขาวหนึ่งตัวเป็นความปรารถนาของฉันและพี่ชาย หากเกิดเรื่องขึ้นกับเขาแล้ว ฉันก็ยิ่งจะต้องทำความปรารถนาของเขาให้สำเร็จ”
รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แอบคิดอยู่ในใจ ภูเขาหิมะซีหลิงนั่น ถ้าหากเหมือนกับที่ปริตรพูดจริงๆล่ะก็ พวกเขาไม่ได้ไปล่าหมีขาว แต่ไปเป็นอาหารให้หมีขาวต่างหาก
เห็นเด็กผู้หญิง ถอนหายใจลากยาว บนโลกมนุษย์คนเหล่านั้นเพื่อมีชีวิตอยู่จึงต้องดิ้นร้นอย่างยากลำบาก ทำไมจะไม่ลองทำแบบนี้ล่ะ ต่อให้ไม่มีความหวัง คนที่ชีวิตทุกข์ทรมานจนหัวร้างข้างแตก ก็คงต้องเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่คิดตัวกลัวตาย
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศบนท้องฟ้าครึ้มฟ้าครึ้มฝน น่าจะตกมาครึ่งคืนแล้ว บนพื้นดินล้วนแต่เปียกชื้น
เด็กผู้หญิงตื่นเช้าตั้งนานแล้วออกมาอยู่นอกกระท่อม พูดกล่าว : “ทำไมฉันถึงออกไปไม่ได้ หรือว่าข่ายอาคมที่ผู้ฝึกเซียนอย่างพวกคุณพูดกันคือสิ่งนี้งั้นเหรอ ？”
“คุณนี่ฉลาดมากเลยทีเดียว คุณพูดถูกแล้ว ถ้าหากไม่มีสิ่งนี้ เมื่อคืนคงหลีกเลี่ยงที่จะต่อสู้กับฝูงหมาป่าไม่ได้ ฉันจะไปแล้ว คุณลองดูว่าคุณจะไปตามหาพี่ชาย หรือว่าคุณจะไปกับฉัน？”
เด็กผู้หญิงมองไปยังรพีพงษ์อย่างสงสัย พร้อมทั้งเอ่ยพูดอย่างมีความสุขว่า ： “คุณก็จะไปที่ภูเขาหิมะซีหลิงเหรอ？”
“ใช่แล้ว” รพีพงษ์เปิดค่ายอาคมพร้อมเดินตรงไปข้างหน้า เด็กผู้หญิงเดินตามไป เขาพูดเตือน “ฉันขอแนะนำว่าคุณรีบกลับไปดีกว่านะ ถ้าหากไม่เกินความคาดหมายพี่ชายของคุณน่าจะเสียชีวิตแล้ว ไม่ต้องไปที่ภูเขาหิมะซีหลิง ส่วนเรื่องหมีขาวก็ยิ่งไม่ต้องคิดเลย ภูเขาหิมะซีหลิงนั่นไม่ใช่สถานที่ที่ดีอะไร”
เด็กผู้หญิงไม่เชื่อฟังรพีพงษ์ บอกว่ารพีพงษ์คนเลวพูดอะไรก็มีแต่เรื่องเลวๆ
เธอเดินเข้าป่าไปเพียงลำพัง เธอแยกทางกันกับพี่ชายที่ในป่า ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่
รู้สึกว่าคำพูดของรพีพงษ์ค่อนข้างมีเหตุผล แต่ตัวเองจะทิ้งพี่ชายไปโดยที่ไม่สนใจไม่ได้
เมื่อเห็นเธอเข้าไปในป่าอย่างไม่ลังเล รพีพงษ์ทำได้เพียงขอให้เธอโชคดี
เดินต่อไปข้างหน้า เส้นทางนี้น้อยมากที่จะมีคนเดิน ป่าหญ้าขึ้นรก ตอนที่เดินรพีพงษ์ก็ต้องใช้แรงไปหน่อยแล้ว
ล้วนพูดกันว่าระหว่างทางจะมีกองกำลังทหารของนรเทพ แต่ว่าเขาก็ไม่เห็นสักคนเดียว
ที่ตระกูลภูสรีดาว ปัณฑาสืบดูเรื่องว่ารพีพงษ์ไปที่ไหนมาได้สำเร็จ บวรวิทย์คิดไม่ถึงว่าปัณฑาจะตามไป คิดว่าเธอรู้เรื่องความยากลำบากของรพีพงษ์
กลางดึกพาผลินปีนกำแพงออกไป วันรุ่งขึ้นบวรวิทย์ให้ลูกน้องไปเรียกคนเขาออกมาทานข้าว ปรากฏว่าไม่เห็นเงาร่างของคนเขาแล้ว
ในใจของบวรวิทย์เป็นกังวลอย่างมาก จัดส่งคนไปตามหา เทวเทพขัดขวางบวรวิทย์ไว้ พูดกล่าว “ไปแล้วก็เป็นเรื่องดี มีนรเทพอยู่แค่คนเดียวฉันก๊อกสั่นขวัญแขวนแล้ว มีเพียงแกที่ไม่สนใจ ”
“ฉันรับปากรพีพงษ์แล้วจะผิดสัญญาไม่ได้ พ่อ ถ้าไม่ใช่รพีพงษ์ ฉันเกรงว่าชีวิตนี้คงตายไปนานแล้ว จะไม่สนใจเรื่องบุญคุณไม่ได้หรอกนะ”
ที่บวรวิทย์พูดก็มีเหตุผล เทวเทพไม่มีคำพูดใดที่จะมาหักล้างได้ไปชั่วขณะ ก็ไม่รู้ว่าที่ลูกชายของตระกูลตัวเองให้ความสำคัญกับความผูกพันทางจิตใจของเพื่อนพ้องนี่เป็นเรื่องดีหรือไม่ดี
ปัณฑาและผลินเดินตามทางของภูเขาหิมะซีหลิง ผลินเป็นผู้ที่อาศัยอยู่ที่สวรรค์ เส้นทางของภูเขาหิมะซีหลิงเธอไม่คุ้นชินอย่างมาก
“เมื่อพวกเราถึงแล้ว แค่กลัวว่ารพีพงษ์จะกลับมาแล้ว”
ปัณฑาเดินเร็วมาก ผลินเดินช้ากว่าเยอะ เธอพูดว่าผลินว่าเดินช้า
ผลินพูดกล่าว : “อย่างนี้นะ ฉันรู้ว่าทางไหนที่จะไปภูเขาหิมะซีหลิงได้ แล้วก็ใกล้มากด้วย คนที่รู้มีไม่เยอะ พ่อของฉันเป็นนักล่า เคยไปครั้งหนึ่ง กลับบ้านมาก็มาวาดเป็นแผนที่ ไปอีกครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่กลับมาเลย ”
ยิ่งเธอพูดน้ำเสียงก็ยิ่งกดต่ำลง ปัณฑาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ให้เธอเป็นคนนำทางไป
ผลินเดินไปข้างหน้า เธอรู้แม้ว่าจะใกล้ แต่มันก็อันตรายมาก เพื่อที่จะได้เจอรพีพงษ์ให้เร็วหน่อย กลับไม่คิดที่จะบอกกับปัณฑา……
