Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ – ตอนที่ 227

ตอนที่ 227 อาจารย์ที่ปรึกษาลี
“พวกนายก็ย้ายไปนั่งโต๊ะที่ว่างแถวหน้าซะสิ!”
ฮันจุนหมิง พูดพร้อมกับหยิบหนังสือของพวกหวังต้าไห่ ขึ้นมาวาง
รวมกันไว้บนโต๊ะด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ไม่! เราไม่คุ้นเคยกับการนั่งที่แถวหน้าเพราะพวกเราเป็นพวกขี้เกียจ!”
จางเฟิง ยิ้มและตอบออกไป เฉพาะนักศึกษาที่ขยันเท่านั้นที่ชอบนั่ง
แถวหน้า คนอย่างพวกเขาจะรู้สึกทรมานเป็นอย่างมากหากได้นั่งที่
แถวหน้าใกล้กับอาจารย์ผู้สอน
นอกจากนี้ถ้าพวกเขาทั้งสี่คนเป็นเด็กสาวที่สวยงาม พวกหวังต้าไห่
จะไม่บ่นเลยแม้แต่น้อยและอาจจะยินดีอย่างมากด้วยซ้ำ แต่เนื่องจาก
พวกเขาทั้งสี่คนนั้นเป็นผู้ชายและความรู้สึกของพวกหวังต้าไห่ต่อ
พวกเขานั้นไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ยินยอมอย่าง
แน่นอน
“เฮอะ!” ฮันจุนหมิงหรี่ตาลงขณะจ้องมองไปที่พวกของหวังต้าไห่
อย่างเย็นชา
ตอนนี้นักศึกษาทุกคนได้กลับมาในห้องเรียนแล้ว ทุกคนต่างหันไป
มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ด้วยความประหลาดใจ
“เฮ้! หวังต้าไห่พวกนาย ทำไมใจแคบกันอย่างนี้ ฮันจุนหมิงอุตส่าห์
พาพวกเราทุกคนไปเลี้ยงอาหารกลางวันราคาแพงเมื่อวันก่อน แค่คำ
ของ่าย ๆ แบบนี้พวกนายจะยอมบ้างไม่ได้เชียวเหรอ?”
ก่อนที่ฮันจุนหมิงและกลุ่มของเขาจะพูดออกมา พี่น้องฝาแฝดสาว
สวยที่อยู่ทางด้านหลังก็พูดขึ้น ในขณะที่พวกเธอกำลังเล่นโทรศัพท์
มือถือ และเงยหน้าชำเลืองมองไปยังกลุ่มของ หวังเสียน
“เพียงเพราะพวกเขาเลี้ยงอาหารกลางพวกเรามันก็ไม่ได้หมายความ
ว่าเขาจะนั่งที่นั่งของใครก็ได้!”
จางเหวินขมวดคิ้วในขณะที่พูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ฝาแฝดสาวสวย
“และนอกจากนี้คุณรู้หรือไม่ว่าเราได้ส่วนลด 50% เมื่อเราไปทาน
อาหารที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง ซึ่งปกติต้องจ่ายประมาณ 1 ล้านหยวน
เลยทีเดียว!”
“ถูกต้องนี่เป็นประเด็นที่ต้องแยกแยะให้ออก เพียงเพราะว่าพวกเขา
เลี้ยงอาหารกลางวันเราเพียงแค่หนึ่งมื้อ แต่เราต้องคอยทนการปฏิบัติ
ตัวที่แย่ ๆ ของพวกเขาตลอดไปอย่างนั้นเหรอ หากพูดกันตามจริง
แล้ว กวนชูชิง แฟนของหวังเสียน ก็เหมือนกับเลี้ยงอาหารเราด้วย
เช่นเดียวกันเธอให้ส่วนลดถึง 50% ในตอนที่เราเข้าไปทานอาหารที่
ร้านอาหารชั้นหนึ่ง!”
“ฮึ! ฉันก็ไม่เคยร้องขอให้มีส่วนลดในค่าอาหารอยู่แล้ว ต่อให้แพง
มากกว่านั้นเป็นสิบเท่าฉันก็มีเงินที่จะจ่าย!” ฮันจุนหมิง ยิ้มออกมา
อย่างดูถูก พร้อมกับนั่งกอดอกอยู่ที่เดิม
เพื่อนของเขาอีกสามคนที่เหลือก็ไม่สนใจอะไรแม้แต่น้อย พวกเขา
ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมและเล่นโทรศัพท์มือถือด้วยท่าทางที่หยิ่งผยอง
“ฮ่า ๆ ๆ ?” หวังเสียนคิดว่ามันตลกเมื่อเห็นทัศนคติของพวกเขา
“พวกนายคิดว่าเพื่อนร่วมห้องของฉันต้องการให้พวกนายเลี้ยงอาหาร
มากอย่างนั้นหรือ? ปกติพวกเขาก็ไปทานอาหารที่ร้านของฉันกัน
บ่อย ๆ อยู่แล้ว เลิกพูดเพื่อทำให้ตัวเองดูดีสักทีเถอะ ฉันว่ามันน่าอาย
เสียเปล่า ๆ !”
“เฮอะ!”
พวกเขาสี่คนขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่หวังเสียนด้วย
ความไม่พอใจ สายตาของพวกมีความไม่เป็นมิตรขึ้นมาในทันที
“นายคิดว่านายแน่มากอย่างนั้นเหรอ? ถึงคิดว่าจะสามารถบังคับให้
พวกเขาลุกออกจากที่นั่งนี้ได้!”
สองสาวฝาแฝดที่นั่งอยู่ทางด้านหลังพูดออกมาด้วยความโกรธและ
จ้องมองไปที่หวังเสียน และกลุ่มเพื่อน ๆ ของเขา
“นี่ไม่ใช่เรื่องของพวกเธอ อย่าพยายามเรียกร้องความสนใจในฐานะ
เน็ตไอดอลเลยมันไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน!”
หวังเสียน พูดออกมาอย่างเย็นชาขณะที่เขาจ้องมองไปยังสองสาวฝา
แฝด
“นาย! …” สองสาวฝาแฝดโกรธจนหน้าแดงและไม่สามารถพูด
อะไรออกมาได้
“พอแล้ว! ฉันว่าพวกเธอทั้งคู่หยุดวุ่นวายเสียทีมันน่ารำคาญ!”
หวังต้าไห่ พูดกับสองสาวฝาแฝด ก่อนที่จะหันไปหาชายหนุ่มทั้งสี่
“พวกนายก็รีบลุกออกไปให้พ้นจากที่นั่งของพวกเราซะ!”
พรึบ!
ฮันจุนหมิงฮัวเจ๋อหมิงและและชายหนุ่มอีกสองคน ลุกขึ้นยืนกันใน
ทันทีพวกเขาจ้องมองด้วยสายตาที่ดุร้ายไปยังหวังเสียน, หวังต้าไห่,
จางเหวินและจางเฟิง
“ทำไมพวกคุณไม่นั่งกันเสียที! ยืนทำอะไรกันอยู่ตรงนั้น นี่มันถึง
เวลาเรียนแล้วนะ!”
ทันใดนั้นชายชราที่มีแว่นสายตาก็เดินเข้ามาพร้อมกับพูดน้ำเสียงเชิง
ตำหนิ เขาจ้องมองไปด้านหลังของห้องเรียนที่กลุ่มของหวังเสียน
และนักเรียนแลกเปลี่ยนทั้งสี่คน กำลังยืนจ้องมองกันอยู่
“ชิ! ไอ้พวกบัดซบ รอก่อนเถอะเราจะได้เห็นดีกัน!” ฮันจุนหมิงจ้อง
มองไปที่หวังเสียนด้วยสายตาที่เย็นชา
“ฮึ! ชายหนุ่มที่มีชื่อเสียงของมหาลัยเจียงเฉิงอย่างนั้นเหรอ ฮ่า ๆ ๆ !
ฉันก็อยากจะลองวัดความสามารถกับนายอยู่เหมือนกัน!” ฮัวเจ๋อหมิง
ยิ้มออกมาอย่างดูถูก ก่อนที่พวกเขาทั้งสี่คนจะเดินกลับไปยังที่นั่งเดิม
ของพวกเขา
“แล้วไง! นี่คือมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง! และฉันพร้อมเสมอสำหรับปัญหา
อะไรก็แล้วแต่ที่จะเข้ามารบกวนฉัน! ” หวังเสียน พูดออกมาด้วย
น้ำเสียงที่เรียบเฉย
เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือต่างมองไปที่หวังเสียน แล้วหันไปมองกลุ่มของ
ฮัวเจ๋อหมิง ด้วยความลำบากใจ
“ไอ้เหี้ยพวกนี้ มันอวดดีกันจริง ๆ !” หวังต้าไห่ สบถด่าขึ้นมาด้วย
ความหงุดหงิด
หวังเสียน ยิ้มและนั่งลง เขาไม่สนใจเรื่องของกลุ่มนักศึกษาแลกเปลี่ยน
พวกนี้มากเท่าไหร่นัก หากพวกเขาตั้งใจที่จะสร้างปัญหาให้กับกลุ่ม
ของหวังเสียน เขาก็มีความตั้งใจจะสอนบทเรียนที่ดีให้กับคนพวกนี้
อย่างแน่นอน
พวกของหวังเสียน แอบกระซิบพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและไม่ได้
สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นในก่อนหน้านี้ พวกเขาแอบพูดคุยกันอยู่ทาง
ด้านหลังห้อง อาจารย์ผู้สอนจึงไม่ได้เห็นพฤติกรรมของพวกเขามาก
เท่าไหร่นัก
โดยปกติแล้ว หวังต้าไห่,จางเหวินและจางเฟิง ก็เป็นคนที่ไม่ค่อยจะ
สนใจเรียนกันอยู่แล้ว พวกเขาจะตั้งใจอ่านหนังสือกันก่อนแค่ช่วง
เวลาสอบเพียงเท่านั้น
ส่วนหวังเสียน ในก่อนหน้านี้เขาค่อนข้างที่จะสอบได้คะแนนดีอยู่
แล้ว และหลังจากที่เขาได้รับพลังจากระบบความสามารถของเขาใน
ด้านของการจดจำและการเรียนรู้ก็ยิ่งมากกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว
ฉะนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องเรียนจากอาจารย์ผู้สอนเลยด้วยซ้ำ
“พวกนายสามารถพาแฟนของพวกนายไปทานอาหารค่ำ พร้อมพวก
เราด้วยก็ได้ แต่ฉันคงจะต้องไปทำธุระที่ห้องอาจารย์ที่ปรึกษาเสีย
ก่อน!” หวังเสียน พูดขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาตัดสินใจจะไปทาน
อาหารค่ำกันที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“เฒ่าหวัง พวกเราจะรอนายอยู่ที่ตรงประตูทางเข้าของมหาวิทยาลัย
นะ!” หวังต้าไห่, จางเหวินและจางเฟิง พูดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียง
สัญญาณแจ้งหมดเวลาเลิกเรียน
“ตกลง! ฉันจะรีบไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาก่อน!”
หวังเสียนพยักหน้าและรีบเดินไปที่อาคารสำนักงานการเรียนการสอน
ที่เป็นที่พักของอาจารย์ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ไอ้หมอนี่มันหยิ่งมากเกินไป! เราควรจะต้องสนบทเรียนให้กับมัน
ได้รู้สำนึกเสียบ้าง!”
“ผู้มีชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงอย่างนั้นเหรอ? ฮึฮึ! แค่เมือง
เล็ก ๆ เมืองหนึ่ง ขนาดผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองแห่งนี้ยังต้องเกรงใจครอบครัว
ของพวกเรา แล้วจะอะไรกับแค่นักศึกษาเพียงคนเดียว ฉันทนไม่ได้
จริง ๆ คงต้องสั่งสอนมันอย่างหนักเสร็จแล้วล่ะ!”
“ฮิฮิ!เราจะมีโอกาสเล่นกับเขาอย่างแน่นอน!”
ฮัวเจ๋อหมิงและคนที่เหลือทั้งสามคนยืนขึ้นอย่างช้า ๆ สองสาวฝา
แฝดก็เดินตรงเข้ามาร่วมพูดคุยด้วยในทันที
….
“เฮ้! เอากระดานนี้ขึ้นมาแล้วลงรูปเอาไว้ด้วย มันจะต้องสมบูรณ์
แบบมากในครั้งนี้!”
“ใช่แล้ว! เราจะถ่ายรูปและโพสต์ลงในฟอรัม ลองดูว่าเราจะได้รับ
เงินบริจาค สำหรับโครงการของมหาวิทยาลัยเราหรือไม่!”
อาคารการเรียนการสอนตั้งอยู่ในบริเวณศูนย์กลางของมหาวิทยาลัย
หวังเสียนเดินเข้าไปและเห็นนักศึกษาบางคนจากสภานักศึกษากำลัง
ทำงานอยู่อย่างวุ่นวาย
เขากวาดสายตามองมันและคิดไตร่ตรอง
หวังเสียนยอมรับว่ามหาวิทยาลัยเจียงเฉิงเป็นมหาวิทยาลัยที่ดีและ
อาจารย์ที่ปรึกษาก็ให้ความช่วยเหลือนักศึกษาอย่างดีด้วยเช่นเดียวกัน
ตอนที่เขาเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย ด้วยผลการเรียนดีเยี่ยม เมื่ออาจารย์ที่
ปรึกษาทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ครอบครัวของเขา เขายังยื่นขอทุน
ค่าเล่าเรียนสำหรับภาคการศึกษาจากมหาวิทยาลัยให้เขาด้วยตัวเอง
อีกด้วย
แม้ว่าทุกมหาวิทยาลัยจะมีโครงการและทุนสำหรับการช่วยเหลือ
นักศึกษาที่เรียนดีและยากจนอยู่แล้ว แต่หวังเสียน ก็ยังรู้สึกดีที่เขา
ได้รับทุนจากมหาวิทยาลัย ซึ่งถือได้ว่าเป็นประโยชน์สำหรับนักเรียน
นักศึกษาที่ยากจนเป็นอย่างมาก
แม้ว่ามันจะเป็นเงินเพียงไม่กี่พันหยวน แต่มันก็ถือว่าเป็นเงินจำนวน
มากสำหรับเขาในตอนนั้น
“อืม! แล้วทำไมฉันไม่บริจาคและทำทุนเพื่อนักศึกษาที่ยากจน มัน
จะช่วยแก้ปัญหาให้นักศึกษาคนอื่น ๆ ได้อีกมากมาย และยังสามารถ
แก้ปัญหาให้ฉันได้ในกรณีที่ฉันต้องโดดเรียนเป็นเวลานาน!”
หวังเสียนยิ้มในขณะที่เขาเดินต่อไปยังอาคารการเรียนการสอน
สำนักงานของอาจารย์ที่ปรึกษาตั้งอยู่ที่ชั้น 3 ของอาคาร
“เข้ามา!”
หลังจากที่หวังเสียน เคาะประตูสองสามครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงอนุญาต
ให้เข้าประตู
เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นมีอาจารย์อยู่หลายคนกำลังพูดคุย
สนทนากันอยู่ภายในห้อง
เขายิ้มแห้ง ๆ ออกมา หลังจากที่สังเกตเห็นว่ามีอาจารย์ประจำวิชาอยู่
หลายคนที่สอนเขารวมอยู่ในห้องนี้ด้วย
“สวัสดีครับ! อาจารย์ที่ปรึกษาลี!”
หวังเสียนมองไปอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาและรีบเดินเข้าไปทำความ
เคารพ
“คุณ! ในที่สุดคุณก็มาจนได้ เข้ามาสิมาพูดคุยกันก่อนว่าคุณนั้นขาด
เรียนไปกี่วัน!”
เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาเห็นหวังเสียน เขาก็กวักมือเรียกให้เดินมานั่งคุย
กับเขาที่โต๊ะ ด้วยใบหน้าที่แสดงอาการหงุดหงิด
“คุณขาดเรียนไปหลายวัน! และผมก็ไม่สามารถติดต่อกับคุณได้ ไม่
ว่าจะเป็นทางโทรศัพท์ทางข้อความหรือสื่อโซเชียลต่าง ๆ นี่คุณไป
อยู่ที่นอกโลกมาใช่หรือไม่?”
หวังเสียน แอบเผลอหัวเราะออกเล็กน้อย อาจารย์ที่ปรึกษาลีนั้นเป็น
คนใจดีและค่อนข้างที่จะตลก ถึงแม้ว่าบางครั้งเขาจะคร่ำเคร่งกับ
กฎระเบียบมากไปสักเล็กน้อย แต่นักศึกษาส่วนมากทุกคนต่างชอบ
เขา
ดังนั้นหวังเสียนจึงรู้สึกประทับใจอาจารย์ที่ปรึกษาคนนี้มาก และไม่
เคยนึกรังเกียจเวลาที่อาจารย์ที่ปรึกษาของเขากำลังตำหนิเขาอยู่
และท้ายที่สุดคนที่เป็นฝ่ายผิดนั่นก็คือเขา ฉะนั้นเขาจึงนั่งนิ่งเงียบ
พร้อมกับทำท่าน่าสงสารอย่างสำนึกผิด
“อาจารย์ลีครับ! ผมนั้นติดธุระเร่งด่วนมากจริง ๆ และที่สำคัญโทรศัพท์
ของผมนั้นมันมีปัญหา ดังนั้นผมจึงไม่สามารถรับสายหรือติดต่อ
อาจารย์กลับได้ผมต้องขอโทษอาจารย์ในเรื่องนี้เป็นอย่างมากจริง ๆ
นะครับ!”